Hij is 'al' 8 maand, maar ik heb mezelf ooit voorgenomen hem te delen als we eindelijk een kindje hadden. 10 januari, overdag mn slijmprop verloren. in de avond al steeds heftiger wordende voorweeen (waar ik al weken mee liep) vk nog gebeld, waardeloze lui, maar het antwoord was zolang ik nog kon praten ze niet kwam. Oke prima. 11 januari, smorgens eerst de auto voor apk gebracht, daarna naar het zwembad en voor savonds een afspraak voor kraamvisite. Zwemmen was eerst heerlijk, het gerommel werd minder en uk werd rustig, tot ik in het bubbelbad ging zitten. Men wat een pijn, dus hup eruit en naar huis. Soep gekookt enzo, maar toch echt pijn. Tegen 15.00, moeder en schoonmoeder op visite, toen merkte ik dat ze echt om de 6 a 7 minuten kwamen. Moeders de deur uit gezet en onder de douche gegaan, werd het alleen maar erger van. Om 17.00 de vk gebeld, ze kwamen om de 4 a 5 minuten. Die was er om 17.30, 0.5 cm ontsluiting. Fijn. Savonds zou dr een weerkomen. In die tussentijd ging ik door de grond, kon ze niet wegzuchten, lopen, wiebelen, niks.. mn tens stond al op volle sterkte en ik overwoog al om pijnstilling te vragen. Toen savonds een andere verloskundige kwam, die wél lief is, die heeft 10 minuten stil naar me gekeken en toen toch echt aangedrongen op een ruggeprik, ik zat nog niet eens op 1 cm. Dus hop, om 21.30 naar t ziekenhuis! Daar aangekomen, werd alles klaar gemaakt, gevoeld, 3 cm. Vliezen gebroken en, bruin/groen. Dus ik was hier alsnog geindigd. Ruggeprik werd gezet, heerlijk! Toen namen de weeën ooj af, dus kreeg ik opwekkers. Daardoor werkte de ruggenprik amper nog, en ze kwamen zo hard en snel dat ze de opwekkers na 10 minuten gauw uitgezet hebben. Ruggenprik werd opgehoogd. Om 01.00 had ik 10 cm, maar de kleine man lag niet goed beneden, dus de persweeen kon ik weg zuchten, heel fijn! Hoe dat is gelukt weet ik niet, maar het is me gelukt tot aan 02.55. Ze hebben hem bij elke wee toen naar beneden geduwd via mn buik. Toen ik mocht persen was ik echter al zo moe, dat wanneer je zn hoofdje zag hij zo ploep weer naar binnen gleed. De ruggenprik stond nog volledig aan, omdat ik het anders sowieso niet ging redden denk ik. Ik heb in totaal 51 minuten geperst, bij elke week "harkten" ze onze zoon uit mn buik. Ik was na drie kwartier zó moe, dat ik geen kracht had voor die laatste duw steeds na een wee om hem eruit te krijgen. Er werd gevraagd of ze mochten knippen, want dit wou ik niet, maar nu leek t mij een goed idee! 1 knip in een wee en bij de volgende wee duwde ik zn hoofdje eruit! Gauw nog een keer geduwd, en hop daar glibberde hij in mn handen. Hem aanpakken en op mijn borst leggen was/is en blijft het mooiste moment in mn leven, het eerste wat ik zei was "jij was dit alles zó waard" En zo is het nog. Mijn wonderkind! Bedankt voor het lezen
Ik kauwde dus op dat ding haha. Op dat moment boeide het mij niet, en mn man zei al eens dat het er gek uit zag. Maar als ik nu de beval foto's zie.. man man man, t ziet er heel dom uit haha
Niet heel bijzonder maar er zitten wel leuke dingen bij Op woensdag 22 maart appte een vriendin mij hoe het nu met me ging. Hoewel het de hele dag al ging zoals elke dag, dus zonder klachten etc werd ik op dat moment spontaan kots misselijk en moest ik met een rot gang naar de wc rennen waar ik onmiddellijk over mijn nek ging. Mijn dochter stond naast me en ik wierp een blik naar haar en zag ineens allemaal sterretjes. Aangezien mijn bloeddruk constant iets te hoog was besloot ik na overleg met mijn vriend de vk te bellen. Deze kwam langs, controleerde mijn bloeddruk 140/85 maar besloot dat ik aangezien ik nergens meer last van had niet naar het zh toe hoefde. De volgende dag moest ik naar de vk ivm mijn bloeddruk. Weer was mijn bloeddruk te hoog en aangezien de ontsluiting niet genoeg was besloot ze me door te sturen naar het zh. Ik belde mijn moeder dat me dochter ietsje langer bleef en dat ik weer naar het zh moest. Ik werd toch altijd naar huis gestuurd dus ik zou der na een uurtje wel ophalen. Normaal moet je eerst bloed prikken, ctg etc, maar het was zo druk dat ik tussendoor een afspraak kreeg en dus eerst naar de gyn moest. Deze controleerde mijn bloeddruk, weer te hoog.. en keek naar mijn zwangerschapskaart. Ze werd nog boos omdat ik de dag daarvoor met mijn klachten niet was doorgestuurd. Ik moest me melden op de verloskamers, dezelfde avond zou ik een ballon krijgen. Oooookeee die zag ik niet aankomen! Om 23:00 uur kreeg ik de ballon, mijn vriend ging daarna naar huis en ik ging slapen. Om 07:43 kwam de gynaecoloog me ontsluiting checken want de ballon was er niet uitgevallen. Hij lag los en ik had 3cm. Me vliezen werden gelijk gebroken. Ik gauw me vriend gebeld want normaal zouden ze pas om 8 uur hun ronde doen dus die was er nog niet. Toen mijn vriend er was vertelde ik dat ik 3cm had en als alles volgens plan verliep ik per uur 1cm verder zou zijn dus ik zou rond 15:00 bevallen in het beste scenario. Na een half uur kreeg ik een infuus met weeen opwekkers want een gebeurde niks. Om 10:00 kwam de vk even kijken en ja hoor 5cm.. dat ging volgens plan. Mijn vriend grapte constant of het pijn deed en ik schoot constant in de lach en gooide nog naar em dat als ik uit bed had kunnen komen ik em een klap voor zijn smoel zou geven De weeen opvangen ging prima maar ik werd gek van de ctg.. die piepte constant omdat de hartslag van de baby niet meer gemeten werd. Om 11:00 kwam de vk weer met de mededeling dat de ctg constant mijn hartslag pakte omdat deze hetzelfse was als die van de baby Ze zou een dingetje (naam kwijt) op het hoofdje plaatsen en gelijk mijn ontsluiting weer meten. 6cm, ja dat ging nog steeds volgens plan. Er kwam een verpleegkundige bij mij zitten om alles in de gaten te houden. Om 11:35 kreeg ik persdrang. Ik zei dat tegen de verpleegkundige maar die zei dat dat niet kon en ik echt niet mocht gaan persen. Ik zei dat ik dat niet deed maar mijn lichaam het zelf deed. NIET PERSEN! Zei ze en ze belde gauw de vk IK DOE NIKS! Snauwde ik terug! Maar mijn lichaam nam alles over en ik kon het met geen mogelijkheid tegen houden. De vk kwam binnen wierp een blik naar binnen en zei ‘Ik zie haar! Ga maar persen’ Mijn vriend en ik waren totaal overrompeld en na 9 minuten was meneertje daar Vervolgens ging de vk met een stagiair kijken naar de schade Kijk zie je dat? Dat is het litteken van de vorige keer.. enne hier zitten was schaafwondjes. Ze stonden het echt te bestuderen Ik jammerde of het gehecht moest worden maar dat hoefde niet! Vervolgens belde ik mijn moeder.. mijn moeder nam op.. ‘Ja meissie wat is er?’ ‘Mam hij is er’ ‘HIJ IS ER? NU AL?’ Zo grappig.. ze is zelf 3x binnen 3 uur bevallen. 2x zelfs binnen 1,5 uur..
Mijn man had in het ziekenhuis een klassieker. Midden in de nacht kwamen we in het ziekenhuis. Hij had me naar de afdeling gebracht en moest z'n auto nog even wegzetten. Kwam hij op de afdeling, alles natuurlijk erg donker en hij wist niet meer welke kamer het was. Boven 1 kamer zag hij een rood lampje branden, mooi daar moet ik wezen dacht hij. Dus niet, lag een andere mevrouw...te persen En niet dat hij dit verhaal tegen me verteld had, nee hoor. Om half 8 bij de wisseling van de dienst zei de nieuwe verpleegkundige: ohh u was de man die in de verkeerde kamer stond! Dat is natuurlijk tijdens de overdracht verteld. Uhh schat, moet jij me wat vertellen?
Bij mij is er eens een vreemde vader in het ziekenhuis via het gedeelde washok naar binnen gelopen terwijl ik aan het bevallen was. Hij was op zoek naar de uitgang. Het was midden in de nacht en ik was net getoucheerd maar gelukkig alweer toegedekt! Daar met de gynaecoloog wel hard om kunnen lachen. Vooral om zijn geschrokken hoofd. Misschien jouw vent?
Hier een vrij snelle bevalling voor een eerste. Om 02:45 braken de vliezen en om 07:45 is N. geboren. Omdat het zo vlotjes verliep allemaal, kwamen de weeen ook vrij rap achter elkaar en had ik weinig adempauze. Nu dacht ik vantevoren altijd dat ik het op een gillen zou zetten óf dat ik juist ontzettend in mezelf gekeerd zou raken. Niets van dit alles; ik ging vloeken met een plat Amsterdams accent. Nu wil het zo zijn dat ik geboren en getogen amsterdammer ben, maar van jongs af aan heeft mijn moeder er goed op gelet dat er thuis ABN gesproken werd. M'n amsterdamse accent (tja, het zit er tóch in) kwam er normaliter alleen uit onder invloed van een drankje of twee of als ik hondsmoe was. Nu blijkt een bevalling dus ook een ontlokkende factor te zijn Anyway, op het moment dat de weeen goed en wel doorzetten en de vk constateerde dat dit geen lange bevalling zou worden hebben we mijn moeder gebeld, die ook bij de bevalling aanwezig zou zijn. Zij zou ons treffen in het ziekenhuis waar wij inmiddels net aankwamen. Eenmaal geïnstalleerd in de bevalkamer brak de weeen-hel los. Ik had een weeenstorm, en kreeg bij 5 cm ontsluiting al persdrang. Dat werd me wat veel. Mijn Amsterdamse gevloek bereikte dan ook een hoogtepunt net op het moment dat mijn moeder de bevalkamer in kwam. Mijn altijd zo rustiger, bedeesde, niet-vloekende moeder kon zich niet inhouden en riep (ook met een verdacht amsterdams accent): "Verdomme S. zo heb ik je niet opgevoed!!!". Van de weeromstuit om de hilariteit van de situatie en de verbaasde blikken van mijn man, de vk en dame van kraamzorg, schoten we allebei vreselijk in de lach. Althans, ik tot de volgende wee zich aandiende... De rest van de bevalling heeft ze me maar laten lekker plat laten praten en vloeken, ze had al vrij snel door dat er toch geen houden aan was .
Afgelopen maandag bevallen en ik kan kort zijn. 0400 weeën. 0515 in t ziekenhuis. 0622 geboren. Of ik ben door de weeën heen geslapen? Geen idee. In t ziekenhuis zat ik bij aankomst al op 9cm ontsluiting. Enige genante is dat ik diaree had. En moest poepen waar vriend bij was. Vreselijk... staand nog wel
Geen idee of ik dit hier al eens gedeeld had: Tijdens mijn eerste bevalling was mijn vriend erg relax. Zat lekker met zijn moeder aan de telefoon terwijl ik midden in de weeën zat. Op een gegeven moment kwamen de weeën zo snel op elkaar dat ik daar zo misselijk van werd en mezelf leeg spuugde. Door de druk tijdens het spugen braken mijn vliezen ook nog eens. Daar stond ik dan tussen al die troep midden in de kamer. Dat mijn vriend bedacht toch maar even de tel. te gaan ophangen met de woorden 'Mam ze maakt er hier een zooitje van. Ik moet ophangen'. Hij had echter als 'taak' gekregen om het vruchtwater op te vangen om te kijken naar de kleur. Dus hij begint erg moeilijk rond mij heen te lopen en stapt vervolgens half in de zooi om zo uit de servieskast een glas te kunnen pakken. Waar ik natuurlijk precies voor stond. Erg ongemakkelijk voor hem vond hij, en hij moest al snel zijn wand ik liet zomaar alles lopen (net alsof ik het even binnen had kunnen houden voor hem tot hij er klaar voor was) Toen ik hem hierop een weerwoord gaf zei hij doodserieus dat hij echt een glas nodig had anders kon hij de kleur van het vruchtwater niet zien. Is totaal niet bij hem opgekomen om in de keuken een theeglas of beker te pakken (kon hij later over gooien in iets doorzichtigs). Daar kon hij zo bij. Blijkbaar was hij toch wat meer van slag dan hij aan de buitenkant leek. Kortsluiting in de bovenkamer haha. Dit bleek nog extra doordat hij met de kinderwagen bak naar beneden kwam ipv met de maxi cosi en de ziekenhuis tas op moment van vertrek.
@26mei: nee toch! Die kerels!! Sta jij daar te bevallen en je al ongemakkelijk te voelen in alle nattigheid, vindt hij het maar vervelend! hahaha, wat erg! Heb je hem wel gemept toen hij tegen zijn moeder zei dat je er een zooitje van maakte? Grrrrrr....
Nee had daar echt geen puf voor. Gaga. Vond het ook wel weer aandoenlijk achteraf. Hijzelf vindt het uiterst grappig. Ik zou mezelf ook geen houden weten te geven als ik alleen kan toezien bij een bevalling.
Mijn bevalling ging veel sneller dan verwacht ik bleef roepen dat ik een watje was want dacht dat ik nog heel lang moest. En hield het nu al niet half uur later gingen ze toch checken en mocht ik persen
Ik zal zo ook een begin maken met mijn verhaal en het even aanvullen vandaag. Maandag met 40wk gestript, had al ,2-3cm. Na een uur begon het te rommelen, harde buiken, vervelend maar kon nog wel wat doen. Getwijfeld of ik het zkh zou bellen, maar toch gewacht. Tegen 21u zakte het af en was alles weer rustig. Om 22u gaan slapen, tot om 00.45u mijn dochtertje begon te spoken en niet meer wilde slapen. Om 1.30u ontploft en zo boos geworden... Mijn vriend zei: waar heb jij last van, dit is toch niet normaal!! Potje zitten janken dat ik het zat was. Eenmaal uitgejankt weer een poging tot slapen. En toen kwamen ineense harde buiken weer om de 7 minuten. Uit bed gegaan om te timen en ik moest meezuchten. Besloten te bellen naar de Verloskamers, ik mocht naar het ziekenhuis komen. Vanaf de parkeerplaats tot de afdeling al 3 weeën gehad. Eenmaal aangekomen aan de monitor bleek ik toch echt weeën te hebben. Om 4.45u 5cm en om 6.45u al 8cm. Had nog een grote mond dat ik zo wel meer bevallingen kon doen... Hoe naïef :') Op een gegeven moment wilden ze mijn vliezen breken, ineens: plons! Oké, geregeld, niet meer nodig meneer de gynaecoloog, kan alles op commando. Op een gegeven moment kwamen de persweeën, zat op 9-10cm maar ze moest nog wat verder zakken dusmocht de persweeën wegpuffen.. wat een hel! Heb op een gegeven moment gesmeekt om pijnstilling, maar dat kon niet meer... Raakte bijna in paniek als er weer een wee kwam, kneep de hand van mij vriend fijn en brak het bed bijna af aan de andere kant. En tussendoor... Viel ik bijna in slaap leek het wel. Omdat dochtertje haar hartslag flink begon te dippen mocht ik eindelijk mee gaan persen. Wat een verademing zeg! Omdat ik nu snel moest bevallen werd er een knip gezet en moest ik volle bak persen, er werd nog even wat getrokken en daar was ze. De VK zei: kijk eens omlaag, ze komt eruit. Ik keek en dacht jeetje, er komt een bloederig glibberig ding aan
Uiteindelijk 20 minuten geperst, wel 2 liter bloedverlies meteen erna dus het was ineens druk op de kamer. Ik was allang blij dat dochtertje gezond was en heb alles verder maar laten gebeuren. Gelukkig hebben ze het bloeden kunnen stoppen met medicijnen. Nu lekker thuis genieten van ons tweede meisje. Wij zijn compleet met zijn vieren. Maar had zo'n bevalling gerust weer willen doen, het is echt waar dat je alle pijn vergeet zodra je dat glibberige baby'tje op je borst krijgt
Memorabel of genant? De perceptie van mijn bevalling is alvast heel verschillend tussen mij en mijn vriend. Deze week waren we er nog eens over bezig. Bevalling is 4 maanden geleden. Ik zei: 'ik vond dat eigenlijk echt een leuke dag, wij hebben heel hard staan lachen de hele dag, ook in de pijnlijke persfase tussen de persweeën door hebben we heel hard gelachen met die gyneacoloog. En ook tussen ons, ik voelde me heel de dag zo verbonden door de liefde en teamwerk dat ik voelde. Hij:' jij vergeet toch ook snel, hé. Je hebt daar een halve dag liggen kermen, hebt het liggen uitschreeuwen dat je niet meer kon, je liep heel de tijd in je blootje en allerlei vocht en bloed liep heel de dag over je lijf, en als ik je wilde ondersteunen heb je me vaak weggeduwd omdat je zo in je cocon zat en even niets of niemand om je lijf wilde Ik herinner me alvast niet dat we heel de dag mopjes hebben gemaakt ' Wat endorfines enzo allemaal doen Nog 1 klein memorabel dingetje: Het was superdruk op de materniteit, midden in de zomer. Wij kregen de laatste beschikbare bevallingskamer! En er kwamen na ons nog vrouwen binnen, geen idee wat ze ermee hebben gedaan. Heel de dag waren de vroedvrouwen als gekken van de ene naar de andere kamer aan het lopen. Als ik op het belletje druktje, duurtje het altijd heel lang voor er iemand kwam. Zo heb ik ook mijn kans op epidurale gemist, want toen ik het wilde vragen, bleven ze heel lang weg en eens er iemand kwam had ik al 9 cm ontsluiting. Toen ik mocht persen stond mijn vriend met 1 been van mij in zijn handen en een stagiaire had het andere vast. Plots werd die weggeroepen omdat ze dringend in een andere kamer moest zijn waar nog iemand anders eerder zou bevallen. Ze zei tegen mijn vriend :' ik kom direct terug, ge zijt goed bezig, doe maar verder'. Stond hij daar alleen en ik was al in de persfase! Voor het zelfde geld was mijn baby er toch ineens uitgefloept! Het gezicht van mijn vriend was goud waard paniek, gecombineerd met te proberen mij niets te laten merken Gelukkig bleef ze niet te lang weg en had ze de gynaecoloog bij, want bleek dat die baby er niet zou uifloepen omdat zijn schoudertje vast zat en hebben ze hem dan nog met de trektang eruit moeten trekken...
De verloskundige had al van tevoren gezegd dat mijn 2e bevalling een stuk sneller zou gaan dan mijn eerste. Die was al snel binnen 4,5 uur dus ik rekende op ongeveer 3 uur. Met 40+5 om 3.00 in de ochtend braken mijn vliezen en begonnen de weeën. Na ongeveer 20 minuten getimed te hebben de verloskundige gebeld. Ze zou er aan komen. Ook gelijk mijn moeder gebeld om vast klaar te staan voor als ik naar het ziekenhuis zou gaan (mijn man wilde graag dat ik in het ziekenhuis zou bevallen na de ervaringen van de eerste bevalling) Om 3.50 was de verloskundige er en constateerde 3-4 cm ontsluiting. Dus moeder gebeld en om 4 uur naar het ziekenhuis. Om 4.20 kwamen wij daar aan en de dames van de spoedeisende hulp wensten ons succes en sterkte. Toen we om 4.25 in de verloskamer aankwamen werd ik niet lekker. Gelijk daarna begonnen de persweeën. En dit zal ik nooit vergeten. Ik riep dat ik moest persen. Zegt mijn verloskundige: nou schat, je moet het nog even ophouden want ik moet nog wat spullen klaarzetten Ik heb 1 of 2 persweeën weggepuft en toen mocht ik toch persen. 3 minuten later was onze 2e dochter er. Het fijne van deze bevalling was dat ik alles nog kan herinneren. Het ging snel maar ook zo relaxed. Een hele mooie bevalling!