Dinsdag 7 nov naar het ziekenhuis voor een echo (week ervoor zwangerschapshypertensie vast gesteld) dus extra controle. Die week ervoor was er nog niks aan de hand. Dus we gingen er vol goede moed heen. Tijdens de echo bleef die mevrouw wat langer stil, met als conclusie het was niet goed. De moederkoek werkte niet meer en de kleine was aan het overcompenseren met de bloedvaatjes in zijn hoofdje. Door gestuurd naar de gynaecoloog en er werd gelijk een opname gepland. Boven bij het observatorium aan de CTG de eerste was goed maar had het systeem niet opgeslagen dus nog 1 en die was niet goed. Vanuit daar ben ik naar mijn kamer gereden en kreeg ik meerdere CTG's allemaal waren ze niet mooi. Ik moest die kleine teveel prikkelen. 's middag's om 14.00 een longrijpingsprik gehad. Rond een uur of 23.00 werd ik naar de verloskamers gereden voor een continue CTG. uitleg gehad over wat er kon gebeuren en mijn vriend in de nacht naar huis gestuurd. We hadden gevraagd dat als de bevalling wel zou beginnen of hij er optijd bij kon zijn en ze zouden op hem wachten. Dus heb geprobeerd wat te slapen wat niet is gelukt. Om 02.30 zat de dokter op mijn bed met de mededeling dat ik mijn vriend moest bellen, want ze gingen een spoedkeizersnede doen. Ik was helemaal in shock. Mijn vriend stond binnen 15 min in mijn kamer. (ben nog nooit geopereerd dus was als de doods!!) eenmaal op de OK kreeg ik een ruggenprik. De eerste ging mis dus moest er nog 1. om 03.42 werd onze zoon voor het scherm gehouden. Wat issie mooi!!!! Mijn vriend is al die tijd bij hem gebleven, de aller eerste x dat ik hem zag was 2 uur naar zijn geboorte. 2 dagen later mocht ik met ontslag (kleine ligt op de neonatelogie) de dag naar mijn ontslag kreeg ik zware koortsstuipen dus moest weer terug. Pas naar 3 dagen zoeken en vele fouten verder kwamen ze erachter dat ik placenta resten had (best knap naar een keizersnede. De resten waren 4bij2 cm) Diezelfde avond met een algehele narcose gecuretteerd en uiteindelijk 2 dagen later gezond verklaard... Wat een hell.. Maar onze kleine man maakt alles goed. Helaas veel van hem moeten missen met buidelen enz. (want ze dachten aan een longontsteking of luchtweg infectie) dus mocht niks met de kleine.. Nu alles vollop aan het inhalen en wachten tot hij naar huis heen mag!!
Gênante bevalling, nee wel een beetje traumatisch, helaas. Het begon zo goed. Mijn vliezen braken op 40.2 weken en ik was ontzettend blij " nu gaat het beginnen dacht ik" het kindje werd boven gemiddeld geschat, maar ik voelde aan alles dat het wat meer als bovengemiddeld was en het feit dat ze mij tot 42 weken door wilde laten lopen voelde alles behalve goed. Maar toen waren de vliezen gebroken, en er gebeurde helemaal niks. Dus wij elke ochtend braaf naar het ziekenhuis voor controles, alles leek met de kleine goed te zijn, maar na meer als 48 uur werd er in overleg gekozen voor inleiden. Mijn vliezen werden voor de zekerheid voor het infuus nog 1 keer door geprikt om te kijken of dat de weeën zou opwekken en ik had al 2 cm ontsluiting en alles was al mooi verweekt. Ik wist 5 minuten later niet wat mij overkwam. Bij de bevalling zou eigenlijk een beval coach aanwezig zijn, maar ze was ziek ( gelukkig maar want ik had haar anders echt zwaar voor leugenaar uit gemaakt) "Nee de weeën komen en gaan, je kan zelfs nog tussendoor een appeltaart bakken" ik had die geweldige appeltaart met alle liefde in haar gezicht gesmeten. Want hier was de geweldige weeën storm. Elke 20 seconde een wee en binnen 2 uur zat ik op 4 cm ontsluiting. Ik hield het niet meer en eiste om die geweldige ruggen prik. Die werd gezet en nadat die gezet was kreeg ik direct persdrang. Binnen 4 uur had volledige ontsluiting(!) en dat bij een eerste kindje. Ik was ontzettend trots en eigenlijk dacht iedereen "nou dit is zo gebeurd" Na 2 uur persen kon ik niet meer, het kindje kwam niet over een punt heen om de pomp te gebruiken en er werd opeens gesproken over een spoed keizersnede. Totdat ik riep dat ik dat echt niet wilde( stiekem heb ik natuurlijk niks te willen) en ik niet voor niets 2 uur had lopen persen. Daarop volgend kwamen 3 Gyn beoordelen of de pomp ook een optie was. Er werd gesproken over 50% kans en door mijn instelling is daar uiteindelijk voor gekozen. Maar wat even een hulpmiddel had moeten zijn werd een totale horror scenario. Het hoofdje was eruit maar de schouders wilde niet mee. Er werd op de noodknop gedrukt, er kwam 8 man verloskundige en andere mensen binnen, er werd getelt, er werd aan mijn benen getrokken en op mijn buik geslagen. Ons kindje zat vast achter mijn schaambod met zijn schoudertjes. Er werden twee handen naar binnen gebracht geroepen dat dit heel veel pijn ging doen en opeens was hij daar, op mijn buik helemaal gezond en zonder verdere complicaties. En toen kwam ook nog eens de medeling dat de zwangerschap heel anders had kunnen lopen als meneer klein was geweest. Hij had het namelijk voor elkaar gekregen om een knoop in de navelstreng te maken. Hij woog trouwens 4440 gram en was 56 cm!
Lief dat je dat vraagt. Geestelijk hebben mijn vriend en ik er 2 dagen absoluut niet over kunnen praten en als ik het nu aan iemand vertel barst ik ook in huilen uit. Hij dacht echt ik raak straks alles kwijt. Het is van onderen ook een soort van oorlogs gebied. Een grote knip aan de ene kant en aan de andere kant is het zo dik dat ik mijzelf thuis elke dag moet kathariseren omdat mijn blaas niet aangeeft dat het vol is en omdat mijn zenuwen plat gelegd zijn door de bevalling en er dus geen druppel zelfstandig uitkomt. En ik kan hem gemeens zelfstandig verzorgen omdat ik dan zo duizelig word dat ik het gevoel heb dat ik dan omval en stiekem vind ik dat nog het aller ergste. Sorry, misschien klink ik een beetje als een zeur dat is absoluut niet de bedoeling!
@Ysabella meid wat een enorm heftige bevalling hebben jullie gehad. Let je goed op jezelf? Als het nodig is: aan de bel trekken hoor! Dikke knuf
@Ysabella, jeetje meid wat enorm heftig! Nee je bent geen zeur, absoluut niet zelfs. Denk goed aan jezelf, sterkte! Enne natuurlijk gefeliciteerd he
Wat heftig allemaal voor jullie! Je bent GEEN zeur en al zou je zeuren: daar heb je alle reden toe! Ik kan me heel goed voorstellen dat je het erg vindt dat je je kindje niet helemaal alleen kan verzorgen, maar ik vind het ook prachtig: wat een moederliefde, dat je dit ondanks je lichamelijke toestand toch het belangrijkste vindt! Je zoontje boft maar met jou! Ik hoop dat je snel herstelt, zowel geestelijk als lichamelijk. Als ik je ongevraagd wat advies mag geven: geef jouw gevoel over deze bevalling en de nasleep een plekje, praat er over als jullie er aan toe zijn, zoek eventueel hulp (ik heb hele goede verhalen gehoord over EMDR), maar vooral: neem het zelf serieus! Het is niet niks wat je hebt meegemaakt, maar meid: je hebt het toch maar doorstaan en ook hier ga je doorheen komen. Wat een topwijf!
Dank je wel voor je ongelofelijke lieve berichtje, dat doet mij echt ontzettend goed! Tuurlijk mag je ongevraagd advies geven, graag zelfs. Sowieso als ik hier last van blijf houden stap ik naar de huisarts. EMDR heeft voor iets anders niet gewerkt dus daar ben ik nu een beetje huiverig voor, maar misschien is er iets anders wat ter zijnde tijd wel bij mij past. (mocht ik hier last van blijven houden.) Wij kennen elkaar niet, maar je hebt mijn dag al helemaal goed gemaakt!
@Ysabella Wat een heftige bevalling! Snap dat je helemaal van slag bent. Je bent absoluut geen zeur, want je hebt het echt zwaar (gehad). Hopelijk kun je het een plekje geven samen met je vriend. Knuffel!
@Ysabella wat heb jij een horror bevalling doorstaan. Ongelooflijk. Ik vind het ontzettend knap dat je dit toch hier op t forum verwoord, en ook dat je ondanks alles voor je zoon wilt zorgen. Ik geloof dat ik niet zoveel moed heb als jij, want ik ben nogal bang geweest voor inknipping en scheuren. Ik was nog banger voor de keizersnede, maar dat is me ontzettend meegevallen. Respect en heel veel beterschap. Blijf alleen niet te lang lopen met je klachten, zowel lichamelijk als geestelijk. Je hebt veel meegemaakt. Zorg goed voor jezelf.
@Ysabella je merkt aan de reacties al dat er hier met je meegeleefd wordt. Gebruik dit dan ook voor een stukje verwerking en vergeet niet dat je niet kan zeuren over zoiets. Ik moest mijn bevallingen ook verwerken door erover te praten en die waren in vergelijking echt een eitje. Wat ik je nog wil vragen: hebben ze de sleutelbeenderen van je kleine man gecontroleerd? En later nog eens? Onze oudste zat namelijk ook vast met z’n schouder en daarbij is het sleutelbeentje gebroken. Daar kwamen we echter pas na vier weken achter aangezien de breuk ‘heel netjes’ was. Hij heeft vier weken gehuild voordat de fysio uiteindelijk de bult ontdekte die later is ontstaan. Dus mocht je kleine man veel huilen en bv niet rustig worden met wandelen of wiegen: laat even daarnaar kijken. Sterkte sterke vrouw!
@Jenneke88 dank je wel voor je opbeurende berichtje! Ik weet zeker dat jij ook die moed hebt. Keizersnede is ook heftig en alles behalve fijn en vooral niet te onderschatten! Hihi bij de knip vroeg ik of ik mocht gillen als het pijn deed, maar ik heb niks gevoeld, dus gillen was niet nodig Haha alsof dat dan het pijnlijkste zou zijn van de hele bevalling. Over dat soort dingen kan ik achteraf heel hard lachen. @Bioluun , ja het overvalt mij zelfs een beetje ik had niet verwacht dat mensen die je niet kent zo met je mee kunnen leven en mij niet een aansteller vinden. Het doet mij in ieder geval ontzettend goed! Dank je wel voor de tip, ze hebben er naar gekeken er zijn twee kinderartsen langs geweest die alles hebben gecheckt. Ik probeer zoveel mogelijk mijn rust te pakken maar ik ben zo moe dat mijn huid geel is gaan uitslaan. ( dat is een onschuldige lever aandoening waarschijnlijk die opspeelt bij extreme vermoeidheid) Mijn ogen zijn niet geel dus ik heb gelukkig geen geel zucht. Maar leuk is anders. Ik denk overigens niet dat je bevallingen kan vergelijken. Ik zeg altijd tegen anderen " jou eigen "pijn" doet altijd het meeste pijn" dus ook al vind je jou bevalling minder heftig, het was voor jou wel heftig dus het voor jezelf bagataliseren hoeft helemaal niet! Wat naar trouwens dat jullie kindje uiteindelijk een breukje had. Het lijkt mij frustrerend om daar 4 weken later achter te moeten komen.
Wat een mooie, leuke, grappige en soms heftige verhalen! Hier twee bevallingen en twee totaal verschillende ervaringen. Bij de eerste lag ik aan zo'n morfine pomp. Mijn man was met mijn vriendin-vk aan het kletsen (die overigens beide bevallingen gedaan heeft). Ze hadden het over een verbroken relatie van een kennis. Ik hoorde mezelf ineens zeggen "He is net een soap" ze keken me vervolgens echt zo aan "die is gek" haha. Toen J. Er was zei ik "we hebben een facking baby gemaakt" alsof ik verwacht had dat ik zwanger was van een alien ofzo... En ik weet nog dat er een stagiaire mee wilde kijken en ze vroeg of dat goed was. " Tuurlijk, het is toch open huis" Bij R was mijn eerste reactie "oef hij is niet zo goed gelukt". En ik zag vervolgens mezelf in de spiegeling van de tv en vroeg of iemand daar alsjeblieft iets overheen wilde gooien omdat ik een tsunami zag..
Hihihihihihi, ik vind dit topic zó leuk! Heerlijk om te lezen nu mijn eigen bevalling steeds dichterbij komt, wel spannend, maar toch ook fijn dat veel mensen er leuke/grappige herinneringen aan overhouden!
Haha was al verbaasd dat dit forum nog open was. Nu snap ik het een beetje. Klik eigenlijk meestal op nieuwe berichten maar kwam deze niet snel tegen.
Memorabel was het zeker! Om 0:00 begonnen de weeen, ik zei nog tegen man; we kunnen wel gewoon gaan slapen hoor, zoiets bouwt heel rustig op! We waren nog niet boven of het ging helemaal los. Ik wilde op mn telefoon bijhouden hoe lang de weeen duurde en hoe lang er tussen zat, en binnen no time wist ik niet meer wat nou weeen waren, of wat de tijd ertussen was. Het hele lijstje was gewoon rond de 2 minuten. Man wilde al eerder de verloskundige bellen, maar ik was bang dat we te snel zouden bellen, dus om 2:15 is hij onder luid protest toch gaan bellen. Ik vroeg me ondertussen af hoe ik dit nog nog zooo lang vol moest gaan houden; een eerste bevalling is toch 1 cm per uur? Om 2:45 is de verloskundige er. Ik heb 5 cm ontsluiting. Gelukkig! Het advies: even douchen om iets te ontspannen, ze komt rond 5:00 weer terug. Rond 3:00 stap ik dus onder de douche. Na 5 minuten heb ik het idee dat ik persweeen heb, ik kan het echt niet tegen houden! Maar snel weer onder die douche vandaan en man laten bellen dat ik persweeen heb. De verloskundige vraagt of mijn vliezen al zijn gebroken. Dat zijn ze niet, dus ze komt wel wat eerder maar zonder haast. Tot 4:30 dan.. Ik lig ondertussen op bed. Man hangt op, en gelijk roep ik: bel maar weer, vliezen zijn nu wel gebroken! We hebben het in zijn telefoon nagekeken achteraf: 2 minuten nadat hij opgehangen had, heeft hij weer gebeld. Ondertussen heeft man gecheckt: Yes het vruchtwater is helder, dus lekker thuis bevallen. ( ik wilde eeecht niet naar het ziekenhuis!) 3:45 is de verloskundige er weer. Ik heb volledige ontsluiting! En tegelijk zegt ze; we gaan naar het ziekenhuis, want ze heeft in het vruchtwater gepoept. (Waarschijnlijk omdat het zo snel ging, na het brekek van de vliezen nog gepoept) Dit kwam me toch rouw op mn dak! Ben boos geworden en heb denk ik wel 10x geroepen dat ik echt niet ging! hoe moet ik nou naar het ziekenhuis? Ik heb volledige ontsluiting en persweeen! Ik zou bij de verloskundige in de auto gaan, man erachteraan met onze eigen auto. Na even proefpersen mocht ik toch bij man in auto. Doodeng! Maar ze verzekerde me dat baby echt niet onderweg geboren zou worden. Om 4:00 rijden we weg. Het is glad en is net begonnen met sneeuwen. We doen er 30 minuten over ipv 15. In het ziekenhuis moet ik de persweeen weg puffen, baby zit nog redelijk hoog. Heb gevraagd of ze wel goed waren, hoe kun je persweeen nou wegzuchten joh! Om 5:22 mag ik eindelijk gericht persen en om 5:45 is ze daar! Ondertussen is alles al wit buiten, en de 2 volgende dagen dat ik helaas nog in het ziekenhuis moet blijven, lig ik trots te zijn met baby in mn armen en ligt heel Nederland plat door de heftige sneeuwval..
Bij de geboorte van mijn dochtertje, wat nogal snel ging, lag ze na de bevalling bij mij op de buik. Ik streel haar en fluister lieve woordjes: 'ach kereltje, lief jongetje, lekker bij mama, lieve knul'....'eh, is het eigenlijk wel een jongen?' (wij wisten het van tevoren niet).