Even me verhaal kwijt en ik ben benieuwt of iemand dit herkent. Ik roep al weken kom nou maar, tijdens het kokken sta ik te springen in de hoop dat jij je wilt laten zien. Ik het alle fabeltjes geprobeerd want wie weet werkte het wel bij mij, Ananas hoef ik de komende jaren niet meer, en van sambal krijg ik het inmiddels ook niet meer warm! Nu ik 5 dagen voor de datum waarop ik ben uitgerekend ben breekt het zweet me letterlijk en figuurlijk uit. Natuurlijk ben ik enorm nieuwsgierig hoe je er uit ziet, wat voor kleur haar en ogen je zal hebben of je op mij of op je vader lijkt, maar ik weet ook dat ik je heel erg ga missen. De afgelopen 9 maanden waren de mooiste uit mijn leven want wat heb ik genoten van het gevoel, het geluk, de liefde, de eerste bewegingen, de karate schoppen, van jou! Vanaf dag 1 dat ik wist dat jij kwam heb ik op een prachtige wolk gezeten en heb ik van elke dag genoten. En nu komt het moment dat het voelt alsof ik afscheid van je moet gaan nemen. Binnenkort zal ik je niet meer in me buik voelen en dat is toch een heel vreemd idee, ik heb er tot voor kort nooit bij stil gestaan. Lief klein ventje in mamas buik blijf nog maar even zitten hoor dan geniet ik nog even voor het te laat is. Het valt me vandaag erg zwaar, zo raar herkent iemand dit? Ik vind het ook raar want ik kan hem straks eindelijk in me armen houden maar het idee dat ik straks het geschop en gerommel in me buik niet meer zal voelen maakt me ook een beetje onrustig.
Hoewel ik gelukkig nog wat weekjes voor de boeg heb kan ik me je gevoel helemaal voorstellen. Het kleintje nu nog lekker alleen van mij, ziek op de bank of bed, snachts wakker na een toiletbezoekje of tijdens het werk.. telkens die heerlijke bewegingen. Alles wat even vervelend of ronduit niet leuk is om te doen of mee te maken wordt verzacht door dat friemelende lijfje in je. Ik denk dat het ontzettend wennen gaat zijn als dat er niet meer is. Maar je krijgt natuurlijk je kindje straks in je armen en je gaat een hele drukke tijd tegemoet dus ik denk dat je weinig tijd gaat hebben om dat gemis echt te ervaren. Althans daar houd ik me maar aan vast!
Herkenbaar hoor! Bij mijn vorige zwangerschap vond ik het ook helemaal niet erg dat hij op zich liet wachten (ondanks mijn buik ongemakkelijk zwaar aanvoelde en mijn bekken problemen). Ik heb het ook best wel even gemist; dat geleef in mijn buik, maar als die kleine er dan eenmaal is en je je baby in je armen hebt, gaat dat gevoel snel weg.
Ik had dat ook; vanaf de geboorte moet je je kindje 'delen'. En weet je; dat is nóg mooier! Maar dat kun je je nú nog niet helemaal voorstellen.
Ik had dat bij de 2de heel sterk leefde vanaf het begin toe naar 37 weken en hoopte vanaf die dag ook elk moment op dat die kwam. Tot opeens een knop omging en ik zoiets had van blijf maar lekker zitten en wat gebeude op 38.5 braken spontaan mn vliezen paar uurtjes later was hij er.
ik was heel even bang dat ik door ging draven hahaa maar fijn om te lezen dat meerdere mama's er 'last' van hebben.
Heel herkenbaar bij alledrie; je verheugt je zooo op de baby maar je zult het zwanger zijn ook missen Veel geluk
Ik begrijp je zo. Mijn dochter is nu al een jaar, en toch mis ik het soms nog. Denk dan echt even terug aan die mooie tijd. Maar wat geniet ik nu ook zo van haar. Er is niks mooiers dan een kindje hebben. Is alle 2 heel speciaal😊.
Hier ook herkenbaar! Na beide bevallingen had ik gelijk weer kriebels om zwanger te zijn, omdat ik dat lieve mannetje in mn buik zo miste.
Herkenbaar, mijn zoontje is nu ruim 5 maanden en ik mis nog regelmatig mijn dikke buik, en zijn bewegingen. Wat was het fijn om hem zo dichtbij me te hebben! Toen ik zwanger was telde ik de dagen af en kon ik niet wachten totdat hij er was, toen hij er eenmaal was met 39+1 heb ik tranen met tuiten gehuild dat ik hem niet meer in buik had, en dat ik er niet voor de 100% van genoten had toen het nog kon. Maar, je kindje aan kunnen kijken, de lachjes, de knuffels, dat warme lijfje lekker tegen je aan kunnen voelen is ook absoluut onbetaalbaar. Zowel zwangerschap als het hebben van je kindje zijn beide hele fijne dingen, en dat zal jij straks zelf ook gaan merken, als je je kleintje in je armen hebt!
Ik heb bij de oudste gehad dat toen hij geboren was, dat ook nog even geestelijk moest gebeuren. Vooral de eerste week wat hij zo ongeveer niet uit mijn handen te krijgen (alleen voor de nodige verzorging). Als ik hem niet vast hield was ik niet compleet of zo. Dat proces ging wat langzamer dan de storm bevalling. De bewegingen mis ik niet. Bij beide stonden de kraamverzorgers en vk verbaast van hun kracht. We hebben de jongste met 3e moeten vasthouden voor de hielprik.
Niet herkenbaar Was zo klaar met zwanger zijn, zo leuk vond ik het niet. Heb het ook geen seconde gemist.
Herkenbaar! Ik vind moeder zijn heerlijk maar als ik de foto's kijk van m'n giga buik vond ik dat ook wel heel bijzonder. Terwijl ik de laatste weken niks meer deed
Heel herkenbaar! Ben vandaag 39 weken en aan de ene kant heel veel zin om de kleine te ontmoeten, ik ben ook zo nieuwsgierig hoe hij eruit ziet en de geluidjes die hij gaat maken. Maar ook dat ik m'n lijf weer terug krijg en weer lekkere lange stukken kan wandelen. Maar aan de andere kant ga ik ook het gevoel missen in m'n buik en sluit je toch een bepaald hoofdstuk af.
Herkenbaar. Vooral in de zin dat ik me zo goed en rustig voelde in de zwangerschappen. Daarna is het uit met de pret. Kinderen zijn schatten, maar je bent nooit meer alleen, nooit meer zonder zorg of verantwoordelijkheid.