In het echt, dus niet op een pop.. Ik vannacht voor het eerst. Heeft best wel indruk op me gemaakt, maar niet zo dat ik er, op dit moment, last van heb. Wel speel ik het vanaf dat het gebeurd is keer op keer opnieuw af in mijn hoofd, geen idee waarom.. Na 24min reanimeren door ambu personeel en mijzelf, zijn we gestopt.
Wat heftig! Was het toeval dat je er was of werk gerelateerd? In ieder geval let goed op jezelf het is niet niks! Ik gelukkig niet en hoop het ook niet mee te maken.
Wow heftig! Zelf alleen nog maar een pop gereanimeerd.. Nooit echt gelukkig.. Kan me voorstellen dat t in je hoofd speelt
Werkgerelateerd.. Werk nachtdiensten in de thuiszorg/aanleun. Ze alarmeerde en ik vloog er meteen heen, 112 gebeld. Ze had al ernstig vaatlijden, ze vertelde me niet gereanimeerd te worden maar in de papieren stond van wel.. Wachtend op de ambu zakte ze steeds verder weg, maar wel nog pols. Dus bij haar gezeten, tegen haar gepraat, dat ze niet alleen was. Toen de ambu er was, kreeg ze net een hartstilstand.
Nooit zelf, wel gezien. Ik kwam er toevallig bij uit. Het was gewoon op straat. Ik heb er een paar maanden flink last van gehad. Zeker omdat ik niet wist hoe het was afgelopen met deze meneer. Na wat gesprekken met de huisarts en psycholoog heb ik het naast mij neer kunnen leggen. Sterkte, zoiets is behoorlijk heftig.
Wat heftig en wat goed dat je zo snel gehandeld hebt. Sterkte, lijkt me zwaar om mee te maken. Ik gelukkig nog nooit. Heb wel 2 jaar terug mijn EHBO cursus gedaan en een paar weken terug nog baby- en kinder EHBO gehaald.
Pff heftig zeg! Ik gelukkig nog nooit, volgens mij la zoiets je flink lang achtervolgen. Zeker als het fout afloopt.
Heel heftig! Mijn ma en zusje hebben dit 2 weken geleden samen gedaan bij iemand op straat en dit is goed afgelopen! Afgelopen donderdag hebben ze diegene ook in het zhuis opgezocht diegene was erg blij dat ze het verhaal konden vertellen omdat ze alles kwijt was.
Heb de familie via de telefoon gesproken, waren erg blij dat ze niet alleen was.. En heb gezegt dat ze altijd naar mijn telefoonnr mogen vragen als ze willen praten oid. Denk niet dat ik naar de uitvaart ga, helemaal met die hormonen, kan ik het niet drooghouden
Oee sterkte.. Helaas wel mee gemaakt.. Mijn eigen vader moeten reanimeren.. En op me werk een pasgeboren baby.. Beide gelukkig goed gekomen..
Mijn man is arts en heeft tijdens werk de pieper, dat houdt in dat hij bij hart stilstand word opgepiept en dat is in een ziekenhuis regelmatig. De eerste keer dat reanimeren niet mocht baten had hij het er aardig moeilijk mee En nog steeds wel hoor, denk ook dat zoiets nooit zal wennen.
Ik weet niet of het reanimeren an sich een indruk heeft gemaakt. Maar voor de ambu er was, zakte ze dus al weg. Draaide langzaam op haar zijn en dook rustig in foetushouding. Vooral dat stukje blijft in mijn hoofd afspelen
Heftig om mee te maken. Helaas door m'n werk al 6/7 keer moeten reanimeren, blijft elke keer weer heftig... Kan je er goed over praten? Als ik je een tip mag geven; Vertel je hele verhaal regelmatig tegen mensen (collega's?) in je omgeving. Voor je verwerking kan dat goed zijn...
Ja, heb het al een paar keer aan mijn man vertelt.. Leidinggevende ook een mail gestuurd, die zal het na het weekend wel lezen..
Vorig jaar mei, bloedjemooi weer. Lag ie, op het zebrapad. Er kwam al iemand aan met de defibrilator, ambu was gebeld. Die mevrouw zette dat ding neer en toen liep ze weer weg. Ik dat overhemd opengescheurd, plakkers opgedaan en gaan met die banaan. Als doktersassistente herhaal ik het elk jaar, maar nu...voor het echie. Shock toegediend en toen die stem: ga door met reanimeren. Ik bedacht me geen seconde. Terwijl ik mijn handen op zijn borstkas zette kwam de ambulance er al aan. Ik had acuut de twijfels of ik het wel goed deed. De verpleegkundige stuurde me prima aan en na 1-2-3 ribben kapot: ja, ik deed het goed... De verpleegkundigen van de ambulances en de politie. Prima samenwerking, ik werd afgewisseld en weer gevraagd verder te gaan. Maar helaas... Neuzen van de schoenen kapot...thuis eerst mijn handen gewassen. Ik voelde echt de dood aan de handen. De dagen erna als ik over dat zebrapad fietste...ja, moest ik er echt wel even aan denken. Het is ab-so-luut niet leuk, maar we moeten het kennen EN doen...en niet aan de zijkant staan kijken en filmpjes maken...
Idd, de dood aan je handen.. Kon ook niet wachten tot ik kon gaan douchen thuis.. En het is gewoon dubbel, je zit op je knieën met je bolle buik vol leven te reanimeren. Plus dat de kleine meid daarna flink druk was van de adrenaline..
Zeker heftig! In mijn geval (werkte toentertijd in een zwembad) een oudere vrouw gereanimeerd, terwijl een collega de aed pakte. Met behulp daarvan hebben we haar gelukkig terug gekregen. Maar als je het gevoel hebt slachtofferhulp nodig te hebben zou ik dat zeker doen hoor! Zijn heftige dingen....