Oja en je hoort heel vaak dat dames geen gevoel van schaamte kennen (wat ook absoluut nergens voor nodig is). Ik zag mezelf hele tijd liggen alsof ik met een camera toekeek naar heel het tafereel. Dus ik zei heel droog dingen zoals 'wel raar he hoe ik hier lig, met die benen zo wijd', 'ik ben nu echt heel bloot'... Muts dat ik ben... De verloskundige ging er ook heel droog op in 'of wil je bevallen met je onderbroek aan dan?'..
Noujaaaa zeg! Dat is echt niet normaal. Gewoon omdat ze dan geen tijd hebben, ongelofelijk! Bij mij was het ook heel druk en hadden ze geen tijd: Ik was bevallen en gehecht en alles. Zegt de verpleegster tegen mijn man dat hij en mijn oma en vriendin wel even met haar mee mochten lopen, zodat ze wisten waar mijn kamer was en daar werd mn zoontje ook heen gebracht na de controles van de kinderarts. Zegt ze tegen mij 'Ga jij maar even douchen'.. En zo loopt iedereen vrolijk de verloskamer uit en ik zit daar.. HELEMAAL GESLOOPT! Maar omdat ik me nooit laat kennen ben ik naar de douche gestrompeld, het bloed stroomde langs mijn benen op de grond, en ik viel 2x bijna flauw. Want ik had nog niks gegeten en gedronken en was echt pas net bevallen en mijn Hb was voor de bevalling al laag dus was echt dizzy. Dus ik zoek een stoel en sleep die de douche in en zo ben ik me gaan douchen, hijgend en trillend. Komt mijn man uiteindelijk de douche in gelopen, kijkt naar mij, kijkt om zich heen. 'Ben je je nou helemaal zelf aan het douchen?? ' .. Dus ik zeg 'Ja, er was niemand meer dus dacht dan doe ik het zelf maar' .. Zegt ie 'Wat ben jij ook een sterke vrouw' met een diepe liefdevolle zucht. Toen voelde ik me toch wel trots
TigerMom: wauw super lief! Bij mijn 3e bevalling was er ook amper personeel. Ik zal al in een rotkamertje omdat alle normale kamers bezet waren, toen mijn dochter was geboren was het eerste dat ze hoorde een hoop geboor en getimmer Ik werd na het hechten ook zelf naar de douche gestuurd (in een laken, aan de overkant van de gang :x ) en m'n man bleef maar bij de baby want er was niemand. Heb m'n eigen vieze laken en was ook maar opgeruimd. Toen kwam er eindelijk iemand de baby wegen, meten en aankleden, maar die werd ook weggeroepen. Dus toen heb ik zelf op m'n wiebelbenen m'n dochter aangekleed. Toen nog een poos in het lawaai gewacht en daarna aan de zuster gevraagd of ze de papieren maar wilden nasturen, was geen lolletje, was pas om 16.00 weg terwijl ze om 12.30 was geboren. Alleen maar zitten niksen.
De bevalling van mijn tweede begon om 1.00 uur 's nachts. Onze dochter voelde de spanning al een paar weken aan en eindigde steeds 's nachts op de logeerkamer samen met mijn man. Ik wilde vooral de boel niet wakker maken dus vond het wel handig als het nog even zou duren voordat het echt doorzette. Ik bleef dus rustig in bed liggen terwijl de weeen elke 10 minuten kwamen. Elke keer als ik op een piek van een wee zat dacht ik oh dit is echt verschrikkelijk ik moet nu mijn man wakker gaan maken. Steeds als hij dan weer voorbij was dan werd ik heel slaperig en dacht ik oh nog heel even slapen... Zo'n snooze effect weet je wel. Om vervolgens 10 minuten later weer wakker te schrikken door een opkomende wee haha. Zo tegen een uur of 6.30 uur hoorde ik hem wakker worden en of het nou Daaraan lag weet ik niet maar toen begon het door te zetten. Dus ik zei tegen mijn man je moet snel de gastouder bellen en onze dochter daarheen brengen. Ondertussen begonnen de Weeen elke 3 minuten te komen. ik ving ze zelf boven op terwijl mijn man beneden was met mijn dochter. Na een half uur riep ik he wat ben je nou allemaal aan het doen? Je moet haar wegbrengen.! Hij bleek al een half uur als een kip zonder kop rond te lopen haha
Hahahaha die arme mannen Ik heb even nagedacht en ik heb ook nog wel twee dingen. - Ik heb Colitis Ulcerosa dus toen de verloskundige zei dat ik mocht persen riep ik helemaal in paniek 'Weet je het zeker dat je daar blijft zitten dan?? Straks poep ik je helemaal onder!'.. Iedereen begon te lachen, maar ik kon wel huilen - En nog eentje. Het ging mis met mijn zoontje tijdens de bevalling, maar ik had niks door. En toen kwam de gyn binnen waar ik die dag ervoor nog ruzie mee had gehad, omdat ze zei dat ik me aanstelde (hoge bloeddruk, veel last daarvan, maar zij vond dat ik het nog maar even vol moest houden). Komt ze tijdens het persen naast me staan 'Heb je toch je zin he meid', maar ik kon niet reageren want ik moest weer persen. Gaat ze bij mijn voeten staan, schiet perongeluk mijn voet uit de beugel ze kon hem nog net afweren anders had ik haar recht tegen haar gezicht aan getrapt. En nee, dit deed ik niet met zin, maar dit kwam natuurlijk wel zo over (A). Ik was trouwens ook echt niet gezellig tijdens de bevalling. Ik zei niks, en niemand mocht tegen mij praten. En als ze iets voor me wilden doen gromde ik alleen maar. 1 Keer probeerde mijn vriendin een koud washandje op mn voorhoofd te leggen, nou dat washandje vloog direct de kamer door. Normaal ben ik helemaal niet zo!
Oh en naast het "haal hem eruit! Desnoods in stukjes!!!" Had ik ook nog een verrassing voor de gynaecoloog toen de baby er uit was. Ik had uiteindelijk 5 liter+ aan vruchtwater (ja echt ook zo op echo's gemeten), dus ik was al helemaal leeggestroomd in de 11 voorafgaande uren (die begonnen met vliezen doorprikken met niet ingedaalde baby)... Maar toen zn schoudertjes geboren waren, spoot er nog een hele plons vruchtwater uit (nog meer!), volgens mijn man wel 1,5 meter ver (tuinslang opengezet zei ie). Arme gynaecoloog helemaal nat
Ik was ondanks de pittige weeenstorm een beetje melig tijdens mijn bevalling en had toen nog niet eens pijnstilling gekregen Ik kreeg een mannelijke klinisch verloskundige aan mijn bed van meer dan 2 meter lang en mijn bed werd dan ook helemaal in de hoogste stand gezet waarop ik gelijk grapte dat ik flink last had van hoogtevrees Vervolgens toen hij mijn ontsluiting wilde checken en hij dus met z'n volle hand er van onder in zat zei hij: oh hier wordt ik heel enthousiast van, al 4 cm! Ja ik ben heel enthousiast, ga zo door! Dus ik: nou ik weet niet of ik hier nu zo enthousiast van moet worden hoor met jouw hand daar. Hij: oh sorry zal hem weg halen
Oh wat grappig al die verhalen.. Ik ben met mijn bevalling ingeleid en had rugweeen, dus de ctg gaf maar vrij weinig activiteit aan. Ik wist me nog van de dag ervoor te herinnneren dat als zoontje zijn billen in de strijd gooide de ctg meer deed. Tegen de verpleging gezegd dat als de weeen nog veel erger zouden worden ik echt dood zou gaan... Dus inwendig wat aangebracht om te meten en toen had ik dus idd volle weeen. Puffen lukte me niet echt, ben meer van tanden op elkaar als het pijn doet. Maar op een gegeven moment raakte ik buiten adem en dacht mijn man dat het zou helpen om het puffen voor te doen... In mijn gezicht.. Geen goed idee van hem😊 Ook kroop/ zakte ik tijdens iedere wee naar het voeteneind van het bed, dus iedere keer erna werd ik door verpleging en man weer terug gelegd op de goede plek.. Weet ook nog dat ik heel bang was om te poepen en op een gegeven moment voelde het net alsof ik moest.. Ik bleef maar zeggen dat ik aan het poepen was en ze bleven maar zeggen dat dit niet zo was... En ik maar ruiken he... Uiteindelijk is mijn zoon geboren met de vacuumpomp, van de knip heb ik niks gevoelt, maar toen die pomp erop ging voelde ik het wel.. Oh jij b..ch, kwam eruit.. De mannelijke gynacoloog gelijk " sorry, weet dat dat vervelend is" En oh ja, ben nu 33 weken zwanger en mag dus binnenkort weer bevallen, mijn man zit nu al te bedenken wat hij met zijn trouwring gaat doen, want die heb ik vorige keer bijna letterlijk in zijn vinger geknepen😁
In maart bevallen van me zoontje doormiddel van een keizersnede. Manlief vond het nodig om na de keizersnede te zeggen: hoor je dat geluid schat? Ze zijn jou nu aan het dicht nieten! Als ik nu een electrisch nietmachine hoor, dan denk ik aan de bevalling
Hahahaha! geweldig wat een topic! Ik wil ook wel mijn 'memorabele' bevallingsverhalen met jullie delen, om te beginnen met mijn zoontje, eerste bevalling, Na 3 dagen constant weeën te hebben gehad, 2 keer terug gestuurd te zijn geworden naar huis konden we de 3e keer dan eindelijk blijven en zetten de weeën door. Terwijl ik in het ziekenhuis lag braken mijn vliezen, ik wandelde naar de verloskamer en daar werden de weeën een weeënstorm waardoor ik me geen houding wist te geven, lopen mocht niet meer nadat ik aangesloten was, ik moest blijven liggen, op mijn rug. Ik heb toen nubain gekregen, een spuitje in mijn bovenbeen, dit zorgde ervoor dat de 'scherpe kantjes' eraf gingen, zei de gyn. Na de pijnstilling werd ik erg 'high' en toen ik mocht gaan persen was ik er maar half bij, wat ik overigens achteraf gezien erg jammer vind, ik kreeg een spiegeltje ervoor gezet zodat ik kon zien dat ik aan het bevallen was, ik geloofde het allemaal niet. (heb overigens een stofwisselingsziekte waardoor het voor mij altijd erg ''moeilijk'' geweest is zwanger te raken, kleine baarmoeder, maar 1 eileider te vinden) Daarna moest ik even zijn hoofdje aaien, terwijl hij dus vastzat met zijn hoofd, door mijn dufheid was ik niet hard genoeg aan het persen. Vervolgens ben ik in slaap gevallen voor een pers wee, de gyn, zusters en manlief moest mij echt wakker schudden, toen ik wakker werd hoorde ik Mevrouw! U heeft een perswee en moet nu persen! na dik 20 min half slapend persen kwam er een adrenaline stoot die ervoor zorgde dat hij geboren is.. Nu de bevalling van de tweeling, hierbij heb ik geen pijnstilling gehad, ik wilde het graag voor de volle 100% meekrijgen. Om half 2 braken mijn vliezen, thuis, op de bank tijdens het slapen (kon niet meer in bed slapen, we hadden toen der tijd nog een waterbed) Ik maakte manlief wakker en zei hem dat mijn vliezen waren gebroken, hij veerde direct rechtop. (was verbaasd, normaal slaapt hij vrij vast!) Hij vroeg aan me hoe het met me ging, ik had absoluut nog geen enkele wee! (ooo wat zou ik deze bevalling graag over willen doen!) Ik zei dat hij zich nog kon gaan douchen, want het zou wel een lange nacht gaan worden... Ik belde naar het zh en zei dat ik gebroken vliezen had, de oppas nu ging bellen en er dan langzaam aan kwam, dat ik nog geen weeën had. Manlief was zich aan het douchen en ik liep naar boven omdat ik dacht nog wel een paar dingen te kunnen pakken. Na de eerste tree omhoog te zijn gelopen voelde ik een scheut weeën door m'n lijf gaan en eenmaal boven aangekomen kon ik de weeën wegpuffen, dus toen manlief me zag staan, met rugweeën douchte hij zich snel af. Rond 02.15uur kwam dan de oppas voor ons zoontje aan, ze vond dat ik snel moest gaan terwijl ik dacht och wat ik puf ze gewoon weg, zo snel zou het wel niet gaan.. Om 02.40uur aangekomen in het ziekenhuis vroeg mijn vriend of ik nog een sigaretje wilde voor het persen (ik rookte heel af en toe nog ja...) maar ik zei een beetje bits tegen hem dat hij maar een rolstoel moest halen want anders duwde ik ze hier eruit! Aangekomen op de afdeling om 02.45uur vroeg de vrouw aan de balie eeh mevrouw u had toch geen weeën??? en? bent u zwanger van een tweeling? had u even moeten aangeven! Terwijl ik daar op de apparatuur werd aangesloten werd de gynaecoloog gebeld: ''Spoed bevalling tweeling!'' was het enige wat ze zeiden. nog geen 10 minuten later, rond 02.55 kwam de gyn aan, toen hij naar binnen liep gooide hij zijn jas uit en zei O! we kunnen de haartjes al kammen! Ondertussen was er een vk bezig met het zetten van een infuus in mijn arm en dat mislukte de hele tijd, arm was bont en blauw, wat ik overigens heel erg vond. ik zei haar (ook niet erg vriendelijk....) als je het nu nog een keer probeert krijgen we problemen. De gyn nam het over en zei, zo, dat ga ik eens rustig proberen. Ik had hem gezegd dat ik panische angst voor naalden had, hier kreeg ik natuurlijk de reactie op, dat bevallen pijnlijker is, maar ik zweerde van niet. Na de eerste poging infuus inbrengen zat hij meteen, Gelukkig!! om 03.05 ben ik begonnen met persen, 'baby 1', fayley, werd na 7x persen geboren. Ik kreeg haar op mijn buik gelegd maar vond dit erg akelig, was een stevig ventje gewent en vond haar maar erg klein. Ze gingen haar verzorgen en ik moest dus nog 'baby 2' uit persen. Mijn persweeën waren volledig over. De gyn had de vliezen gebroken zodat Charity ook geboren kon worden, (ze heeft overigens altijd veel te veel vruchtwater gehad, de gyn zei! Wist je dat ze zo veel vruchtwater had!?) De gyn ging met zijn hand 'naar binnen' om te voelen hoe ze lag, ze lag in stuit, de gyn moest blijven zitten met zijn hand tot de volgende wee, om te kijken of hij haar nog gedraaid kreeg, het duurde even voor ik de volgende wee kreeg, hij heeft zeker 5 minuten met zijn hand daar gezeten haha! Ondertussen was ik thee aan het drinken!! Nadat ik een wee had gehad vroeg ik of ik niet gewoon mocht duwen, hij zei ja probeer het maar. Ik heb toen nog 1 pers wee gehad en 1 keer geduwd, toen werd Charity geboren. Manlief kwam uit de verzorgende ruimte waar Fayley lag, ze waren haar aan het voorbereiden om in de couveuse te leggen, hij was dus nog nét op tijd voor dat Charity kwam. Zijn eerste reactie was.. O..kijk nou..net een pizza calzone (ze werd inderdaad in stuit geboren, kontje en rugje als eerste) Aan het eind van de bevalling was alles op de grond vrij nat, de kleding & schoenen van de gyn waren heeelemaal vies, hij had zo een net wit gestreept hemd aan, met van die sjieke Italiaanse schoenen eronder, die ook helemaal nat waren! Wat zou zijn vrouw wel niet denken als ze de wasmachine aan zette? Nou .. ik ben erg benieuwd naar mijn komende (en waarschijnlijk laatste) bevalling en ook dit verhaal zal ik dan weer delen met jullie.
Jup ik meen het wel Douchen was wel spannend, best duizelig en erg moe. Overal bloed natuurlijk, dus ook maar ff de douche gepoetst, vond ik op de een of andere manier wel een goed idee toen..
Ik ging in een half uur van 4 naar 10 centimeter ontsluiting en heb het dus letterlijk en figuurlijk uitgegild in die kamer. Weet je wat de zuster deed? Een hand op mijn mond Het is dat m'n dochter echt eruit wilde en er ook binnen 3 minuten uit was, anders had ik dat mens toch een lel gegeven.
Leuk topic! Mijn 1e bevalling was traumatisch en heeft eigenlijk een week geduurd. Ze was extreem vroeg dus mocht eigenlijk niet komen. Maar omdat mijn infectie waardes omhoog gingen moest het uiteindelijk. Ik bespaar jullie de details hoor! Het gaat hartstikke goed met haar en is inmiddels grote zus! De bevalling van mijn zoon was bizar maar kan er lachend over praten! Ik was opgenomen op de zwangere afdeling voor observatie. Door mijn tweede zwangerschap heen werd ik zeer goed gecontroleerd en bleek mijn baarmoeder erg gevoelig. Met 30 wkn was mijn baarmoederhals verkort en had ik al 2 cm ontsluiting. Allemaal door premature weeën. Met bedrust kwam Ik op de 36.5!! Na de nacht observatie kwam de vk langs en spraken we af dat ik ging douchen en weer aan het ctg ging. Dit was om 06.30. Ze liep de kamer uit en ik stond op uit bed. Huh.. ben nat! Bellen! Vk kwam terug met z'n blik.. wat? Nou vruchtwater! Oké! Nou ga toch maar even douchen. Nee! Ik bel mijn man! Nee joh laat hem nog maar even. Nee ik bel hem. Kom je? M'n vliezen zijn gebroken. De vk gebaren dat ie rustig aan moest doen, dus ik.. schiet je op? Dus ik onder de douche, helemaal uit m'n doen.. m'n zoon komt vandaag! Onder de douche een krampje of wat gehad. De verpleegkundige bleef bij de douche cirkelen. Vond ik gek, ga toch weg! Ik onder de douche vandaan. Kleertjes aan en begon aan m'n make up toen ik aan het ctg werd gelegd. Om 07.30 was mijn man er! Gelukkig! Had net een 1e wee gehad! De ontbijtdame volgde hem direct wat we wilde. Hij met haar mee. Ik nog druk appen met mijn vriendin hoe spannend! Man komt terug met dienblad met lekkers, even kijken... Aaaaaa! Dat was alles wat ik uitbracht een oerkreet waar de kraaien van het dak van zouden moeten zijn gevlogen. Hij komt nuuuuuuuu! Mijn man.. puf het weg! Doe rustig! Puffen hihihi Ik rammen op die bel. Eindelijk (was heel snel hoor!) Kwamen de verpleegkundige en vk. Broek werd uitgerukt en er werd gezegd je perst maar als je voelt dat je moet persen. -tijdens mijn 1e bevalling is een ruggenprik opgedrongen wat ik niet wilde maar moest, heb altijd gezegd bij een 2e no way!- Dus ik kijk de vk aan, is het te laat voor een pompje? Mijn man schoot in de lach! Dat wil jij niet zei hij. De vk snapte z'n lol niet en zei nee geen tijd je gaat nu bevallen. Dus persen! Ik weer uhm hier? Ja hier we gaan zo wel naar de kraamsuite.. 15 min later, daar lag hij dan op mijn buik te huilen. Een dikkerd van 3415 gr. Mijn wens was uitgekomen een "normale" bevalling waarbij papa de navelstreng mag doorknippen en geen stressende kinderartsenteam. Onze zoon had wat rommelende bloedsuikers dus heeft 1 nachtje doorgebracht op de kinderafdeling met een infuusje. Na paar uurtjes was alles weer stabiel en hij heeft er eigenlijk niets van gemerkt. Na 2 nachtjes mochten we naar huis! Kraamhulp gehad, beschuit met muisjes. Zo fijn om dit meegemaakt te hebben! Ok ik heb een knip waarvan de hechting los ging en de wond is gaan wijken (doet nog steeds rete pijn!). Bloedverlies was behoorlijk en heb daarvoor ijzer infuus gehad. En had idiote kraamtranen maar ben gelukkig, ziels gelukkig
Herkenbaar! Behalve dan die hand op je mond: wat een lef! Om 12.20 had ik 6 cm. Toen hebben ze een infuus voor opwekkers gegeven en ze wilden zo'n plakker op het hoofdje van de baby doen. Ik lag toen op m'n rechter zij. Dat lukte niet dus moest opnieuw, maar ik wilde eerst naar m'n linker zij draaien. Tijdens het omdraaien kreeg ik 2 weeën meteen achter elkaar. De arts zei nog: je zit nu op 6 cm. En ik zei: "nou lekker dan want ik heb nu persdrang". Zij die plakker nog een keer proberen: "10 cm!" Ze wilde nog 'even iemand erbij halen' en liep zo de kamer uit. M'n eigen vk was er nog, die ging maar alvast maar wat klaar leggen. Arts kwam weer binnen en kon net de baby opvangen. 12.20 6 cm, 12.30 geboren.
Tis alweer ruim n jaar geleden.. Maar de verpleegkundige die ik regelmatig tref moet nog steeds lachen als ze mij ziet.. Nou.. ik kan jullie vertellen dat ik daar heel anders over denk!! Vanaf de gebroken vliezen (ingeleid met ballon) Heb ik 13u weeen gehad.. In die tijd heb ik n paar keer de verloskamer vol gepiest.. Continu winden laten.. Weet niet waar t vandaan kwam.. Toen 2u persweeenstorm waarbij ze met 4 man mn benen open probeerden te houden.. Ik heb nu nog last van aambeien.. grr.. Ik was niet meer van plan om te bevallen.. Ik heb alles bij elkaar gegilt en gevloekt dat ik t niet wilde en ook niet zou gaan doen.. Na n knip en vlak voor de gyn kwam plopte dl eruit.. Gyn kwam binnen.. drukte op mn buik om placenta te helpen.. en ik liet me toch n wind vol in zn gezicht.. arme man! O hellup.. ik ga spontaan twijfelen over nr 3..
Het enige waar ik achteraf een beetje om moet lachen is om hoe hysterisch ik deed over de bloeddrukmeter band. Omdat ik een ruggenprik kreeg (die overigens niet werkte, ik bleef alles voelen) moest mijn bloeddruk gemeten worden, en ik weet niet of dat normaal is maar dat moest om de minuut! Ik kreeg dus zo'n band die het zelf opmeet maar hij blaasde zo strak op dat het pijn deed! Mijn hele arm werd gevoelloos en leek er elk moment af te vallen. En ik gieren en schelden naar de verloskundige dat ik hem af zou doen. Vriendlief probeerde me nog te troosten en zeggen dat het echt belangrijk wat dat ze mijn bloeddruk in de gate konden houden waarop ik schreeuw dat ik juist een hoge bloeddruk kreeg van dat pokken ding. Uiteindelijk hebben ze hem maar op een lagere frequentie gezet. Als ik er nu aan terugdenk schaam ik me echt rot Maarja als je echt uren zo'n pijn hebt (want de ontsluiting ging echt vreselijk langzaam, duurde van 7 tot 5 om van 4 naar 9 cm te gaan) weet je op een gegeven moment echt niet wat je er uit flapt. Uiteindelijk kreeg ik een keizersnede. Toen ik daarna naar de recovery werd gebracht hoorde ik de verpleegkundige daar vragen of er nog bijzonderheden waren waar ze rekening mee moesten houden waarop ik de verloskundige hoor antwoorden "mevrouw ehh .. Houd er niet van als haar bloeddruk word gemeten. " Oeps
Haha herkenbaar...ik kreeg remifentanyl en daarbij ook frequent bloeddruk metingen en een dopje op mn vinger voor de saturatie. Dat ding bleef op alarm gaan omdat ik tijdens een wee teveel bewoog om t goed te meten. Ben zelf IC-verpleegkundige en echt allergisch voor onnodige piepjes, dus ik deed steeds als de verpleegkundige weg was, alles af en zei tegen mn vriend dat ie het alarm op de monitor uit moest drukken . 2 minuten deed de verpleegster alles weer om hahaha...maar ik bleef er maar mee doorgaan. Vond die bloeddrukmeter ook zo rete irritant...hop af dat ding.
Ohhh dat had ik ook echt niet leuk gevonden hoor! Ik zei tijdens de bevalling amper iets, maar dan had ik echt wel mn mond open getrokken en mn man ofzo gedwongen dat ding eraf te halen. Mn eigen man mocht niet eens aan me komen, laat staan zo'n irritante bloeddruk meter!