Hallo allemaal, Ik heb een ontzettende lieve vriend sinds anderhalf jaar. We hebben elkaar leren kennen na onze scheiding. Mijn vriend is werkelijk de beste man die een vrouw zich kan wensen. Houdt van mijn kinderen en heeft ze in zijn hart gesloten. Helaas laat onze situatie het niet toe om samen te wonen. Wij wonen een uur van elkaar vandaan en vanwege die reistijd mag ik ivm de kinderen niet verhuizen ( co ouderschap) Mijn vriend heeft ook een dochter dus al met al niet ideaal. Nu merkte ik de laatste tijd veranderingen bij mijn vriend. Toonde minder interesse in mij werd afstandelijker en kon mij soms afsnauwen. Soms ook naar mijn kinderen soms naar zijn eigen dochter. Kon zich storen om hele kleine dingen. Hij begon ontzettend negatief te denken , veel moe nergens zin in en vrij veel drinken. Hij begon er steeds beroerder uit te zien. En zo kende ik hem absoluut niet! Hij die zo verzot was op mijn kinderen en ze na de scheiding zo heeft laten opbloeien. Op een gegeven moment vroeg ik hem of hij nog verder wilde met ons . Hij zei toen dat de hele situatie hem zwaar viel. De afstand , geen toekomst kunnen zien niet kunnen samenwonen mijn ex die ontzettend vervelend doet en constant negatief in ons leven aanwezig is. Ook voelde hij zich schuldig tegenover zijn dochter en hij zat zichzelf gigantisch in de weg. Hij was compleet gebroken De relatie was dus voorbij. Hij appte wel de hele dag dat hij zoveel van mij hield maar zichzelf in de weg zat. Op mijn aanraden is hij naar de dokter gegaan voor een gesprek. Ik vermoed dat hij zeer depressief is en hij erkend wel dat er iets is maar depressief wilt hij het niet noemen. 1x zou hij eeb gesprek hebben gehad met een psycholoog. Hij wilde er niet veel over kwijt maar hij zei dat hij na 4 weken terug moest komen. Na een aantal dagen een gesprek aangegaan samen het was niet wat hij wilde. Hij had spijt! Ik voelde wel dat hij afstandelijker deed in zichzelf keerde en gewoon minder lachte, Behalve als hij wat dronk Helaas heeft hij na 3 weken alsnog besloten de stekker eruit te trekken . Hij is op van de situatie en trekt het niet meer. Ik blijf kapot achter en met zoveel vragen. Ik maak me zorgen om hem. Hij wilt rust nu die ik hem gun maar ik zou zo graag willen dat hij echt gaat praten met iemand. Naast dat ik mij zorgen maak om hem ben ik ook kapot van verdriet. Hij zei altijd we worden samen oud en ik was het beste wat hem is overkomen. Nu is alles stuk en sta ik buiten spel en kan niks doen.
Hmm lastig.... Nu ben ik heel gemeen... maar als jullie nooit kunnen samenwonen oid... althans de eerste 10 jaar niet... Is het dan sowieso wel een goed idee?
Tja we werden verliefd en vooral mijn vriend zei telkens dat dit ons ging lukken dat die afstand geen probleem was. En op zich is het geen probleem we zien elkaar genoeg en meteen samen wonen was nooit ons plan. Maar je heb gelijk op de lange duur is het heen en weer rijden en plannen niet haalbaar meer. Maar toch wil ik deze relatie niet zomaar opgeven.
Altijd kut als de relatie uitgaat. Ik begrijp ook dat je je zorgen maakt. Heeft hij vrienden waarmee hij kan praten ? Hij is ook al bezig met hulp begrijp ik? Misschien houdt hij wat hij daar bespreekt liever voor zich. Dat is dan zijn goed recht natuurlijk. Ik denk alleen wel dat jij je handen eraf moet halen. Jullie zijn niet meer samen en jij bent ook zijn hulpverlener niet. Hij moet het zelf doen. Geef het, hem en jezelf de tijd.
Als je verliefd bent, kun je de wereld aan. En dan komt de werkelijkheid na een tijdje om de hoek kijken. Al die energie die je vriend in jullie heeft gestopt, is nu zijn eigen vijand geworden. Hij moet zelf nu gaan onderzoeken wat hem energie geeft om door te kunnen gaan voor hem, en zijn dochter. Hoe moeilijk dat voor jou ook is. Maar hoe zie jij een toekomst voor je, als jullie beiden niet kunnen verhuizen? En het mischien wel te veel vraagt?
Vreselijk rot voor je, Maar weet niet hoe ik het subtiel moet zeggen maar ga verder met je leven zonder hem! Als dit al je beginpunt is gaat er veel meer ellende volgen. Ik heb enige ervaring. Lieve man met depressie enz.... zoontje samen. Zal hem nooit in de steek laten maar op de dieptepunten van onze relatie ( we zijn er nu nog niet helemaal) heb ik vaak gedacht: “ als ik dit van te voren had geweten”....
Wat de rest ook zegt. Laat hem los. Het vergt van jullie beide veel energie en het brengt niets. De afstand is te groot. En ik snap dat je graag met hem bent. Maar jullie kennen elkaar net. En nu al gaat het mis. Gun hem de rust waar hij om vraagt