De dag dat we zo zaken bespreken zit er niet alleen een eigen rekening maar ook een eigen adres aan te komen. Ik ben met mijn uitkering sowieso afhankelijk van mijn man. Mijn eigen rekening zou dus geen enkele waarde hebben. In mijn geval is het dus eerder geluk hebben dat ik een man heb waar ik afhankelijk van kan zijn op financiële vlak en dit zonder dat het ook zo aanvoelt of richting mij gebrachr word.
Wij hebben een aantal ‘potjes’ aangemaakt, waar geld op komt voor de standaard dingen zoals boodschappen, benzine en kleding ed. Daar wordt maandelijks geld op gestort en die dingen betalen we daar dus van. Vaste lasten als hypotheek ed betalen we van de lopende gezamenlijke rekening. En dan hebben we allebei een x bedrag over voor ‘dingen voor onszelf’. Zodat ik niet (het gevoel heb dat ik) voor iedere Action of kinderkleding aankoop met hem hoef te overleggen en hij niet voor ieder belegd broodje en weekend met vrienden weg met mij. Grotere aankopen overleggen we met elkaar en verschilt wie betaalt. We zijn getrouwd in gemeenschap van goederen, dus uiteindelijk boeit het toch niets.
Hier ook geen gedoe. Mijn salaris komt op mijn rekening, zijn salaris op zijn rekening. We verdienen allebei ongeveer even veel en storten dus automatisch geld op onze gezamenlijke rekening. Daar wordt alles van ons samen van betaald en we storten geld op onze spaarrekening. Op mijn eigen rekening staat dan geld wat ik zelf uitgeef aan etentjes met vriendinnen, kleding enz. Vind dit heel prettig zo.
Wij hebben ook nooit gezeur over geld, we verdienen ook ongeveer hetzelfde en hebben ook nooit gezeur over geld. Wij maken ook €100 per maand aan onszelf over, waar we niets van hoeven te doen, maar wel kunnen doen zonder te overleggen met elkaar. Zo koopt mijn man nieuwe Apple-spullen en ga ik elk jaar met mijn moeder een aantal dagen luxe weg (maar de aanbetaling hiervoor komt altijd van de gezamenlijke rekening ). En toch vind ik het inderdaad ook fijn dat ik altijd zo’n €1000 op mijn eigen rekening heb staan.
Bij ons is ook nooit gedoe over geld. Voor ons werkt het "alles op 1 grote hoop" het beste. Mijn man verdient meer, maar werkt ook meer uren. Hij een uur of 50-60 per week, ik een uur of 16-20. We vragen eigenlijk nooit aan elkaar of we iets migen aanschaffen. Wij gaan er beiden van uit dat we allebei verstandige keuzes maken. Qua hobby's is mijn hobby aanzienlijk duurder dan die van mijn man. Maar ook dat vinden we allebei geen probleem. Mijn man rookt niet, maar drinkt wel graag iets in een café met vrienden. Voir mij is dat geen probleem als dat uit de grote pot betaald wordt. Net zo dat hij het geen probleem vindt als ik dingen koop die hij niet zo snel zal kopen (voor mijn hobby, kleding, weer schoenen, etc..) Dit werkt voor ons, voor een ander werkt weer iets anders...
Wij hadden ook allebei een eigen huis toen we elkaar leerden kennen. Toen ik bij mijn man introk was mijn appartement nog niet verkocht. Dit is dus ook vanzelf zo ontstaan en het werkt voor ons. Eerst verdiende hij veel meer dan ik maar dat is redelijk bijgetrokken, behalve dat ik parttime werk. Eerder hield hij veel meer over en nu ben ik dat. Het is geen issue.
Nou inderdaad. Je kunt heel veel mooi verpakken met ‘ik vind’. Als je nou zegt (even heel gechargeerd); ‘ik vind jou een ongelooflijke trut’, ligt het zeker ook aan de ander? En wat ik sowieso niet goed begrijp, is dat een financiële verdeling blijkbaar iets zegt over je relatie en of die wel of niet goed is Ja hoor
Ik vind het vooral zielig dat sommige doen alsof je relatie infantiel is als je aparte rekeningen hebt. Trek je er niks van aan en dat zegt iemand waarvan alles op één rekening word gegooid.
Mijn punt was dat het “makkelijker” is om te zeggen dat mijn geld = jouw geld voor relatief lage bedragen, maar voor sommige zaken (bedragen) lijkt me dat echt niet mogelijk… No way dat ik het geld van n ander uitgeef. Zelfs was het mijn partner. Ben een jaar in ziektewet geweest met een vergoeding veel lager dan mijn loon, maar bleef in alles de helft bijdragen
Waarom het geld van een ander, waarom denk je in zulke termen? Is ons geld eigenlijk van mijn man omdat hij het dubbele verdiend?? Zijn onze kinderen dan ook eigenlijk mijn kinderen omdat ik het grootste deel van de tijd met hen doorbreng?
Dat punt is wel heel kinderachtig...maar ik ben ook de enige die op mijn electrische fiets rijdt bijvoorbeeld.
Het klinkt hier alsof iedereen heel blij is met zijn keuze en het supergoed werkt bij jullie, dus dat is hartstikke mooi. Zolang het goed werkt en bij jullie relatie past is het prima toch? Wij hebben “alles-op-1-hoop” maar we hebben wel regelmatig discussies: man heeft een dure kledingsmaak en dure hobbies. Hij verdient ook wel een berg meer dan ik. Maar het is toch even slikken vind ik als we gaan shoppen en hij geeft even mijn halve maandsalaris uit. Ik ga me er soms minder waard van voelen, omdat ik veel goed kopere kleding draag en er naast loop in zo’n chique winkel. Maar ik heb een vriendin en die doet met haar man ieder een eigen rekening en die hebben ook regelmatig discussies.. en die sturen elkaar tikkies om vanalles. Gaat hij naar de Kruidvat, vraagt zij “schat kun je voor mij shampo meenemen?” En dan stuurt hij haar een tikkkie …. Dus ik zie in mijn omgeving eigenlijk haken en ogen rond beide modellen.
Oh wat erg! Kijk als je gescheiden rekeningen hebt en je stuurt een tikkie voor een grote aankoop, ok, maar voor een fles shampoo? En dat je man duurdere kleding koopt, vindt hij het niet ook prima dat jij dat dan ook doet? Of vind je dat zelf dan gewoon niet prettig. Je hoeft je zeker niet minder waard te voelen, ook al zegt kleding ook lang niet alles natuurlijk.
Heb je die discussie dan omdat jij het teveel geld voor kleding vindt of dat hij het niet goed vindt dat je in een dure winkel koopt omdat het zijn geld is?
dat laatste is een interpretatie die ik aan jou overlaat… we hebben in alles evenveel geïnvesteerd- en dan bedoel ik niet enkel financieel maar net zo goed in de opvoeding van onze kinderen. En helaas zijn we deel van de zovelen die met de beste intenties aan een relatie en kinderen begonnen zijn, maar de eindmeet niet samen gehaald hebben. Ik ben maar al te blij en fier dat ik mezelf kan redden zonder van iemand af te hangen (behalve de hypotheek van de bank dan). Zoals gezegd ben ik een jaar thuisgeweest - en wat ik toen moest doen qua huishouden en zorg voor de kinderen vond ik geen reden om te kunnen verantwoorden dat ik zou opdoen wat mijn ex verdiende. Maar da’s mijn idee - wat voor een ander werkt is dan anders en goed voor jullie zou ik zeggen
Maar nu snap ik het niet, het gaat dus om je ex. Dat is wat anders dan wanneer je in een relatie bent? Dan snap ik je reactie in dit topic niet zo goed.
Zolang het voor beide werkt is er niets aan de hand. Bij een groot verschil in inkomen kan het wel voor problemen zorgen als degene die het hoge inkomen heeft een even hoge bijdrage verwacht van degene met een bescheiden inkomen. Als ze luxe uit eten gaan, dat de een het gelijke deel moet betalen, waardoor hij/ zij blut is voor de rest van de maand. Maar dan heb ik het over een verschil van 1.000-en euro’s per maand. Tegelijkertijd kan het ook vervelend zijn als degene met het bescheiden inkomen het geld van de ander verbrast.