De laatste weken krijg ik elke dinsdag als ik mijn dochter (23 mnd) ophaal van het kdv van de leidster te horen dat ze zo slecht luistert, of dat het zo'n boefje is, of dat ze veel stout is. Ze gaat drie dagen in de week naar het kdv en heeft drie vaste leidsters. De andere dagen is een van de andere leidsters er als ik haar ophaal en die hebben dit beiden nooit gezegd. (Overigens zijn de groepen anderhalve maand geleden opnieuw ingedeeld en zijn twee van de drie leidsters nieuw op haar groep, ook de leidster die dit steeds zegt. Mijn dochter heeft die twee nieuwe leidsters wel vaker gehad tijdens de vervroegde opvang of als invallers.) Ik heb geprobeerd een beetje door te vragen naar wat mijn dochter dan precies doet. Ze wil bijvoorbeeld niet goed helpen met opruimen. Als ze zeggen: "R, ruim dat eens op", speelt ze gewoon door. Ze moeten dan echt haar aan het handje meenemen om haar te laten helpen met opruimen. Het andere voorbeeld dat ze noemde, is dat mijn dochter niet stil blijft zitten tijdens het eten, maar voortdurend zit de draaien, op haar knietjes gaat zitten, gaat staan of achterstevoren zit. Dit zijn de enige voorbeelden die eruit kwamen. Ik weet niet of er nog meer voorbeelden zijn. Is dit nou écht zulk schokkend peutergedrag? Het is toch logisch dat een kind van nog geen 2 jaar oud niet stil zit? En dat ze niet luistert als ze in haar spel is? Als wij willen dat R. helpt met opruimen, maken we eerst altijd samen met haar haar spel af en dan zeggen we: "nu gaan we opruimen. Kijk mama/papa doet dit in de kist, pak jij die blokjes maar en doe ze ook maar in de kist." Meestal helpt ze dan juist heel goed. Als we echter iets tegen haar zeggen, terwijl ze druk bezig is, hoort ze ons volgens mij niet eens! Overigens geef ik onmiddellijk toe dat ze thuis ook niet goed stil zit tijdens het eten, vooral als zij al klaar is met eten, maar ze nog moet wachten tot de anderen klaar zijn. Ik baal er iedere week meer van en afgelopen dinsdag zat het me de hele avond dwars. Het is gewoon niet leuk als iemand iets negatiefs over mijn kleine meisje zegt. Vooral niet omdat ik me afvraag of mijn dochter nou echt zulk uitzonderlijk gedrag vertoont. Kun je van een kind van die leeftijd verwachten dat ze goed luisteren? Kun je verwachten dat ze in hun eentje gaan opruimen als je dat opdraagt, terwijl ze aan het spelen zijn? Of dat ze stil zitten aan tafel? Ik begrijp ook niet goed waarom die leidster het elke week tegen me zegt. Wat verwacht ze van me? Dat ik er iets aan doe? Ik kan mijn dochter moeilijk in een stevig gesprek duidelijk maken dat ze voortaan beter moet luisteren. En op het moment dat ze niet luistert, ben ik er niet bij, dus kan ik ook weinig beginnen. Die leidster is toch de aanwezige volwassen verantwoordelijke? Het is toch aan haar om iets van mijn dochter gedaan te krijgen? Ik zei nog dat ik mijn dochter regelmatig in de hoek zet, maar dat doen ze daar blijkbaar niet. Wat moet ik hiermee?
Eens een keer rustig in gesprek gaan met haar? Hoe ze dit bedoeld, dat het een normale eigenwijze dreumes/peuter is, of dat ze echt een probleem ziet.. Misschien bedoeld de leidster het niet zo kwaad, en merkt ze ook niet dat het jou zo bezighoud. En nu hangt er zo'n gek sfeertje in de lucht. Dat neemt je kleintje misschien ook nog wel over.. Mijn jochie is ook bijna 2, maar die blijft ook niet zitten. En helpt wel met opruimen als je even zelf begint. Maar echt luisteren zoals zijn broer van 6 zit er toch echt nog niet in..
Het is geen schokkend gedrag, het is wel iets dat je van een peuter mag verwachten. Als ze nl van alle 2 jarigen accepteren dat ze niks opruimen en omgekeerd op de stoel zitten dan wordt het en dolle boel daar. wasrom ze het wekelijks zegt?? Geen idee, het zal haar hoog zitten.
Helemaal eens. Ik denk dat de leidster het zo vaak zegt omdat ze van jou niet de gewenste reactie ontvangt. Ik denk ook dat je het niet moet zien als kritiek maar als een constatering waar je mee aan de slag kunt. Oefenen is wel belangrijk. Hoe ga je zelf om met luisteren, opruimen, blijven zitten etc. Praat er eens over met elkaar. Ik denk ook dat je prima kan zeggen dat je het vervelend vindt om elke week te horen dat ze slecht luistert.
Bedankt voor de reacties. @deepfreeze: Ik ben de laatste twee keer inderdaad met haar in gesprek gegaan, nadat ze het zei. Uit zichzelf kwam ze namelijk helemaal niet met concrete voorbeelden, alleen maar met de mededeling dat ze zo slecht luistert. Ik heb dus zowel afgelopen dinsdag als vorige week dinsdag doorgevraagd wat ze dan precies doet. Op beide dinsdagen waren de twee voorbeelden uit mijn op (niet opruimen + niet stilzitten) de enige voorbeelden die ik te horen kreeg. Ik vraag me dus af of ze ook op andere gebieden / momenten slecht luistert, of dat dit het enige is. Ik heb er echter niet aan gedacht om te vragen hoe/wat ze er precies mee bedoelt en of ze iets van mij verwacht. Ik was op beide momenten gewoon te verbouwereerd om op die vragen te komen. Ik zal het dinsdag eens vragen. @tuc: Ik snap dat ze niet van alle 2 jarigen kunnen accepteren dat ze niet opruimen, maar is het voor een leidster te veel gevraagd om in het spel van het kind te stappen en van daar uit het kind te stimuleren om op te ruimen? Bij mijn dochter werkt het echt niet om gewoon te zeggen: "R., ruim dat eens op," terwijl ze druk aan het spelen is. Je kunt net zo goed tegen een muur praten. Dan kan je toch beter een beetje met het kind meebewegen, om het toch zover te krijgen? Van dat stilzitten vind ik moeilijk. Ze eet heel snel, dus het zal me niks verbazen als ze elke dag als eerste klaar is met eten. Maar ik weet ook niet wat ik er aan moet doen. Thuis proberen we haar af te leiden. Als we haar aandacht geven gaat het beter dan wanneer we met elkaar praten en zij er een beetje bij zit. Maar ik kan me voorstellen dat dat op het kdv lastig is, want ze hebben natuurlijk nog meer kindjes, waaronder een paar die gevoerd moeten worden / hulp nodig hebben bij het eten.
Wat voor reactie moet ik tonen dan? Ik wil natuurlijk oefenen, maar dat doen we volgens mij al. Ook thuis moet ze luisteren. We laten haar dagelijks helpen met opruimen. Dat is een vast ritueel voor het avondeten, zodat de kamer aan kant is voor we gaan eten, want daarna gaat ze meteen slapen. Ook overdag ruimen we soms op, als ze te veel speelgoed uit de speelgoedkist heeft gehaald. Ze helpt meestal heel goed en vind het zelfs leuk om op te ruimen. Vandaag heeft ze zelfs voor het eerst "opruimen" gezegd, al klonk het meer als "opruie". Het stil laten zitten is een moeilijker punt, dat krijgen wij hier niet voor elkaar, hoe vaak we het ook herhalen. Bijna dagelijks zetten we na een paar waarschuwingen de babyset weer op de triptrap, zodat ze niet meer achterstevoren o.i.d. kán gaan zitten. De babyset blijft voorlopig dus nog binnen handbereik voor tijdens het eten. Wat zou ik nog meer kunnen doen? Wat betreft het luisteren: we herhalen vooral heel veel wat ze niet mag en evt. wat ze wel mag. (Bijv. niet slaan, maar wel aaien.) En als ze na een waarschuwing niet luistert, zetten we haar op een stoel in de hoek. Dat gebeurt hier wel een paar keer per week. Wat zou ik nog meer kunnen doen om te oefenen om haar beter te laten luisteren?
Haha, als de leidster net zo onduidelijk is naar je dochter als naar jou, snap ik dat 'het gewenste gedrag' niet wordt vertoond. Dat gaat hier toch wel heel anders, gelukkig. Ongewenst gedrag wordt duidelijk benoemd, eveneens met de door hen gebruikte tactiek. Ook wordt aan ons gevraagd hoe we specifieke situaties thuis aanpakken en of dat effect heeft. Soms nemen ze zelfs onze aanpak over. Ik zou inderdaad op een niet-beschuldigende toon vragen wat het doel is van haar opmerking: is het om jou te informeren, verwacht ze dat je thuis actie onderneemt of wil ze tips hoe jij het aanpakt? Ik vind het geen schokkende dingen die je noemt en ik vind de leidster echt veel te onduidelijk, jij moet eigenlijk niet hoeven doorvragen naar gedragingen. En vraag ook eens aan de andere leidsters hoe ze haar zien.
Jij hebt gewoon een heerlijke gezonde peuter, waar niks mis mee is. Waarschijnlijk heeft de leidster gewoon geen klik met je dochter. Ga dus niet gelijk afvragen wat er mis is met je dochter. Bij mijn oudste dochter in groep 3, zijn er genoeg kinderen die nog zitten te wiebelen en draaien op hun stoel. Je kan er ook zelf weinig aan doen, dit moet de leidster oplossen, vind ik. Ik heb het bij mijn jongste dochter gezien op de psz. Iedere keer dat ik ze kwam halen, kreeg ik te horen, dat ze weer op strafstoeltje moest of dat ze naar de gang moest. En idd, je kan daar als ouder echt niks mee, want je was er niet bij. Ik vond het ook gek, want zo is mijn jongste helemaal niet. Is heel lief en sociaal en kan heerlijk babbelen. Ze is ook heel wijs voor haar leeftijd en ik heb aangegeven of ze zich misschien niet verveelde. Dat vonden ze niet. Door omstandigheden moest van de psz af naar een andere. Ik heb bij die nieuwe psz wel aangegeven, dat ze erg wijs is en dat als ze vervelend was, ze zich misschien wel verveelde. De juf zou erop letten. Tot nu toe is er echt nog nooit iets aan de hand geweest. Ze gaat met plezier, de juffen zijn stapel op d'r. Mijn conclusie was, dat ze gewoon geen klik had met die leidsters bij de andere psz. Als dit zo blijft, zou ik wel een gesprek aangaan, want het is niet leuk om dit iedere keer te horen. Net of je een monster van een kind hebt.
Nou, als dat t enige is waar ze op komt en steeds herhaalt, denk ik ook dat t probleem voornamelijk zit bij de leidster Op een groep kun je niet echt bij ieder kind afzonderlijk het spel afmaken en daarna pas opruimen. Wel van te voren aangeven dat we bijna gaan opruimen.. Maar tja, mijn dochter van 4,5 ruimt ook niet zomaar op als ik t een keer vraag. En op de psz en op school weet ik dat ze ook nogal goed is/was met smoesjes als er opgeruimd moet worden. Goh, ik moet toevallig net naar de wc... Ik kan er altijd wel om lachen als ze dat vertellen. Ik neem het eerlijk gezegd niet op als een aanval dat ik er iets aan zou moeten doen. Hoogstens dat ik er thuis ook wat meer aandacht aan kan besteden. Maar dat bepaal ik altijd zelf nog wel, hoe erg ik dat gedrag persoonlijk vindt
Volgens mij zijn onze meisjes even oud en ik herken heel veel in haar. Maak je zeker geen zorgen om gaar gedrag, ze is gewoon een heerlijk peutermeisje en de leidster kan dit nog niet van haar verwachten. Vraag ook eens aan de andere meiden wat zij er van vinden!
Nou, blijkbaar heb ik een onopgevoede losgeslagen peuter hier... . Mijn zoontje blijft ook echt niet langer dan 10 minuten rustig op een stoeltje zitten, en opruimen is hier een leuk spelletje wat we samen aan het einde van de dag ondernemen, met de ene dag meer succes dan de andere dag. Ik ben al heel blij dat hij op straat keurig naar me toe komt om een handje te geven als er ergens fietsen of auto's kunnen rijden. Ik vind dat echt geen raar gedrag, dit is toch de leeftijd waarop ze dat soort dingen juist gaan leren? Daar ben je mee bezig, zoals het hoort, prima toch? Dat ze even meldt hoe het gaat is prima, dan weet je waar je met haar aan munt werken, maar iedere week..? Dat doe je bij echte problemen (wegrennen, andere kindjes pesten of pijn doen, nergens aan mee willen doen).
Bedankt voor jullie reacties. Het voelt toch wel als een geruststelling dat jullie het gedrag van mijn dochter niet abnormaal vinden. Ik ga volgende week eens rustig vragen met welk doel ze dit verhaal steeds vertelt. Ook ga ik vragen of ze het gedrag van mijn dochter als probleemgedrag ziet en of er iets is dat ze graag ziet dat ik doe. Afhankelijk van het gesprek ga ik nog aan de andere leidsters vragen wat zij van het gedrag van mijn dochter vinden. @arivenol: Ik snap dat een leidster niet met elk kind het spel af kan maken, maar het is ook een kwestie van bij elk kind uitvinden wat werkt en wat niet. Voor mijn dochter is het echt heel belangrijk om dingen op de "juiste" manier af te maken. Dat werkt. Als dat niet gebeurt, kan het behoorlijk moeilijk worden om haar mee te laten werken. Als ze ergens haar zinnen op heeft gezet, accepteert ze niet zomaar dat het anders loopt. Dat werkt dus niet. Afgelopen dinsdag had ik bijv. mijn dochter op schoot om haar schoenen aan te trekken (terwijl de leidster het verhaal weer vertelde), maar ze werkte totaal niet mee, omdat ze aan het puzzelen was. Ik heb toen samen met haar de puzzel afgemaakt. Dat kostte me 20 seconden. Daarna liet ze me gewillig haar schoenen aan doen. Netto kostte dat me minder tijd (en energie) dan wanneer ik had afgedwongen dat ik haar schoenen aan kon doen, terwijl zij worstelde op mijn schoot. Ik vind wel dat een leidster op die manier in het wereldje van een kind moet stappen, om het kind vervolgens mee te nemen naar gewenst gedrag. Dat hoeft echt niet altijd veel tijd te kosten.
Oeh, met het risico dat ik nu veel ouders over me heen krijg: ik vind dit wel een dunne lijn.. Ja je mag verwachten dat leidsters zich inleven in kinderen, maar in jouw voorbeeld met de schoenen aantrekken..: als dit op de groep zou gebeuren, waarbij vantevoren wordt aangekondigd dat ze naar buiten gaan bijvoorbeeld en dat iedereen nog een minuut (of 2/3/4/5) heeft om datgene te doen waarmee ze bezig zijn waarna het afgelopen is, denk ik dat het niet teveel gevraagd is van kindjes in een groep met duidelijke structuur en dagindeling om na die tijd de puzzel te laten voor wat het is en de schoentjes aan te doen. Het inleven zit hem dan in het aankondigen, wellicht zelfs 1 op 1, maar om iedereen op het afgesproken moment toch nog zijn of haar werk af te laten maken is onbegonnen werk. En dan kan het in dit geval 20 seconden hebben geduurd, maar een volgende keer is ze net begonnen en doet ze er langer over. Of een ander kindje wil ook nog iets afmaken wat 5 minuten duurt enz. Als de groep een duidelijke structuur en indeling heeft, waarbij de zaken aangekondigd worden al dan niet met een spel, vind ik wel dat ze mag luisteren eigenlijk. En in jouw voorbeeld, ik weet niet of je had aangekondigd dat de schoentjes aan gingen, maar zowel: dan komt het ook wrl een beetje als d'r zin doordrijven over..
Het lijkt me goed om af en toe "mee te bewegen" met je kind (puzzelvoorbeeld), maar dat kan niet altijd. Ons zoontje (21 mnd) heeft het daar ook heel erg moeilijk mee. Als we toch zijn: jas aandoen, hem optillen, een schone luier aan willen doen, terwijl hij dat nog niet wil, ontaard dat in een gruwelijke driftaanval. Toch doen we het wel. Hij zal ook moeten wennen aan dat het niet altijd op zijn manier kan. Natuurlijk kondigen we het aan, blijven we rustig en benoemen we veel. Ons zoontje is wat pittiger en heeft duidelijke begeleiding nodig. De gastouder loopt tegen hetzelfde aan. Maar ik vind het juist belangrijk dat ze hem duidelijkheid en grenzen aangeeft. De vraag is in deze: "wil je dat je kind zich aan de wereld aanpast of dat de wereld zich aan je kind aanpast" Ik zeg niet dat deze stelling voor jou van toepassing is, maar denk dat de leidster je alleen maar duidelijk wil maken dat het niet altijd gemakkelijk is met je dochter en ik denk dat jij dat zelf ook wel weet, maar het is niet 1,2,3 opgelost helaas.
Ik ben het eens met Madeliefke. Ik weet niet precies wat er aan vooraf is gegaan bijv. bij het schoenen aandoen. Maar je was daar blijkbaar al mee bezig. Ik weet niet hoe dat dan bij jou gaat, maar ik zou dan ook al gezegd hebben "We gaan zo naar huis, ik ga nu je schoenen aandoen." Als je dat al hebt gezegd en er ook al mee bezig bent, zou ik daar niet zomaar mee stoppen omdat zij niet meewerkt. Als dat vaker zo gaat, zorg je ervoor dat jouw dochter gewend raakt dat ze altijd haar zin krijgt. (En dat ze dat bereikt door niet mee te werken.) ik denk dat we allemaal wel een voorbeeld kennen van kinderen / volwassenen die gewend zijn altijd hun zin te krijgen. Zijn dat nu uiteindelijk de meest sympathieke personen? Je bewijst haar en jezelf misschien op de korte termijn wel een dienst door haar dan maar haar zin te geven. Zij blij, jij blij want geen huilend kind. Maar op de lange termijn denk ik dat je zowel jezelf als je dochter echt geen dienst bewijst. Dat betekent niet dat je je kind nooit haar zin mag geven. Maar er moet wel sprake zijn van een gezonde afwisseling. Nogmaals: ik weet niet hoe het bij jou thuis gaat. Als er 10 van dit soort situaties op een dag zijn, hoevaak pas jij je dan aan haar aan en hoevaak zij aan jou? Zoals ik het nu lees, krijg ik de indruk dat je het best vaak op haar manier doet om een drama te voorkomen. Maar ik denk ook dat dit beeld vertekent kan zijn omdat jij je een beetje 'aangevallen' voelt door die leidster en daarom in dit topic met allemaal voorbeelden komt hoe het ook anders kan. Terwijl er misschien best situaties zijn waarbij je wel even de confrontatie met je dochter aangaat. Het zou bij mij in deze situatie twee kanten op kunnen: 1) Ik zou vooraf zeggen: "We maken je puzzel af en daarna doe ik je schoenen aan. " 2) Ik zeg dat ik de schoenen ga aandoen en dan gebeurt het ook, ongeacht de reactie.
Tja, ik vind dit lastig. Mijn dochter vind het belangrijk dat dingen op een voor haar bekende/juiste manier gaat. Als we naar boven gaan, wil ze bijvoorbeeld dat eerst de deur van de huiskamer dicht is. Als we dat vergeten, gaat ze huilen en wijzen en roept ze "dich, dich". Als ik het deksel van een boterkuipje of pot broodbeleg haal en er met een mes iets uithaal, wil ze ook dat het deksel er weer op gaat, voordat ik het op het brood smeer. Hetzelfde geldt voor de volgorde van de dingen voor het slapengaan: uitkleden, (douchen, afdrogen), pyjama aan, tanden poetsen, verhaaltje voorlezen, op het potje, in bed en slaapliedje zingen. Als we iets weglaten of in een andere volgorde doen is het huilen geblazen. Zo is er nog een aantal vaste dingen die op haar manier "moeten" en wij gaan daar in mee. Dat kun je zien als "haar zin doordrijven". Toch is het heus niet zo dat ze altijd haar zin krijgt. Juist in dingen die dagelijkse routine zijn, gaan wij mee in hoe zij bepaalde dingen wil. Maar in dingen die elke dag anders zijn moet ze heel vaak mee in hoe wij het willen. Dan huilt ze soms om haar zin te krijgen, maar dan proberen wij haar af te leiden of we negeren het. Het zijn de kleine dingen, die wij het sop de kool niet waard vinden om er een strijd over aan te gaan, waarin we met haar mee gaan. Ik denk dat het twee kanten op werkt: het kind moet zich aan de wereld aanpassen EN de wereld moet zich aan het kind aanpassen. Net zoals je niet van de wereld kunt verwachten dat hij zich volledig voegt naar het kind, kun je ook van geen enkel kind (mens) verwachten dat het zich volledig aan de wereld om hem heen aanpast. In het geval van de schoentjes had ik het trouwens wel kort van te voren aangekondigd, al was dat misschien te kort van te voren.
Dit is absoluut zo! Ze krijgt hier zelfs heel vaak niet haar zin, alleen bij dingen die ik dus niet de moeite waard vind, ga ik met haar mee. Meestal zeg ik voor ik haar schoentjes aan doe: "we gaan naar huis, dus ik ga je schoentjes aan doen", maar ik weet echt niet zeker of ik dat die bewuste keer ook zo heb gezegd. Het feit is gewoon dat ze, als ik haar op haal, altijd wil laten zien waar ze mee aan het spelen was. Dat is bijna altijd wel weer iets anders / nieuws. Als ze dat heeft laten zien, gaat ze mee. In dit geval was het een nieuwe puzzel.
Helemaal mee eens! Hoewel je kinderen zich thuis toch weleens anders gedragen dan bij de gastouder/peuterspeelzaal. Bij mijn GO is mijn dochter heel stil, moet geleerd worden van zich af te bijten, terwijl ik haar thuis juist wat moet temperen af en toe. Dus TS kan haar kind wel leren gelijk te luisteren, maar dan nog kan het op de peuterspeelzaal anders zijn, omdat de leidster het anders aanpakt..
Ik denk dat de leidster het inderdaad zegt omdat ze een reactie van je verwacht. Want op zich is natuurlijk het gedrag van je kind op het kdv haar probleem, niet het jouwe. Ik zou de volgende keer als ze iets zegt anders reageren, bijvoorbeeld 'goed dat je het zegt, wat doe je er aan?' En dan kun je als ze er op ingaat, uitleggen dat je dochter prijs stelt op bepaalde rituelen (deksel op pot, deur dicht) en dat ze daarmee rustiger is.