Mijn zoontje is nu 14 maanden oud een lief, schattig maar ondeugend draakje Mijn zwangerschap verliep goed veel last van brandend maagzuur maar dat was het ook wel. Met 40+6 ben ik gestript en na een bevalling van 5 uurtjes is onze zoon geboren. Het was een vrij pittige bevalling 5 uur lang een weeenstorm en daarna moest ik nog een uur gehecht worden. Wat een hel! De eerste week ging vrij aardig ik had veel last van onderen maar de borstvoeding ging goed wel wat tepel kloven maar dat zal iedereen vast meegemaakt hebben. Wij woonde op dat moment in een appartement gelegen aan een ontzettende drukke dijk + een café aan de voorkant. (Dag en nacht auto's en herrie) Mijn zoontje is een gevoelige baby en slaapt heel licht. Maanden lang hebben wij letterlijk geen oog dicht gedaan omdat mijn zoontje gewoon niet sliep. S'nachts elke 45 minuten wakker en het enige wat hielp was wiegen of aan de borst. Sliep hij na 45 minuten begon dit riedeltje weer. Elke dag en nacht heel de dag door. Maanden lang.. Toen hij 7 maanden was zijn we eindelijk verhuisd maar door de haast, drukte, stress en slaaptekort is mijn BV abrupt gestopt er kwam geen druppel meer uit. We moesten toen verplicht over op FV wat ik ontzettend jammer vond maar ik merkte ook dat ik ietsje beter in mijn vel ging zitten. Ondertussen in ons nieuwe huis ging het slapen al iets beter nu was het 10 A 15 keer per nacht eruit. Dit werd steeds minder en nu slaapt hij soms door of maar 1 of 2 keer per nacht! Een hele verbetering. Ik vind het soms nog wel echt zwaar overdag hangt hij 9 van de 10x aan mijn been en alleen spelen kan hij (nog) niet heel lang ( 5 a 10 min) Nu diep in mijn hart wil ik ooit nog een tweede maar ik wil dit NOOIT meer meemaken. Die tijd was zwarter dan zwart en ik heb het eerste jaar zelden tot niet genoten van mijn zoontje met pijn in mijn hart. Ook vraag ik mij af of ik wel een tweede kind aankan aangezien ik er al 1 heel pittig vind. Ben ik wel gemaakt om moeder te zijn? Stel ik mij aan dat ik het zo pittig vind? Die vragen spoken gewoon door mijn hoofd heen..
Ik herken je twijfel en angst! Ben ingeleid vanwege PE/HELLP en vondt het een traumatische ervaring de bevalling. Ben nog steeds erg bang als ik eraan denk dat ik dat opnieuw moet meemaken. Dochtertje was een huilbaby en krijste uren achter elkaar alles bij elkaar, heb me zo machteloos gevoeld, kwam daardoor ook in een depressie terecht. Nadat ze was behandeld voor KISS veranderde ze in een blije en vrolijke baby en durfde ik langzaam gaan te genieten. Het gaat nu goed, ik geniet van haar en zou geen leven zonder haar meer willen. Maar het is op sommige dagen ook heel erg zwaar, ze zit nu weer in een uitprobeerfase en dat vergt er veel energie. Me man wilde heel graag een 2e kindje en ook gun ik me dochter een broertje/zusje. Ben toen gestopt met de pil en de paniek sloeg toe dus ben toen weer begonnen. Nu een paar maanden later ben ik weer gestopt en heb ik ook wel het gevoel dat ik er klaar voor ben, daarbij wil ik dat ze niet teveel schelen want als me dochter straks naar school gaat wil ik echt niet opnieuw beginnen met 4 jaar lang de hele dag zorgen voor een baby en geen tijd voor mezelf te hebben. Hou ook in me hoofd dat een nieuwe zwangerschap en bevalling ook heel anders kan lopen en ik er toch doorheen zal moeten als we graag nog een kleintje willen. Succes!
ik zelf denk zo ook over een derde, heel ver stiekem heb ik de wens wel ergens, mijn man zeker... maar voor mij was het reden genoeg om toch te besluiten om het bij mijn 2 meiden te laten, ook ivm mijn gezondheid. ik sluit het niet 100% uit, maar voor mij is het goed zo nu. weeg het voor je af, en is het misschien een idee om wat te wachten tot de oudste wat zelfstandiger is?
Mijn eerste was ook een hele pittige baby die weinig sliep. Ik hield mijn hart vast toen ik zwanger was van de tweede... Maar wat was dat een ander kind! Sliep de hele dag, werd alleen wakker om te drinken en sliep dan weer verder. Ik vond het soms zelfs saai! En ook de derde was weer hartstikke makkelijk. En ook vriendinnen vonden de eerste vaak het lastigste. Je bent zelf dan nog onzeker, alles is nieuw. En dat voelt zo'n kleintje aan... Ik zou er voor gaan!
Gun jezelf wat tijd. Toen mijn kind zo oud was als het jouwe moest ik ook niet denken aan een tweede, en wij hebben verder niks akeligs meegemaakt. Pas rond haar tweede verjaardag kreeg ik het gevoel, nu zou ik een nieuwe baby aankunnen.
Ik snap je wel hoor en nee je stelt je niet aan. Maar hij is nog maar 14 maanden. Mijn oudste was 3,5 toen zijn broertje geboren werd en ik kan heeeeeeel veel voordelen opnoemen van wat meer leeftijdsverschil eigenlijk geen nadelen. Nu is de jongste bijna 1 jaar en ik moet echt nog niet denken aan een nieuwe zwangerschap en weer een baby. En dan heb ik nog wel de allermakkelijkste baby aller tijden een baby vraagt hoe dan ook veel aandacht en icm met een ouder kindje is dat toch nog even iets pittiger in mijn ervaring. Je moet helemaal niks Wacht rustig tot je het gevoel krijgt....NU is het moment, NU kan ik weer een zwangerschap, bevalling, kraamtijd en baby aan.
je hebt nog tijd, je kindje is pas 14 maanden. Je kunt wachten totdat hij wat ouder is en zelfstandiger. Ik heb een hele zware zwangerschap meegemaakt met HG, uitdroging en veel ziekenhuisopnames. Mijn tweeling werd 2 maanden te vroeg geboren en kwam op de couveuse te liggen. Toen ze na een maand thuiskwamen heb ik maanden met 2 huilbaby's gezeten die last hadden van kiss en reflux. Toen ze een jaar waren en ze eindelijk konden zitten en alles wat makkelijker werd toen pas begon het bij mij allemaal weer wat rustiger te worden en ging ik heel langzaam nadenken over een derde. Daarvoor moest ik er echt niet aan denken. Het heeft voor mezelf nog 3 jaar geduurd voordat ik er klaar voor was. Voor mijn man heeft het bijna 5 jaar geduurd voordat hij klaar was voor een derde. Inmiddels al meer dan een jaar bezig. Neem de tijd. Je kunt over een paar jaar ook nog proberen.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes dat klopt hij is pas 14 maanden voorlopig gaat het ook niet gebeuren en wachten we sowieso dat hij iets zelfstandiger is. Er word ook veel gevraagd wanneer komt de tweede en als je dan zegt dat weet ik niet of ik weet niet of er ooit een tweede komt dan zeggen ze al gauw ooo dat is zielig bla bla je kent het wel. Daar moet ik me niks van aantrekken maar toch.
Mijn dochter is nu 15 maanden en net door de 15 maandensprong. Zolang ze kan klimmen en klauteren (het liefst op dingen die niet mogelijk) of bijv duplo kan stapelen, vermaakt ze zich even prima. Dat is geen uren natuurlijk, maar dat mag je op die leeftijd ook niet verwachten. En ja, een kind van die leeftijd heeft papa en mama gewoon nog nodig. Gezien de leeftijd van je zoontje zit hij nu net in zo'n plakmoment of komt dat eraan. Bedenk vooral dat een 2e een ander kind is en dus ook heel anders zal reageren op dingen. Zo was ik bijvoorbeeld een goede slaper, maar heeft mijn moeder avonden met mijn jongere zusje in de draagzak moeten lopen omdat ze anders niet sliep. Hopelijk is het bij jou andersom. Mijn moeder heeft het destijds gewoon geaccepteerd en er is vanzelf ritme ingekomen. Als je zoontje wat ouder is, vindt hij het mogelijk zelfs leuk om je te helpen met een baby.
Ik ben er van overtuigd dat je niet meteen een mama bent op het moment dat ze op je borst worden gelegd, maar dat iedereen groeit in die rol. De ene wat sneller dan de ander. Als je al denkt dat het ergens niet goed of soepel ging, neem het jezelf niet kwalijk. Je weet nu hoe het anders kan. Anders betekent niet dat je het voorheen fout deed trouwens Heel praktisch gezien: -je woont nu ergens anders niet meer aan een drukke/lawaaierige plek zoals je oude huis) -je 2e zal mee moeten in het bestaande ritme en zal zich waarschijnlijk sneller aanpassen -je weet nu dat het niet altijd een sprookje is dus heel hard kan je niet van je roze wolk afvallen. Je bent mentaal voorbereid en bent nu realistisch -je 2e kind kan een hele goede slaper blijken - je 1e kind kan al veel beter alleen spelen als de 2e er is. Hij is dan al wat ouder en kan zich op andere vlakken misschien ook beter eventjes alleen redden. - je weet dat je ondanks alles zielsveel van je kind houdt en dat zal je ook van de 2e doen. - je weet dat je ondanks een zwarte tijd toch een goede mama bent, want je houdt van je zoon, gaat zelfs verhuizen voor hem, staat elke nacht na 45 min alweer op en maakt je veel zorgen om hoe hij zich voelt. Wat er ook op je pad komt, je red het wel. En je doet het niet alleen he
Meis, neem je tijd! Je bent er klaar voor of niet. Ik kan me namelijk voorstellen dat als het zo zwaar is geweest, je echt nog niet moet denken aan een tweede kindje. Ik ben echt geprezen met een makkelijk kind die absoluut zn streken heeft en behoorlijk koppig en vervelend kan zijn, maar verder o zo makkelijk is. Ik besef me maar al te goed dat we daar blij mee moeten zijn, want jouw verhaal lijkt me echt niet tof. Zeker als je een tijd lang slaapgebrek hebt, breekt je dat op! Je bent absoluut gemaakt om moeder te zijn en je stelt je niet aan!! Doe wat goed voelt en volg je hart! Mijn zoontje is ruim 1,5 jaar en ben morgen 8 weken zwanger van ons tweede kindje. Blijkbaar is het sociaal wenselijk ofzo dat je dan alweer aan een tweede begint, want er is echt vaak aan mij gevraagd of we al voor een tweede gingen. Soms om moe van te worden! Laat je dus niet gek maken door wat anderen zeggen...
Antje gefeliciteerd met je zwangerschap Ja klopt ze bedoelen het wel goed dat weet ik wel Maarja soms...
Ik herken de twijfels wel hoor, vooral of ik wel echt moeder materiaal ben. We hebben nog steeds geen vast ritme en mijn dochter is al 1.5 jaar. Voor mijn gevoel kloten we nog steeds wat aan, en aan het einde van mijn part time dag ben ik blij dat ik morgen weer kan werken! Onze dochter heeft het eerste jaar overdag heel erg slecht geslapen, snachts gelukkig wel goed. We zitten nu sinds een paar maanden qua slapen in een beter ritme. Maar de wens voor een 2de was er erg snel al en ben inmiddels 12 weken zwanger. Toch maak ik me veel zorgen, we zijn nu al zo moe, Dl sleurt de energie uit me, ik vind het moeilijk om de dag goed in te delen en geordend te werk gaan. En dan denk ik, met de eerste heb ik het ook gered, dus met de 2de erbij zal het me ook lukken, en ja, dan moet de 2de maar huilen omdat ik niet meteen tijd , of de 1ste meer alleen doen. De oudste is namelijk een best leuk kind geworden, dus we hebben iets goed gedaan