Dit. Het is een beetje dubbel. Want als kinderen in een veilige omgeving op een gezonde manier met de bovenstaande emoties om leren gaan zullen ze gelukkiger zijn als ze volwassen zijn. Eigenlijk ben je dus verantwoordelijk voor het geluksgevoel van je kinderen als ze volwassen zijn door ze te leren omgaan met "ongeluksgevoelens" als ze klein zijn. Een complicerende factor is natuurlijk een verstandelijke beperking en in hoeverre een kind dan werkelijk kan leren om te gaan met dergelijke gevoelens.
Ik heb niet alles gelezen, maar ik zou zeggen ja. Met natuurlijk wel verschillende kanttekeningen die eerder al genoemd zijn.
Je bent verantwoordelijk voor de dingen waar je invloed op uit kúnt oefenen. Ik denk dat jouw psycholoog misschien bedoelde dat je niet verantwoordelijk bent voor de dingen die buiten je macht liggen?
Tja, hoe de psycholoog het precies bedoeld heeft weet ik, maar het kwam een beetje in de context dat ik zei teveel te 'moeten' en hierdoor nog geen balans kan vinden tussen dingen die energie kosten en die energie geven. Ik weet dat ik veel te weinig tijd heb voor mezelf, wellicht dat ze daarom vond dat ik dingen moest loslaten. Ik zou niet meteen weten wat dan . Als ik geen taxivervoer aanvraag, beslissing daarvan aanvecht, naar de rechtbank ga, wie doet dat dan wel? Als ik niet de juiste school probeer te regelen omdat ik zie dat mijn zoon compleet overvraagd wordt (afgelopen mei was hij compleet overspannen, geestelijk de weg kwijt), wie dan wel? Als ik niet zorg/behandeling voor mijn kind coördineer en probeer te regelen (telefoontjes, emails, formulieren, gesprekken), wie dan wel? Als ik niet werk, wie betaald mijn hypotheek dan? Nog los van het feit dat opvoeden van zoonlief simpelweg heel veel tijd en energie vraagt. Daar kun je een dagtaak aan hebben. Ben druk doende hiervoor (nog) meer hulp te krijgen, maar dat betekent geld lospeuteren van de gemeente. Dat kost ook tijd, energie en frustratie . Ieder jaar opnieuw, omdat ze altijd maar voor korte tijd iets toekennen (bezuinigingen, bezuinigingen :x), terwijl zijn problematiek levenslang is... Het is niet voor niets dat groot deel van de ouders met een zorgintensief kind op een moment tegen een burn-out aanlopen. Nou ja, moet ook niet verzanden in een klaagmodus , ik lees in ieder geval dat jullie vrijwel allemaal hetzelfde idee/gevoel hierbij hebben als ik. Ik voel me verantwoordelijk voor het geluk van mijn kind in de zin dat ik moet zorgen voor een veilige omgeving en positieve sfeer waar hij zich op zijn gemak kan voelen en tot ontwikkeling kan komen, voor zover dat ik daar invloed op heb. En voor de rest hem vooral leren omgaan met het leven, good and bad.
Ik denk dat de eerste levensjaren voor een groot gedeelte heel belangrijk zijn in het geluk van je kind op volwassen leeftijd. In de eerste jaren leer je het meest en die eerste "programmeringen" in de hersenen worden opgeslagen voor heel je leven. Maar ook al doe je het perfect (wat niet bestaat) veel andere factoren kunnen er altijd voor zorgen dat je kind ojgelukkig word. Kinderen vertellen je niet alles, pesten, worden gepest en gepest worden is ook een deuk die nooit meer weggaat
Dikke knuffel Kache, dit moet zwaar voor je zijn en ik weet niet hoe je het doet. Zoals je weet heeft mijn oudste een beperking, en recent hebben we ontdekt dat mijn jongste ook iets heeft al is dat mindert zwaar. Beiden hoog iq. Jij hebt 1 kind meer en werkt ook nog, dat laatste heb ik voorlopig opgegeven. Petje af voor jou!!!!!!
Ik word trouwens ook begeleid door een psycholoog, die bekijkt het wat genuanceerder dan die jij hebt gesproken. Ik heb niet alles gelezen hoor, maar heb je inmiddels een andere?
Je kunt je kind liefdevol opvoeden en tóch hoeft het kind niet echt happy te zijn. Mijn oudste is een kind met 'gebruiksaanwijzing', is snel boos, geeft zichzelf vaak de schuld, heeft geen echte vriendjes. Heeft niet goed in zijn vel gezeten. Dit gaat gelukkig beter doordat hij geleerd heeft om te praten. Maar dan nog.. Het zit ook in zijn karakter hoe hij is.
Ik ben van mening dat je een ander niet gelukkig kunt maken. Je kunt wel een liefdevolle thuissituatie bieden, daar ben je als ouder verantwoordelijk voor. En wat is geluk? Is dat iets wat je altijd kunt voelen? Mijns inziens schommelt een geluksgevoel en doorgaans ben ik zelf vooral heel tevreden. TS, voor jou lijkt dit me extra zwaar, omdat je heel veel tijd en energie moet steken in allerlei zaken voor je kind die voor ons vanzelfsprekend zijn. Dat geeft je vraag een andere lading.
Jeetje Kache, ik vind dat wel iets anders dan verantwoordelijk zijn voor geluk hoor. Ik denk dat je, je inspanningen ook niet zo moet zien en dat de psycholoog de plank aardig mis geslagen heeft. Dat zijn meer dingen die je doet om je kind een menswaardig bestaan te geven en niet om hem alleen maar gelukkig te maken. Je geeft aan de klaagmodus uit te zetten, maar eerlijk gezegd, zet die klaagknop (online) maar even op de hoogste stand. Dan ben je het kwijt en kan je daarna offline er weer tegen aan, want van opkroppen wordt de situatie echt niet beter.
Hier ben ik het helemaal mee eens!! Als ouder ben je wel verantwoordelijk om het kind een stevige basis te geven zodat het kind op lange termijn zijn eigen geluk kan nastreven. Als ouder ben je verantwoordelijk voor een veilige, verzorgde en vertrouwde jeugd waar het kind verder op kan bouwen. Als ouder kun je tot op zekere hoogte voor korte termijn geluk ook zorgen, maar je kunt er niet voor zorg en dat je kind ten alle tijden gelukkig en tevreden is. Dat moet je in mijn ogen ook niet nastreven, want dat kan het kind inderdaad alleen maar belemmeren. En ik vind het bijzonder dat volgens deze topic ouders verantwoordelijk zijn voor het geluksgevoel van hun tieners. Als een tiener zich beroerd voelt door factoren van buiten het gezin (liefdesverdriet, vriendenissues, slechte cijfers), is het aan de ouders om dat op te lossen?
Helemaal mee eens, dingen die jij opnoemt ts zijn inderdaad heel zwaar en veeleisend, maar wel iets wat iedere ouder doet voor zijn kind. Dat is iets heel anders dan het creëren van een ultiem geluksgevoel voor je kind, jij praat over fundamentele basis voor zijn ontwikkeling. Sterkte !
Nee, geluk kun je niet maken. Zeg ik met de ervaring van een depressie en met de ervaring dat mijn neefje op zijn 12e een depressie kreeg. Je kunt ervoor zorgen dat je kinderen opgroeien met veel liefde en aandacht en dat het niets tekort komt, maar dan nog wil dat niet zeggen dat ze per definitie gelukkig zullen zijn. En wat de psycholoog waarschijnlijk bedoelde was dat jij je kind niet perse gelukkig kunt maken, je kunt je best doen om je kind alles te geven wat het nodig heeft en nog meer in liefde, aandacht, tijd, gezelligheid, steun etc. Maar op een gegeven moment bereik je een punt waarop je het los moet laten. Dan is de grens bereikt. Mijn moeder zegt altijd: meer dan je best kun je niet doen. En dat geldt ook hier. Jij doet je plicht als moeder, maar het is niet jouw verantwoordelijkheid als het niet lukt. (het is een ander geval als je je kind bewust ongelukkig maakt, maar dat is een andere discussie)