Maandag vertrokken mijn vriend en ik op vakantie en uit gewoonte deed ik 's ochtends nog even een testje. Ik wilde hem al in de prullenmand gooien, toen ik een lichte schaduw zag. Ik dacht er niet veel van, zal wel weer een indrooglijntje of mijn verbeelding zijn. Voor mijn eigen gemoedsrust (en de roep van de cocktails op vakantie ) gisteren (10 DPO) opnieuw getest en de schaduw was opeens een licht streepje geworden. Nu leek dat na opdrogen wel eerder een penstreepje, dus opnieuw had ik weinig verwachtingen. Ik maakte me eerder druk over de 'slechte betrouwbaarheid van de testen'. Vanochtend dus nog maar eens testen, in de veronderstelling eindelijk een spierwitte test te zien en zorgeloos de rest van de week door te brengen maar je raadt het al: het lichte streepje werd een duidelijke streep. Dit was het dan, het moment waarvan we nooit meer verwacht hadden dat het zou komen, na een diagnose van de vervroegde overgang zes maanden geleden in combinatie met voortdurend bloeden, ganse cyclussen lang. Onze eerste afspraak bij het fertiliteitscentrum in Jette stond gepland over een maand, de eigen gyn gaf ons amper hoop en opperde dat de kans groot was dat onze enige optie een traject met donoreicellen en zware behandelingen zou worden. Je zou dan verwachten dat ik een gat ik de lucht sprong of van geluk in tranen ben uitgebarsten, maar niks daarvan. Ik voelde me super rustig en ben hierna gewoon nog een uurtje gaan slapen. Het lijkt wel alsof ik bij voorbaat voel dat dit niet goed zal aflopen en blij mag zijn dat zwanger worden uberhaupt toch nog kan. Omdat het nog zo vroeg is (11 DPO) zou ik het ook liever nog niet aan men vriend vertellen. Als het in de komende dagen dan toch fout loopt, hoeft dat zijn hele vakantie niet te vergallen. Voorlopig voel ik ook niks, zonder de positieve test zou ik niet eens weten dat er in mijn lijf wat gaande was. Op 21 mei is hij jarig, dus denk dat ik het pas zal vertellen als er tegen die datum nog steeds positieve testen zijn. (Natuurlijk zou ik hem ook in een slechter scenario wel vertellen dat er even positieve testen waren, maar dan eerder eind volgende week zodat hij geen nare herinneringen overhoudt aan de vakantie of zijn verjaardag.) Maar anderzijds voel ik me ook schuldig omdat ik me niet over the moon gelukkig voel. Was dit dan niet waar we altijd van droomden? Ik weet wel dat het waarschijnlijk een vorm van zelfbescherming is na al het slechte nieuws van de afgelopen maanden, maar vroeg me af of er anderen zijn die zich hierin herkennen? En hoe gingen jullie hiermee om?
Allereerst, gefeliciteerd! Het lichaam werkt altijd op bijzondere manieren en hoewel er hele bekwame en goede artsen zijn, hebben zij vaak de neiging om dingen wat pessimistischer in te zien, zeker op het gebied van vruchtbaarheid. Hoewel je nog erg vroeg ben, heb ik altijd geleerd 'een streep is een streep' en daarbij mag en kan je dus voorzichtig gaan wennen aan het idee dat het gewoon echt dit keer gelukt is. Wat betreft je gevoel verder is het ook een stukje zelfbescherming dat er is ingeslopen na veelvuldig slecht nieuws, zeker omdat het hele onderwerp vruchtbaarheid heel lastig is om te controleren. Je bent overgeleverd aan de krachten van je lichaam en dat maakt dat je zelf allerlei verdedigingsmechanismen adapteert om jezelf te behoeden voor de pijn die teleurstelling met zich mee brengt. Volkomen normaal dus dat je nu nog wat huiverig (en dus niet extatisch bent) maar dat is iets dat met elk stukje zekerheid waarschijnlijk meer zal groeien. Wees lief voor jezelf over de manier waar op je reageert, vertrouw op je lichaam en probeer rust te vinden in het feit dat je voor nu in ieder geval zwanger bent, dus dat scheelt voor nu in ieder geval een heel ziekenhuisbezoek. Wat er later gaat gebeuren, zijn zorgen voor later, dus neem vooral geen voorschot op je eigen verdriet en probeer lekker te genieten van je vakantie! Nogmaals gefeliciteerd en hopelijk komt de blijdschap met elke dag die voorbijgaat een beetje meer!