Pijn heb ik tijdens het persen zelf niet ervaren, ook niet zonder verdoving, maar je voelt dus wel duidelijk pers drang? Bijzonder zeg hoe een lichaam werkt he!
Ik ben 2x met ruggeprik bevallen en de laatste keer zonder. Maar met ruggeprik voelde ik de persweeen vrijwel niet. Bij allebei rond een uur moeten persen. Mijn laatste bevalling is bijna 2 weken terug. Ik ben ingeleid dmv vliezen breken en daarna wee opwekkers. Rond 10 uur gingen de wee opwekkers aan. Volgens de monitor was er al wee activiteit, maar ik voelde niets en had 3 cm ontsluiting. Het infuus werd langzaam aan steeds hoger gezet, maar op wat harde buiken na, voelde ik geen weeen. Om half 1 heb ik nog gezellig zitten lunchen met mijn man. Om 1 uur kreeg ik echt weeen die ik weg moest puffen, nog steeds 3 cm. Om 14.20u ging mijn man even roken. Op dat moment kwam ook de verloskundige binnen. Ze ging toucheren en ik had 8cm. De vk ging nog even een echo maken om te kijken hoe hij lag. Toen kreeg ik een weeenstorm, ik kon de weeen niet meer opvangen. Ik kreeg vrijwel gelijk persweeen en mijn lichaam nam het over. Na 3 persweeen is Rowan geboren om 14.37. En op het moment dat de vk Rowan omhoog tilde, kwam mijn man binnen. Hij heeft dus de geboorte van zijn 3e kind gemist.
Afgelopen november ben ik dmv inleiding bevallen. Toen ik 4 cm ontsluiting had trok ik het niet meer en vroeg ik om pijnstilling, ik ging voor pethidine. De pijn werd er voor mij geen haar minder van, maar ik kon me er eindelijk bij neerleggen. Toen om 12.15 uur (weet ik achteraf) de verpleegkundige aan me vroeg: "moet je persen", keek ik stomverbaasd op en zei ik: "ehh misschien, denk ik? Maar ik lig hier nog maar net..." 5 minuten later kwam de verloskundige toucheren. En die zei meteen: "Ja, hoor, volledige ontsluiting! Ga maar persen". Ik snapte er echt helemaal niks van allemaal en ik lag verschrikkelijk k*t zo op mijn rug en ik rugpijn en ik zei doodleuk: "Maar ik wil niet persen, ik heb geen zin." 20 minuten lang heb ik tegen m'n zin in geperst: manlief drukte mijn kin op de borst en twee verpleegsters hielden mijn benen in bedwang... Ondertussen heb ik luidkeels verkondigd dat ik niet meer wilde, ik geen zin had, het niet zou lukken en dat ik het echt niet meer leuk vond. En de verloskundige ineens:ik zie al haartjes!!" en ik was in 1x zo kwaad... En ik roep terug: "potverdrie, wat kan mij dat nou schelen! Wat heb ik potverdrie aan haartjes?! Het kind moet er gewoon uit en IK. WIL. NIET. MEER!!!" Zelfs de geroutineerde verloskundige keek een beetje verschrikt van mijn uitbarsting... Maar mijn boosheid heeft wel geholpen, want echt een paar minuten later was ons mini-mensje wel geboren! Ik hoop dat ik deze keer niet zulke capriolen ga uithalen... Haha. Al kan ik er nu wel om lachen. (heb trouwens wel nu vaak "complimenten" gekregen, blijkbaar is een klein half uurtje persen bij de bevalling van je eerste kind een "goede" prestatie. )
Jenala: Dat lijkt me zo apart bevallen zonder je man! Hoe reageerde hij erop? Bij mij vertrok de verloskundige met 8cm gewoon. Met de melding kom over een uur terug BlondGirl: hihi wat heb jij je misdragen Wat bevallen met 'n mens kan doen! Leuk dat je zoveel complimenten hebt gekregen Hier ook half uurtje geperst met 1e kindje. kraamverzorgster was net op tijd binnen.
Ik had de ruggenprik gehad met een soort infuus erbij en de pijnstilling stond op 0,8 per uur. Misschien was de ruggenprik uitgewerkt maar ik voelde mijn weeën niet meer en had drang om te poepen dus tja..ze zeiden dat is goed. Heb geperst met de ruggenprik want voelde die weeën niet. Na de bevalling was alles uitgewerkt.
Het is voor mij al weer een paar maandjes geleden. Maar kan me alles nog herinneren als de dag van gisteren. Ik heb een hele onbezorgde en makkelijke zwangerschap gehad tot 27+5 weken. Ik voelde me al een paar dagen niet helemaal fit en dacht dat het kwam omdat ik het een beetje te druk had gehad. Toch gewoon aan het werk ondanks de buikpijn, maar dit werd steeds erger. 1 van mijn collega's wilde dat ik het ziekenhuis zou bellen en na lang aandringen uiteindelijk toch maar gedaan. Kon om kwart over 10 terecht bij het ziekenhuis. ( moest sowieso al in het ziekenhuis bevallen vanwege medische indicatie) eerst een gewone echo gehad en toch ook nog maar een inwendige omdat ze niet bijzonders konden zien. Toen zagen ze dat mijn bmm verkort was, en wel zodanig dat ze verder onderzoek wilde doen om te kijken of ik opgenomen moest worden. Dus ik mocht van de gynaecoloog door naar de verloskamers, daar diverse onderzoeken gehad en rond kwart over 3 kwamen ze bij me dat mijn bmm toch dusdanig kort was en er een stofje werd afgegeven bij mijn bmm dat het er toch op leek dat mij bevalling begonnen was. De ambulance was besteld en ik kreeg direct weeën remmers en een longrijpingsspuit. Toch mijn vriend gebeld dat hij maar moest komen naar het UMCG omdat ik uit logeren ging ( mijn vriend wist dat ik in het ziekenhuis was, maar mijn buurvrouw was met me mee omdat ik zelf in de veronderstelling was dat ik een echo zou krijgen en dan weer naar huis gestuurd zou worden met de opdracht om het wat rustiger aan te gaan doen.... Ik vond het op dat moment maar belachelijk dat ik in de ambu moest, vond dat ik best zelf nog heen kon rijden.... Heb uiteindelijk 4 dagen daar gelegen en toen vonden ze dat alles zo rustig was dat ik wel naar huis mocht. Ik mocht direct niet meer werken en moest wekelijks op controle naar de gynaecoloog. ik heb mij 2 weken best goed gevoeld, als ik maar rustig aandeed. Anders had ik direct weer harde buiken. Op donderdag weer op controle geweest en alles was zo rustig en netjes dat er wel weer 2 weken tussen de controles mochten zitten, helemaal blij dus Vrijdagmorgen werd ik alleen rond half 7 wakker dat mijn pyjama nat was, dacht eerst nog dat ik in mijn slaap in mijn broek geplast had.... Dus waggel waggel naar beneden, naar de wc. Alleen met elke stap die ik deed kwam er vocht mee. Oh ow dit is niet goed volgens mij. Ik s aan mn broek gesnuffeld, ( achteraf denk ik o my god) en dit rook zoetig. Dus ik met een handdoek tussen mn benen weer richting de trap om mijn vriend wakker te maken. Die schrok zich natuurlijk een hoedje.... Ziekenhuis gebeld, ondertussen nog een beetje vocht opgevangen in een mok. Gelukkig hoefde ik niet door de ambulance opgehaald te worden en mocht ik zelf naar het ziekenhuis komen. Onderweg naar het ziekenhuis de pedicure nog maar even een app gestuurd dat ik onze afspraak helaas moest afzeggen omdat ik even voor controle naar het ziekenhuis moest. Daar aangekomen bleek dus inderdaad dat mijn vliezen gebroken waren, dus weer aan de weeën remmers en de longrijping. Ik werd weer naar de afdeling gebracht waar ik 2 weken eerder ook gelegen had, op dezelfde kamer, alleen een ander bed. Ik werd er direct op voorbereid dat ze gingen proberen te rekken, maar als het echt door zou zetten konden ze niets meer stoppen. In het meest gunstige geval kon ik het nog een paar weken uitzingen door plat te blijven liggen. Ze zouden me in elk geval goed in de gaten gaan houden om te zien of er geen ontstekingen zouden komen waardoor ze alsnog het kindje moesten gaan halen. Diverse malen werd ik aan de CTG gelegd, maar alles was rustig en er leek niets aan de hand. Op zaterdag morgen werd ik wakker met een gevoelige/ pijnlijke buik maar op de CTG was wederom niets te zien. Na een uur of 2 zakte dit gevoel ook weer af en had ik nergens last van. Tijdens bezoekuur was mijn beste vriendin nog geweest met haar zoontje, en hebben we het heel erg gezellig gehad. Mijn vriend zou s'avonds komen omdat hij nog een cateringklus voor mij zou bezorgen ( heb een eigen catering bedrijf) een vriendin van mij had het koken overgenomen toen ze hoorde dat ik in het ziekenhuis lag. Ik heb dus ook nog rustig de facturen en de administratie zitten doen in het ziekenhuis. Mijn vriendin ging om half 5 weg, en ik denk dat ze nog niet in de parkeergarage waren toen ik weer krampen kreeg. Deze werden alleen zo heftig dat ik ze echt weg moest puffen. De verpleging sloot mij weer aan op de CTG maar ook nu was er weer niets te zien. Maar de pijn werd wel steeds erger.... De verpleegster zag aan mij dat het me niet lekker zat en ging overleggen met de arts of ze toch maar een inwendig onderzoek moesten doen. Mijn overbuurvrouw en ik kregen net ons eten bezorgd ( zal het nooit meer vergeten Kip-kerrie ragout met rijst, die lucht alleen al bleh ) toen de verpleegster mij kwam halen voor onderzoek. Dus wenste haar eet smakelijk en tot zo. In de onderzoeksruimte kwamen ze er al snel achter dat ik al 4 cm ontsluiting had. Ik heb nog heel onnozel gevraagd of ik nog diezelfde dag ging bevallen Mijn vriend moest ik bellen dat hij direct moest komen omdat ik ontsluiting had, die nam alleen zijn telefoon niet op omdat hij met mijn bestelling bij de klant aan het zeulen was. Ik werd ondertussen naar de verloskamers gebracht. Gingen ze mijn eten ook nog ophalen, en naast me neer zetten kon ik tussendoor nog ff wat eten. Ik werd kotsmisselijk van die lucht en verzocht ze zeer vriendelijk die zooi ergens anders neer te zetten..... Mijn vriend belde uiteindelijk zwaar geïrriteerd terug rond kwart over 6, wat er aan de hand was. Hij dacht dat ik hem al weer aan het controleren was...... Hij reageerde heel rustig en laconiek dat ie er zo aan zou komen. Ik belande ondertussen in een weeën storm van buik en rug weeën tegelijk. Al die tijd is dezelfde verpleegster van de andere afdeling bij me geweest. Die heeft me er echt doorheen gesleept! Ineens kreeg ik het gevoel dat ik moest poepen, verpleging een beetje in paniek. Want de artsen en de couveuse waren nog niet klaar.... En ik raakte in de stress omdat mijn vriend er nog niet was. Heb uiteindelijk 3 pers weeën weg moeten puffen omdat ze er nog niet klaar voor waren. En ineens vloog de deur open en kwamen de kinderartsen en mijn vriend binnen rennen. Ik kreeg een kus van mijn vriend, hij gooide zijn jas in de hoek en zou gaan zitten. Toen werd er gezegd, als je weer een perswee voelt mag je gaan persen. Dit gebeurde eigenlijk direct erna. En 1 perswee later werd onze zoon gelanceerd. ( volgens mijn vriend konden ze hem nog net opvangen ) Vriendlief was alleen zo handig geweest om zijn telefoon uit te zetten en ikzelf had de camera nog bij mijn bed laten liggen. Ik heb zelf uiteindelijk mijn telefoon gepakt en ben rechtop gaan zitten om de foto's te maken dat mijn vriend de navelstreng door heeft geknipt. Omdat onze zoon prematuur geboren is, werd hij direct weg gehaald voor onderzoek. Hij heeft dus niet eerst bij mij mogen liggen. Ik lag alleen op de verloskamer, mijn vriend is mee gegaan met onze zoon. Man, ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Het drong ook niet echt tot mij door dat ik bevallen was. Er heeft ook nog geen 3 kwartier gezeten tussen het moment dat ik hoorde dat ik 4 cm ontsluiting had, en dat hij er was. Ons kleine manneke heeft het verder heel goed gedaan ondanks dat hij geboren is met 29+6 en na 6 weken ziekenhuis mocht hij mee naar huis. Bij zijn geboorte woog hij slechts 1450 gram, maar ondertussen is hij al meer als 6 kg. Het heeft geestelijk wel een enorme impact gehad en begin me nu zo langzaam weer wat beter te voelen. Sorry voor dit lange verhaal het is ook een stukje verwerking om het zo op "papier" te zetten, bedankt als je het hebt willen lezen.
Helemaal gelezen hoor! Wat een heftig verhaal! En wat een mooie conclusie dat hij het ondertussen zo goed doet. Ik ben ervan overtuigd dat vrouwen over elke bevalling moeten blijven vertellen, dus zeker zo'n indrukwekkende als die van jou.
Beempie wat een verhaal zeg. Maar wel heel herkenbaar. Na de bevalling was mijn man ook met onze zoon meegegaan naar de couveuse afdeling en daar geslapen. . En lag ik helemaal alleen ( ook snachts) heb toen de hele nacht gehuild. Voelde me zo alleen..
Wij mochten niet blijven slapen bij onze zoon. Ik lag op de kraamafdeling met een niet zo fijne vrouw op een zaal. Ik ben op zaterdag bevallen en zondags kon ik weer naar huis. Ze hadden geen reden om mij langer daar te houden.... Vond de NICU een heel indrukwekkend gebeuren..... Heb ook idd dagenlang alleen maar kunnen huilen. Wat is zelf nog steeds heel erg moeilijk vindt is dat ik onze zoon pas na 4 dagen heb mogen vasthouden. Die eerste momenten heb ik heel erg gemist..... Alles nu wel goed met jullie zoon?
Ik heb mn man niet gemist, haha. Ik was alleen met bevallen bezig en vooral in mezelf gekeerd. Mijn man kon er ook wel om lachen. Hij was precies op tijd om de navelstreng door te knippen. Ik heb daarna nog wel op mn kop gekregen dat ik Rowan zo snel op de wereld heb gezet, terwijl ik er bij de vorige 2 meer dan een uur over deed, hahaha.
Achteraf hilarisch maar toen ECHT NIET was de kop en opmerking van mijn man toen de gyn een fikse knip zette. Hij keek alsof er iets enorm goors geslacht werd en riep keihard 'jezus wat klinkt dat goor'. Later legde hij uit dat het blijkbaar een heel bizar geluid geeft whahahaha. Ook geinig; de gyn die mijn man verzocht niet zo hard mee te persen, want vader liep een beetje blauw aan
Ik heb een geplande keizersnede gehad. Van tevoren maakte ik me totaal niet druk over de operatie zelf, ik wist niet goed wat ik me erbij moest voorstellen qua pijn oid, dus ik ging er heel neutraal in eigenlijk. Het enige waar ik echt zenuwachtig om was, waren de catheter, het infuus en de ruggenprik De cathether vond ik echt appeltje eitje, stelde niks voor. Daarna het infuus.. De verpleegkundige was echt heel lief en ze heeft goed haar best gedaan, maar ze prikte 2 keer mis helaas.. Gevolg was dat ik een enorm ei op mijn hand had en mijn hand echt heel pijnlijk aanvoelde (hij is overigens nog 2 weken blauw en pijnlijk geweest). Een andere verpleegster is het toen komen proberen en die zette hem in mijn andere pols. IJspack op mijn ene hand, met een gaasje erom, om de andere hand ook een gaasje met het infuus eronder. Okee, dat zat erop. (Een jaartje later, tijdens m'n curettage, is hij in m'n elleboog gezet zeg maar - de plek waar je ook bloed laat prikken. Dit ga ik voortaan echt eisen want dat stelt echt niks voor!) Toen we eenmaal naar de OK mochten, ging voor mij het aller aller aller engste gebeuren wat ik ooit maar had meegemaakt (zo voelde dat op dat moment althans wel ): de ruggenprik! Manlief mocht niet mee, die moest achter een raam toekijken. Ik kon wel huilen! (En hij ook, hoorde ik achteraf, haha) Er kwam een man naar mij toe, die vertelde dat ik op de rand van het bed moest gaan zitten, met mijn benen lekker ontspannen, en moest proberen me verder ook zoveel mogelijk te ontspannen. Makkelijk gezegd ja De man stelde zich voor als Nico en ik moest tegen hem aan komen leunen. Ondertussen voelde ik me niet zo lekker worden, door de propofol die ze in mijn infuus hadden gedaan. Daardoor werd ik draaierig en voelde ik me ontzettend stoned! Toen de prik eenmaal gezet werd, verstijfde ik helemaal, waardoor hij mis ging. Ik hoorde achteraf van mijn man dat hij mij hoorde kreunen en hoorde roepen dat het heel veel pijn deed, maar dat kan ik me zelf niet zo goed herinneren (in mijn beleving zei ik gewoon au au au haha). Maar goed, Nico moest even assisteren, dus er kwam iemand anders voor hem in de plaats. Niet Nico, maar een heel tenger poppetje stond nu voor me. En zij lag zoooo niet lekker! Nico was een beetje breed en een beetje mollig, hij hield me zo fijn vast.. Dit meisje stond daar wat ongemakkelijk en ik kon gewoon geen fijne positie vinden. Ik dacht ook echt bij mezelf, met zo'n zeurderig huilstemmetje: neeee, ik wil Nico terug! Geef me Nico! Hahahaha.. Fijn die medicatie! Ik werd overgelegd op de operatietafel. Van tevoren had ik me best druk gemaakt, ik lag daar alleen in een operatiehemd en mocht verder niks aan. Straks zagen ze m'n blote billen nog! Hahaha! Nou echt, toen die prik er eenmaal in zat en ik nog steeds half dronken was van de propofol, kon het me niks meer schelen. Ze takelden me met een paar man over en ik voelde wel dat dat hemd verschoof, maar ik gaf me er gewoon aan over. Lekker boeiend ook, eigenlijk! Mijn man kwam bij me zitten, achter mijn hoofd, en ze konden beginnen. Ik gaf ondertussen aan zoooo moe te zijn en mijn ogen niet meer open te kunnen houden (had echt het gevoel dat ik enorm scheel keek) en er werd mij verteld dat ik ze lekker dicht mocht doen. Dat deed ik.. Tot ze begonnen. Ik wist direct dat wat ik voelde, niet de bedoeling was. Ik zei ook echt weer au au au, maar toen ze vroegen of ik pijn had, twijfelde ik. Het was toch niet mogelijk dat ik pijn had?! Er werd mij verteld dat ik bij twijfel waarschijnlijk geen pijn had en dat het drukkende en trekkende gevoel normaal was. Ik was het er niet mee eens en normaal zou ik overstuur of in paniek zijn geraakt, maar ik kon niet veel meer dan me eraan overgeven. Mijn man zat dus achter mij en moest het allemaal maar aanzien, terwijl ik heel verdrietig was omdat ik hem nergens zag. Hij hield mijn hand wel vast, maar hij was er niet. Zo voelde dat. Ik probeerde me ondertussen op de baby te richten. Ik vond het nog heel onwerkelijk dat er straks een kindje bij ons zou zijn! En net op dat moment werd er gezegd dat ik even een enorme druk zou voelen (en ik wist wat dat betekende: joepie!), terwijl ik bij mezelf dacht 'wauw, nu al?!'. In een flits ging er van alles door m'n hoofd. Of het wel echt een kindje zou zijn met alles erop en eraan (het kon voor mij net zo goed een schaap zijn ), hoe hij eruit zou zien, en natuurlijk het belangrijkste: of hij wel gezond was.. Ik voelde dat geduw en die druk en binnen een paar tellen hoorde ik een huiltje. Gelijk schoot door mijn hoofd dat het ons kindje was en ik begon zelf keihard te huilen! Hij werd boven het doek gehouden.. En daar zag ik de allermooiste baby die ik ooit maar had gezien. Zo bijzonder (ik begin nu bijna weer spontaan te huilen haha), zoveel liefde ik voor dat kleine ventje voelde.. Op slag verliefd. Er werd iets tegen me gezegd waar ik om moest lachen (helaas weet ik niet meer wat dat was, maar het was blijkbaar heel grappig!) en ik schrok er zelf van. Ik zag in gedachten die grote, blote, open buik voor me die helemaal schokkend heen en weer ging van het lachen, en ik schaamde me dood. Heb tijdens de operatie zelf ook wel iets van 20x mijn excuses aangeboden omdat ik niet stil kon liggen van de pijn. Papa mocht de navelstreng nog even symbolisch doorknippen en na een snelle check mocht ik ons mooie kindje lekker vasthouden. Vanaf dat moment was alles helemaal goed en heb ik ook gezegd dit nog wel 100x over te willen doen. Ik had me nooit kunnen bedenken ooit zoveel van iemand te kunnen houden. Toen we terug gebracht werden naar onze kamer, kwam Nico naar me toe. Hij feliciteerde me en bood daarna direct zijn excuses aan voor de pijn. Blijkbaar hadden ze aan mijn reactie wel degelijk gemerkt dat ik echt pijn had, maar hij zei dat er toen geen weg terug meer was. Omwille van de gezondheid van ons beide moesten ze door.. Ik heb hem bedankt voor de goede zorgen. Bijzonder detail: toen ik in oktober vorig jaar gecuretteerd werd, kwam ik natuurlijk weer op de OK terecht. En wie ving mij daar op?! Juist! Ik was bijna blij om hem te zien haha, met dat gekke verhaal in m'n achterhoofd.. Hij stelde zich voor en ik kon me nog net inhouden, anders had ik gezegd 'Ja, jij bent Nico, ik ben je niet vergeten!' Haha.. Al met al een hele bijzondere ervaring. Ik vond het herstel met name emotioneel gezien heel heftig. Lichamelijk was ik er zo weer bovenop, ik stond ook de volgende dag zelf te douchen enzo, maar geestelijk had ik het erg moeilijk. Ik had het graag zelf willen doen, het voelde alsof m'n zwangerschap nog niet 'af' was.. En het zwaarste vond ik wel dat ik lichamelijk nog niet in staat was om zelf voor m'n kindje te zorgen. De borstvoeding was ook mislukt, mede doordat het door de keizersnede niet goed op gang kwam, maar ook omdat het ziekenhuispersoneel niet juist gehandeld heeft. Mede daarom hoop ik enorm dat ik het meisje in mijn buik zelf op de wereld mag zetten.
Ik heb niet veel grappigs, ik heb alleen maar wat clichés eruit gegooid haha! ("Dit doe ik nooit weer!" "Jij mag meteen door naar de afdeling sterilisatie" - Dit laatste tegen mijn man). Ik ging voor controle naar de verloskundige toen ik 36.5 weken was. Die constateerde een te hoge bloeddruk. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik opgenomen. Ook werd mij verteld dat ik de volgende dag meteen ingeleid zou worden. Spannend! Maar ook mijn hemel wat is dit? Ik wilde een hypnobirth badbevalling Mijn vriendin die mee was die dag, moest wel hard lachen toen ik mijn man vroeg om mascara mee te nemen (ja hallo, ik had met 36 weken de ziekenhuistas echt niet klaar hoor ) en vervolgens aan de gyneacoloog of het bevalbad ook mee mocht. Ik vond dat een logische vraag maar het mocht echt niet. Goed en wel een dag aan het infuus en ingeleid met tabletjes, braken 's nachts mijn vliezen. Ik weet nog dat ik heel enthousiast was: nu zou het beginnen! 12 uur en tig been weeën later was ik het goed zat. Nog steeds maar 2 cm? Al die weeën voor niks? En het moet nog erger? Omdat ik al 12 uur lang om de minuut een flinke beenwee had was ik stiekem best kapot. Zoals elke vrouw wilde ik er eerst niet aan, maar toch een ruggenprik laten zetten. Lekker, even slapen! Dacht ik nog. Maar nee, in no time overvielen de persweeën mij. Ik riep nog naar de verpleging dat ik hem er NU uit ging persen, maar bleek nog maar op 8cm te zitten. Ik dacht nog: dat is snel! Net had ik nog maar 2cm. Even later gelukkig 10 cm en 1,5u later werd mijn zoontje geboren. Ik vond van de hele bevalling het persen verschrikkelijk Dat ging met zo'n geweld! En flink uitscheuren natuurlijk En nu begint voor mij het emo gedeelte, iets minder leuk Ik voelde dat er iets niet goed was. Ik zei tegen de verpleging dat hij niet goed ademhaalde en of ze hem misschien op de billen moesten slaan? Ze lachte me toe dat we dat niet meer doen tegenwoordig. Toch bood ik nog een aantal keer mijn kind aan: hier neem hem mee! Doe iets! Terwijl ik voorstander ben om een baby lekker bij moeder te houden het eerste uur. Maar alle alarmbellen gingen af en ik wilde perse dat ze hem meenamen. Uiteindelijk hebben ze hem na 3? minuten meegenomen en toen ging het heel hard achteruit. Ik zie ze nog aanrennen vanaf de NICU: stuk of 10 verpleging, allemaal om mijn zoontje in leven te houden. Hij zat toen op apgarscore 1. Één van de artsen belde de hulptroepen op: kom snel! We hebben een blauw en slap kind! Ik vergeet dat nooit weer. Ik keek de andere kant op, compleet verdoofd. Zo'n rotbevalling en mijn kind gaat dood? Ik wilde niks meer voelen. Mijn man had toen pas door wat ik al vanaf het begin doorhad: Er is iets goed mis. Ik vroeg aan de artsen of hij het zou overleven. Maar dat konden ze natuurlijk niet zeggen. Uiteindelijk heeft hij 2 weken in de couveuse gelegen en daarna nog een week thuis met sondevoeding. Gelukkig is dit verhaal goed afgelopen! Maar je snapt vast wel dat het voor mij best spannend is om weer zwanger te zijn ik hoop op een 'normale' bevalling en kraamtijd!
Oh dit is zo'n heerlijk topic hè. Heb zo gelachen om jouw verhaal over Nico, Poppetje. Goed, ik ben nu alweer 2 weken terug bevallen van de tweeling. Ben nog veel met de bevalling bezig, eigenlijk. Heb er ook zoveel uitgeflapt, schaam me dood. Ik werd 's ochtends ingeleid, maar pas tegen 15u kreeg ik eindelijk wat door van de weeën. De gyn die mijn bevalling zou doen, was ook wat ongeduldig en zei op een gegeven moment ook tegen de co-assistent; ik kan die tweeling er wel uit kijken zeg. Nou dat had ik door. Anyway, rond 16u werd ik getoucheerd en toen had ik 6 cm. De weeën werden heftiger en rond 18u dacht ik; nou, ik ben dr klaar mee, het zal nu wel 10 cm zijn dus ik verzocht de vk me te toucheren. Wat een domper, nog steeds 6 cm. Ik gelijk janken, ik was er klaar mee en erg teleurgesteld. En de vk maar zeggen; nee, deze 6cm is echt gunstiger dan die van 2u terug, het voelt nu veel beter aan, je baarmoedermond. Ondertussen was de gyn er ook bijgekomen en ik was de moed helemaal verloren en pufte niet meer kalm de weeën weg. Ook werden ze ineens veel heftiger, kwamen niet meer frequent, lange pauzes of te snel op elkaar. Het ging een beetje anders dus ineens. Ik was zelf helemaal mijn rust en kalmte kwijt geraakt en huilde en kermde alleen maar. Het deed zo'n pijn. Op een gegeven moment greep ik de gyn bij zn jas en zei; weetje, ik wil niet meer. Ik kan echt niet meer hoor. Hij; maar je moet. Ik; janken. Nouja, ondertussen ging er door mijn gedraai en gedoe van alles mis, ze konden de hartslagen niet meer goed volgen en voor de tiende keer die dag moest er een nieuwe schedelelektrode geplaatst worden. Met zijn hand in mn doos wachtte de gyn de volgende wee af maar ik had zo'n pijn en was zo klaar met dat gewroet in me dat ik heel zeurderig riep; haal je hand nou weeheeeg. Nouja, uiteindelijk zat dat ding weer goed en besloot ik dat ik ook nog wel ff kon gaan kotsen om het plaatje compleet te maken. Uiteindelijk was ik zo van de kaart door de weeën en de pijn dat de gyn besloot me een klein beetje pijnstilling te geven met mijn toestemming. Ik zat dus te wachten op dat heerlijke gevoel wat de pethidine de vorige keer gaf, maar dat kwam maar niet. Ik voelde me suf worden maar de scherpe pijn bleef. Blijkbaar reageerde ik nu helemaal niet meer op hun aanwijzingen, want ik hoorde hem nog zeggen; potverdorie, dat spul werkt alleen maar averechts. Nouja, uiteindelijk kwamen we aan bij 9 cm en mocht ik het laatste randje wegpersen. Ik heb alles gegeven en uit alle macht geperst. Na 2 of 3 keer zou de volgende wee het moment zijn dat het hoofdje zou gaan staan. Dus de gyn zei tegen me; de volgende wee moet je heel goed luisteren naar de vlos, anders ligt je baby daar oo de grond (hij wees naar de overkant van de kamer 😂 ). Pas later had ik door dat hij dit zei om te voorkomen dat ik van voor tot achter zou uitscheuren natuurlijk. Die man moest was verzinnen om indruk te maken. Nouja, ik heb niet geperst maar wel alles bij elkaar gegild en heel hard geroepen dat het zo brand, haha. De volgende wee was H. er! ❤ En toen dacht ik; shit, nu heb ik nog maar 50 procent gehad. Maar voor ik er verder over kon piekeren, moest ik persen, de navelstreng was uitgezakt. En gelukkig was ze er zo, in één of twee keer persen. Een van de eerste dingen die ik zei toen ze samen op mn borst lagen, was; nu gaan we echt geen kinderen meer krijgen hoor. Gyn; dat lijkt me geen gek idee als je er al 3 hebt. 🙈 De vk en vpk die er tijdens de bevalling bij waren, heb ik achteraf nog gesproken. Was heel fijn. Al moest ik direct huilen zodra ik ze zag. Hormonsters ook. De gyn niet meer gezien, gelukkig, die arme man had vast mn nagels in zn handen en armen staan.
Ik vond mn bevallin niet zo grappig. Achteraf vond ik het wel heel grappig dat ik tijdens de persfase bij iedere perswee tegen de assistent-arts riep: "ja, daar is er weer een! Stop je vingers dr in!" Ik wist anders niet waar ik heen moest persen, dus zij moest steeds de vingers erin doen om het hoofdje aan te raken. Dan wist ik het weer.
Bij dr bevalling van mijn zusje vind mijn moeder het een goed idee om met badschuim in bad te gaan nadat haar vliezen waren gebroken. Toen mij zusje er met schuin op de mond uitkwam was het toch wel even schrikken voor het ziekenhuispersoneel. Maar gelukkig geen verdere gevolgen.