Ik zou graag jullie mening en ideeën willen vragen. Zal kort de situatie schetsen: ik studeer momenteel psychologie aan de open universiteit. Het liefst zou ik als klinisch neuropsycholoog willen werken maar dan zou ik na de bachelor en master nog verschillende specialisaties moeten doen en daarbij is het heel erg moeilijk om een baan als klinisch neuropsycholoog te vinden. Dat heb ik dus maar uit mijn hoofd gezet. Eerstelijnspsycholoog zou ik dan graag willen worden. Maar ook daarvoor geldt dat ik na mijn bachelor en master nog lang niet klaar zou zijn en nog een opleidingsplek zou moeten bemachtigen voor GZ-psycholoog en die opleidingsplekken zijn moeilijk te krijgen omdat het er weinig zijn. Kortom; nogal demotiverend dat ik nog héél lang moet studeren voordat ik er echt iets mee kan. Nu overweeg ik om eerst een vakopleiding tot counselor te volgen. Dan zou ik na 2 jaar een diploma hebben waarmee ik me ook kan laten registreren bij de beroepsvereniging zodat cliënten in aanmerkingen komen voor vergoeding van zorgverzekeraars. Overigens zou ik daarna wel weer verder willen gaan met mijn studie psychologie, maar dan heb ik in ieder geval alvast een diploma waar ik wat mee kan. Ik zou dan ook een counselor worden met psychologische invalshoek en niet vanuit spirituele richtingen. Nu ben ik een beetje marktonderzoek aan het doen en zou jullie het volgende willen vragen: 1. Zou je naar een counselor gaan als je bijv. las hebt van een burn-out, een ingrijpende gebeurtenis hebt meegemaakt of andere problemen hebt? 2. Zou je je bij een counselor meer op je gemak voelen dan bij een psycholoog? 3. Wat zou je het prettigste vinden: als de counselor bij jou thuis komt of als jij bij de counselor thuis komt? 4. Hoe zou je een counselor zoeken/uitkiezen (bijv. zelf op internet zoeken of huisarts vragen of op een andere manier)? Alvast bedankt voor het meedenken!
Misschien begrijp ik je verhaal niet helemaal goed. Maar ik studeer ook psychologie en ik wist van te voren al dat je na ie master, dus na 4 jaar nog niet meteen aan de slag kunt. Heb jij deze info niet gekregen voordat je aan de studie begon? Geen aanval gewoon benieuwd. Want als je dit van te voren wist dan had je daar toch ook wat meer rekening mee kunnen houden? Want nu wil je stoppen wanneer je je bachelor hebt gehaald, dan 2 jaar een studie doen zodat je als counselor aan de slag kunt, en vervolgens wanneer je als counselor werkt je master psychologie op pakken? Mij lijkt dat persoonlijk erg lastig, maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.
Ja, dat wist ik wel maar het ik was toen wat naïever denk ik En ik had me niet gerealiseerd dat ik ook nog een opleidingsplek voor GZ-psycholoog zou moeten bemachtigen en dat schijnt toch knap lastig te zijn in de praktijk. En ik sta nog aan het begin van mijn psychologie studie, dus heb mijn bachelor ook nog lang niet. En mijn studietempo ligt natuurlijk ook niet zo heel hoog nu de kinderen klein zijn. Ik had het dan zo in gedachten: nu 2 jaar opleiding tot counselor, dan ben ik klaar als mijn oudste naar school gaat. Dan kan ik gaan werken als counselor (dat zal in het begin natuurlijk heel weinig zijn, zoiets moet je ook opbouwen) en dan tegelijkertijd verder met mijn studie psychologie. Als je aan de open universiteit studeert, bepaal je zelf je studietempo dus ik denk dat het goed te doen is naast een paar uurtjes werken per week. Waar studeer jij psychologie?
Hey hallo, Ik denk dat ik niet zo snel naar een counselor zou gaan, omdat mij dit in eerste instantie mij niet veel zegt als "burger". Daarnaast raad een huisarts toch snel een psycholoog aan als je ergens mee zit , denk ik. Ik hoop dat je wat aan mijn antwoord heb. PS. Bij iemand thuis of mij zou ik ook niet prettig vinden. Liever gewoon in een medisch centrum of iets.
Ik ben ook bezig met psychologie bij de OU, ook met 2 kids en ondanks m'n goede discipline denk ik dat ik het erbij blijf doen omdat ik het zo leuk en interessant vind, maar dat het slimmer is voor mij om op kortere termijn iets anders te 'volbrengen' om zo sneller iets te kunnen gaan doen naast de zorg voor mijn kindjes van bijna 1 en 4. Ik heb zelf alleen een opleiding tot het opzetten van een eigen administratiekantoor op het oog die 1 jaar duurt Ik snap je 'probleem' en overweging dus en zou daar zelf ook voor kiezen (zoals je ook ziet bij mijn eigen situatie). Om op je vragen te antwoorden: ik zou zeker voor een counselor kunnen kiezen in plaats van een psycholoog. Zou me niet perse een beter gevoel geven als een psych., maar ik zou bij een probleem alle opties open houden en evt. willen proberen om dat probleem op te lossen.
Ik denk dat het heel verstandig is, mijn zusje heeft net een bachelor en aansluitend master behaald aan het erasmus als onderzoekspsycholoog en het is in alle gebieden gewoon ontzettend moeilijk werk vinden. 1. Zou je naar een counselor gaan als je bijv. las hebt van een burn-out, een ingrijpende gebeurtenis hebt meegemaakt of andere problemen hebt? Ja, zou ik wel doen, het klinkt gewoon iets toegankelijker dan een psycholoog. 2. Zou je je bij een counselor meer op je gemak voelen dan bij een psycholoog? Meer op mn gemak zou ik niet durven zeggen, verschilt ook per counseler/psycholoog denk ik, maar het klinkt minder heftig dan een psycholoog, dus mensen nemen de stap misschien eerder. 3. Wat zou je het prettigste vinden: als de counselor bij jou thuis komt of als jij bij de counselor thuis komt? op zich maakt het mij niet uit, maar kan mij voorstellen dat mensen,moeder bv. het prettig vinden dat de counseler bij hen thuis komt. Zeker als er een soort van schaamte is, dan hoeven ze geen smoes te verzinnen voor de oppas van evt. kids. 4. Hoe zou je een counselor zoeken/uitkiezen (bijv. zelf op internet zoeken of huisarts vragen of op een andere manier)? Ik zou voor zoiets als eerste de HA raadplegen denk ik. Anders telefoongids/internet. Zou bv fijn zijn als zo'n counseler zou adverteren bij bv de HA/cb, dan hoef je er weer niemand over te vertellen als je dat niet zou willen. Mijn antwoorden dikgedrukt, heel veel suc6 met je beslissing.