Gelanceerd; Kenji Carlos Jan

Bedankt voor alle felicitaties en leuke reacties!!!

Zoals beloofd.. mijn bevallingsverhaal;

Het begon in de nacht van zondag op maandag 21 febr. om 2:30 braken spontaan in bed mijn vliezen.
Ik was toen 38wkn en 2 dgn zwanger. Mijn vorige zoontje was met 37wkn en 4dgn geboren dus ik verwachtte al wel dat deze ook iets eerder kon komen, maar niet op deze manier!!

De vorige bevalling van Jayro was namelijk supersnel, ik kreeg weeën, die goed op te vangen waren en er zat nog altijd 5-8 minuten tussen. Bleek toch al onverwachts 9 cm ontsluiting te hebben en minder dan 2 uurtjes later was Jayro er. Mijn vliezen zijn pas op het laatst gebroken door de verloskundige.
Ik had niet echt goeie persweeën, maar kreeg hem er evengoed in een paar keer flink persen uit.

Natuurlijk wist ik dat deze bevalling heel anders en moeilijker kon gaan... Nou dat klopte!!!
Na de gebroken vliezen nog wel even geslapen, af en toe wat lichte krampjes, maar stelde weinig voor. De hele dag gewacht en om 20:00 zou ik de vk bellen om mijn temperatuur door te geven en verder afspraken te maken.
Ik had gelukkig geen verhoging, maar ook nog steeds geen échte, regelmatige weeën. Als het niet door zou zetten zou ik om 8:00 de volgende ochtend in het ziekenhuis worden verwacht, maar voor ze die afspraak zou maken zou ze nog wel even langskomen.
Om 21:00 was ze er en rond 21:30 toch even inwendig gevoeld... Ik vond de weeën ondertussen wel iets heftiger, dus ik hoopte al misschien paar centimeter te hebben.
Dat viel even heeeel erg tegen.. net aan 1 cm en nog niet goed verweekt enzo.
Verder besproken dat ze alvast het ziekenhuis op de hoogte zou stellen en dat mócht het toch heftiger en regelmatiger worden ik natuurlijk wel altijd mag bellen. Maar goed, ze verwachtte toch ook wel dat ik de bevalling in het ziekenhuis zou moeten doen.
Ik wilde heel graag weer thuisbevallen, dus dat was naast die 1cm een aardige tegenvaller.
Maar goed, ze ging weer en tegen 22:00 worden die weeën opeens echt heftig!! Ik voel me nog een aansteller, maar ik zak letterlijk door mijn benen van de beenweeën en kan ze dus echt niet opvangen! Dit had ik vorige bevalling helemaal niet gehad!! Ze trokken door mijn benen en mijn rug.. alsof ik uit elkaar gescheurd werd... en dan het idee dat ik nog de heeele nacht zou moeten!!! Ik wilde niet meer.. jeetje.. mn ex-vriend (die erbij was) wist zich echt geen raad met me, hij moest me heel hard knijpen, zodat ik een ander soort pijn voelde... en om 23:00 smeekte ik hem te bellen. Ze kwamen nu om de 2-3 minuten... ik trok het al niet meer... ze was pas 1,5 uur weg! Ik voelde me echt een aansteller Maar mn ex toch maar half in paniek de vk gebeld, want ik kroop letterlijk over de vloer van de pijn
Om 23:30 weer ontsluiting gevoeld en ondertussen smeekte ik of ze me naar het ziekenhuis wilde brengen, ik kon niet meer en wilde pijnbestrijding
Ze twijfelde even, want ik had pas 4 cm!! De boel was wel al flink dun geworden ofzo, dus toch koos ze er voor door te zetten en ze deed ontzettend d'r best om die weeën samen op te vangen.
Mijn ex ging ondertussen mijn moeder bellen, want de kans dat mn zoontje nu door mij wakker zou worden was toch wel erg groot en daarnaast moest ik misschien toch alsnog naar het ziekenhuis. Terwijl mijn ex naar beneden was en de verloskundige met me mee zat te puffen, zuchten en steunen voelde ik opeens dat er iets naar buiten kwam. Maar minder dan een half uur geleden had ik 4 cm, dus ik dacht er helemaal niet aan dat dat de baby was!
De vk ziet het hoofdje er al aan komen, wil zich omdraaien om de juiste spullen te pakken en ik zie opeens dat het hele hoofd er al uit hangt!
De vk kon de baby nog net opvangen! Om 0:01 is Kenji geboren.(waarschijnlijk al ietsje eerder, maar vond 22-2-11 een mooie datum)

En toen lag ie dus op mn buik... geen kraamzorg.. geen papa die het heeft zien gebeuren... alleen een heel klein nieuw mensje... en ik heb echt letterlijk een half uur niets anders gezegd dan "hij is er al... hij is er al.. zie je wel... ik kan het wel.. hij is er al.. hij is er al..."

Paar minuten later stonden mn ouders in de slaapkamer, die hadden ook nog totaal geen babyhuiltje verwacht

En last but not least.... op de vraag of ik gehecht moest worden (vorige keer niet, dus was ik nu heel bang voor) was het antwoord "er is nog geen bloedvaatje gesprongen daar onder"....
Heb amper bloed verloren en liep vandaag al boodschappen te doen. Kenji doet het ook supergoed ondanks z'n lancering of misschien juist wel dankzij....

Hele aparte ervaring...