Ik ben inmiddels al 9 weken mama, en ow wat een omslag is dat in je leven. Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen weken in een soort roes heb geleefd, met zoveel emoties en zoveel angsten en onzekerheden, maar ook met zoveel geluk. Natuurlijk ben ik nu niet ineens een superzekere flitsende mama, maar ik voel me een stuk beter dan eerst.. Ik durf daarom ook wel toe te geven dat ik de eerste weken helemaal niet van mijn Elena heb kunnen genieten. En ik heb heel veel moeite gehad om aan haar te wennen. Ik heb momenten gehad waarop ik haar in mijn armen hield en dacht "wat moet ik hier nou mee?". Vooral om momenten dat ze zo hard krijste en ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. Die momenten heb ik nog steeds wel, maar ik kan haar nu erder troosten, weet beter hoe ik het moet doen en raak niet gelijk in paniek. Ik wist in het begin ook niet wat ik tegen d'r moest zeggen. Ow, wat heb ik een jaloers momenten gehad op mijn man; hij vertelde hele verhalen tegen haar, maar ik kon amper 2 woorden zeggen en daarna wist ik niets meer te zeggen. Als ik het zo neerzet, klinkt het heel kil, misschien zelfs liefdeloos. Dat was het niet. Ik denk dat het mijn onzekerheid was. Natuurlijk houd ik ontzettend veel en onvoorwaardelijk van d'r, maar misschien was het die liefde die me zo afschrok. Ik voel me heel schuldig erover, maar het is nu eenmaal zo. Ik lees ook van veel vrouwen dat ze moeite hebben om weer aan het werk te gaan, of hun kleine achter te moeten laten bij de opvang ofzo, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik er ontzettend veel zin in heb om weer aan de slag te gaan. Wij hebben al een oefendag gehad met Elena op de creche en dat ging hardstikke goed. Vond het ergens wel erg, je laat je kindje toch bij wildvreemden achter. Maar ik had er ook een goed gevoel over, ze heeft lieve leidsters en het zag er allemaal goed verzorgd uit. En ik heb ook wel genoten van dat moment voor mezelf. Is dat nou erg? Soms vraag ik me af of ik wel een goede mama ben, maar diep in mijn hart weet ik natuurlijk dat dat wel zo is. Ik denk dat het voor veel vrouwen een taboe is om toe te geven dat ze toch ook voor zichzelf willen blijven "leven", misschien zullen velen zich er voor schamen. Hoe was/is het bij jullie? De binding met je kleine?
Ik had wel gelijk onvoorwaardelijke liefde voor mijn kleine man, maar ik herken je gevoel zo goed. Je moet elkaar echt leren kennen in het begin. Er is toch ineens een nieuw persoontje in je gezin. Zeker in het begin was ik echt onwijs onzeker. Wat moet ik nu? Maar je groeit erin. En de eerste keer werken vond ik moeilijk maar ik had er ook weer onwijs veel zin in. Mijn wereld bestond drie maanden lang alleen maar uit baby's en moeder zijn. En het daarover hebben. Toen ik aan het werk ging had ik het idee dat mijn eigen persoontje ook weer een beetje tot z'n recht kwam. En ik heb nu nog steeds momenten dat ik denk: 'ik wilde dat ik niet hoefde te werken' maar meer momenten dat ik mijn werk leuk vind en er blij mee bent. Dus nee, ik vind dat niet erg. Je bent daardoor echt niet minder moeder. Ieder zo zijn keuze toch. Als je er zelf happy mee bent dan is jouw kindje dat ook. Met of zonder mama die werkt.
Ik heb precies hetzelfde gehad, iedereen had het over die roze wolk enzo ik heb hem nooit gezien. Ik wist in het begin ook niet wat ik ermee aan moest,het heeft bij mij ook zeker wel anderhalve maand geduurd voordat ik helemaal gewend was. ik heb vaak gedacht dat er iets mis met me was en in het begin wou ik hem ook steeds bij me hebben om die band maar op te bouwen maar nu is hij 5 maand en ik hoef alleen maar naar hem te kijken en hij lacht naar me en als ik in de buurt ben kijkt hij alleen maar naar mij(ziet zelfs zijn papa niet meer staan) dus het komt goed soms moet zoiets groeien groetjes marloes
Ik ben zo blij dat er nu iemand is die erover begonnen is. Ik begon me al een enorm slechte moeder te voelen. Maar gelukkig is het dus niet zo vreemd om al die gevoelens te hebben.
Er zijn heel veel moeders die dit gevoel hebben het is alleen een taboe om er over te praten de meesten schamen zich er ook voor omdat het "niet zo hoort". volgens mij kun je er beter over praten want dan kunnen anderen je helpen
Ik denk dat elke moeder wel zo'n periode heeft gehad de ene misschien langer dan de andere. Ik had de eerste 10 dagen dat ik me zelfs depri voelde. Ik was zo ongelukkig, ik kon alleen maar huilen. Ik vond het doodeng al die verantwoordelijkheid en de angsten die ik had. Als ze huilde liep ik gewoon weg en moest mijn man haar trootsten. Ik voelde me echt zo ongelukkig. Maar ik denk nu dat het gewoon de kraamtranen waren alleen had ik ze ff iets heftiger en langer. Nu kan me echt geen leven voorstellen zonder haar, ik hou zo zielsveel van haar en ze is echt mijn leven. Ik denk dat elke relatie een begin moet hebben.
Ja, daarom heb ik dit onderwerp ook aangesneden. Het is ook op de een of andere manier een taboe om dot soort gevoelens te hebben als moeder, maar het overkomt je, zoals elk ander gevoel.
Ik herken je gevoelens ook hoor! De eerste dagen had ik genoeg aan mezelf! Ik vond en vindt het een een super mooi lief meisje hoor! Dat was het niet..... Maar ik merk dat ik steeds meer van haar kan genieten en ook mijn liefde voor haar groeit nog steeds....... Dit maakt ons echt geen slechte moeders hoor! Ik denk dat dit helemaal normaal is. Gr Tamar
owwww...............zo herkenbaar! In het begin had ik ook niet die roze wolk hoor! Je word in de eerste maand(en) een beetje geleefd. Tenminste zo heb ik het ervaren. In het begin heb ik haar een beetje gemeden zelf. Wat vond ik dat erg! ik voelde me onzettend schuldig en heeeel erg onzeker. Want dit hoorde ik toch niet te voelen? Maar volgens mijn moeder was dit heel normaal. Ik dacht dat je met de geboorte van je kind ook gelijk moeder was. Maar neeeee, daar moet je idd in groeien. Later keerde ik 180 graden om, ik wilde Noa aan niemand meer afstaan. Ze was van mij...pffff. Dat was ook een vermoeiende periode. Nu heb ik balans en kan ik zeggen. Ik ben moeder van dit prachtmeisje...
Ik zat de eerste maand nou ook niet bepaald op een roze wolk! Daarna ging het beter, toen werd het in huis ook rustiger, de kraamvisite was afgelopen en Bram werd ook veel rustiger. Nu ben ik helemaal superverliefd op hem, dus meid, het komt allemaal goed. Ik vind het ook heerlijk om weer te werken en na mijn werk race ik snel naar het kdv op mijn mannetje op te halen en dan is het weer helemaal goed!
Ik ben de eerste 10 weken een leeuwin geweest. Mensen moesten nog maar kijken en ik kon al opspring.. Ik ben met 10 weken helemaal ingestort omdat ik alles tegoed wilde doen en daan alleen maar huilde en ik me bevalling niet goed had verwerkt. Ik werk niet ik zou er niet aan moeten denken. Ik vind het heel kanp als je kan gaan werken. Maar op de een of andere manier durf ik niemand te goed te vertrouwen om structureel op te laten passen.
Ja hoor, ik herken het ook. Ben vanaf de geboorte helemaal gek op haar, maar het is zo wennen. Bij elk geluidje, elk huiltje, noem maar op, vroeg ik me af wat er was. Tja, het is voor mij ook de eerste, dus het zegt je allemaal niets of je bent bang dat er wat aan de hand is. Soms had ik zo slecht geslapen en dan zat ik uren en uren met een jankende baby die ik alleen kon trootsten door haar op me te leggen en met mijn pink in haar mond te zitten. Soms kwam mijn man dan na een dag werken thuis, gaf ik haar gelijk aan hem en moest ik gewoon even het huis uit, boodschappen doen ofzo...eventjes alleen. Ach, ik voel me verder geen slechte moeder ofzo, ik weet zelf dat ik alles voor haar doe en hartstikke veel van haar hou. Het is alleen af en toe door vermoeidheid dat ik het niet op kan brengen vrolijk tegen haar te praten ofzo. Maar goed, dat gaat allemaal al beter, ik heb ook weer iets meer energie. Maar je merkt dat je er vaak niet over kunt praten, of je nu een rottige bevalling hebt gehad, oververmoeid bent door krampjes etc., je krijgt al snel een opmerking van 'het hoort erbij' of 'als het maar gezond is'. Tja, natuurlijk weten we dat zelf ook wel en ik ben ook dankbaar dat ze gezond is, maar mag je dan gewoon nooit even klagen ofzo?
ik had wel een tijd lang dat ik niet kon geloven dat Ayman MIJN zoontje was, ik kon me niet voorstellen dat hij het was die al die maanden in me buik zat en dat hij nu opeens bij me was.. het was meer verbazing dat ik zijn mama mocht zijn, zo'n mooi ventje zo lief zo teder en hij was helemaal van mij ik moest soms echt een paar keer hardop zeggen dat hij mijn zoontje was
Ik heb vanaf het moment dat ik mijn Emirtje op mijn borst kreeg gelegd het complete maximale moedergevoel vind ik wat een mamma kan hebben. Het ineens moeder worden gevoel dat hoort er nou eenmaal bij, als je ineens de lotto wint moet je er ook aan wennen dat je ineens miljoenen rijker bent, nou dat is zoiets maar dan absoluut niet in materialistische zin.
Zou het anders (qua gevoel) zijn als je hem niet gelijk op de borst heb gehad. Ik heb een keizersnee gehad en heb het gevoel dat ik daardoor de eerste "band" heb gemist?
Ik denk het niet, want ik was al gehecht aan hem letterlijk en figuurlijk toen hij al in mijn buik begon te groeien. Maar het is wel bewezen dat wanneer een kind direct op de borst gelegd wordt de moeder-kind verhouding versterkt en dit zie je dan terug in heel je leven. Mijn moeder heeft normale bevalling gehad, mijn tante een keizersnee, ik ben duizenden malen hechter met mijn moeder als mijn nicht met haar moeder.
Dit wil zeker niet zeggen dat alle moeders die bevallen zijn met keizersnee geen /slechte band hebben met hun kind.
Ik herken het ook wel en moest wel erg wennen in het begin. Ik voel me nu sinds een aantal weken beter en meer zelfverzekerd en ze is nu ook een heerlijk kindje...ze kijkt en lacht naar me en samen lassen we van die super momenten in zoals sochtends wassen op het aankleedkussen met een muziekje aan en daarna lekker insmeren. Ze zit dan helemaal te genieten met een big smile en dat is echt heerlijk. Verder ben ik weer begonnen met sporten en had afgelopen zondag wat tijd voor mezelf in de sportschool en dan zit ik op zo'n fiets en dan denk ik: OH...IK BEN GEWOON MOEDER! Aan de ene kant heerlijk om dan even weg te zijn van haar en aan de andere kant wil ik dan zo snel mogelijk weer naar haar toe. Ik vind het gewoon nog steeds erg onwerkelijk soms maar wel heeeeel speciaal om eindelijk moeder te zijn. Ik werk niet en dat wil (hoef) ik voorlopig ook niet. Maar dat komt omdat ik het nooit leuk heb gehad in mijn werk en stress mee heb gemaakt. Laat mij maar lekker tutten thuis en andere dingen doen. Wie weet krijg ik ooit de kriebels en ga ik opzoek naar die echt leuke baan...Waarschijnlijk zal Fleur wel op een gegeven moment naar een creche gaan om met andere kleintjes te zijn en spelen en schuldig zal ik me daar denk ik niet om voelen. Geeft mij dan wat tijd voor mezelf en voor haar is het ook prima. Ik denk dat de meesten het moeilijk hebben in het begin met een kleintje. Het is ook niet niks en je moet maar steeds aanvoelen en raden wat er aan de hand is en je hebt vaak zorgen om vanalles. Maar met tijd wordt het steeds makkelijker en leer je de kleine goed kennen. Groetjes, Marijn
Dat denk ik ook zeker niet want mijn zoontje is echt een mama kind, maar ik denk dat ik wel langer heb moeten wennen hierdoor. Ik heb ook een vervelende zwangerschap gehad ik zag het vantevoren veel rooskleurige, dus ik ben goed van mijn roze wolk gedonderd maar er ook wel weer opgeklommen hoor want ik hou ontzettend veel van hem en wil hem nooit meer kwijt(ik kan al janken als ik er alleen maar aan denk )
Da's frappant! Ik wilde eigenlijk net zelf een topic hierover beginnen, want ik dacht er zojuist aan, toen ik buiten liep met de wagen. De hechting met Siem was er wel meteen, hoewel ik door een zeer zware, snelle bevalling, direct na de geboorte zo beduusd was, dat ik hem de eerste 5 minuten nauwelijks kon aanraken van verwondering, pijn en afwezigheid. Maar de weken die volgden waren zwaar, onzeker en voor mij lichamelijk ook moeilijk. Gelukkig ben ik helemaal hersteld en speelt dat geen parten meer. Ik heb echter al wel vaak verlangd naar de werkplek hoor. Niet dat ik Siem niet leuk vind, maar ik merk gewoon dat ik geen thuisblijfmoeder ben. In het weekdn, als mijn man en ik gezellig samen zijn en dingen ondernemen, samen met de kleine man, dan genieten we volop van elkaar. Doordeweeks vind ik het moeilijker om helemaal in Siem op te gaan. Er wachten klusjes, ik wil wat voor mezelf doen, maar vaak komen zoveel plannen er helemaal niet van. Ik werk in het MBO-onderwijs en ben gek op 'mijn kinderen' en mijn werk. Daarnaast ben ik gek op Siem. Maar ik voel gewoon dat ik nog meer van hem kan genieten als ik daarnaast ook mag genieten van de andere kant van mijn leven. Ik voel mij totaal geen slechte moeder, integendeel. Siem heeft straks gewoon een nog vrolijker moeder, die, eenmaal thuis, volledig in hem opgaat. Ik begrijp dus heel goed wat je bedoelt. Ik vind het ook fijn dat ikhier ook even mijn verhaal kwijt kon. Succes!