Whahahahaha nee nee daar begin ik niet aan! Meer over de operaties zelf. Hey ik maak het natuurlijk niet mee hè! Ik slaap
Ik vind het ook altijd fijn dat gevoel van onder zeil te gaan, maar ik word er standaard zó beroerd uit wakker... Toen ik twee weken geleden die schedeloperatie kreeg koos ik toch maar voor lokale verdoving. En hoewel ik het echt heel heftig vond om mee te maken, was ik wel blij dat ik achteraf alleen maar pijn had en niet ook nog eens hondsberoerd was.
Helaas werkt bij mij een plaatselijke verdoving gewoon niet (in ontstoken gebied kan je niet verdoven) en bij de ruggenprik gaat het bij mij altijd fout. Dus tja ik kies voor lekker slapen. Je kan BTW een middel vragen tegen het beroerd zijn hè! Die krijg je dan voor de operatie!
En dan wordt het nog heel gedoseerd afgegeven hè, je hebt nog een kind in je. Ik heb dit ook gehad tijdens m'n tweede bevalling, maar 10jaar daarvoor na een operatie. En toen kreeg ik MEER (en was de helft van m'n bloed verloren dus kwam wel lekker aan ook denk ik). Ik heb letterlijk de verpleger om meer gevraagd omdat ik zo lekker lag te trippen hahaha
Dat werkt helaas niet bij iedereen. Omdat er bij mij bekend is dat ik beroerd wakker wordt krijg ik dus iets van tevoren. Maar dat werkt gewoon helemaal niet.
klopt! maar gewoon het idee....Ik ben na een narcose wakker geworden (zeiden ze tenminste) Er is ook met me gepraat etc, maar ik kan het me niet herinneren. Ik werd pas bewust wakker toen ik al lang en breed terug was op zaal. Vond ik gewoon echt niet prettig op die manier. Probleem bij mij is namelijk dat ik heel erg lastig onder narcose te brengen ben én ook moeilijk wakker te krijgen ben. Dat is ook bekend in het ziekenhuis: en niet alleen ik heb daar last van, mijn moeder hebben ze ooit met heéééééél veel moeite wakker gekregen, hebben ze zelfs nog mijn vader bij moeten halen (ok is lang geleden, dus ander narcosemiddel dan nu), maar ook ik en alle drie mijn kinderen zijn lastig uit narcose te halen. Niet zo extreem als mijn moeder, maar toch wel een vervelend iets. Mijn kinderen hadden trouwens niet eens echte narcose, maar gewoon een roesje voor buisjes en werden daar al moeilijk uit wakker. Ik ga om die reden dus gewoon liever niet onder narcose.
Ik heb als kind wel eens een roesje gehad voor buisjes en amandelen, maar daar weet ik niets meer van. Maar tijdens mijn laatste bevalling was ik echt zielsgelukkig toen eenmaal de ruggenprik er in zat! Gewoon even helemaal geen pijn... En high van de morfine? Het pompje stond bij mij op het hoogste standje, maar pffff ik ging nog steeds door de grond met elke wee...
@LMI ik lees dat jij anesthesiemedewerkster bent die mensen dus onder narcose brengt. Kun jij mij uitleggen hoe het komt dat sommige mensen (in 1 familie) moeilijk onder narcose zijn te brengen én ook moeilijk wakker te krijgen zijn? Het schijnt een "erfelijk" iets te zijn, in de papieren die je moet invullen voor een operatie wordt er ook naar gevraagd of dit iets is wat vaker bij familieleden voorkomt nl. Waar ligt dat aan? Weet jij dat? En met moeilijk wakker worden bedoel ik ook écht moeilijk wakker worden. Mij krijgen ze behalve moeilijk wakker, ook moeilijk in slaap, mijn dochter net zo. Mijn zoons krijgen ze makkelijk weg, maar ook moeilijk wakker. En mijn moeder kregen ze dus helemaal niet meer wakker, dat heeft echt bizar lang geduurd (en mag dus nu niet meer onder volledige narcose) mmm nu ik het zo lees is de vrouwelijke tak én moeilijk in slaap te brengen én moeilijk wakker te maken. de mannelijke lijn makkelijk in slaap te krijgen, maar wel moeilijk wakker te maken. typisch.
Ik heb begin dit jaar een narcose gehad. Ik heb er geen angst voor gelukkig. Het inslapen doet me niet zoveel maar ik werd me toch zwaar ontspannen wakker...... Dat was echt een geweldig fijn gevoel, zo lekker heb ik nog nooit geslapen en ook zo uitgerust. Ik word er weer warm van als ik eraan terug denk.