Hallo allemaal. Ik ben sinds een paar dagen moeder van een tweede kindje. Mijn eerste kind was als baby erg lastig. Hij had verborgen reflux en wilde de eerste maanden amper tot niet zelf slapen/zijn dus leefde eigenlijk continue op mij en mijn man. Hierom hebben we ook een draagzak aangeschaft voor hem en de wandelwagen nooit kunnen gebruiken. Hij heeft dus heel veel lichamelijk contact gehad met ons. Mijn tweede kindje is precies het tegenovergestelde. Zij kan wel zonder problemen zelf slapen. Nu doet ze dat ook heel erg veel. Het gevaar loert dat ze dus veel zelf is en hierdoor een stuk minder huid op huid/ lichamelijk contact met ons heeft. Dit kan eigenlijk ook niet anders omdat we nog een peuter hebben rondlopen die veel aandacht vraagt. Ik probeer er wel echt een momentje voor in te ruimen soms, vooral als de oudste op bed ligt 's avonds. Soms lukt dit echter niet waardoor ik bang ben dat mijn jongste toch wel wat tekort gaat komen. Wat denken jullie? Kan het kwaad voor mijn jongste dat ze zoveel alleen ligt en slaapt? Ik vind het zo moeilijk een balans te vinden. Straks als we naar buiten mogen wil ik wel weer gaan dragen en ik geef ook borstvoeding dus dat contact is er wel. Alvast bedankt.
Ik denk dat het contact niet beter kan zijn dan op het moment dat je borstvoeding geeft! Blijkbaar heeft ze de slaap nodig. Mischien dragen proberen? Dan slaapt je kindje lekker tegen jou aan.
Ja dat hebben we bij onze zoon dus maanden alleen maar gedaan uit noodzaak. Nu hoeft dat niet meer, dochter ligt prinsesheerlijk, supertevreden in haar bed en box te slapen en eigenlijk is dat wel erg prettig en bovendien een stuk handiger want mijn oudste is dusdanig jong dat hij nog heel regelmatig getild moet worden en ook overal nog hulp bij nodig heeft (handen wassen, schoenen aan etc). Dat gaat allemaal niet met een baby op mijn buik..
Ach..je kleintje is er pas net, en ze doen het op hun eigen manier. Mijn jongste dochter sliep ook veel en alleen de eerste 3 weken. Het leek wel alsof ze toen wat "wakkerder" werd. Meer contact, opeens bij mama willen zijn. Het kan allemaal nog veranderen. En dichter bij mama zijn dan aan de borst dat kan eigenlijk niet 👍
Maar zijn de borstvoedingsmomenten genoeg aan lichamelijk contact voor een goeie hechting met haar? (Net zo goed als die met mijn zoon).
Waarom niet? Ik denk dat het belangrijk is de dingen los van elkaar te zien. Jullie zoontje is een heel ander kind dan jullie dochter met andere behoeften. Jullie zoontje had het een nodig en jullie dochter het ander. Het is niet per definitie zo dat je precies dezelfde tijd zo door moet brengen met je dochter als met je zoon al snap ik dat wel dat je dit zo voelt. Je dochter geeft op haar manier aan dat dit goed zo is, je zoon gaf het ook aan dat hij behoeften had aan meer lichamelijk contact. Beide is goed. Je geeft borstvoeding en probeert momentjes op de dag samen met haar in te bouwen. Dat is toch goed? Kijk naar wat je dochtertje nodig heeft en probeer los te laten hoe het met je zoontje was. 2 verschillende baby's, 2 manieren
Je baby laat wel van zich horen als die meer aandacht wil tussen de voedingen door Als ze tevreden ligt te slapen is alles prima hoor. Vaak veranderd dit na de eerste maand toch en willen ze meer gedragen worden en meer te zien krijgen. Mijn kinderen waren de eerste maand allebei erg slaperig en je kon ze gewoon laten liggen, maar na de eerste maand wilden ze er niks meer van weten.
Ik denk dat je het hartstikke goed doet ! Je kijkt naar haar behoeften en dat is nu eten en slapen en knuffelen. Je bent er voor haar ze komt niets te kort.
Dat is hier ook zo eigenlijk. De oudste was een hele moeilijke baby en slaapt nog steeds dramatisch. Ik kan bijslapen als ik alleen met baby een weekend heb als grote zus bij papa is. Baby is heeeeel relaxed. Slaapt veel en als ze wakker is heel tevreden en vraagt eigenlijk zelden om een flesje. Haar flesjestijd is even ons moment want haar zus neemt verder al mijn tijd in beslag. Ik heb diezelfde vraag eigenlijk gesteld bij professional en zij zei dat die voedingsmomenten ook een moment van binding zijn. En dat je die momenten niet moet laten verstoren als dat mogelijk is. Nu hebben wij (helaas) 8 weken ziekenhuis gehad en op de 2 momenten dat ik per dag gebracht kon worden heb ik steeds een uur gebuideld, omdat ik haar iets mee wilde geven. Mis die momenten wel, maar lastig tijd vrij maken nu. Ik ben ook nog eens alleen.... maar dochter is blij en tevreden. En reageert ook nu ontzettend leuk op mij, dus dat zit echt wel okay
Alsof de duivel ermee speelt wil ze sinds een paar dagen gewoon niet meer zelf slapen. Enkel op mij, bij gebrek aan valt ze na verloop van tijd ook bij mijn man in slaap. Wegleggen resulteert in onrust, kreunen en uiteindelijk huilen. Dit is ook weer het andere uiterste want we hebben er nog één rondlopen. Hoe moet ik dit nou weer aanpakken? Zucht Ik kan het me niet veroorloven weer maanden lang met een baby non stop op me geplakt te leven.. Ik word er nogal paniekerig van eigenlijk..
Ik herken het wel, die gedachtes, maar ik denk dat het onnodig is. Oudste sliep heel moeilijk en woonde praktisch in de slaapzak. Nog steeds valt ze in slaap samen met ons. De tweeling slaapt zelf in en slaapt ook vrij veel. Als ze wakker zijn, vinden ze TrippTrapp of box leuk en prima. Heel makkelijk. Echt lang knuffelen gebeurd eigenlijk niet. Ook drinkmomenten (kunstvoeding) delen ze altijd en boeren gebeurd vaak ook op de bank ipv tegen me aan. Het gaat gewoon niet anders. Om en om voeden en niet tegelijk is geen optie. Maar ik heb er nu wel vertrouwen in dat het goed komt ondanks veel minder lichamelijk contact. Ze lachen nog steeds zodra ze me zien en merk dat ze zeker anders op mij reageren dan wildvreemde.
Mijn jongste sliep ook veel de eerste weken en daarna heeft ze lang bovenop mij geleefd. Dat contact komt wel