Hallo, Ik voel me op dit moment zo vreselijk alleen, ik moet het even kwijt... Mijn man en ik zijn twee jaar getrouwd, sinds 4 jaar bij elkaar en we hebben een knulletje van 1. Sinds de geboorte van mijn zoontje, of eigenlijk al sinds de zwangerschap is de sex tot een minimum beperkt... Minimum heet voor mij, 1 keer per maand.... We gaan nooit meer samen weg. Een heel stom voorbeeld: Als ik een nieuwe jurk aanheb, of mijn haar zit eens leuk/anders, dat ziet hij niet, hij zegt er niets van.... Ik begrijp het gewoon niet meer. Natuurlijk zijn er spanningen geweest en nog steeds. Mijn man heeft twee kinderen uit een eerder huwelijk en daar zijn nogal wat problemen mee. Zijn dochter van 10 wil persé bij hem komen wonen ( dus automatisch ook bij mij en ons zoontje). Haar moeder wil dat niet, mijn man wil het wel, ik wil het niet, omdat we een kleine woning hebben, haar moeder en haar broer 400 km verderop wonen en omdat ze mijn man compleet voor zichzelf wil hebben. Mijn man ziet mij dus ook niet staan als zijn kinderen op bezoek zijn. Even om geen misverstanden te creeren, ik begrijp het, dat als hij ze zo weinig ziet, hij dan ook veel tijd met ze wil verbrengen, maar de kinderen ( 10 en 12) blijven elke dag tot minstens 12 uur ´s nachts op, vaak ook langer, dan komt mijn man naar bed, als die twee ook in bed liggen, ´s ochtends moet hij vroeg op naar zijn werk, en ´s middags is er programma voor de kids. Elke dag hetzelfde spelletje. We zijn geen minuut alleen als ze er zijn. Ik heb hem er ook op aangesproken, hoe het zal zijn als zijn dochter vast bij ons woont. Zijn antwoord was, dat hij dan inderdaad veel minder tijd voor mij zal hebben. Minder dan nu? Dat betekent, dat ik hem niet meer zal spreken. Dat is voor mijn geen huwelijk. Verder vind ik het onmogelijk, dat een 10-jarig kind kan beslissen wat goed voor haar is. ( even tussendoor, ze wil persé hierheen, omdat ze hier naar een school van hoger niveau kan, we wonen in Duitsland) Ze haalt in haar Bundesland de hoogste schoolvorm niet, en daarom wilde haar moeder in eerste instantie dat ze hierheen kwam, dat was blijkbaar een noodoplossing en ze meende er geen zak van. Mijn man zegt, dat hij doet wat zijn dochter wil. En dat klopt, hij doet alles wat zij wil. Ik begrijp dat al die spanningen er ook voor zorgen, dat het wat minder soepel loopt in ons huwelijk, maar ik kan er niet meer tegen. 1 keer per maand sex, inmiddels al sinds 2 jaar! Ik ben pas 31, ik heb meer behoefte dan dat.... Vaak heb ik er met hem over gepraat, maar hij heeft gewoon geen zin.... Ik voel me lelijk, niet begeerd en heel ontevreden... Ik weet niet wat ik moet doen.... Graag zou ik weer vaker samen wat willen doen, uit eten gaan, of een biertje drinken, zonder de kleine. Of ´s avonds samen op de bank hangen, praten, muziek luisteren... Ik kan gewoon niet meer. Het liefste ging ik bij mijn zoontje in zijn kamer slapen, want als ik naast mijn man lig, die altijd veel later naar bed komt dan ik, dan snurkend inslaapt en de volgende dag weer vroeg weg is, dan voel ik me zo overbodig. Meestal lig ik dan urenlang wakker en vraag me af of hij niets mist, of hij misschien liever van me weg wil. Ik moest het even kwijt...
joh, wat een vreselijk verhaal zo Ik kan me voorstellen dat je je zo alleen voelt nu al zo lang. Ik kan alleen maar zeggen, dat als je met hem praat en hij niet naar je luistert, je misschien toch een keuze moet gaan maken. In een relatie draait het om het gezin, en niet alleen om hem en zijn dochter. Jij hoort daar ook bij, en je zoontje ook. Het is heel erg belangrijk om tijd samen te hebben..... Het klinkt heel erg hard, maar als je al zolang ongelukkig bent....en er echt geen verandering mogelijk is....misschien dan toch voor jezelf gaan kiezen nu? Als jij niet gelukkig bent, voelt je zoontje dat ook, en het hele gezin waarschijnlijk... Ik vind het echt heel erg om te lezen je verhaal, en je moet doen wat jouw goeddunkt.... ik zal heel erg met je hopen dat het toch weer goedkomt voor je...pffff....heel veel sterkte...
Meid, Ik vind het heel erg voor je, maar zoals jij je nu voelt is ook niet goed voor jou, maar ook niet voor je zoontje. je zoontje voelt dat jij ongelukkig bent, ook al laat je niets merken aan hem. Ik zou zeggen praat met je man, en mocht dat nu niets uithalen zou ik voor jezelf kiezen, hoe hard het ook is voor je man, en he zal niet makkelijk worden, maar zo is het voor jou ook niet leefbaar. en overal is en oplossing voor, als je alleen komt te staan zijn er verschillende instanties die je kunnen helpen met van alles. Maar meid blijf niet bij hem omdat je hoopt op verbetering, of blijf ook niet bij hem ivm je zoontje, dit is voor je zoontje ook niet fijn, en je zoontje heeft in de gaten dat er spanningen zijn. Meid ik wens je heel veel s6 met het maken van je keuze, en een dikke knuffel van mij. XXX Gusam
Dankje voor jullie reacties.. Ik heb ze net gelezen en ga nu slapen, als ik dat kan... Mijn man is bij zijn ouders voetballen kijken en hij zal daar ook wel blijven slapen... Ik kan het gewoon niet bevatten, dat het zo kapot is... Ik wilde zo graag een tweede kindje... en nu dreigt alles in duigen te vallen. Ik zit gewoon te janken, voel me zo alleen... Zelfmedelijden is niet goed, maar op dit moment stort en een wereldje voor me in. Ik heb amper vrienden en daarom kan ik mijn hart nergens luchten. Ben blij, dat het hier van me af kan schrijven. Dankje voor het "luisteren"
Hey meid, Wat een vervelende situatie! Zoals hierboven ook aangegeven is, moet je misschien wel een keuze gaan maken. Wil je zo verder aan blijven modderen of wil je voor jezelf kiezen (en voor je zoontje natuurlijk)? Ook al is het heel vervelend, dit zijn wel dingen waar je over na moet denken. Jij wordt hier niet gelukkig van, dat is duidelijk, maar ik denk dat dat je hele gezin betreft. Hopelijk kun je (ooit) eens praten met je man en duidelijk maken hoe je je voelt en wat je denkt. Heel veel succes en sterkte.
Meid logisch dat je nu zit te huilen! Dit is toch ook geen gezonde basis? Snap niet dat hij dat zelf ook niet in ziet. Tuurlijk wil hij tijd door brengen met zijn dochter maar ook zij zal zich zelf moeten kunnen vermaken zonder haar vader. En hij zonder zijn dochter. Snap heel goed dat je nog liever bij je kindje op de kamer slaapt dan naast hem. Pff wat lijkt me dit moeilijk, zou me zo alleen voelen als ik in zon situatie zou zitten. Probeer echt goed met hem te praten voor zover dat gaat, en anders moet je echt aan jezelf denken en aan je zoontje. Hoe moeilijk dat ook gaat zijn. Je bent een topper meid, hij verdient niet eens zo'n vrouw als jij! Dikke knuff!
Jeetje wat zitten jij en je man in een lastig parket zeg! Ik heb hier ook een man met een zoon uit een eerdere relatie (van bijna 10) en twee kinderen van ons samen. Bij de moeder van zijn zoon loopt het niet zo lekker dus er hangt altijd een beetje een dreiging boven ons hoofd dat hij bij ons komt wonen. Ik snap dus wel een beetje wat je voelt. Desondanks heb ik het vanaf het begin af aan zo benadert dat ik wist dat ik aan een man met een kind begon, en hoewel toen nog alles goed ging bij zijn moeder (hij was 1,5 toen ik een relatie met mijn man kreeg) besefte ik dat ik altijd op de tweede plek zou komen (nu inmiddels op de vierde ) Het zal voor je man ook wel hoog zitten, de liefde voor je kinderen gaat over het algemeen diep en menig mens (man) wil er (soms in het overdrevene) alles aan doen om zijn kind gelukkig te zien. Omdat ik weet in welk parket je man zich bevind zie ik in jullie situatie alleen maar verliezers: Jij en je verdriet en je eenzame gevoel, je man die zich hoogstwaarschijnlijk in een gigantische tweestrijd bevindt, je zoontje die jou nu ook even niet gelukkig ziet en de twee kinderen van je man omdat kinderen van nature de onuitgesproken eigenschap hebben zich snel schuldig te voelen wanneer een relatie van één van hun ouders kapot gaat. Hoewel het natuurlijk niet hun schuld is, zullen ze zich toch enigszins schuldig voelen wanneer jullie definitief uit elkaar gaan. Wat ik me afvraag in deze situatie: Waar trek jij de grens? Want als zijn kinderen bij jullie zijn mag jij gerust zeggen dat je vanaf tien uur nog even twee uurtjes de woonkamer voor jezelf wil hebben. Dat is niet raar, doe ik ook. De zoon van mijn man is hier ieder weekend en rond half tien stuur ik hem naar boven. Sinds kort hebben we tv voor hem aangesloten op zijn kamer (digitenne) en mag hij bij uitzondering (voetbalwedstrijd die verlengt wordt oid) nog wel eens een half uurtje verder op zijn kamer kijken. Ik breng hem dan nog wel eens een schaaltje meloen ofzo. En zo zijn er meer dingen waar ik grenzen in stel. Dat houdt het leefbaar voor iedereen. Het sexuele gedeelte vind ik ook vervelend voor je! Hier gaat het gelukkig gelijk op. In mijn tentamenperiodes kan er zomaar drie weken tussen zitten en andere weken doen we het soms vier keer per week. Ik kan me heel goed voorstellen dat het vervelend is wanneer jullie behoeftes niet op elkaar afgestemt zijn. Heb je daar wel eens over gepraat met je man? Gevraagd waarom hij minder zin heeft? (Misschien zit dat met zijn dochter er wel achter, of heeft de bevalling indruk op hem gemaakt, ik roep maar wat). Vergeet niet dat het krijgen van een kind altijd spanningen met zich mee brengt. Iedereen moet zijn balans weer vinden en zeker wanneer er zo'n situatie voordoet met zijn dochter.
Hey meis, wat rot voor je zeg....heeft hij dat overdrevene alleen met zijn 10 jarige? Want lees weinig over de 12 jarige... Ik zou niet weten wat ik hiermee zou moeten als ik jou was....ik snap je helemaal, je gaat je snel lelijk en niet begeerd voelen als je man geen zin in je heeft (hebben het hier mee gemaakt, maar uitgesproken en bleek heel simpel te zijn dat hij bang was mij pijn te doen ivm bekken instabiliteit en het schijnt anders aan te voelen voor hem tijdens de zwangerschap) Misschien dat je in een open gesprek kan vragen hoe en waarom? Misschien voelde het voor hem ook anders tijdens de zwangerschap en is hij sindsdien een beetje terughoudend? Bedoel...als jouw man zijn geslachtsdeel opeens anders aan zou gaan voelen en misschien dus minder prettig zou je ook wat terughoudender zijn toch? probeer daarover te praten want dit is zo zonde. Ik denk dat als zijn dochter fulltime bij jullie zou wonen het snel over zal zijn met dat late opblijven, het is niet gezond en niet goed om een kind van 10 tot 12 uur op te laten blijven, dat is soms leuk maar echt niet goed, zonde dat je man dit doet want hij zou toch moeten weten dat dat niet werkt, ook al wil hij nog zoveel inhalen en goed maken van de tijd dat hij haar niet ziet. Praten is het enige wat ik kan verzinnen....lang, goed en duidelijk..desnoods in therapie, en als hij dat allemaal niet wilt, voor jezelf kiezen, 31 is geen leeftijd om het leven van een 80 jarige te leiden he.
meid, wat een ellende. Ik wil je alleen maar even sterkte en wijsheid toewensen. Denk dat je uiteindelijk zelf je grenzen moet stellen en die voor je man heel duidelijk aan moet geven. Als hij daar niet mee kan leven of daar overheen gaat moet je je conclusies trekken. nogmaals heel veel sterkte meid!
mag jij van je man ook geen regels maken dan mbt die kinderen van hem? het is toch jullie huis.. en als jij lekker savonds op de bank wilt zitten met je man, dan kan je toch zeggen dat ze om.. 9 uur? naar boven gaan, dat lijkt mij een perfecte tijd voor zo'n jonge kinderen.. als ze in jouw huis zijn moeten ze zich ook aan jou regels houden, en jou man ook, het is niet alleen zijn huis toch?..
Lees je verhaal met pijn en herken er helaas wat in.. en hoop dat jullie er uit gaan komen. Wees duidelijk over jouw grens; Maar zet hem niet voor de keuze om te kiezen.. die ga je verliezen.. Maak daarom je eigen keuze zodat het in jouw hand ligt.. Heel veel succes met dit lastige parket.. KNUF!
Herkenbaar, ik heb een ex met kinderen. Hij deed precies hetzelfde. Hij was geen vader voor de kinderen, maar een suikeroom waar alles kon. Het erge is, vind ik, dat dit niets met 'vader zijn' te maken heeft, maar met een gevoel van schuld af kopen. Hij steld dus geen grenzen als ik het zo lees? Doe jij het evengoed wel? Want als je dat niet doet, blijft er van jou niets over en van wat jij graag wil. Toch is dat ook je eigen verantwoording dat er wel wat overeind blijft van hoe jij het wil en wat voor jou belangrijk is. Ik wens je heel veel sterkte toe en ik hoop voor je dat je eruit komt met je man.
Wat een verhaal zeg. Kan me goed voorstellen dat je het allemaal niet meer zo positief inziet. Kun je niet duidelijk tegen hem zeggen hoe je je voelt? Dat je niet wil dat ze bij jullie komt wonen omdat je denkt dat jullie elkaar dan helemaal niety meer zien. En stel dat ze toch bij jullie komt te wonen duidelijke afspraken maken. Jij en je man hebben ook tijd nodig met zijn tweeën. ZOu het als ik jou was goed bespreekbaar maken. Als je dat niet doet barst de bom een keer. Succes meid.
Misschien kunnen jullie in relatie therapie gaan? Hoe hij met zijn dochter omgaat is niet goed. Ik snap dat hij haar weinig ziet, maar hij is de vader en dus de baas...niet zijn dochter. Het is niet normaal dat hij dan geen aandacht aan jullie besteed.
ik snap je helemaal! Ik herken echt veel, wij staan nu ook op het punt om uit elkaar te gaan, nou ja ik wil bij hem weg, hij niet bij mij maar het moet toch wel van 2 kanten komen
Ik sluit me helemaal bij consider aan. Ik dacht ook meteen dat relatietherapie misschien de beste optie is. Het klinkt alsof jullie uit elkaar gegroeid zijn, het op veel punten niet met elkaar eens zijn, maar elkaars standpunten niet meer inzien. Zo blijf je maar in cirkeltjes draaien zonder tot elkaar te komen... Heel veel sterkte in ieder geval. Het klinkt als een erg vervelende situatie, helemaal als je ook nog in een ander land zit. Ik kan me voorstellen dat je je dan verschrikkelijk alleen voelt. (In de mama van deze maand stond trouwens ook een artikel over een vrouw die een relatie had met een man met kinderen. Misschien heb je er iets aan?)
ik vind het wel erg dat jij je man voor de keus zet om zijn kind of jou! dan krijg je minder aandacht? het is toch zijn kind! daar moet jij niet tussen gaan zitten... ikzelf heb ook een man met 2 kinderen uit een eerder huwelijk en zijn zoon en dochter komen hier elke 2 weken een weekend en de helft van alle vakanties... geen haar op mijn hoofd om te zeggen dat ik dat niet wil!!! ik heb gekozen voor mijn man en alles wat bij hem hoort hoort ook bij mijn gezin.... misschien dat het daarom wat stroef gaat tussen jou en je man? is ook niet niks hoor wat je daar zegt... los gezien van de andere problemen in jullie relatie kan dit weleens een hele grote rol spelen die je zelf niet doorhebt! denk je eens in dat jij en je man gescheiden zijn en je man een nieuwe vrouw heeft met een kindje... en jouwn kind daar dus niet welkom is!! dat doet je wel zeer hoor als partner en vader zijnde!!
Ben het op zich wel met je eens dat je NOOIT tussen je partner en zn kind mag komen te zitten, maar het mag ook niet zo zijn dat de rest van het gezin hieronder komt te lijden. Zoals ts het omschrijft lijkt het nu alsof het kind maar van alles mag en de dienst uitmaakt, vaderlief geeft toe en ts heeft maar het nakijken. En beetje doseren lijkt me hier helemaal niet zo verkeerd. Aandacht willen geven aan je kind prima, maar na 10 uur zeer zeker wel op bed (het kind is verdorie 10! heeft niets meer te zoeken beneden op dat tijdstip! Die hoort om 9 uur rap naar boven te gaan of zo) en dan de rest van je gezin, dus ts in dit geval, aandacht geven. En erover praten lijkt me ook erg verstandig maar dan moet het wel van 2 kanten komen. Haar man kiest er voor om voetbal bij zn ouders te kijken bv en daar te blijven slapen. Dat is dan wel een hele verkeerde manier van communiceren met elkaar, schiet je weinig mee op.
Jeetje meid!! Lastige situatie! Ik kan helaas (gelukkig voor mij) geen advies geven, want ik heb hier geen ervaring mee. Het eerste wat in mij opkomt is in ieder geval om met hem te praten, maar ws gaat dat niet lukken. Jullie leven al veel te lang langs elkaar heen. Succes en sterkte