Allereerst: willen jullie mij asjeblieft niet direct afbranden.... ik ben op zoek naar ervaringen of advies van anderen, niet naar terechtwijzingen of 'hoe kun je zo zijn'..... Wij hebben sinds een paar weken een hond. Echt, een lot uit de hondenloterij. Een 7 maanden oude pup, al vrij goed opgevoed, zindelijk, luistert meestal goed, ontzettend lief, een knuffeldier, kan inmiddels ook al af en toe alleen thuisblijven. We hebben hier heel lang en heel goed over nagedacht, kunnen hem alles bieden wat hij nodig heeft en het was echt een wens van het hele gezin. We hebben ook lang gezocht, dus het is echt geen impulsaankoop. En toch, ik heb zo'n moeite met het wennen aan hem. Ik ben het meest met hem, ik denk dat hij mij ook als de baas in huis ziet en hij trekt ook het meest naar mij (komt altijd bij mij zitten, kijkt naar mij als er iets aan de hand is etc). Gisteren zijn we ook begonnen met een hondencursus. Dat was niet zo'n succes, doordat hij erg reageert op andere honden en ik nog niet zo goed weet hoe ik daarmee om moet gaan. Op zich dan wel goed om zo'n cursus te doen, hoewel ik me echt rot voelde na afloop. En thuis was hij weer zijn geweldige lieve zelf en deed hij de oefeningen perfect. Meestal vind ik hem echt heel leuk, het wandelen met hem vind ik heerlijk, zelfs als het regent. Hij is ook echt een gezelligheidsdier, die het liefst lekker bij je is en graag aandacht krijgt en geeft. Maar ik heb zo'n moeite met aan hem wennen. Ik heb sinds hij er is een constant enorm stressgevoel. De avond dat hij er voor het eerst was was ik gewoon misselijk van de spanning. In het begin dacht ik dat het kwam door de grote verantwoordelijkheid die ik voor hem voel en de twijfel of wij het wel aan zouden kunnen als gezin zonder ervaring. Maar het gaat eigenlijk best goed, en die stress blijft. Vanochtend had ik echt een mental breakdown om hem en heb ik even buiten keihard staan huilen, terwijl hij binnen was. Toen ik terugkwam lag hij heel lief op me te wachten, kwam naar me toe om me te kroelen en mijn tranen weg te likken en dan vind ik hem ook echt weer zo lief. Het leek ook wel of hij aanvoelde dat ik het moeilijk had en dat hij me echt probeerde te troosten. Soms, het ergste, betrap ik mezelf er op dat ik denk: hadden we maar geen hond genomen, zou de vorige eigenaar hem nog terug willen? Of misschien wordt hij wel niet zo oud, anders duurt dit nog 15 jaar. Ik vind het zo erg dat ik zo denk, zo ben ik helemaal niet. Ik ben soms ook gewoon blij dat ik een dag naar mijn werk kan, even geen hond om me heen en even geen verantwoordelijkheid voor hem. Maar als ik dan thuiskom en hij helemaal uit zijn dak gaat van blijdschap omdat ik er weer ben, dan smelt ik ook wel weer. Ik weet niet wat ik hiermee aan moet, mijn man begrijpt het ook totaal niet. De kinderen vinden hem leuk, de oudste twee helpen ook met uitlaten. Zelfs de jongste, waarbij ik af en toe het gevoel heb dat de hond hem probeert te domineren (door bv tegen hem te rijden, doet hij alleen bij de jongste), waar ik heel strikt op let, zegt dat hij niet bang is voor hem en hem leuk vindt. Alleen ik heb blijkbaar die dubbele gevoelens. Het lijkt wel of mijn hele gevoelsleven in de war ligt sinds hij er is. Ik slaap slecht, heb geen zin meer in seks, ben constant chagerijnig, ook tegen de kinderen en ik kom nergens meer aan toe, kan mezelf ook nergens toe zetten. Ik heb ook geen zin meer in eten, zelfs chocola staat me tegen, haha. Ik ga soms ook heel vroeg naar bed om niemand te hoeven zien of spreken. Ik grapte al dat ik een post-adoptale depressie heb of zo. Herkent iemand dit, gaat dat ooit over, wat kan ik hier nou aan doen dat het beter wordt?
Is dat niet hartstikke logisch? Opeens heb je 'iemand' in huis die je niet kent, iemand die een echte persoonlijkheid heeft en veel aandacht nodig heeft, maar die je nog moet leren kennen. Het is net als met een baby, alleen heeft die dan nog 9 maanden in je buik gezeten, dus die ken je gevoelsmatig wellicht al iets meer. Een hondencursus helpt je daarbij. Het is heel logisch dat je daar dingen tegenkomt die je nog niet weet, dat komt, lijkt me, vanzelf, daarvoor ben je daar. En als dat niet komt, dan zou ik een andere hondenschool zoeken. Geef het tijd. Laatst was er overigens een vergelijkbaar topic, ik kan hem alleen niet meer vinden. Of was die ook van jou?
Een paar weken is echt nog niet zo lang; wennen aan elkaar heeft tijd nodig. Plus het is natuurlijk nog best een jonge hond, dat is sowieso intensief. Bij zo’n intens verantwoordelijkheidsgevoel kunnen ook gedachten komen als ‘hadden we het maar niet gedaan’ etc. Voel je daar niet schuldig over, het hoort bij het wennen.
Er is hier recent een topic over geweest. Mijn zus had exact hetzelfde en kan nu niet meer zonder hem. Wees lief voor jezelf en geef het tijd! O ik lees nu dat @NiekeKris ook naar het andere topic verwijst.
Ja, ik moest erg wennen aan onze kat als kitten. Die miauwde de halve dag, liep maar achter me aan enz. Ik werd eerlijk gezegd gek van hem. Heeft maanden geduurd en nu is het echte de leukste en liefste kat die ik ken. Mijn moeder had dat met onze hond als pup, duurde ook maanden. Mijn moeder heeft soms echt zitten janken, vroeg zich af waar ze aan begonnen was. Maar daarna was ze erg gehecht aan de hond.
Het is echt heel normaal wat je voelt. Door de jaren heen zijn hier echt veel topics over geweest. Het zijn in feite een soort kraamtranen voor een hond. Het komt echt goed, geef het nog wat meer tijd en probeer afentoe ook wat tijd voor jezelf te zoeken zonder de hond. Niet alleen naar je werk zonder de hond, maar ook even koffie drinken bij een vriendin ofzo. Straks wordt het voorjaar en dan schijnt de zon en is het allemaal vrolijker en makkelijker
Ik snap dit wel. Wij hebben sinds augustus een pup, ze is nu 7 maanden en ik vind het nog steeds pittig. Ondanks dat ik altijd een hond heb gehad bij m’n ouders thuis. Ze kan niet uit de bench alleen thuis blijven(10 min of n uur, maakt niks uit, ze gaat slopen). Dus daar zijn we nog mee aan het oefenen. Ze loopt continu op mn hielen en daar word ik soms helemaal gek van. Maar ik weet ook dat dat beter wordt. Bij m’n ouders was het het eerste jaar heftig en daarna werden ze n stuk rustiger. Ik heb ook cursus gedaan met haar en dat was wel fijn. Ze luistert ook wel, alleen dat slopen is ‘n ding. Ook als ik op zolder een wasje ophang moet ze in de bench.
Niet met een hond maar wel met andere huisdieren. Wij hebben 2 konijnen, al een paar jaar. 1.5 jaar geleden een kat en afgelopen zomer kat 2. Bij elke keer dacht ik men waar ben ik aan begonnen. Extra schoonmaakwerk, met vakanties lastig etc. Het benauwde mij ook wel eens. Maar nu ben ik er aan gewend, en ben ik er heel blij mee maar het heeft even geduurd.
Echt, geef jezelf de tijd! Juist door samen te trainen en dingen te ondernemen begin je een band op te bouwen, en dat duurt even. Een mini-puppy heeft nog een soort baby-fase, een 7 maanden oude pup komt al langzamerhand in de puberteit. Dus je moet meteen flink aan de bak. Alles wat je nu investeert in trainen, opvoeding, leuke dingen doen, levert straks die perfecte huisvriend op waar je niet meer zonder kan. Het wordt echt leuk!!! Mijn hond heeft mij bloed, zweet & tranen gekost in de opvoeding. Nu luistert hij zo goed dat ik hier regelmatig complimenten over krijg. Ik kan met hem lezen & schrijven. Ik ben net zo lang met alle trainingen doorgegaan totdat we de puberteit ruim voorbij waren, dus geef dat zeker niet te snel op.
Ik heb het ook (gehad). Ik had samen met mijn moeder een puppy genomen, echt goed over nagedacht. Ik wilde er zo graag eentje en heb ook jaren gedacht aan welk ras enzo. Mijn moeder wilde dat ook heel graag, alleen niet 'alleen'. Dus de pup woonde bij ons en wanneer ik naar het werk was, ging de pup naar m'n moeder. Echter had ik precies dezelfde gevoelens dan jij nu hebt. Ik werd er gek van, de hele dag gestresst en heb lopen janken. Na 4 maanden hebben we besloten dat ze bij m'n ma ging wonen. Daar was ze namelijk veel rustiger (hier kon ze ook niet binnen met de kinderen, dus in de bench). Helaas Maar ik voel me stiekem toch wel opgelucht. Mss over een tijd weer proberen, anders blijft ze bij m'n ma wonen
Klinkt als de puppy blues https://hondtrainen.nl/heb-jij-last-van-de-puppy-blues-waarom-jij-je-soms-down-voelt/ Ik herken het met name de stress die het gaf van het trainen. Onze 'pup' is nu 1.5 jaar geweest en nu vind ik het echt leuk. Maar ik heb het echt zo pittig gevonden. Dat ik huilend op de mat stond omdat ze gelijk 'aan' sprong en ik gewoon niet meer wou wandelen. Veel praten en echt proberen op te delen, de hond voelt stress en angst dus bij zo'n cursus word het dan nog lastiger.
Ja hoor, hier ook heel herkenbaar. Wij hebben sinds 4 maanden een pup, nu 6 maanden oud. En echt ook een lang gekoesterde wens, goed over nagedacht, ervaring met honden bij onze ouders, we zagen het echt als een verreiking voor ons gezin. Maar het is inderdaad wel eens benauwend. Je hebt nu gewoon weer een nieuw 'persoon' in huis waar je rekening mee moet houden, alles moet weer gepland worden, even spontaan voor een aantal uurtjes weg kan niet, we hebben nog steeds nachten dat we er uit moeten omdat de pup zijn behoefte moet doen. Als stel leven we al 4 maanden min of meer langs elkaar heen. We verdelen de avonden/ nachten/ ochtenden, dus de één blijft bij de pup beneden om de laatste ronde te doen, de ander gaat vroeg naar bed voor het geval hij in de nacht wakker wordt (we zijn ook net ziek geweest, dus qua energie werkt dat natuurlijk ook niet mee). Het enige verschil is dat ik hier geen spijt gevoel heb, omdat ik het wel echt als toegevoegde waarde aan ons gezin zie, maar alle gevoelens die je aangeeft zijn hier ook echt wel voorbij gekomen. Maar ik denk ook dat het gewoon even zijn tijd nodig heeft, beide moeten wennen aan elkaar, het opvoeden heeft gewoon echt wel even wat meer tijd nodig dan een paar weken/ maanden. Uiteindelijk geloof ik echt dat het rustiger gaat worden, dat je wat lekkerder in je vel gaat zitten en dat het zijn draai gaat vinden. En wat betreft cursus echt heel herkenbaar. Hier net deel 1 van de cursus achter de rug en onze pup was meer bezig met het willen spelen met andere honden dan met de oefeningen haha. Thuis gaan de oefeningen idd goed, op cursus 8 van de 10 keer niet want hij was te veel afgeleid. Maar uiteindelijk is dat ook het belangrijkst, het gaat erom dat hij thuis luistert naar je commando's, de cursus zelf is ook maar gewoon tijdelijk.
Weetje ik denk dat dit er gewoon een beetje bijhoort. Toen wij onze hond kregen ( puppy van 8 weken) vond ik het ook niet altijd even geweldig. Steeds mensen die het nodig vonden om zich er mee te moeten bemoeien en nu heb ik ook weleens momenten dat ik het irritant vind en die van ons is zowat 5 jaar. Dat gedoe met andere honden/ eigenaren buiten, haren in huis, gedoe met vakanties maar ik zou hem niet meer willen missen. Neem de tijd om aan de hond te wennen en dan komt het echt wel goed. Het zijn nu eenmaal handenbinders mbt dat rijden tegen je jongste kind, dit komt vaak door overprikkeling van de hond, onze pup deed dit destijds ook weleens bij de jongste, dit was toen pure stress, heeft die daarna nooit meer gedaan toen die meer gewend was bij ons.
Bedankt voor jullie reacties. Fijn dat meer mensen dit herkennen, ik vond mezelf echt raar. Vandaag loop ik wel heel de dag te huilen, ik snap er niks van. Terwijl het eigenlijk best goed ging vandaag, we hebben drie lange wandelingen gemaakt en dan is hij tussendoor heel rustig en knuffelig. Idd…. Kraamtranen voelde net zo, wat bizar. Ook nog even contact gehad met de hondentrainer, die me ook nog even gerustgesteld heeft. En ff wat nieuwe spulletjes besteld, een fijnere lijn, een grote snuffelmat, wat speeltjes voor hem. Af en toe wat voor mezelf doen is ook wel een goed idee denk ik. Ik deed dat al bijna nooit en nu helemaal niet meer. Dank je wel, een luisterend oor/meelezend oog helpt ook
Wat voor hond heb je? 7 maanden is een lastige leeftijd en geloof me; mijn hond loopt elke training te klooien. Snel afgeleid, overprikkeld, verveeld. Alles tegelijk. Thuis gaat het prima met oefenen en het betaalt zich echt uit. Het is normaal hoor; de twijfels en traneen. Leg je lat wat minder hoog en doe thuis leuke spelletjes met hem. Zeker in het begin vreten ze je tijd en energie. Hoe vaak ik niet heb geroeoen dat het " zo niet langer kan en hij dan maar weg moet". En dat terwijl ik al een leven lang honden heb gehad. En ja heus, met het weer van de afgelopen tijd, in de vroegte door de regen..nog meer regen en weet ik wat meer, dan wil ik een oppas die het regelt. Mijn kleine schooier kan rechtstreeks in mijn aura kruipen en irritant aanwezig zijn. Maar ik ben stapelgek met hem. En hij met mij, ik vraag me soms af waar ik datcaan verdien als ik 's morgens chagrijnig buiten loop Een band tussen hond en baas moet groeien. Ook voor jouw hond is dat zo. Maar geef je het tijd en vertrouwen dan komt dat en heb je een maatje voor heel lang.
Hier liep onze hond ook altijd te klooien tijdens de trainingen. Was ook altijd redelijk dramatische haha maar uiteindelijk hebben we er veel geleerd
Luppy, hoe gaat het nu? Ik herken het ook wel maar het zal steeds beter gaan en voelen en uiteindelijk komt het goed. Wij kregen onze labradoodle met 8 weken (inmiddels is hij alweer 17wk). Ik vond het heel zwaar om 24/7 aan te staan, heel weinig slapen, gevoel kinderen te kort deed, onzekerheid of we het allemaal wel goed deden, puppycursus dat tegenviel door geen klik met trainster. Nu zijn we aan elkaar gewend, hij slaapt de nachten door, voel me zekerder en start volgende week bij andere hondenschool voor de basiscursus. De vele beren die ik op de weg zag ie grotendeels weg. Geef en gun jezelf de tijd om te wennen aan het nieuwe gezinslid. Jouw gevoelens zijn normaal.
O ik herken het gevoel echt enorm. Maar dan bij onze poes. 4 jaar geen huisdier gehad een wel overwogen keus gemaakt voor een poes. Hebben er lang op moeten wachten en toen ze er eenmaal was kon ik alleen maar denken wat heb ik gedaan, nu zit ik de komende 16 jaar vast, waarom moest ik dit nou doen. En we zijn bijna een half jaar verder en het gevoel is helemaal weg. Dus geef je zelf de tijd. Het komt goed
Ik herken dat gevoel ook heel erg! Ik kreeg mijn pup toen ze 8 weken was en ik vond het ook heel zwaar. Was ook steeds gestresst en dacht waaaar ben ik aan begonnen..nu is ze 1,5 jaar en vind ik haar de allerliefste en kan ik niet meer zonder haar
Ja hoor, heel erg herkenbaar! Ook die hele negatieve gedachten. Ik had het totaal niet zien aankomen, want ik ben met honden opgegroeid en heb er ook een paar jaar geleden nog een opgevoed. Ik wist zeker dat het helemaal goed zou komen. Nou… deze hond was compleet anders dan alle anderen. Op een gegeven moment was ik zo klaar met haar dat ik knallende ruzie kreeg met mijn man en huilend in de auto ben gaan zitten. Goed gesprek met mezelf gehad. “Of ze gaat morgen terug naar de fokker of je gaat ervoor”. Ik heb voor het laatste gekozen. Soms kan ik haar nog wel achter het behang plakken, maar we zijn echt beste maatjes geworden. Alleen al bij het idee dat ze weg zou moeten of niet meer in mijn leven is, kan ik al gaan brullen haha. Geef het tijd. Wennen duurt wel een poosje hopelijk kan je vertrouwen op de berichten in dit topic.