Dames ik zit even met een probleem: Het zit als volgt. Mijn ouders hebben echt heel veel gedaan tijdens de verbouwing van ons nieuwe huis. Dit moest wel want manlief werkte fulltime en kon geen vrij krijgen, ik was zwanger van de twins en kon dus ook niet veel doen en geld om het laten te doen hadden we niet.. Super blij dus dat ze dit hebben gedaan! Maar nu komt het.. Heb nu dus altijd het idee dat ik hun zin maar moet geven als zij wat willen terwijl ik het eigenlijk niet wil. Vind het enorm moeilijk om nee te zeggen tegen ze! Nu moet ik morgen naar Utrecht met T naar het revalidatiecentrum. Manlief kan niet mee, dus moeder biedt aan om mee te gaan heel fijn! Dus ja gezegt, want de dames moet ik ook meenemen. Maar nu gaan we dus straks al naar hun toe en blijven daar eten en slapen. Maar ik weet nu al dat ze zich weer enorm gaan opdringen om L en F vast te mogen houden, flesjes willen geven enz.. Man en ik vinden het gewoon hartstikke moeilijk om nee te zeggen. Elke keer komen we thuis en zeggen tegen elkaar volgende keer zeggen we echt nee en doen we het zelf. Maar als ze dan er eenmaal zijn weten ze het altijd zo voor elkaar te krijgen dat ze op schoot hebben en flesjes gaan geven. Ik baal er eigenlijk enorm van want het is gewoon niet naar mn zin hoe dit gaat.. Maar kan het dus niet verwoorden naar hun toe.. Ze zijn nooit zo open in gevoelens praten waardoor het moeilijker maakt. Maar ik zie nu dus al heeel erg tegen vanavond en morgen op! Ze hebben daar standaard nu 2 bedjes staan en luiers enz. Heel fijn hoor maar ook weer zo opdringerig... en dan zeggen van ja bij ons kunnen ze fijn slapen(schoonouders hebben geen bedjes staan).. Daarbij hebben mijn schoonouders dus echt helemaal niks gedaan tijdens de verhuizing en dat vinden mijn ouders weer raar. Dus tussen hun is er ook altijd een strijd bezig. We nodigen ze zelfs niet meer tegelijk uit aangezien het dan echt een grafsfeer komt wat niet leuk is. En dan nog het altijd beter weten.. pff wat wordt ik daar moe van. Ja vroeger lieten wij jullie altijd huilen dat is goed voor de kindjes.. als ze hier zijn en F of L ligt in de box en begint beetje te pruttelen zijn zijn de eerste die boven de box hangen en ze eruit willen halen.. Maar ook altijd de baas spelen over T. Ze corrigeren hem altijd terwijl dat helemaa l niet hoeft dat doe ik wel! Gelukkig zegt hij zelf nu wel nee en loopt rustig weg.. Maar toch.. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken..maar moest het gewoon even kwijt...
Oeh dit ken ik... Vooral dat met die grafstemming als je ze tegelijk uitnodigt... Bij mij is het meer zo dat mijn moeder heel schoon en netjes is en mijn schoonmoeder ehm... totaal niet En dat snapt mijn moeder totaal niet/ hoe kan dat nou?/je kunt toch wel stofzuigen? Tis zo erg dat mijn moeder vind dat mijn schoonmoeder niet op zou mogen passen omdat dit onhygiënisch is. Nu ben ik het eigenlijk met haar eens, maar wie is zij om dat te besluiten? En mijn moeder heeft zichzelf ook uitgenodigd bij mijn bevalling... Nu is dit wel handig voor mijn oudste, maar het stoort me dat ze zomaar aanneemt dat het goed is. Zonder ook maar iets te vragen... Dus ik heb ook een beetje moeite met 'nee'... Ik heb alleen geen idee wat je er mee aan moet Sorrie! Liefs,
Ik begrijp uit je verhaal niet precies wat je ouders fout doen eerlijk gezegd. Ze willen ze vasthouden en flesjes geven en ze hebben twee bedjes staan. Wat is daar mis mee, het zijn ook de opa en oma toch? Of mis ik nu iets?
Lieve meid, Ik begrijp je gevoel zeker wel. Maar....(en nu komt het) probeer je te verplaatsen in hun. Probeer je in te leven hoe zij zich voelen. Waarschijnlijk in hun ogen staan ze altijd voor je klaar (al vanaf het moment dat je geboren bent en nu je zelf moeder bent nog steeds). Waarschijnlijk hebben ze het helemaal niet in de gaten dat jij je zo voelt omdat je het nooit heb durven zeggen. In hun liefde en zorgzaamheid drijven ze waarschijnlijk wel door, maar doen het vanuit een goed hart en weten echt niet dat jij je zo rot onder voelt. Dat is voor hun ook niet eerlijk als je het ook nooit (met respect) bij ze aankaart. En denk maar zo, straks worden jou kinderen groot, en hoe zou jij willen dat je kinderen je zien, en als je ooit zich zouden voelen zoals jij je voelt, wat zou je willen dat ze dan zouden doen. Nogmaals, ik begrijp je wel, maar kijk nu vanuit de ogen van je ouders. Mijn ouders staan ook altijd voor ons klaar enz enz (bijna hetzelfde als jou verhaal -had em bijna zelf kunnen schrijven) Maar dan besef ik hoe mijn ouders zich voelen en ben ik boven alles vooral Dankbaar. Ik hoop dat je hier wat aan heb Dikke knuffel
er is niks mee dat ze ze willen vasthouden maar de manier waarop is gewoon heel opdringerig.. Ze pakken bijna de dames uit je handen zeg maar. En daar kan ik gewoon even niet tegen. En ja misschien ben ik wat te beschermend naar mn meiden maar vindt het gewoon niks dat andere mensen op zo betuttelende toon tegen ze gaan praten en doen. Ik weet ook dat ze het allemaal goed bedoelen en lief bedoelen maar soms bots het gewoon heel erg met de manier waarop ik mn kinderen opvoed. Er is ook niks mee met 2 bedjes... maar daarop ook ik krijg continu te horen ja ze kunnen hier blijven slapen hoor als je even weg moet of ga er eens dagje uit we hebben hier al alles voor ze enz. Kijk 1 keer is gewoon genoeg en ik weet het ook dat hoeven ze niet continu te blijven zeggen @ Loes: dank je wel! Kijk en dat doe ik dus ook telkens hoor. Dan zet ik mij er oiok overheen en laat ik ze ook het flesje geven enz.. Maar soms moet je je eigen gevoel even kwijt.. En nee neem ze echt niks kwalijk en ze hebben het moeilijk gehad ze hebben 2 kleinkinderen die ze nooit zien maar soms heb ik wel het idee dat mijn kinderen daar de dupe van zijn zeg maar..
zoals ik jouw verhaal lees.. is er toch niets mis mee?.. ze zijn misschien iets TE enthausiast.. maar je kan het ook bekijken vanuit de andere kant.. Wat als je ouders geen luiers kochten, of geen bedjes hadden staan.. je kindjes niet vast wilde houden en niet de fles wilden geven,, afstandelijk deden en jullie niet geholpen hadden met de verhuizing. ik denk dat je dan een heel ander bericht hier geschreven had.. dat je niet snap hoe je ouders zo afstandelijk kunnen doen, en waarom je niet begrijpt waarom ze geen interesse in jullie kindjes hebben... dan lees ik liever een berichtje zoals jij hier geplaatst hebt.. volgens mij zijn het echt super lieve mensen die alles voor jullie willen doen.. en ook doen dus !! gewoon ervan genieten dat je je kindjes kan zien opgroeien met zo'n lieve opa en oma en ervan genieten dat ze strakjes een super band met hun hebben !!
mee eens! al kan ik me wel voorstellen dat je gevoel natuurlijk anders is.... zou er toch eens over gaan praten... anders wordt het denk ik alleen maar erger en ergeren jullie je steeds meer. Ook al kunnen ze niet goed over gevoelens praten (en jullie miss ook niet) zou het toch wat proberen.
OeH! Zo ontzettend herkenbaar en nu achteraf kan ik je zeggen dat het waarschijnlijk nog je beschermende moedergevoel / je hormonen zijn die je dit gevoel geven. Dat, in combinatie met het enthousiasme van opa en oma... en ach de dingen die mijn moeder zei die ze vroeger deed of waarvan ze nu nog steeds zegt hoe mijn oudste zus het deed (grrrr alsof mijn oudste zus een graadmeter is waaraan ik moet voldoen grrr) Maar mijns inziens zit er niet zoveel kwaad achter (maakt het niet minder makkelijk) en ach over een tijdje vind je het heerlijk als je ze even uit handen kan geven en dat ze dan dol zijn op opa en oma. OT: Als mijn man het wekend moet werken ga ik ook wel eens bij mijn ouders slapen (doodvermoeiend vind ik dat zelf want ik moet daar steeds van alles enz) maar mijn zoontje vind het heerlijk en mijn ouders ook en DAT vind ik dan weer super om te zien. Maare mijn 'tip' choose you're battles maw benoem de dingen waaraan je je echt heel erg stoort en laat de rest varen... En misschien kunnen jullie ze een keer enorm bedanken door echt iets speciaals voor ze te doen (hoeft niet duur te zijn) zodat je je minder schuldig hoeft te voelen voor alles wat ze voor jullie hebben gedaan.
Nou idd ik zou blij zijn als mijn ouders zoveel voor mij en mijn kinderen zouden doen..ik zie het probleem ook niet zo. En over dat vroeger gepraat tja vroeger ging alles anders misschien af en toe irritant maar dan zou ik zeggen ja we leven nu in 2011 Over dat corrigeren daar zou ik mij eerder druk over maken want dat hoort idd de ouders te doen..tenzij de kinderen in hun huis zijn en ze wat doen wat niet mag en de ouders zeggen er niks van of ze zijn er niet bijdan vind ik best dat ze mogen zeggen van joh ik wil niet dat je dat doet bijv.
Hier is het net zo ik heb me er maar bij neergelegd al zeg ik het wel altijd als me iets niet aanstaat. Maar bij mijn eerste kindje was ik ook net een leeuwin. Wie aan mijn kind kwam, die had een probleem. Me schoonpa presteerde het elke keer om mijn zoontje van bed te halen of uit de box zonder te vragen. En elke keer weer werd ik daar zo pissig om, ik heb het op het laats ook gezegd want ik was er echt kwaad mee. Mijn ouders vroegen het altijd maar de andere kant nee hoor.....Bij de 2e zag ik de bui dus alweer hangen, dus zorgde ik dat ze de kans er niet voor kregen, maar ze leerde het zelf ook al. Bij de 3e was ik bang dat het weer zou gebeuren en vooral omdat het nu hun eerste kleindochter werd. Ik zag allemaal spook scenario;s alweer, maar ze hebben het niet meer gepresteerd. Ze weten dat ik niet de baas laat spelen over me kinderen, en dat ze eerst wel kunnen vragen of ze de fles mogen geven, of uit bed of box mogen halen. Ze hebben het nu vaak gevraagd of keken even me kant op of ik het wel goed vond wat ze wouden doen. En eerlijk gezegd ben ik er zelf ook makkelijker in geworden de eerste mochten ze niet aanzitten, niet fles geven enz. Bij de kleine meid had ik zoiets van oke zij zijn opa en oma, ze zijn er maar even laat ze dat ene flesje nou maar even doen of even met ze knuffelen, straks ligt ze weer in mijn eigen handen. Echt ik gun ze allemaal even veel maar vragen is toch een kleine moeite in plaats van zelf doen of afdwingen! Succes meid!
Laten we nu niet 2 dingen door elkaar halen, ik denk dat TS heel blij is geweest met de hulp die ze gekregen heeft, en nu ook krijgt. Maar dat de hulp soms aan ze opgedrongen wordt, terwijl ze eigenlijk het zelf wil doen. En dat is heel vervelend, ik weet er alles van. Hier ook een oma die volgens ons het liefst wil dat onze oudste van 2 bij haar intrekt...
zo lees ik het niet.... want haar moeder biedt aan om mee te gaan , en daar is TS erg blij om. TS miss een moment om het erover te hebben als jullie morgen op pad gaan!
ik herken het wel, mijn schoonouders helpen ons overal bij als we dat toestaan, wij werden op een bepaald moment gek van de bemoeienissen die dit met zich mee brengt dus hebben we nu besloten een grens te trekken en geen hulp meer te accepteren en doen we dat wel, dan ook de bemoeienissen accepteren en ons daarop instellen. (intussen trekken we natuurlijk wel gewoon ons eigen plan en gaan we er niet in mee maar het blijft vermoeiend om dit steeds te moeten doen). ik begrijp je dus best maar dit wordt niet minder tenzij je het duidelijk aan gaat geven, tot hier en niet verder
Ja maar als je echt iets niet wil dat ze doen moet je dat toch gewoon kunnen zeggen?? Je kan je helemaal gaan opvreten en niks zeggen maar daar heb je niks aan want waarschijnlijk hebben haar ouders het niet eens door. En misschien denken hun wel laten wij ze een flesje geven want dan heeft zij even haar handen vrij en wij kunnen even met onze kleinkinderen knuffelen iedereen blij..ze kunnen het niet ruiken dat zij het vervelend vindt. @Shania Naomi zomaar je kind uit bed halen vind ik dus echt niet kunnen..zeker niet als je baby/kind ligt te slapen daar zou ik dus ook zeer zeker iets van zeggen.
@hartjes, was dat op mijn berichtje? want we zeggen er wel wat van hoor en dat raad ik ts ook aan, je grenzen trekken. als het niet op mij gericht is dan sorry
Nee was voor het berichtje op RianneF Wij hebben ook onze grens moeten aangeven aan mijn schoonmoeder dus weet wat het is maar dat was eigenlijk al voordat wij kinderen hadden dat wij een grens moesten stellen(we hebben ook een paar jaar geen contact gehad want het was te erg) Maar nog moet je uitkijken want als ze een vinger heeft wil ze er 2 en opeens heeft ze je hele hand alleen krijgt ze daar de kans niet voordus bij ons gaat het nu goed.
@ts Ik zou als ik jou was toch eens rustig met je ouders praten. Gewoon rustig zeggen wat je dwars zit. Meschien hebben je ouders het zelf niet in de gaten dat ze soms opdringerig overkomen of jou ongemakelijk laten voelen waneer ze zulke opmerkingen maken zoals het slapen. @de rest Iedere moeder is anders. De een vindt het wel prima dat hun ouders/so hun kindje de hele tijd wil voeden en vast houden en de andere moeder doet dit liever zelf. Daar is helemaal niks mis mee en ook niks ondankbaars aan
@agnes is ook helemaal niks mis mee iedereen is anders maar geef je grenzen aan bij je ouders. Is echt moeilijk maar het moet gebeuren anders krijg je straks ruzie om niks,die emmer gaat toch een keer overstromen
Wij geven vaak genoeg hints, omdat het gewoon moeilijk is om ergens iets van te zeggen zonder dat je iemand kwetst. Mijn moeder komt bijvoorbeeld binnen en begint meteen tegen onze oudste: heeeeeyyy schat van oma, was je daar? Met verhoogde en luide stem. Dan zeg ik iedere keer dat ze wat rustiger moet doen want zo rustig als onze zoon aan het spelen was, doet hij dan niet meer omdat ze all over him is zeg maar. Ook als onze zoon ergens mee bezig is, en het lukt bijv niet om de kar achter zijn tractortje te doen (wat hij echt wel kan) is het meteen 'oma doen' en ipv te zeggen dat hij het zelf moet proberen en dat hij het echt kan, doet ze het meteen. Dus zeg ik dan maar weer dat hij dat rustig zelf moet proberen omdat ik weet dat hij het kan. Maar ze luistert niet, ze reageert niet eens. Wij vragen ons soms af of ze wel in de gaten heeft dat hij 2 jaar is en geen 2 maanden.