Geloven jullie in 'tekens'?

Toen ik 10 jaar was was m'n hond overleden. Die hond was mijn alles. Toen m'n moeder me naar bed bracht hoorde ik hem blaffen. Maar echt zijn blaf! M'n moeder hoorde niks.
Stipt een jaar later kwam ik thuis van school en ik rook mijn hond in de tuin.
Daarna niks meer. Maar als ik ten einde raad ben roep ik nog steeds zijn naam en dan komt het wel altijd goed.

M'n oma is net overleden. Ik was echt kwaad want ze had mij geen teken gegeven. Njah raar om over zoiets boos te zijn.
En toen rook ik haar ineens. Haar huisje, parfum, haar aangebrand vlees in de pan
En een muis in het plafond op hetzelfde moment.
Nu hebben we wel vaker muizen in de spouwmuur in de herfst maar nooit in juli. En het was ook alleen toen. 10seconden dat geluid gehoord en dat was het.

 

Ja dat klopt ik geloof wel in een hiernamaals maar niet dat overledenen nog contact kunnen maken of tekens geven aan degene die hier nog in leven zijn.

 

Ja ik geloof daar zeker wel in. Heb al meerdere malen zulke dingen meegemaakt.
Ook geloof ik heel sterk in the secret Bekijk bijlage 586264

 

The Secret is the law of attraction, maar dan niet helemaal volledig. Ken je Esther en Jerry Hicks? Esther Hicks channelt 'Abraham', waar vragen aan gesteld kunnen worden. Als je op youtube Abraham Hicks zoekt kun je vragen en antwoorden vinden over eindeloos veel onderwerpen. Esther Hicks zat in the Secret maar is eruit geknipt helaas. Ik vond the Secret zelf veel te oppervlakkig, maar de kern klopt natuurlijk (vind ik).

 

Zie ook geen reden waarom je het wél zou doen.
Maar wat denk je dan dat er zou gebeuren? Of is het gewoon een gevoel?

 

Toen ik bij de thuiszorg werkte moest ik weleens afstoffen. Ja en dan kom je weleens wat van die spullen tegen. Altijd subtiel omheen gewerkt dus.

Gewoon een gevoel verder. Niks bijzonders eigenlijk.

 

Ik ben agnostisch wat inhoud dat ik denk dat er wel ‘iets’ is, maar dat wij dat niet kunnen kennen/bevatten.
Ik geloof ook in Karma en dat dingen gebeuren met een reden, hoe naar soms ook. En ik geloof dus ook in lotsbestemming etc, dat dingen zo moeten zijn. En dat je soms een teken krijgt wat je moet doen (maar soms ook totaal niet). Ik merk dat ook in mijn eigen leven dat soms dingen precies op het goede moment in elkaar vallen.

Maar ik geloof niet dat mensen die overleden zijn tekens geven aan de levenden enzovoort. Ik geloof sowieso niet dat die mensen het aardse leven nog meekrijgen, laat staan dat ze bij ons in de buurt blijven of op ons passen, als ze overleden zijn.

 

Nee

 

Ik geloof er niet in, maar ik moet bv wel aan mijn oma denken als ik een roodborstje zie; ik zie dat roodborstje niet als ‘teken’ van mijn oma, maar het is een associatie bij herinneringen en daarom vind ik dat altijd wel heel mooi. En zo meer dingen. Geen tekens op zichzelf, maar beelden/geluiden/geuren die een herinnering oproepen - en soms komen die op mooie momenten en geeft de herinnering me bv kracht. Of juist niet, dat kan ook. Bij bepaalde dingen word ik gewoon heel verdrietig.

 

Nee daar geloof ik niet in.

 

lekker nuchter....ik geloof er ook niet in.

maar wel fijn als mensen er wel iets in zien, of willen geloven. het kan wel een mooi of fijn idee zijn dat je denkt dat er iets of iemand is die nog even aan je denkt, of dat diegene bij je is.

 

Heel herkenbaar wat je schrijf. Wat heb je dat mooi verwoord.

 

Mijn rationele ik gelooft niet. Een vlinder is gewoon een insect. Als er op een bijzonder moment een strontvlieg langsvliegt geef je er geen betekenis aan.

Maar toch heb ik ook bepaalde toevalligheden in mijn leven die gevoelsmatig meer dan toeval zijn.

De middag dat ik te horen kreeg dat mijn vader kanker had en niet te genezen was staat me nog heel scherp voor de geest. Toen ik de volgende ochtend op mijn werk kwam was de eerste mail die ik opende van een collega die meedeed aan Alpe d'HuZes. Met een vraag om donatie. Ik wist toen meteen. Dit is geen toeval. Dit moet ik doen. Ik heb toen gevraagd of er nog plek was in hun team en ben mee gaan doen.

Mijn vader is nog mee geweest naar Frankrijk. En we hebben heel mooie herhinneringen gemaakt samen. Het jaar daarna kon hij niet mee mee, en is slechts enkele dagen later overleden. Ik was bij hem op het moment van overlijden. Het ene moment was hij er nog. Het volgende was er niks meer. Gewoon een leeg lichaam, wat niet meer ademde. Die nacht heb ik liggen wachten op een teken. Een iets. Maar er was niks.

Een paar maanden later heeft mijn moeder een borrel gegeven voor alle buren die haar in die periode vlak na zijn dood hadden geholpen. Het was heel vroeg in het voorjaar. En tegen alle verwachtingen in konden ze in de tuin zitten. Eerste mooie dag van het jaar. Tijdens de borrel kwam ook een vlinder langs. De eerste dat jaar, die we zagen. Die bleef een hele tijd rond het bloemetje op tafel rond fladderen en tussendeur mensen door. Alle buren waren het eens dat dat Pa was, die nog even dag kwam zeggen. En dat hij ook voor het mooie weer had gezorgd.

Toen we dat jaar weer Alpe d'HuZes deden hadden we twee kaarsen in bocht 7 laten zetten. Daar staan er ieder jaar honderden. Daar aangekomen wilde ik de kaarsen zoeken. Maar ja.... Het zijn er zoveel. Dus ik zat op de grond te kijken of ik de onze zag. Toen kwam er een vlinder langs vliegen. (Had ik zo hoog nog geen gezien) vlinder fladderde over de kaarsen en toen weer weg. 2 seconde later zag ik onze kaarsjes staan.

Ook op de camping voelde ik zijn aanwezigheid. In het roodborstje, die regelmatig onder de luifel door kwam. Op zoek naar kruimeltjes brood. In het aanhoudende mooie weer, ondanks alle regen die voorspeld werd.

Allemaal toevalligheden die betekenis krijgen door mijn perceptie. Maar wel mooi. Het gaf ons echt een goed gevoel. Dus waarom dan nuchter gaan zitten doen als het goed voelt?

Mijn moeder heeft nog veel meer momenten gehad met vlinders. Toevallig. Of misschien ook niet. De vlinder is ons symbool geworden voor verbondenheid met hem. Dus elke keer dat we er een zien vliegen is een glimlach waard. Ook als er niks toevalligs aan is omdat het zomer is en de vlinderstruik in volle bloei staat.

 

Dit..

Maar ik vind wel dat je het vooral moet blijven geloven. Het is zo fijn als je er kracht uithaalt!

 

Toen L* pas was overleden wilde ik een stukje gaan fietsen met K. We stonden op de oprit klaar om weg te fietsen toen er een vlinder aan kwam vliegen, ze vloog 3 rondjes om ons heen en ging toen op mijn hand zitten. Na een paar seconden vloog ze weer 3 rondjes om ons heen en ging toen op K haar handje zitten. Toen weer 3 rondjes en landde weer op mijn hand. K zat maar: “Mama vlinder! Mama vlinder!” En ik kon alleen maar huilen... daar was het teken waar ik al weken op wachtte. Voor een nuchter iemand misschien toeval, maar vlinders staan er niet om bekend zich zo te gedragen, althans ik had zoiets nog nooit meegemaakt met een vlinder. Voor mij was het een teken van mijn lieve meisje.

 

Tekens weet ik niet, ook niet echt op gelet.
Ik geloof wel in je eigen onderbuikgevoel.
Dat alles gebeurt met een reden, hoe naar ook. En de reden zal misschien wel nooit helemaal duidelijk worden in je leven.
Ik geloof in reïncarnatie en het bestaan van nieuwe/jonge zielen tot eeuwenoude zielen. Dat de ziel in elk leven iets te leren heeft om te kunnen groeien. Ik geloof ook dat je het kunt zien/merken aan mensen of zij een jonge ziel of een oudere ziel zijn.
En ik geloof in zoverre in het lot dat als het zo moet zijn dat het dan hoe dan ook wel gebeurt, en wanneer niet dan niet. Maar ik geloof er niet in dat per definitie alles van te voren bijv vaststaat. Wij maken als mens onze eigen keuzes en verschillende keuzes hebben verschillende gevolgen.

Ik geloof niet in een god en engelen ed, maar ik vraag me bijv wel af welke kernen van waarheid er in mythes en legendes zitten. Zo zullen er ongetwijfeld heus personen geweest zijn in de oudheid die veel hebben betekend voor grote groepen mensen, maar niet dat diegene dan de zoon van god zou zijn bijv.
Ik vind het jammer dat er in die boeken niet wat meer gehamerd wordt dat iedereen elkaar moet respecteren, ongeacht religie/huidskleur/noem maar op. Want ‘heb uw naasten lief’ kan op meerdere manieren geïnterpreteerd worden

Verder hallucineer ik me helemaal rot ‘s nachts, en zie vaak dingen vliegen door de kamer.
Vaak zijn het voorwerpen, altijd rood van kleur en altijd een open constructie.
En soms lijkt het een mens, niet rood maar “gewoon” als een spook zeg maar.
Die vliegen dan ook door de kamer. Zo heb ik ook mijn oom gezien het weekend van zijn overlijden, en toen was het goed. Ik heb hem daarna nog vaker gezien, even vluchtig van de ene muur naar de andere zwevend.
Nou ja ik heb wel meer “mensen” gezien maar de rest herkende ik niet.
Gezien ik hallucineer zal het wel niet echt zijn.
Maar soms kan ik (en dochter) in bed heel onrustig zijn, allebei onze slaap niet kunnen pakken (zoals ik nu).
Ik stuur dan wel eens “iedereen” weg. Zeg dat niets of niemand welkom is, niet positief als negatief. En altijd werd dochter daarna rustig. Ik ben zelf nog wat sceptischer haha.

Sinds de verhuizing gelukkig minder vaak dat onrustige gevoel, dochter nog helemaal niet gehad.

Nu klink ik compleet gestoord

 

@Imona Eerst wil ik je condoleren met het verlies van je opa en sterkte met het verdriet.

Vorige jaar november is mijn oma overleden.
Na een hele nacht gewaakt te hebben in het ziekenhuis, moest ik echt naar huis omdat mijn zoontje wakker kon worden. Het was inmiddels over achten. Ik lag toch even in bed en voelde een enorme druk op mijn hoofd. Net of er een hand op lag. Ik wreef over mijn hoofd omdat het toch storend was, op dat moment kreeg ik het bericht dat mijn oma overleden was.
Dit gevoel heb ik nog wel een paar keer gehad. Niet alleen liggend maar ook zittend.
We zaten met zijn allen haar begrafenis te regelen. Toen opeens de dvd keihard aanschoot met sinterklaas liedjes en de tv ging aan. Ik denk dat dit wel iets bijzonders was.
Ik heb in het verleden ook wel dingetjes meegemaakt die niet te verklaren waren.

 

Ik zie in elke aanhankelijke vink mijn moeder terug (terwijl zo'n beest voornamelijk uit is op broodkruimels), elke onweersbui is een teken van een vriend van mijn man die jong overleden is. Mijn schoonvader herken ik overal in mijn zeer eigenzinnige zoon. Maar nog steeds hebben we de lotto niet gewonnen, en als ze echt zo van ons hadden gehouden hadden we allang de winnende nummers doorgechanneld gekregen...

 

Ik weet niet of ik er echt in geloof, of er gewoon in wil geloven.. maar feit is dat ik er troost uithaal. En dat is denk ik het belangrijkste.