Beste iedereen die dit leest. Ik heb mijn verhaal om te delen en ik weet niet zo goed wat ik met mijzelf erover aan moet dus ik dacht, laat ik het hier delen en misschien zijn er wel vrouwen die hetzelfde gevoel kennen en me ermee kunnen helpen. ik ben 20 jaar en bruis van de energie. ben net gediplomeerd van mijn opleiding, loop 2 krantenwijken, werk 1 dag in de week 5 uur bij een vriendin van mijn moeder en 2 dagen in de week als archiefmedewerker in het ziekenhuis. Ik ben al bijna anderhalf jaar helemaal hotedebotel verliefd op mijn vriend van 23. Hij is in april dit jaar gestart met een eigen bedrijf waar nu helaas meer geld in word gestoken dan eruit gehaald. wel vertelde hij me vandaag opeens dat hij al maanden lang aan het sparen in voor een baby. we hebben het al 3 maanden dagelijks over het krijgen van een kindje en hoe graag we dit beide willen. ik wil al vanaf dat ik mij kan herinneren een jonge moeder zijn en mijn eerste kindje krijgen tussen de 19 en de 24. Het probleem waar ik nu dus mee zit is dat het in mijn hoofd soms nog wel eens verstandiger lijkt om te wachten aangezien we nog steeds een erg druk leven hebben, hij erg veel tijd en geld moet steken in zijn bedrijf en ( het grootste punt voor mij ) dat dit totaal niet gewenst opgenomen gaat worden bij mijn ouders. Mijn probleem is nu dus dat ik bijna geobsedeerd ben geworden met het krijgen van het kindje en heb zelfs al een hele kinderkamer klaarstaan in het pandje waar mijn vriend en ik sinds kort in aan het verhuizen zijn en dat ik al een hele kledingkast propvol heb liggen met babykleren, schoentjes en speentjes. ik heb zelfs al een heel verslag geschreven wat ik het "babyboek'' noem waar ik alle kosten, problemen, oplossingen, scholen in de buurt, en kinderdagverblijven in heb staan. mijn kinderwens is zo enorm sterk dat ik dit halfjaar nog zwanger wil worden en een perfect geweldig wonder in mijn wereld wil brengen. maar de angst voor de reactie en het kwijtraken van mijn ouders en familie is zo erg dat ik mijzelf niet zwanger wil durven worden en ik maar blijf vastklampen aan de pil om maar niet zwanger te worden. deze druk ligt niet alleen hard op mij maar ook op mijn vriend omdat ik constant hierdoor mijn gedachte verander en zelfs nachtmerries krijg en huilend wakker word. veel mensen zeggen dat ik mijn wens niet moet laten stoppen door de angst voor de reactie voor mijn ouders, maar aangezien mijn ouders de belangrijkste mensen in mijn leven zijn, durf ik bijna zwanger worden niet aan. Ik zit hier dagelijks mee en weet geen raad meer met mijzelf en voel me constant rot erdoor. ik hoop dat iemand me ermee kan helpen want ik weet niet goed waar ik hiermee naar toe kan.
Als eerste het is niet zomaar vanzelfsprekend dat je meteen zwanger bent en dat alles goed gaat met de kleine. Ik wil niet lullig doen maar goed dit is wel realiteit. Vind het persoonlijk bizar dat je alles al in huis he t voor een baby terwijl je geen eens zwanger bent.
Ik vind het ook bizar dat je van alles in huis hebt.. Maargoed, dat terzijde.. Hoezo zou je je ouders kwijtraken als je zwanger raakt? Daarnaast is het inderdaad niet vanzelfsprekend dat je binnen een half jaar al zwanger bent..
Je bent er wel erg geobsedeerd door...Aan de ene kant heb je alles al klaar (wat ook niet helemaal gangbaar is hoor...), aan de andere kant ben je doodsbang voor de reactie van je omgeving. Ik zou eens met je huisarts gaan praten om alles goed op een rijtje te gaan krijgen want volgens mij laat je je leven nu totaal door die ene kinderwens bepalen en dat lijkt mij niet zo gezond.
Ik denk dat de gekte inderdaad wel een beetje is toegeslagen. Je kunt toch ook een kinderwens hebben en het krijgen van kinderen toch nog even uitstellen tot jullie financieel breder zitten? Voor de reactie van je ouders moet je het krijgen van kinderen niet laten, maar in je post klinken er nog meer dingen waaruit blijkt dat het nu nog niet de juiste tijd is? Geniet nog even een paar jaar, je bent jong genoeg. Maak er geen obsessie van.
Tja iedereen gaat hier anders mee om Kimk. Ik ken zat meiden die al een complete uitzet aangeschaft hebben hoor. Beetje meelevendheid kan geen kwaad. Aan je opmerking heeft ze helemaal niets. @babywensanoniem ; volg je hart. Meer kan ik er niet over zeggen. Als jullie de financiële middelen hebben en de ruimte en tijd, dan zou ik niet weten waarom je het niet zou doen. Jullie zijn nog wel jong maar als je er aan toe bent dan ben je er aan toe!
Nee dit is lekker makkelijk! Volg je hart, ga een kind baren zonder geld en zonder contact met je familie. Ik probeer haar even in de realiteit te zetten. Lijkt me juist enorm pijnlijk om alles te hebben en dan niet zwanger te kunnen raken.
Maar als je alles al klaar hebt in je nieuwe huis, wat ga je dan zeggen als je ouders je nieuwe huis en de babykamer zien? Dat je die al vast hebt ingericht voor over 10 jaar?
Ik denk ook dat de gekte een beetje is toegeslagen, gekte is misschien niet het goede woord, obsessie komt meer in de richting. (Bedoel het niet lullig ofzo hoor) En idd het is niet vanzelfsprekend dat je binnen een halfjaar zwanger bent, dan was ik ook niet en met mij nog veeel meer vrouwen! Ik vind het ook een beetje apart dat je je hele babyinboedel incl kleertjes allemaal in huis hebt. Maar meis als je graag een baby wilt en je vriend ook, waarom wachten jullie dan? En waarom zou je door een zwangerschap je familie kwijtraken?
Ik zou je wens en die van je vriend volgen en stoppen met de pil. Een kindje krijgen is mijns inziens het mooiste wat je kan overkomen, waarom zou je familie je laten vallen? Je moet in je leven toch je eigen weg gaan!
Ik herken die "obsessie" wel van toen we nog niet aan het proberen waren omdat we het nog even niet aandurfden. Bij ieder schattig babypakje kreeg ik een soort combinatie van vlinders in mijn buik en intens verdriet omdat ik zo graag wilde. Toen zijn we maar gauw begonnen De tijd was er niet naar want ik was net mijn baan kwijt en mijn man (toen nog vriend) begon net ergens anders. En toen het eenmaal raak was sloeg de paniek toe en die js er nog steeds wel haha Het is best spannend allemaal, ook al zijn wij iets ouder dan jullie (25). Maar als jij denkt dat jullie er klaar voor zijn, ga er dan voor. Reken wel op minimaal 1500 euro voor een beetje fatsoenlijke baby uitzet, en dat is voor als je veel tweedehands koopt, zoals babykamer en kinderwagen.
Redelijk herkenbaar ik ben 22 en wil ook graag jong moeder worden. Zelf heb ik er ook makkelijk over gedacht binnen het half jaar zwanger kan makkelijk. Wij hebben de tijd en financiën nu allemaal op een rijtje. Zijn een half jaar bezig en nog niet zwanger maar dat komt wel. Je kunt je familie vast voorzichtig aan het idee laten wennen. Maar dat je alles al in huis hebt is wel raar. Het leukste is om dat allemaal aan te schaffen als je daadwerkelijk zwanger bent. En je familie als die echt van je houdt dan zullen ze de eerste paar dagen wel goed schrikken maar daarna accepteren ze het wel, ik zou mijn wens daardoor niet laten liggen
ik vind het echt absurd dat je zo "bang" voor je ouders lijkt te zijn dat je er alles door laat beïnvloeden. Nee dan wordt je idd vast een zeer stabiele moeder. Ik snap ook echt niet dat je ouders de belangrijkste mensen in je leven zijn als je er zo heftig op lijkt te reageren dat je niet eens zwanger durft te worden. Ik denk dat je daar eerst iets meer over moet vertellen willen mensen je echt zinvol advies geven. Wat betreft je uitzet, tja.....dat moet je zelf weten lijkt mij.
Juist. Want ik heb het zelf meegemaakt. Allerlei spullen gekregen van een toenmalige collega op het kamertje wat babykamer moest worden en toen........werd ik niet gemakkelijk zwanger. Niets is pijnlijker dan telkens geconfronteerd te moeten worden met al die spullen. Dus iemand behoeden voor een mogelijke teleurstelling vind ik in dezen alleen maar begrijpelijk! Verder zou ik me niet zo druk maken om wat de buitenwereld er van vind. Maar goed, ik weet ook de reden niet waarom je zo bang bent voor de reactie van je ouders.
Sorry? Waarom moet het nou weer zo? Hoe kun je die conclusie vanachter je scherm trekken? En waarom moet het op deze manier verwoord worden? OT: Het is jouw leven, ja je familie is belangrijk maar jij moet met jezelf en met je keuzes leven, niet zij. Makkelijk praten, ik weet het maar uiteindelijk is het natuurlijk wel zo. Praat er eens met je ha over en ga er eens een uurtje echt voor zitten met je partner om alle voors en tegens door te spreken. Wat betreft de babykamer, persoonlijk koop ik niets voor het eerste trimester voorbij is, heb ik bij onze eerste kindje ook niet gedaan maar wederom, jouw leven, jouw keuze. Succes.
om misschien een beter beeld te krijgen en misschien een beter antwoord/mening te kunnen geven: waarom zouden je ouders tegen het zwanger worden zijn ? bijvoorbeeld; is het je leeftijd? of vinden ze je leefsituatie niet stabiel genoeg?
Ik vind zowel je obsessie (de manier van praten, niet de spulletjes want ik heb zelf ook een hoop spullen) als je angst niet erg gezond overkomen. Zou voor mezelf echt zorgen dat ik alles goed op een rijtje heb wat dat betreft! Als je er wat rustiger onder bent, zou ik er zeker voor gaan. En blijf vooral realistisch. Ik wilde ook op mijn 21e zwanger raken, nu ben ik 23 zonder resultaat, het kan altijd anders lopen dan je hoopt/verwacht. Ik heb er nou ook niet echt een nuchtere kijk op, maar als je er zo door bent geobsedeerd is de tijd bijna niet door te komen dus pas daarmee op.
Ik snap niet waarom je zo bang bent voor je ouders. Ik heb dan gelijk het idee dat er meer achter zit waarom hun het er absoluut niet mee eens zouden zijn en je ze daardoor kwijt zou raken. Ala de band met je ouders zo goed is en je hebt een goede stabiele relatie, waarom zou je familie dan geen contact meer willen? Ik zou eens met iemand gaan praten, want je obsessie en de angst voor je familie is niet helemaal gezond. Dat je al wat babyspulletjes hebt, oké, maar alles al compleet hebben? Dat je misschien een babykamer zo hebt kunnen overnemen van iemand en er de ruimte voor hebt, snap ik ool nog wel, maar als je alles zelf nieuw hebt aangeschaft dan gaat het wel een beetje ver in mijn ogen. Het kan zomaar zijn dat je over een jaar of langer nog niet zwanger bent en dan denk ik niet dat het er beter op wordt als je alles al compleet hebt
Ik denk dat je indd misschien wel een moeilijke reactie krijgt van je ouders, maar aan de andere kant wordt het wel hun kleinkind. Mijn broertje heeft nl ook op zeer jonge leeftijd (17jr) een zoon gekregen. En mijn ouders stonden op dat moment ook niet te juichen van blijdschap. Maar inmiddels zijn hun kleinkinderen hun alles. Immers die kids hebben er ook niet omgevraagd. Wat ik wil zeggen. Volg gewoon je eigen weg. Het is jou leven. Want wie weet duurt het zomaar nog een paar jaar voordat je zwanger bent. En die spulletjes? Moet je toch lekker zelf weten. Je hoeft iig straks niet diep in de buidel te tasten om van alles aan te schaffen.