Ik sta er ook wel zo in hoor. Wij hebben het er thuis ook regelmatig over gehad en mijn man wil en durft het echt niet. Dat respecteer ik dan ook en ben nu zelf naar oplossingen aan het zoeken. Edit: dat betekent niet dat ik ts niet begrijp waarom ze zich gekwetst voelt, is ook een nare situatie en reactie van haar man geweest. Maar wat betreft sterilisatie sta ik er wel anders in
Ik denk dat dit: bij mij ook meespeelt. De tijden dat wij condooms gebruikten moest ik 95% van de gevallen het initiatief ervoor nemen om te zorgen dat het ook echt gebruikt werd. Daardoor is het dan nog "mijn probleem" ipv "ons probleem" of "zijn probleem". Terwijl hij degene was die geen kind meer wilde en ik nog wel... Maar als de man er zelf consequent mee omgaat zal dat ook anders voelen lijkt me. Ik ging even teveel uit van hoe het hier ging
@ Eppo mijn boosheid is nu wat gezakt. Vanmorgen zeker nog niet. Er gaat ook nog zeker een gesprek over volgen, maar niet waar de kinderen bij zijn.
Maar dat is dan toch het grootste probleem? Als hij daar niet zo moeilijk over zou doen, is het ook niet perse nodig om zich te laten helpen.
Er is al veel geschreven, hopelijk heb je daar wat aan. wil even inhaken op de ma en lange nasleep. Erg herkenbaar voor mij, zelf over eenzelfde periode dezelfde klachten gehouden. Uiteindelijk bleek er nog een stukje placentaweefsel te zitten. Zou echt aansturen op verder onderzoek. Als er nog wat zit kan het alsnog gaan ontsteken met alle gevolgen van dien. Daarnaast is het gewoon slopend als je zoiets rottige niet kunt afsluiten en verwerken. veel sterkte! Zowel lichamelijk als met je man
Wat een vervelende situatie met je man @bonnie1. Ik hoop dat jullie het snel wat uit kunnen praten. Ik merk verder dat alle opmerkingen in dit topic over de verantwoordelijkheid van anticonceptie wel wat denkstof opwerpt bij mij. Ik denk ook wel makkelijk over die knip en man staat er gelukkig positief tegenover. Ik zou allerminst blij zijn als man die verantwoordelijkheid bij mij legt in verband met niet durven. Soms is het geen kwestie van durven, maar gewoon doen. Alsof vrouwen tijdens de bevalling alles direct durven dat ze moeten doen.
Hier gelukkig een man die dat zelf riep, maar ook 't voorbeeld daarvan heeft gehad. Zijn vader heeft 't ook gedaan. Daarentegen heeft hij januari de doorverwijzing gekregen en tot op heden nog geen afspraak gemaakt, maar daar laat ik 'm vrij in. Zijn lijf en hij moet er achter staan. Tot die tijd gebeurd er gewoon niks, bedoel "zo'n vaart zal t niet lopen" is nu bijna 5 maanden oud en ligt heerlijk in z'n ledikantje te slapen. Dat soort gevleugelde uitspraken blijven 'm tot in lengte der jaaaaaaren achtervolgen. Hij had t beter kunnen roepen toen we voor de eerste bezig waren, dat kostte 3.5 jaar. En het is niet als zijnde "pikstraf" maar mijn lijf kan een zwangerschap echt niet nog een keer aan, fut hebben we er toch ook al nog niet voor en de spanning van de tweede, derde en vierde zijn we nog niet vergeten. Vertrouwen in een condoom is leuk als back-up maar niet als hoofdmiddel als je t mij vraagt en alleen die lucht vind ik al walgelijk. De pil kan ik niet meer tegen, hebben we geprobeerd na de komst van m'n dochter en bovendien ben ik nu 37 dus totaal ander risico categorie qua trombose.
Ik vind het gewoon te makkelijk. Welke vrouw wíl er een ding in haar baarmoeder of elke dag een pil met hormonen slikken? Het komt mij over dat mannen ontzien moeten worden of vrouwen dat toelaten. Het zegt veel over mijn huidige gemoedstoestand hoor, dat ik het zo ervaar, waarin ik man ontlasten vóór mijn eigen ontspanning zet. Iets waar ik momenteel erg tegenaan loop.
Nou hier zo’n vrouw die er eentje wil ja.. totaal geen moeite mee, lekker niet meer ongesteld én beschermd. Heerlijk!
Is dat zo ja? In onze vriendengroep zijn er toch echt heel veel mannen die een knipje hebben gehad of die er binnenkort eentje nemen. Ik ervaar dat dus helemaal niet zo. Missschien ook afhankelijk van je omgeving?
Nee, het is zowat vanzelfsprekend en ik heb er niet anders over nagedacht dan dat ik "natuurlijk" de pil slikte (in de jaren voordat oudste geboren werd). In die zin klopt het natuurlijk niet dat ik het zo vanzelfsprekend vind bij man. Andersom mag het in zijn algemeenheid niet vanzelfsprekend zijn dat de bal bij de vrouw ligt. Ik zie het ook niet echt als optie om de rest van je vruchtbare leven condooms te gebruiken, maar dat ligt dan ook weer aan de situatie met mijn man. Als je dan beide geen kinderen meer wilt, kan de man beter een knip dan de vrouw onder het mes.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar dat had ik tot een paar jaar geleden ook (met de pil), totdat ik daar afkeer van kreeg. Daarnaast had ik gewoon last van de pil en dat wilde ik niet meer.
Ik ben 33. De pil hoef ik absoluut niet meer, die heb ik zo’n 14 jaar geslikt en nooit last van gehad. Tot ik ermee stopte toen we voor onze zoon gingen, nou voelde me veel fitter! Dus daarna een spiraal gedaan, ik voelde totaal geen verschil, was beschermd en ik werd ook nog eens niet ongesteld, nergens meer omkijken naar. Nu twijfel ik of ik mij ga laten steriliseren of de spiraal weer neem. Heb geen angst voor sterilisatie maar ik word dan wel gewoon ongesteld en dat wil ik dus juist niet en mag dan even ook niet tillen en werk in de kinderopvang, dus of dat nou zo handig is. Heb je enkel de pil gebruikt?
Van meisjes wordt vaak vanaf de 16 verwacht dat ze aan de pil gaan of een spiraaltje nemen, om zwangerschap tegen te gaan, want een condoom kan scheuren of vergeten worden in de heat of the moment of de jongen weigert 'm gewoon vanwege het gevoel. Dat is niet alleen in mijn omgeving zo. Je bent als meisje de pineut als het misgaat, daarom bescherm je jezelf. Dat is niet persee een kwestie van vrije keus.