Wij hebben ieder een eigen rekening waar ons salaris op gestort wordt. We hebben uitgerekend hoeveel nodig is aan vaste lasten + boodschappen. Dit bedrag gaat naar onze gezamenlijke betaalrekening. We houden beide 200 euro per maand op onze eigen rekening. Wat hierna nog over is, gaat naar de gezamenlijke spaarrekening. Daar hebben we spaardoelen voor bijvoorbeeld grote gezamenlijke uitgaven en een standaard bedrag als basis. Alles wat noodzakelijk is, betalen we gezamenlijk. Bijvoorbeeld zorgverzekering en eigen risico. Daar hebben we ook een potje voor op de spaarrekening, dus dat geld ligt al apart. Wordt het niet gebruikt, schuift het door naar volgend jaar. Kosten verbonden aan vervoer, kleding, persoonlijke verzorging is allemaal gezamenlijk, maakt niet uit dat de een vaker naar de kapper gaat dan de ander. Dagjes weg samen of met gezin komt van de gezamenlijke rekening. Dit werkt voor ons goed. Mijn vriend koopt het liefste iedere maand een nieuwe fiets/dure onderdelen. Op deze manier moet hij er een beetje voor sparen. Ik besteed het vooral aan activiteiten met vrienden. Sommige dingen gaan een beetje op gevoel. Dus als ik kleding koop die ik echt niet nodig heb betaal ik het wel zelf. Of een duur treinkaartje omdat ik naar een vriendin ga. Of een kado voor een verjaardag van iemand waar hij liever al niet heen wil. Ik denk niet dat het gedoe zou opleveren, maar dat vind ik zelf eerlijker. We kijken niet echt op kleine bedragen. hij betaald een broodje onderweg sneller van de gezamenlijke rekening, ik sneller van mijn eigen. Ik begrijp dat je liever niet meebetaald aan zijn rookverslaving. Daarvoor zou wat eigen geld dus handig zijn. Jij koopt daarvan de 'onzinnige' dingen voor jezelf en het huis. Verder zou ik dus al die andere dingen niet helemaal uitsplitsen.
Tuurlijk gaat het niet om mijn ex maar wel hoe we het financieel regelden toen we samen waren en dat ik daar blij om ben want dat heeft me ook geholpen eens we uit elkaar gegaan zijn.
Het ging om een paar 100 euro, bij relatief lage bedragen denk ik niet aan een paar 100 euro. Ik vind @Adje haar voorbeeld een prima voorbeeld dat in veel huishoudens wel eens voorbij zal komen. Tav jouw voorbeeld van de 30k, hoeveel mensen die niet gezamenlijk sparen kunnen zomaar een auto van 30k in hun eentje betalen… ik heb echt een prima salaris, maar daar moet ik heeel veel jaren voor sparen.
Geholpen op welk vlak? Had je minder geld gehad als het op een gezamenlijke rekening stond? Dan spaar je toch niet anders? Of ga je dan meer geld uitgeven omdat de hoop van 2 mensen samen groter is? Wat je zegt rond ziekte en blijven betalen. Ik kan met mijn invaliditeit echt niet de helft van alles betalen hoor. Als mijn man daar wat van zou zeggen en over mij spreken op de manier dat jij nu praat (die andere en zijn geld opdoen) zouden wij ook de eindmeet niet halen .
Hier allebei een eigen rekening, maar alles wat daar op binnenkomt gaat naar de gezamenlijke rekening. Lekker omslachtig. We zien het dus als ons geld, ook al is mijn vriend de enige die salaris krijgt. Ik zou me heel onprettig voelen als we het zouden hebben over ‘zijn’ geld en ‘mijn’ geld. Ik kan me ook geen seconde druk maken om wat hij allemaal uitgeeft. Hij doet maar. Andersom geldt dat net zo.
Wij doen ook alles op een hoop, hebben een gezamenlijke betaal en spaarrekeningen, ook allebei nog een eigen rekening, waar we maandelijks 150,- op storten, waarmee we kunnen doen en laten wat we zelf willen, ideaal, we hebben eigenlijk nooit echt discussies over geld, gelukkig!
Wij hebben nooit een discussie over geld. Sterker nog, eigenlijk heb ik helemaal geen eigen geld dat ik inbreng. Ik woonde met mijn 2 kinderen in een huurhuis en had alles helemaal netjes op de rit ook qua werk. Toen ik ongeveer 16 jaar geleden een relatie kreeg, met nu mijn man, wilde hij graag een huis kopen, maar echt no way dat ik alle schepen achter mij durfde te verbranden (komt door mijn vorige relatie) Mijn veilige haven voor mij en mijn kinderen. Mijn man wilde heel graag trouwen, en ik ook Hij zag maar 1 goede oplossing zodat ik me niet te gast zou voelen in "zijn" huis. We zijn in gemeenschap van goederen getrouwd en het mooie huis dat hij gekocht heeft is dus ook gewoon van mij. Noem het naïef maar dat is hoe hij/wij het wilden. In het begin werkte ik nog partime, maar na de geboorte van ons kindje ben ik volledig gestopt met werken, dat vonden wij allebei prettig. Inmiddels zijn mijn 2 kinderen volwassen, en onze jongste gaat bijna van de basisschool af. Ik zou dus prima óók kunnen werken. Maar ik vind het heerlijk om voor het huishouden te zorgen, hebben een grote vrijstaande woning, ik schilder en doe bijna alles qua onderhoud . Mijn man werkt 4 dagen in de week en we hebben beiden een pinpas van zijn rekening. Ik vraag nooit mag ik dit of dat kopen. Ook niet qua kleding kapper of wat dan ook. En hij heeft ook nog nooit een opmerking gemaakt over welke aankoop dan ook van mij. Dan zou ik direct weer aan het werk gaan en zou alles hier veranderen qua wie doet wat en taakverdeling. Voor ons werkt dit prima en nooit gezeur over geld. Oh en nog even als kanttekening, nee ik voel met totaal niet afhankelijk van mijn man. Ik zou me nml ook morgen prima zelf redden als het zou moeten. Maar dit is hoe het voor ons gewoon top werkt.
We waren niet getrouwd dus sowieso (gelukkig) geen gemeenschap van goederen - zou dit ook nooit gewild hebben. En ja dan had ik minder gehad. Geld van de verkoop van mijn ouderlijk huis (omdat mijn vader overleden is) bv. Dan was de helft van wat mijn ouders bijeengespaard hadden van hem en zijn nieuwe vlam geweest. Dacht t niet.
Sorry maar dat is een belachelijke reactie. We zijn heus wel om een andere reden dan geld uit elkaar gegaan.
Met ook niet halen, bedoel ik niet dat jij om die reden uit elkaar ging hoor. Ik vind het nogal onrespectvol hoe jij praat. Maar mss ligt dat wel qan het feit dat jij over uw ex praat.
Maar je praat steeds achteraf, op het moment dat je in een relatie bent, ben je toch niet bezig met het feit dat jullie gemeenschappelijke geld wel eens naar zijn nieuwe vlam kan gaan?
Je haalt het bijpassen van kosten bij invaliditeit aan als reden voor de meet niet halen, dus ja dan denk ik dat t daarover gaat. En het was net door de regeling ivm geld die wij hadden dat dit 1 van de weinige onderwerpen was waar er geen ruzie over was. Omdat dit voor ons werkte. En hoe ik over mijn ex praat? Denk niet dat ik hem door het slijk haal?
Mijn man zou het prima vinden als ik ook hetzelfde uit zou geven aan kleding. Maar ik kan het gewoon echt niet. Bijvoorbeeld een jas van 800€ en een broek van 300€ Ik vind dat gewoon belachelijke prijzen, daar kunnen andere mensen een maand van leven. Ik vind het ergens gewoon asociaal om dat aan kleding voor mezelf uit te geven. … en ik ben vrij stevig en in de winkels waar hij dat soort dingen koopt hebben ze sowieso niks in mijn maat… als zou ik een jas willen kopen voor dat geld ik zou niet eens weten waar Maar het staat hem hardstikke mooi en hij heeft ook een baan waar hij er regelmatig representatief uit moet zien. Dus ik gun het hem wel hoor. Alleen het winkelen an sich en het afrekenen vind ik onprettig.
Ah zo, nou dat zie ik dus anders. Want mijn man is de enige die hier geld inbrengt dus zijn geld is nou eenmaal ook mijn geld en het voelt voor mij zeker niet alsof ik het geld van een ander uitgeef. Het voelt voor mij alsof ik geld uitgeef wat van ons is, want we ‘dragen’ dit gezin samen, waarbij we simpelweg allebei andere taken hebben. En bij sommige dingen overleggen we, maar zoals ik in mijn voorbeeld al liet blijken: meestal dus niet. En mijn auto (die dus ook daadwerkelijk op mijn naam staat) hebben we wel samen gekocht, van ons geld, en dus voel ik me niet belemmerd om voor een bepaalde auto te kiezen. Alleen mij boeit een auto weinig. Ik heb maar 3 eisen: hij moet me van a naar b brengen, airco hebben en 5-deurs zijn. En man vind een auto uitkiezen wel leuk en interessant, dus laat ik hem los gaan op de keuze van mijn auto (en no way dat ik 30k aan een auto zou uitgeven, want dat vind ik zo niet de moeite van het geld uitgeven). Dus niks ‘makkelijkers’ aan, het werkt bij ons gewoon anders.
Neen dat is zo. Maar mijn punt is en was dat ik onafhankelijk wil zijn van een partner. Want ik ben niet naief. Iedereen trouwt of begint met een relatie met de intentie dat het voor altijd is. Maar realiteit is anders. Alleen op dit forum alleen al zijn er genoeg topics “uit elkaar, waar heb ik recht op want ik verdien niet genoeg”. En dat is een situatie die ik niet zou willen meemaken.
Hier ging het over : over mij spreken op de manier dat jij nu praat (die andere en zijn geld opdoen) zouden wij ook de eindmeet niet halen . Het gaat dus over hoe hij naar mij kijkt en over mij zou praten.
Dat doe ik alleen met mijn kinderen, als ik ze vraag om iets voor me te halen bij de winkel, mogen ze me daarna een tikkie sturen. Het idee dat man en ik dat onderling zouden doen, vind ik best bizar eigenlijk…
Oh ja dat herken ik wel ja. Zou het zelf ook niet kunnen en hier ook aardig aan de maat, dus gewone winkels vallen al snel af. Dan voel ik me ook af en toe echt even niet op mijn plaats, wat natuurlijk wel hartstikke stom is.