Eén van de 'cadeautjes' die je krijgt bij het moederschap; onvoorwaardelijke liefde voor je kind, maar ook de angst om kwijt te raken. Ik ben zo, zo verschrikkelijk bang dat er iets met mn kleintje gebeurd, dat ik er helemaal gek van word. Als ik auto rijd en ik sta stil voor een stoplicht ben ik bang dat er een auto achterop klapt en kleintje verwond. 's Avonds de deur dubbel op de knippen doen omdat ik bang ben voor inbrekers die mn zoontje pijn gaan doen. Iets op tv zien over wiegendood en meteen een paniekerig gevoel. Voor mn zoon geboren was had ik dit ook bij mn dichtste familie en mijn vriend. Die irrationele angst dat iemand ineens een auto-ongeluk krijgt en er niet meer is.. Meestal kan ik me er wel uit rationaliseren; het gebeurt niet... als het zn tijd is, is het zn tijd.. enz. Laatste tijd gaat dat steeds minder goed. Vooral v.w.b. mn zoon en vriend. Die angst is zo verlammend.. dat ik bang ben dat ik mn zoon niet genoeg liefde geef omdat het uiteindelijk eventuele verlies dan te groot is. Ik wil er graag wat mee doen. Heb wel eens aan een psycholoog oid gedacht, maar voelt n beetje als blussen voor er brand is. Iemand hier ervaring mee? Hoe ga jij hiermee om?
Mmm een psycholoog nu is toch niet blussen voor er brand is? Jij hebt er nu last van dus lijkt het me verstandig nu wat aan te doen.
Ik herken het gevoel, had dat de eerste weken heel sterk. Ik denk wel dat het bij jou iets te lang duurt, dat je het zo sterk voelt. Misschien dat het wat slijt als je kindje wat ouder wordt. Maar als je overal gevaar in ziet en dus ook niet echt kan genieten nu, zou ik toch maar eens overleggen met je huisarts, dit is zonde voor jou en je kleintje als je je hoofd hierdoor in beslag laat nemen.
Misschien is hulp van een psycholoog geen slecht idee. Tijdens de laatste weken van de zwangerschap van onze jongste zoon werd het piekeren bij mij erger en erger. Na de bevalling is dat uitgelopen op een PND met angst/paniekstoornis. Ik weet hoe het is als je gedachten met je aan de haal gaan en je dat niet meer kunt tegenhouden. Ik vond dat heel beangstigend en ik had echt een psycholoog nodig om hiermee om te leren gaan. Hoeft helemaal geen ingewikkeld, lang traject te zijn. Vaak zijn een paar gesprekken met een psycholoog voldoende. Ik geloof dat de meeste mensen binnen 7 sessies al een heel eind geholpen zijn.
Ik ben nu nog geen moeder maar ik herken je angst wel. Ik kan ook zien dat het irrationele angst is, maar dat maakt het niet minder echt. Ik heb nog wel een soort van therapeut en heb hier ook over gepraat. Het blijkt bij mij een soort verlatingsangst te zijn. Bang dat ik alleen kom te staan en dat ik het leven dan niet aan kan. Mij heeft het geholpen om gewoon naar de angst te kijken zonder het te willen veranderen en ook te begrijp waar hij vandaan komt (jeugd) en echt te voelen waar ik zo bang voor ben. Het gaat er niet door weg maar het is niet meer verlammend en voel ook wel compassie naar mezelf. Een soort begrip ofzo. Sterkte!
dank voor jullie reactie. Het is niet zo dat het mn leven beheerst, maar bij veel situaties wel. Een klein alarmbelletje, schiet door tot er een noodklok in mn hoofd luidt. Voorbeeld: als vriend gaat stappen ben ik bang dat hij buiten zijn schuld om in een gevecht komt en gewond raakt of erger... Oftewel; een kleine aanleiding, leidt tot grote bezorgdheid.
Wat ik heb geleerd is dat het 'onderwerp' van je gedachten er niet eens toe doet. Het gaat erom dat je er geen controle over hebt. Ik heb moeten leren accepteren dat je in het leven niet alles kunt beheersen en dat akelige dingen kunnen gebeuren. En vooral dat dat me geen slechte moeder maakt. Ik kan mijn gedachten nu beter in het 'hier en nu' houden, in plaats van allerlei doemscenarios's te bedenken.
Ik heb dat ook heel sterk gehad het eerste half jaar na de geboorte. Daarna werd het minder. Echt hormonen werk denk ik. Ik dacht bijvoorbeeld bij de broodafdeling van de AH er al aan dat iemand mijn baby uit de kinderwagen kon pakken en door de broodsnijmachine kon doen. Ik vond het ook heel naar. Maar het is overgegaan. Niet dat ik me nu geen zorgen meer maak, maar niet zo overheersend meer.
Soms kun je beter wel blussen voor er brand is want waar rook is is vuur toch? Als het voor jou gevoel niet klopt en je denkt dat je je (te) veel zorgen maakt kan je het in ieder geval eens proberen? Kan je na een bezoekje altijd nog besluiten dat het niks voor je is en niet terug gaan. In ieder geval succes gewenst
Jouw grootste angst is onze werkelijkheid geworden. Wij hebben toch nog behoorlijk onverwachts 1 van onze twins verloren. Ik durfde me hierna niet te hechten aan ons andere zoontje. Heel veel praten. Huilen, schreeuwen en tijd later gaat het beter. Nog steeds heb Ik af en toe angsten. Maar het gaat beter. Een vertrouwenspersoon heeft mij geholpen Alleen is het moeilijk Ik Zou hulp zoeken. succes
Dit is heel Herkenbaar, en om mij heen eens rondgevraagd en echt 90% van mijn vriendinnen die moeder zijn hebben dezelfde gevoelens en angsten gehad. Liefde maakt kwetsbaar en op de een of andere manier moet dat gevoel wennen zo'n klein ukkie dat helemaal afhankelijk van jou is van de liefde van anderen om te kunnen overleven. Heel beangstigend. Op zich dus hele logische gedachten waarin die kwetsbaarheid naar voren komt, het gaat er alleen om dat je er 'last' van hebt. Mijn ervaring is dat het beste werkt om er niet te veel aandacht aan te schenken. Dus niet schrikken ervan, niet proberen ergens anders aan te denken etc. Laat het er gewoon zijn. (Misschien makkelijker gezegd dan gedaan) als het een te grote belemmering wordt kun je natuurlijk altijd met een therapeut gaan praten. Daar is niks raars aan hoor
Ik herken het wel. Ik denk deels dat moederschap dat versterkt, maar het kan ook in je aard zitten om te catastroferen en rampscenario's te bedenken. Als je hierdoor piekert en in een rondje blijft draaien en maar niet los kunt komen van nare gedachten, kan dat best een last zijn. Hulp zoeken is het verstandigste wat je kunt doen!
Dit zijn dwanggedachten. En zodra je ze niet meer onder controle hebt en ze echt een hinder gaan worden en je dagelijks leven gaan beheersen, is het inderdaad tijd om hulp te zoeken. Het is overigens wel herkenbaar hoor, angst. Maar het moet niet boven je hoofd gaan groeien. Ik merk bij mezelf dat ik elke avond de gedachte/angst heb: als hij vannacht maar niet ziek wordt! (Was ik zelf als kind vroeger altijd bang voor namelijk.) Ik wéét dat als het gebeurt, het gewoon gebeurt en dat ik daar geen controle over heb. Maar aan de andere kant, is het ook een gedachte die steeds weer terugkomt en waar ik voor moet waken dat het geen overdreven angst gaat worden. Houd het in de gaten en trek op tijd aan de bel! Nog even een toevoeging: dit boekje kan een handreiking zijn: https://www.boompsychologie.nl/product/160/Het-moet-moet-moet