Ik heb een probleem wat ik graag wil voorleggen: ben zwanger en angstig (niet-realistische angsten). Ga ik medicijnen slikken straks of niet? Misschien herkent iemand zich erin, of heeft iemand een mening/tip? Even uitleggen: Ik ben een 40-jarige zwangere (eerste kindje, 11 weken) en ben voordat ik zwanger probeerde te worden gestopt met de antidepressiva (cipramil). Ik slikte ze zo'n 2 jaar, omdat ik in een periode zat dat ik niet meer uit de angsten kwam. Dat was al de 2e keer in m'n leven, dus ik kan behoorlijk hardnekkig angstig zijn...vooral na veranderingen in m'n leven. Cognitieve therapie gehad enzo, en dat gaf veel inzicht en hielp me wel maar angst is een rot-ding! Ik blijf er heel gevoelig voor. Maar goed, afgebouwd, dus, want ik wilde mijn kindje een zo goed mogelijk start geven. En als het leven zich een beetje gedraagt en ik mezelf in de gaten houd, dan gaat 't wel....dat dacht ik. Gelukkig zijn we snel zwanger geworden (na 3,5 maand), wat gezien mijn leeftijd toch heel aardig is! Maar ik zat voordat ik zwanger werd al wat met mezelf in de knoop (verhuisd (eerste koophuis) en problemen met wateroverlast en buren, veranderingen op het werk) en nu ik zwanger ben trek ik 't echt niet meer. Snel moe en voel me vaak angstig. Heb ook paniek-aanvallen af en toe. Voel me verslagen: alle goede bedoelingen ten spijt is het een situatie geworden die ik nooit wilde. Ik baal ervan dat ik (toch weer) in deze situatie zit en nog wel terwijl ik zwanger ben... Heb drie weken geleden op m'n werk aangegeven dat ik het heel zwaar had en ben met de bedrijfsarts gaan praten over verlichting van m'n werk. Afspraken gemaakt en dat ging een paar dagen goed, maar heb me na een week toch volledig ziek gemeld. Ik kan gewoon niet normaal meer functioneren door de angsten (zie overal beren op de weg en ik zie mezelf ook niet zo positief..). De vraag is nu: hoe verder? Ik ga morgen praten met een psycholoog (een nieuwe bij HSK, want met de vorige bij het RIAGG is de relatie niet zo positief beeindigd) en de vraag zal de komende tijd toch gesteld worden: medicijnen of niet? Ergens voel ik me steeds zo'n loser als ik voor die medicijnen kies, maar ik ben bang dat ik ze gewoon nodig heb.. Nou, sorry voor het hele verhaal, maar het voelt wel goed om 't even van me af te schrijven! Is er iemand die een soortgelijke situatie heeft meegemaakt?
Ik ben misschien erg jong, maar vanaf mijn tienerjaren opgegroeid met een moeder die klachten had/heeft als burn out, depressie, angst etc. Heb dus genoeg gezien, om een beetje te weten wat het met een mens kan doen... Ik vind dat het doel de middelen heiligd. Je hoeft je dan zeker geen loser te voelen. Ik vind het super knap dat je weet waar je gevoelig voor bent en dat je er aan wil werken. Hierdoor ben je al erg ver. Ik zou wel proberen te kiezen voor medicijnen welke geen kwaad kunnen voor je kindje, maar dat is denk ik vanzelfsprekend. Volgens mij bestaan deze ook gewoon. Kortom: Ik vind wanneer je voor jezelf durft te zeggen dat je het misschien niet trekt zonder medicijnen, je JUIST ontzettend sterk bent. Want niets is moeilijker dan toegeven dat je iets niet alleen kan... Dus het tegenovergestelde van een loser zeg maar! Sterkte met het maken van een beslissing.
Heel erg bedankt voor deze reactie! Wat fijn om zo een hart onder de riem gestoken te krijgen, het geeft me kracht. En het confronteert me gelijk met een mogelijke toekomst voor m'n kind, niemand heeft er wat aan als ik als moeder me niet gelukkig voel..moet wel eens moeilijk voor jou geweest zijn. Ik zie dat jij al over tijd bent...heel veel succes!
Je kan je beter maar goed voelen met een klein beetje antidepressiva dan je je hele zwangerschap zo rot voelen en er misschien nog een prosnatale depressie aan overhouden. Jezelf zo rot voelen heeft een slechtere invloed op de baby (want dat voelt baby ook is mij gezegd) dan antidepressiva. Natuurlijk goed overleggen met je Psychiater welke er geschikt is als je zwanger bent. Succes/sterkte! Gr vruchtje
Ik heb deze situatie onlangs ook van dichtbij meegemaakt. Mijn zus kampt ook met paniekaanvallen. Zij is idd gestopt met de antidepressivum toen zij zwanger bleek te zijn. Dit was voor haar echt een moeilijke periode! Eerst kreeg ze last van ontwenningsverschijnselen en vervolgens werd het zo erg dat ze haar huis gewoon niet meer uit durfde! Het heeft haar na haar bevalling nog een tijd gekost om weer aan de medicijnen te wennen en om zichzelf weer tot dingen aan te zetten. Nu een jaar later kampt ze nog steeds af en toe met deze problemen. Op de momenten dat zij zich echt heel erg rot voelde en bijvoorbeeld iets belangrijks voor haar werk had, nam ze wel een pilletje om zich weer even beter te voelen. Mocht mijn zus voor de 2e gaan dan zou zij er denk ik wel voor kiezen om de medicijnen door te blijven slikken. Het is beter denk ik voor het kindje dat de moeder zich idd beter voelt dan dat je je zo slecht voelt dat je gewoon helemaal niks kan. Succes met de keuze! Van beide keuzes is wel wat te zeggen. Als mijn zus de keuze maakt door te blijven slikken dan zal ik daar vrede mee hebben omdat ik mijn zus niet weer zo zou willen zien zoals ik haar 1,5 jaar geleden gezien heb! groetjes
Er zijn medicijnen (o.a.prozac) die tijdens een zwangerschap geslikt kunnen worden. Helaas heb ik geen advies voor je, ik kamp met dezelfde problemen, heb twee keer een miskraam gehad, ben nu voor de derde keer zwanger, en dat ik twee keer mijn kindje verloren heb, zorgt alleen maar voor meer angst. Mijn angstaanvallen worden ook versterkt door de hormonen. Maar ik heb twee maal hulp gezocht en blijkbaar konden die mensen mij absoluut niet helpen. Heb nu dus zo'n gevoel van: ik moet deze strijd zelf dus maar aangaan en zien te overwinnen. Ik weet niet of je gelovig bent, maar mij helpt mijn geloof me er wel een heel groot stuk bij. Ik weiger medicijnen te nemen, omdat ik denk dat ik het best wel zonder kan en omdat ik het gevoel heb dat ik het bij de Heer moet leggen. Maar ja dat is natuurlijk voor mij zo, en ik kan me voorstellen dat als je niet gelovig bent, je daar anders tegenaankijkt. Ik weet dat grote ziekenhuizen (o.a.Erasmus MC)speciale psychiatrisch verpleegkundigen voor zwangerschap/begeleiding na de zwangerschap hebben, en daar zou je denk ik het beste eens kunnen gaan zoeken.
Ik gebruik ook AD (zoloft, 50mg), deze moet ik zelfs gewoon blijven gebruiken van de psychiater omdat ik mezelf anders van kant maak.. meerdere stoppogingen geprobeerd maar toen ging het telkens heel erg slecht. Conclusie was dat het gevaarlijker is als ik het niet neem dan als ik het wel neem. Ook ivm stress en een hoop negatieve gevoelens dan, want dat is pas slecht voor je kindje.
Ik vind het heel sterk van je dat je je problemen zo eerlijk onder ogen komt en dat je er zo open over praat. Dat is al heel knap! Ik denk dat je wat medicatie betreft je goed moet laten informeren/adviseren door de professionals, maar ook je eigen gevoel laten mee beslissen. Je kunt je afvragen of de stress die je nu ervaart door je angsten niet slechter voor het kindje is dan de medicatie. Wellicht is er een tussenoplossing te vinden (een lichtere AD bijv.) of andere methoden om je angsten te gaan aanpakken. Zo zijn er diverse therapieën en coaching die je kunt doen (ben zelf NLP coach vandaar) en ontspanningstechnieken die je kunt leren. Maar als je echt zo angstig bent dat niets meer baat behalve medicatie, zou ik me toch (mits goed geinformeerd) daar bij neer leggen. Overigens ben ik wel altijd vóór een combinatie van medicatie en therapie ipv alleen medicatie. Uiteindelijk bestrijdt medicatie alleen de symptomen en niet de oorzaak van je angsten. Veel sterkte! Liefs mamatoB