Mee eens. Zolang beide partijen tevreden zijn is het goed. Of de verdeling nou 50/50 is, 80/20 of 100/0.
Helemaal prima dat dit voor hun werkt maar ik mag daar toch mijn mening over geven? Doen we hier toch allemaal? Ik zeg niet dat het slecht is alleen ik vind het persoonlijk gewoon een beetje armoedig. Ik kan het mij gewoon niet voorstellen dat je als partners zijnde in een restaurant de rekening gaat zitten splitsen. Ik vind dat raar.
Kijk en daarom bestaat er partnerallementatie. Voor gezinnen die er gezamenlijk voor kiezen dat de vrouw thuis blijft voor de kids. Dus na een scheiding kom je niet ineens zonder. Geld te zitten.
Het idee is misschien mooi. Maar partneralimentatie kan heel lang duren om te regelen! Dat heb je niet direct rond. Zeker niet als je een ex hebt die het langdurig kan tegenwerken. Verder zijn er tal van mannen die hier onderuit proberen en kunnen komen. Het is nog niet zo simpel als het lijkt. Kijk alleen maar eens op dit forum. Hoe vaak ontstaat er wel niet gedoe omdat een partner opeens niet meer wil en kan betalen? Of denkt zeggenschap te hebben over het geld? Of gedoe met de alimentatie als er nieuwe partner(s) in het spel komen? En daarnaast ga je dus bij je ex je hand ophouden? Dan ben je dus nog steeds afhankelijk van een ander. Kinderalimentatie is trouwens voor mij heel wat anders. Maar je gaat met goede redenen uit elkaar. Waarom dan nog wel geld van iemand willen?
Wauw. Meer kan ik eigenlijk niet zeggen. Jij vind dus echt dat iedereen waarvan één van de twee thuis blijft, met wat voor reden dan ook, zijn/haar hand op houd? Profiteurs?
Als partners zijnde kun je het toch gewoon zo doen dat de ene keer jij het betaald en de andere keer de ander? Waarom armoedig met een rekenmachine aan in een restaurant gaan zitten uitrekenen? Ik snap al dat aparte gedoe gewoon niet, je bent toch gewoon samen en je gaat samen uit eten. Dat je dat met je tinderdate doet oke, je kent elkaar net maar met je partner waar je al 10 jaar ( bijvoorbeeld ) mee samen bent? Nee sorry, ik vind dat erg apart.
Dat zeg ik niet. Ik geef aan wat de gevolgen kunnen zijn. En vind het zeer onverstandig. En geen goed voorbeeld voor kinderen. Ik heb het dus niet over partners met weinig inkomen of een uitkering. Maar mensen die er bewust voor kiezen om te stoppen met werken en volledig afhankelijk te worden van een ander.
Nee je houdt juist vast aan de goede tijd van de relatie. Er wordt namelijk vaak gezamenlijk gekozen dat 1 van de twee thuis blijft coor de kids. Het zou heel qru zijn als je dan als thuisblijver in de problemen komt terwijl je samen die keuze gemaakt hebt. In de praktijk snap ik dat het vaak wachten op je geld is en niet zo ideaal als het lijkt. Maar voelen als afhankelijk zijn van je ex nee zo zie ik dat niet. Ik noem dat beide verantwoording nemen voor een keuze gezamenlijk gemaakt toen het huwelijk nog goed was
Wij hebben 1 spaarrekening en 1 lopende rekening. Dus alles op een grote hoop. Dat sinds we getrouwd zijn 8 jaar geleden. Werkt voor ons prima. Ik werk parttime en mijn man fulltime. Ons uitgangspunt: Samen "runnen" we het gezin. De een draagt financieel meer bij, de ander draagt meer bij aan de zorg. Prima. Grote uitgaven gaan in overleg. Verder hebben we ieder de vrijheid om te winkelen/ uitje met vrienden/ lunchen etc. Daar overleggen we financieel niet over. We vertrouwen elkaar erop dat de ander het niet te bont maakt en financieel ook rekening houdt met het gezin. Maar ieder mag ook gewoon leuke dingen doen/aanschaffen voor zichzelf. Het werkt voor ons. Ik denk dat het niet uitmaakt welk financieel systeem je als gezin hanteert zolang ieder zich daar prettig bij voelt.
Dus dan heb je het over mensen zoals ik. Ik ben bewust gestopt in goed overleg met mijn partner. Maar kan jij niet inzien dat ik dan persoonlijk op een andere manier mijn steentje bijdraag aan het gezinsleven? Wat geef ik mijn kinderen dan voor slecht voorbeeld volgens jou? Hier gaat alles in goede harmonie en laten we juist zien dat je SAMEN tot iets goeds kan komen waarin iedereen gelukkig is met de manier van leven. We zorgen er SAMEN voor dat alles hier draaiend blijft. Mijn man door middel van het financiele gedeelte en ik door alles hier draaiende te houden zodat mijn man de mogelijkheid krijgt om verder te studeren. Als mijn man dat doet dan worden wij daar SAMEN als gezin beter van. Dus in die zin vind ik mijzelf helemaal niet afhankelijk eigenlijk. Wij denken echt niet '' Goh, mocht het ooit eens fout gaan tussen ons hoe moeten we dat dan doen '' wij houden ons liever bezig met positieve dingen, we genieten van en met elkaar en leven niet in het '' wat als '' als ik op die manier moet gaan leven dan kan ik wel stoppen met leven want dan kan ik niks meer doen. Maar ik vind je echt heel denigrerend overkomen.
Alles kan , maar zij vinden dat wel prettig zo. Scheelt weer thuis uitrekenen of zo. Maar ik begrijp het woord armoedig in deze situatie niet.. 'Armoedig met een rekenmachine' wat is daar armoedig aan? Dat je het apart vindt kan heus, maar armoedig?
Maar draai het eens om, misschien vinden andere mensen het armoedig dat de man alleen geld verdient. Uiteindelijk gaat het erom dat iedereen het op zijn eigen manier doet en dat het werkt.
Mooi rooskleurig beeld maar de praktijk is anders. Je gaat uit elkaar (niet voor niets) maar blijft nog steeds afhankelijk. Zowel in mijn omgeving als hier op het forum zie ik dat er vaak toch gedoe ontstaat over het geld (de hoogte, besteding etc). En tja samen? Ik zie samen de taken verdelen, samen (ongeveer) financieel de lasten verdelen en samen de zorgtaken doen als een betere verdeling en voorbeeld dan een traditioneel rolpatroon waar ieder zijn eigen ding doet. En waar dus de nodige (realistische) risico's aan zitten. En dan heb ik het nog niet over hele normale zaken als ziekte, werkeloosheid, overlijden of werkvermindering.
Maar in ons geval zouden wij er als gezin zijnde samen beter van worden als ik zou stoppen met werken en mijn man de kans zou pakken om verder te studeren. Dan ben je toch stom om daar dan niet voor te kiezen omdat je misschien ooit wel eens uit elkaar zou kunnen gaan? Dan ben je toch gek als je niet kiest voor dat gene om er als gezin zijnde beter uit te komen? De inkomsten zijn nu meer dan wanneer mijn man deze kans niet had gepakt en ik dus was blijven werken. We zijn er als gezin zijnde dus alleen maar op vooruit gegaan. Ik vind dat je hiermee ook een heel voorbeeld aan je kinderen geeft.
Precies. Doordat ik (zo goed als) niet werk kan mijn man zijn werk doen waarmee hij genoeg verdient en we beide kunnen wat we willen: hij zijn werk, ik bij de kinderen. Alternatieven: - man andere baan waar hij niet gelukkiger van wordt - ik weer meewerken en kinderen vanaf 6 jaar naar het internaat - ik andere baan waardoor 4 kinderen opvang nodig hebben en ik naast de volledige zorg en huishouding ook nog moet werken. Toen we de knoop moesten doorhakken leek deze situatie ons het beste voor ons alle 5 (inmiddels 6). Op deze manier zorgen ook wij er SAMEN voor dat het goed gaat, hij door te werken, ik door te zorgen