Ik geloof er ook niet zo in. Ik denk dat je verder leeft in de gedachten van de mensen die je lief hadden, niet ergens in een hemel. Ik zou het persoonlijk ook niet willen, ergens anders verder leven voor eeuwig en altijd, nee die pakweg 80 jaar hier op de wereld is lang genoeg voor mij
Geloof is een een groot is hoop wel. Ik hoop dus wel dat mijn energie hier niet op houd. Ik zou wel terug willen komen in andere vorm of in mens en niet rond willen dolen, alles kunnen zien en er fysiek niet bij kunnen zijn. Dat lijkt mij vreselijk. Maar als je eenmaal Tyler Henry Life after Death hebt gekeken hoop ik wel dat er iets is.
Ik denk wel dat er iets is. En dat, dat iets mij brengt naar mijn kinderen die ik in het leven ben verloren. Juist omdat ik heel soms wel eens voel of zie. Iets is: meerdere energie levels/dimensies/bubbels. Hoe weet ik niet maar hemel en hel bestaat niet. Het idee dat ik God of alle verdorven mensen tegen kom en alles op eeen weegschaal gelegd word kan ik niet geloven. Ooit gaan wij het mee maken. Een zekerheid is er en dat is de dood.
Jazeker geloof ik dat. Het is ook een deel van mijn geloof. Ik ben islamitisch en ik geloof zeker in het hiernamaals.
Ik heb geen idee. Ik zou het wel leuk vinden als er wat is, iets met een geestenwereld of zo waar je elkaar weer tegenkomt. Hemel en hel geloof ik niet in. Het leven is niet zwart-wit, waarom het hiernamaals dan wel?
Ja, ik ben moslim dus geloof in het Hiernamaals. Maar dingen als vlinders of vogels die dan mijn overleden dochter zouden moeten voorstellen, in zoiets geloof ik dan absoluut weer niet.
Ja. Ik geloof in het hiernamaals. Ik geloof erin dat we allemaal verantwoording moeten afleggen voor alle daden die we gedaan hebben in de tijd dat we leefden. Ik geloof dat God almachtig en rechtvaardig is. En dat iedereen precies dat krijgt, wat hij/zij verdient. Mijn geloof is erg belangrijk voor mij. Maar vooral dit stukje is mij heel erg dierbaar. Ik denk dat ik geen nut in het leven zou kunnen zien en heel erg moeite zou hebben met onbezorgd zijn. Ik denk dat ik heel erg bang zou zijn om iemand te verliezen. Nu ben ik dat ook natuurlijk maar het geloof dat dit gewoonweg niet het einde is maar meer een hele lange, pijnlijke/gemisvolle pause, geeft mij heel veel troost.
Ik geloof niet in iets na de dood. Ik ben een agnostische atheïst. Ik ben niet gelovig, maar kan ook niet bepalen of er wel of geen god is. Ik moet zeggen dat ik het wel altijd een fijn idee voor andere mensen kan vinden dat ze wel in een hiernamaals geloven. Dat dit rust brengt. En ook een andere acceptatie en rouw bij overlijden van dierbare. Overigens ben ik wel erg nuchter enzo, maar boeken over spiritualiteit lezen is erg leuk. Filosoferen over dit soort zaken ook. Ik denk dat mijn niet geloven niet hoeft te betekenen dat ik niet open kan staan voor spiritualiteit en geloof.
Maar dat is weer een "aardse" emotie. Misschien komen we ergens waar tijd niet bestaat. Ik weet het verder ook niet. Ik geloof niet perse ergens in, maar hoop het meer.
Ja ik heb de overtuiging dat er na dit aardse leven mijn ziel verder gaat. Hoe, en in welke vorm dat weet ik niet. Het hele reïncarneren kan ik een heel eind in meegaan. Ik geloof zeker niet in de weegschaal goed of fout leven. Dit zijn aardse wegingen. Door eigen ervaringen en ervaringen van mensen dicht om mij heen ben ik er van overtuigd dat een ziel niet alleen maar 1 aards leven heeft om te ontwikkelen. Tijdens het leven hier heeft mijn ziel dit lichaam als verpakking. Sterk, ingenieus, complex maar bijzonder kwetsbaar. Voor die verpakking moet ik goed zorgen. Wanneer de ziel het lichaam verlaat vloeit het leven uit het lichaam en blijft het omhulsel dood achter. De reis van de ziel gaat verder tot deze is volleerd. Maar wanneer een ziel volleert is en wat er dan gebeurd??? Geen idee hahaha. Naast mijn persoonlijke ervaringen kan ik ook gewoon niet geloven dat je geboren wordt, je ontwikkeld en keihard moet werken om je bestaan te hebben en houden om vervolgens dood te gaan en dat dit het dan is. Zo doelloos, zo deprimerend als dat het enige zou zijn. Heel soms zeggen wij hier thuis wel eens dat het aardse leven vast de hel moet zijn. Natuurlijk is het hier niet alleen maar kommer en kwel maar je moet toch als mens aardig wat negativiteit, in de breedste zin van het woord, verwerken in een leven. Te bedenken dat er een plek is waar nog mee negativiteit is dan hier op aarde vind ik een heftig verdrietige gedachte.
Wat ik wel erg interessant vind: ik heb nu een paar keer gelezen dat iemand zich te nuchter vindt om bepaalde dingen te geloven. Maar ik vind mezelf ook een heel nuchter persoon. Ik vind het geloven in een Hiernamaals niet iets zweverigs of spiritueels. Ik geloof ook niet in ronddwalende zielen bijv. Het is juist voor mij heel erg abstract (zoverre dit onderwerp abstract kan zijn natuurlijk). Wij hebben een ziel, in een lichaam. Je kunt goed zijn, je kunt slecht zijn en daar tegenover staat een bepaalde beloning. (De 'islamitische versie' van hel en hemel is trouwens niet zo zwart-wit.) Ik vind het juist een hele nuchtere gedachte om te geloven dat God voor absolute rechtvaardigheid zal zorgen, zonder dat ik mijn eigen persoonlijke gevoelens en ervaringen laat beinvloeden.
Hier denk ik ook soms over na. Dat dit misschien wel de hel is. Er bestaan zulke verschrikkelijke dingen op deze wereld. En toch hebben wij een overlevingsinstinct wat ons hier houdt.
Ik geloof wel dat er iets is, maar geen idee wat. Ik vind een hemel en hel even aannemelijk klinken als reïncarnatie of dat onze ziel wordt ophaalt door onzichtbare aliens die de ziel meenemen naar een of andere planeet. Maar goed, misschien wil ik ook wel niet geloven dat de dood letterlijk het einde is. Wel vraag ik mijzelf wel eens af, de mens bestaat al zo lang, waar zouden al die zielen terecht kunnen? Dat wordt een grote chaos. Dat je tijdens het overlijden de ziel uit iemand ziet vloeien herken ik ook.
Vervelend he, ik wil ook absoluut niet dood dus kan er zo van in paniek van raken. Niet wetende wat hierna gebeurd. Terwijl ik regelmatig te maken heb met de dood door mijn werk, zels in het bijzijn van mij sterven. Maar dat zijn veelal oudere mensen die klaar zijn met het leven.
Ja ik heb dat ook echt erg. Krijg het meteen benauwd als ik eraan denk. Stop die gedachten ook altijd meteen weg. Ook als ik bijvoorbeeld op mijn rug in bed lig met mijn handen gevouwen moet ik meteen anders gaan liggen, zo erg is het.