Daarom staat er ook een vraagteken achter. Omdat ze dat zo stellig beweert. Sommigen hebben een extreme mate van behoefte aan eigen geld dus ik ben benieuwd hoe dat dan gaat.
Gelukkig werkt het bij ons niet zo, ook al hebben we de fiancien gescheiden. Weet nog dat een oom en tante van me vroeger als we dan op visite waren vroegen aan elkaar: uit jouw fles sinas of de mijne? Er zijn grenzen hoor, haha.
Ok heb ook zo’n stiefbroer+vriendin... Maar goed, zij vind zichzelf de beste van de wereld... sowieso een raar mens... maar die gaan ook uit eten, de ene betaald.. om vervolgens te zeggen... ja ik krijg zo en zoveel van je... Eehh....
Dat is bij ons niet aan de orde, en als het wel zo is dan kijken we wel hoe we het dan oplossen. Het is mijn eigen gevoel, ik vind het fijn om te werken en mijn eigen geld te verdienen. Volgens mij zeg ik niks over mensen die dat niet kunnen/willen.
Wij hebben een gescheiden rekening. Mijn man verdient veel meer en betaald alle vaste lasten zoals hypotheek, verzekering, gas water licht etc. Ik betaal mijn eigen zorgverzekering, zakgeld voor de kinderen, zwemles, boodschappen, kleding voor de kinderen etc We hebben het altijd al zo gedaan en bevalt me prima.
De vaste lasten van het huis gaan van de rekening van mijn vriend. Hij brengt het meeste geld binnen. Hij heeft een eigen zaak. Mochten zijn inkomsten een tijdje tegenvallen dan gaan we kijken van welke rekening we wat storten naar zijn rekening. 'Mijn' vaste lasten zoals zorgverzekering ed gaan van mijn eigen rekening. We hebben beide inkomsten maar niet elke maand een vast bedrag (geen loondienst). Boodschappen, cadeaus, etentjes... etc... De ene keer gaat het van zijn rekening en de andere keer van mijn rekening. Het is maar net hoe het uit komt. Vandaar de opmerking 'we doen maar wat'. Ik ben wel degene die op de rem trapt als er te veel uitgegeven wordt.
Ik vind het heel belangrijk om financieel zoveel mogelijk gelijkwaardig te zijn (indien mogelijk). En ook om als vrouw/mens zoveel mogelijk financieel onafhankelijk te zijn. Ik wil bij niemand mijn hand ophouden. Dit voorbeeld wil ik ook uitstralen naar mijn kinderen! Zorg dat je jezelf kunt redden. En maak jezelf niet afhankelijk van een ander. Of maak een ander niet volledig afhankelijk van jou!
Ik werk zelf ook en ben finacieel afhankelijk. Maar als je samen, als man en vrouw, als ouders de afspraak maakt dat een van beiden thuis blijft, dan houd je toch niet je handje op? Vind het heel denigrerend.
Nee, het interesseert mij alleen dat de gezamenlijke lasten betaald zijn en de kids er warmpjes bij zitten. Wij hebben graag beide overzicht op de vaste lasten. Om die reden ook een gezamenlijke rekening. Ik zou het vreselijk vinden als ik zou moeten zeggen dat ik niks van de financiële zaken “snap” of dat mijn partner dat allemaal regelt. Of omgekeerd natuurlijk... Wij regelen dat samen, betalen het samen en alle zaken die aan de orde kwamen toen wij samen gingen wonen, gaat van en op die rekening (kinderbijslag, kinderopvang, belastingen, heffingen, teruggaaf, etc). Dat is het geld wat echt van “ons” is. Blijkbaar fascineert het je toch om de 1 of andere reden, aangezien er maar vragen over gesteld blijven worden... voelt bijna aanvallend, alsof wij iets doen waarvoor we ons moeten verdedigen
Dat is toch het gevoel van @Amberxx hierover? Net als jij dat denigrerend blijkt te vinden... iets wat overigens niet gezegd is
Ik zeg toch ook wat ik vind? Snap deze reactie niet. Geef alleen aan hoe ik erover denk, net zoals zij dat deed.
Dat gevoel bekruipt mij ook. Nou, ik zie er weinig verkeerd or raar in. Ik vind het volkomen normaal om in ons geval, in een gezin waarin we allebei werken, allebei salaris ontvangen op onze persoonlijke rekening. En daarvan betalen we de gedeelde lasten en houden we de rest op de rekening waar het binnenkomt. Voelt voor mij enorm logisch. Misschien zou ik het anders doen als een van ons even geen werk had, maar we zouden altijd blijven streven naar 2 salarissen, twee gelijkwaardige banen en ieder een eigen betaalrekening. Voelt goed. Edit// ik merk dat ik in onze situatie echt niet de meerwaarde zie van alles op een grote hoop gooien. Misschien is dat anders als je een ongelijke inkomenssituatie hebt tussen de partners of als je al zo lang bij elkaar bent dat je geen eigen huishouden hebt gehad voordat je bij elkaar bent gaan wonen. Of weet ik veel wat voor reden je kunt hebben om wel alles bij elkaar te vegen. Maar mij voor mij voegt het niks toe.
Dat fascineert me heel erg ja. Dat sommige mensen dus blijkbaar 1 huishouden delen maar op financieel vlak de boel gescheiden willen houden.
Hoezo is dat denigrerend? Ik ben afgekeurd, heb gelukkig wel een inkomen. Maar als ik geen inkomen had zou ik dit niet als denigrerend zien. Maar juist als een sterke vrouw. ( ik probeer hier niet mee te beweren dat als je 1 rekening hebt of je blijft thuis voor de kinderen dat je dan geen sterke vrouw bent) Wat mij juist opvalt is dat veel mensen die een gezamenlijke rekening hebben telkens zeggen dat het raar is (dat vind ik denigrerend) want daar staat tegenover dat ( voor zover ik heb kunnen lezen) iedereen zegt met aparte rekeningen dat als je geen aparte rekeningen hebt dat dat toch ook helemaal prima is? Omdat je vooral moet doen wat voor jullie het beste werkt.
*zaterdagavond, kinderen zitten gewassen en in pyjama een uitermate verantwoorde film te kijken of ganzenbord te doen* "Zo vrouw, kom maar eens hier met je kasboek, alle bonnetjes en het overgebleven huishoudgeld." *telt en rekent en controleerd* "ik mis 2 euro, waar is die? Waarom heb je dat prul-ding gekocht?" ...."Kan me niet schelen ook. Blijkbaar hou je geld over dus deze week krijg je 10 euro minder." Tja als het zo zou gaan zou ik ook rap gaan werken voor eigen geld
Nou dat doe je feitelijk wel. Je bent dan volledig afhankelijk van zijn geld. Ook al noem je het anders. Feit blijft hetzelfde. En die afspraken zijn leuk als alles goed gaat. Maar te vaak zie ik het anders verlopen. Als je uit elkaar gaat ziet een partner het al heel snel weer als zijn geld... En natuurlijk roepen al die mensen dat dit bij hun niet zal gebeuren. Zekerheid heb je nooit! Dat staat nog los van een kostwinner die werkeloos wordt, ziek ontslagen of minder werk (zzp). Hele normale dingen hoor. Dan is het heel fijn en verstandig dat de ander een eigen inkomen heeft (waar misschien meer uren gewerkt kan worden). En ik hoor ook vaak dat de ander dan zo weer aan de slag kan. Maar is dat ook echt zo? Na jaren van thuiszitten en weggezakt kennis en vaardigheden? En staat je hoofd daar ook na als je (bijvoorbeeld) midden in een scheiding zit zonder geld? Daarom mijn levenswijze (en het voorbeeld naar onze kinderen!). We dragen allemaal wat bij aan het huishouden.