Super om zo te lezen, maar vraag me af hoe ik gereageerd zou hebben als het bij mijn bevalling gebeurd was.
Leuk hoor, om al die verhalen van de andere mama's te lezen.. Ik heb ook iets grappigs meegemaakt wat ik jullie niet wil onthouden.. S'middags om 15.00 uur ben ik mijn slijmprop verloren. Mijn weeen begonnen op s'avonds om 23.15 uur.. Toen ik s'nachts op het toilet zat dacht ik dat mijn vliezen spontaan op het toilet braken... Ik schreeuwde naar mijn vriend, die in de woonkamer stond dat hij iets van een bekertje moest pakken om het vruchtwater voor de vk op te vangen.. Hij kwam bij mij in het toilet met het bekertje en ik plaatste het bekertje onderop om het vruchtwater op te vangen... wachten wachten en nog eens wachten maar er kwam maar niks.. Na eventjes te hebben gewacht kwam er wel weer een wee en weer water... (wat ik dacht dat vruchtwater was) Wat bleek!!!! Tijdens de weeen leunde ik meer achterover... en ik zat tegen de spoelknop aan die op dat moment zachtjes begon te lopen.. Heb tussen de weeen, ondanks de pijn er wel heel erg om kunnen lachen samen met mijn vriend...
hihi dat is best grappig!! Ik heb trouwens tijdens m'n bevalling ook nog geroepen dat ik 'Gvd betaald zou moeten krijgen hiervoor!'
Ik heb na ruim een uur persen en al 2 dagen bezig geweest te zijn met inleiden een keizersnee gehad en was erg suf dus het kon me allemaal niet veel interesseren.... Op een gegeven moment aan het einde van de keizersnee kwam er iemand naar me toe en vroeg: Wil je de placenta zien? Dus ik zeg tegen haar: Nee dankjewel doe er maar wat leuks mee...... Toen ik op mijn kamer in het ziekenhuis kwam was een van de eerste dingen die mijn vriend zei: Nou nu ben je ook eens een keer goed genaaid!! De zuster stond er ook bij en vond het niet zo grappig Ik eigenlijk in eerste instantie ook niet maar later kon ik er wel om lachen.... Oh en na 2 dagen inleiden toen de zovvveeeelllsttee kwam kijken heb ik geroepen: "Ik lijk wel een kijkdoos" Maar eigenlijk ben ik vrij netjes geweest heb ook niemand uitgescholden ofzo en zal vast wel eens een opmerking hebben gemaakt maar goed dat doe ik wel vaker en heb niet echt iets onthouden....
na 48 uur gebroken vliezen te hebben moest ik in het ziekenhuis bevallen. Rond 19.00 begonnen de eerst weeen en rond 1 uur hield ik het thuis niet meer uit! bij het ziekenhuis aangekomen te zijn moesten wij via de nachtwakers en dus via een andere route naar de verloskamers. na 5 minuten zoeken heeft mijn man toch maar iemand opgehaald die ons naar de juiste lift bracht! Ik kon hier op dit moment niet echt om lachen maar achteraf natuurlijk wel! Gelukkig bleek ik al 9 cm ontsluiting te hebben maar helaas het kindje nog niet ingedaald. na 2 uur persweeen te hebben opgevangen mocht ik eindelijk persen. na 1,5 uur was het kindje er nog niet. uiteindelijk is hij met de vacuum geboren. de verloskundige had een knip gezet en deze was iets doorgeschreurd door de bevalling. Zij zegt tegen mijn man dat ze me netjes onderhuids zal hechten en dat je er straks niks meer van zal zien. Als reactie zegt mijn man: dat is mooi want dan komt haar carriere als pornoster ook niet in gevaar!!!!! een van de weinige momenten dat ik met mijn bek vol tanden lag! Grapjas!
Nou ik had me er wel op verheugd, maar er zijn geen echt opmerkelijke dingen gezegd/gebeurd tijdens de bevalling. Wel wat dingen die me wel bij zullen blijven: De eerste weeen kwamen rond 3 uur 's nachts, ik was toen veel wakker en had telkens een liedje in mijn hoofd van een cd van Eva: Toemba, toemba, toemba, toemba toemba, toemba, toemba! In het bos, in het bos wonen indianen. Als je er eentje tegenkomt, dan schiet hij met bananen! Zó'n irritant liedje, maar wel heel grappig, mijn bevallingsliedje Verder duurde het lang voordat ik besefte dat de bevalling toch echt wel begonnen was, toen de verloskundige tegen mijn vriend zei dat hij de kraamzorg maar moest bellen omdat de kraamhulp moest komen, had ik echt zoiets van: maar die moet dan straks uren wachten! Gelukkig dacht ik het alleen maar, want 1,5 uur later was Lisa er al (en toen was de kraamhulp er pas zo'n 3 kwartier) Toen mijn vliezen braken zei ik dat behoorlijk hard, want de verloskundige en stagiaire zaten beneden, dus ik dacht, ik roep het lekker hard, komen ze vanzelf wel naar boven. En ik commandeerde mijn vriend om handdoeken te pakken, wilde hij naar de badkamer lopen, dus ik: nee, hier uit mijn kledingkast, links bovenin! Vond ik allemaal vrij normaal, maar mijn vriend vond het nogal komisch dat ik zo helder was (en hij niet ) terwijl ik toch volop weeen had (had 9cm toen). En toen de verloskundige daarna opmerkte dat het niet zo warm was in de slaapkamer, dacht ik even grappig te zijn door te zeggen dat ik het er best wel warm vond . Gelukkig vonden ze het ook wel grappig, ik achteraf niet zo, want door mijn bijdehandheid kwam de volgende wee lekker hard aan. Daarna heb ik me maar bij het bevallen gehouden ipv grappig proberen te zijn En waar mijn vriend gisteren mee kwam, wat hij wel grappig vond en twijfelde of hij dat wel moest vertellen tegen mij, was dat ik tijdens het puffen een soort van puvuhvuh zei de hele tijd (oftewel pvv, en laat ik nou helemaal niets met die Geert Wilders hebben...) En niet genant ofzo, wel heel bijzonder vind ik: tijdens het persen voelde ik Lisa bewegen, opeens realiseerde ik me dat ik nu toch echt mijn meisje op de wereld ging zetten! Ik heb dus geperst met 1 hand op mijn buik terwijl ik haar daaronder voelde bewegen, heel bijzonder! En als een reflex ging ik meteen met mijn hand tussen mijn benen voelen toen ik het hoofdje voelde staan, erg apart en heel bijzonder om te voelen!
Ik had ook een liedje in mijn hoofd net als Snoopy1979. Zo ving in mijn rugweeën op door het volkslied van Engeland te nuriën. Hoe ik daar bij kom . Toen ik na de bevalling gehecht moest worden ben ik dit ook gaan doen.
Ik zelf heb niet zoveel genants gezegd tijdens de bevalling, alleen zei de kv na de bevalling tegen de vk tijdens het hechten. Ik vind het altijd zo knap dat jullie er nog iets van kunnen maken hahaha. Ik vond het wel grappig en kon er wel om lachen!
Het is nu lang genoeg geleden dat ik kan lachen om sommige details van mijn ervaring met het natuurgeweld in mijn lijf. Na een horrornacht van 10 uur heftige rugweeen en amper ontsluiting, ben ik op aanraden van de vk in het zh opgenomen om een ruggeprik te krijgen. Om te controleren of hij werkte kwam de anesthesist steeds met ijsblokjes aanzetten die ze van mijn tenen naar mijn heupen bewoog. Ik voelde steeds alles als ijskoud, zelfs toen ze voor de derde keer de dosis had verhoogd. Zegt zij "je ziet er zo bedriegelijk slank uit, maar je hebt nu een dosis om een olifant mee plat te leggen, weet je ZEKER dat dit ijsblokje koud aanvoelt?". Um, ja, en mijn rugweeen voelen ook nogsteeds als rugweeen? Toen de prik eenmaal werkte, lag ik daar stoned grapjes te maken, dat ik wel vaker zo'n prik wilde om even te zweven, dat ik het allemaal best vond zo en best zelf naar de wc kon. etc Het is maar goed dat ik vast lag aan een CTG en een infuus, ik was zo gaan lopen om te laten zien dat ik dat met gevoelloze benen ook wel kon. Helaas was de prik uitgewerkt toen ze ontdekten waarom ik na 16 uur nogsteeds maar 4 cm ontsluiting had. Renske lag gezellig naar boven te kijken. Dus werd ik doorgeleid met weeenopwekkers. Na een paar uur pure horror met een orkaan van rugweeen en buikweeen die ik op mijn zij moest opvangen om Renske op andere gedachten te brengen... vroeg de verpleegster: moet je poepen? Are you kidding me? Dat was wel het laatste waar ik aan dacht, maar toen ik even diep groef onder al die pijn, voelde ik inderdaad een lichte aandrang. Ik op mijn rug om te persen, en idd, daar kwam uiteraard eerst een miniscuul poepje Ik had mezelf nog ZO beloofd om 1. niet te kotsen en 2. niet te poepen bij de bevalling. Dus ik begin midden in mijn weeen met een blozende kop omstandig mijn excuses aan te bieden aan de omstanders, en niet begrijpen waarom mijn man een lach zat te onderdrukken. Maar goed, na die ontsluitingshel en een klein poepincidentje heb ik Renske in 6 minuutjes naar buiten geperst. Het eerste dat Renske deed was een klein poepje op mama's buik. Zo moeder zo dochter.
Omdat mijn bevalling snachts begon en vrij snel op gang kwam,ik had binnen 2 uur volledige ontsluiting liep mijn mannetje nog in zijn boxershort toen de vk kwam. Het was allemaal zo hectisch dat hij geen tijd had om iets aan te trekken maar omdat onze kleine meid er niet uit wilde moesten we naar het ziekenhuis. Manlief me netjes geholpen om wat aan te trekken voor naar het zh. Zegt de vk tegen mijn man en jij zal jij niet eens wat aantrekken. Mijn manh shit loop ik hier nog in mijn onderbroek In het ziekenhuis aangekomen krijg ik een draadje ingebracht om de kleine in de gaten te houden zeg ik tegen de gyn maar ik wil helemaal geen vacuumpomp. Tijdens het persen zegt de gyn:kom op ik kan de haartjes al zien waarop ik antwoord dat kan niet want ze is kaal. Ik ging er tijdens mijn hele zwangerschap vanuit dat de kleine net zoals zijn papa en mama kaal geboren zou worden. Omdat mijn bevalling zo snel ging had ik zelf heel veel endorfine aangemaakt waardoor ik in een roes zat. Ik riep dan ook de hele tijd van ze hebben me iets gegeven en daar ben ik niet blij mee. Tijdens het hechten zei mijn man tegen de gyn had je niet beter een ander vak kunnen kiezen Toen ik na de bevalling mocht gaan douchen en ik opstond verloor ik best wat bloed ook onder de douche en ik maar zeggen tegen de verpleegkundige: sorry hoor sorry hoor kan er niks aan doen.
Een vriendin van mij heeft haar weeen opgevangen met "de vol-gen-de komt uit Chi-na". Werkte ook als een trein
Hahahaha 'dat kan niet want ze is kaal' En grappig he, dat excuses aanbieden. Ik heb zelfs tijdens mijn weeenstorm in die 2 seconden tussen de ene en de andere wee nog 'sorry' gezegd voor mijn gejammer
Dat hoor je echt vaak.. dat vrouwen vaak 'sorry' zeggen tijdens het bevallen.. heb ik eigenlijk helemaal niet gehad. Alleen 1 keer toen de ruggenprik gezet werd. De verpleegster moest de band om m'n buik vasthouden terwijl de prik gezet werd. Dan moet je met zo'n kromme rug gaan zitten heel ongemakkelijk en moest ook nog ff een wee wegpuffen. Toen de wee weg was bleek dat ik de pols van de verpleegster vast had en daar stonden m'n handen in afgedrukt... OOPSSSSSS SORRIEEEE!!
Ik riep tijdens het persen 1 x heel hard GVD!!!!!! En de verpleegkundige had een kruisje om haar nek (zag ik later) en die zei zoiets als "nou nou zo kan ie wel weer". En toen heb ik haar heeeeeeeeeeeel boos aangekeken. Ik vond het toen zo'n trut. Na de bevalling was het eigenlijk een super lieve vrouw ha ha. En heb ik mijn excuses maar even aangeboden.
hahaha, om te gillen al die verhalen!! Ik ben thuis bevallen. Op een gegeven moment tijdens de persweeën bleek dat Milan z'n vuistje naast z'n hoofd zat. Als het te snel zou gaan, liep ik dus het risico om flink uit te scheuren. Milan was namelijk al ruim 8 pond, plus nog eens een vuist....best veel. Dus de verloskundige zei op een gegeven moment heel streng dat ik goed moest luisteren en niet mocht persen. Dat zei ze een paar keer en toen schijn ik met een heel klein stemmetje gezegd te hebben: Nee, ik beloof dat ik echt niet zal persen. De kraamhulp stond er naast en die moest daar achteraf zo om lachen. Maar goed, alles is goed gegaan en ik ben niet uitgescheurd!