@dekker, jeetje wat een HEL bevalling!! Pffff Maar wat fijn dat alles toch nog goed gekomen is! Van harte gefeliciteerd met jullie dochter!
@dekker, wat een rotverhaal tussen al deze lachwekkende verhalen! Hoop dat jullie kleintje het snel goed doet! Mooie foto's trouwens! Dan mijn leukste herinnering van m'n bevalling is er eentje over m'n man, aangezien ik zelf zo mak als een lammetje was hahaha... Ergerde me aan genoeg dingen en dacht genoeg, maar daar bleef het bij. Maar toen ik persdrang kreeg en de verpleegkundige verkondigde dat het nog niet mocht, want volgens haar kon ik nooit al volledige ontsluiting hebben, en ze wegging en ik weer een perswee kreeg, raakte m'n man in paniek en gilde 'neeeeheee nog niet persen!' en begon vervolgens uitbundig te puffen whahaha... Hierop heb ik hem alleen aangekeken en gevraagd nog een keer op de bel te drukken, want dit ging ik echt niet ophouden!!! Andere verpleegkundige kwam en die heeft snel de gyn geroepen en toen bleek ik gewoon al volledige ontsluiting te hebben en m'n lichaam deed het werk. Dacht wel toen die kleine op m'n buik lag, 'oja nu moet ik natuurlijk wel ff wat liefs zeggen' hahaha. En toen er een knip gezet werd en ze zei dat het een klein knipje was 'no way!' en alsof m'n muts ontploft was... En toen het hechten ook nog eens 45 minuten duurde wist ik het zeker, dit was geen klein knipje! Maar er iets over zeggen ho maar hahaha zo komt er van mezelf toch ook ineens wat omhoog, zoals jullie zien hahaha..
Nou genant is het niet maar memorabel wel: "mijn man dacht wel even met mij mee te gaan puffen... was ie even vergeten dat ie net een hap brood had genomen met:..... HAM-PREI salade..... GADVER dacht echt dat ik over m`n nek zou gaan... achteraf hebben we er erg om kunnen lachen maar op dat moment .....grrrr"
Wat grappig om te lezen allemaal! Ik heb helemaal NIETS gezegd.. niet gescholden of wat anders, gewoon helemaal niets. Ik was totaal in mezelf gekeerd. Ik had trouwens een ingeleide bevalling met ruggeprik en flink wat pijn gehad.
Echt hilarisch dit..... Toen ik mocht persen, moest ik naar onderen persen van de VK. Ik was schijnbaar rood in mijn gezicht en van onderen gebeurde er niets. Ik wist echt niet wat ze bedoelde en had besloten dat Tess dan maar moest blijven zitten. Zei ook letterlijk "ja, laat maar dan, ik weet het ook niet meer....". Toen zei de kraamverzorgster heel wijs "tis net als poepen". Dus ik "maar dat kan ik wel!" Vanaf toen ging ik ook prima persen. * Toen ik eenmaal aan het persen was, moest de VK een "randje wegmaseren", dus ik "welk randje?", had echt geen flauw idee. Dus ze heeft het even uitgelegd en wilde met de vingers naar binnen....dus ik "euh, dat gaat niet hoor.....past niet...." (whaaahaaa, alsof de vingers niet kunnen en het hoofd van Tess wel). Toen ze eenmaal aan het maseren was, had ik helse pijn, na 2 keer semi-vriendelijk (tja, hoe vriendelijk ben je onder het persen?) gevraagd te hebben of ze wilde stoppen....heb ik haar bij de derde keer weggeschopt. Oeps! Ik wilde haar weg hebben met de vingers, maar schoppen is niet echt netjes....Ze lanceerde gelukkig niet door de slaapkamer (was een flinke dame), maar zei wel even "OEF". Snorrie.... En dan even een andere genante medische aangelegenheid. Na een knie-operatie lag ik in de uitSLAAPkamer en was nog erg suffig. Maar volgens de verpleegster leek ik echt helder. Was echt aan het proberen iets van de cijfers van de klok te maken aan de wand, nou dan ben je dus niet echt helder..... Mgoe, de verpleegster zei: "mevrouw ......., we willen u even een zetpil geven tegen de pijn". En wat doe ik.....mijn mond zo ver mogelijk open......Pffffff, lekker handig met een zetpil. Tis haar uiteindelijk weg gelukt hoor.
Hahaha, soms zijn simpele aanwijzingen (het is net als poepen) gewoon het duidelijkst! Ik moest op een gegeven moment anders puffen, maar ik had al uren op een andere manier gepuft dat ik echt even de weg kwijt was. Gelukkig zag de stagiaire het meteen aan mijn wanhopige gezicht en ging ook puffen en toen kwam ik in mijn nieuwe pufrtime . En na een operatie begin 2007 leek ik ook heel wakker, ik werd wakker terwijl die buis nog in mijn keel zat, ik had dat niet echt door en wilde hoesten maar toen zat er dus iets voor mijn mond (de ingang van die buis dus). Gelukkig waren ze er snel bij, anders had ik 'm eruit getrokken . Ze gaven me de telefoon waarop ze mijn vriend gebeld hadden en ik zo van, ja hoor, het gaat prima, kom maar! Vervolgens ben ik in slaap gevallen voor 3 uur en mijn vriend zat dus aan mijn bed te wachten... daarna nog een hele tijd misselijk geweest en ik geloof dat mijn vriend me na zo'n 5 uur wachten daadwerkelijk mee naar huis kon nemen
Ik lig helemaal in een deuk hier.. tranen rollen over mijn wangen Iemand had het over een boek en ik ben het er helemaal mee eens! Ik heb een onwijze rot bevalling gehad door een chagerijnige vk van het ziekenhuis en echt genante momenten heb ik niet gehad. Ik was vrij helder en rustig. Het enige wat ik nog niet snap van mezelf en waar ik ook maar niet over uit kom is dat mijn vriend persé mijn laarzen mee moest nemen naar het ziekenhuis... Ik moest in het zkh bevallen v.w zw-vergiftiging dus toen ik al weeen en alles had en we naar het zk gingen, had hij alles al in de auto gezet enzo maar ik ging niet mee zolang hij die laarzen er niet bij had gezegt...
bang voor koude tenen, of ben je gewoon een ijdeltuit die graag op haar hakjes na de bevalling trots naar de auto wandelt
Ladies, erg bedankt voor deze grappige verhalen!!! Zoals jullie zien aan m´n banner moet ik nog gaan bevallen, maar dit maakt het een stuk makkelijker!! Ik hoef me dus niet te schamen voor windjes, poepen, schelden etc!!! Mooi! En de eerste de beste stagiaire (of verloskundige of verpleegkundige of wie dan ook) die tegen me gaat lopen zeuren over puffen of hoe goed ik het wel niet doe, krijgt 1 waarschuwing en daarna mag manlief haar wegbonjouren en anders krijgt ze een klap vrees is, hahahaha!! Maar daarin ben ik dan duidelijk niet de enige
Ik heb een keizersnede gehad.. Geen pretje maar door de ruggenprik helemaal duf.. Eerste wat ik riep was toen ik Jamie zag: Wat is hij groot en daarna huilen haha... Hij was juist heel klein... En het ergste vond ik dat ik zelf geen zetpil kon inbrengen.. Kon mijn kont niet optillen.
tijdens de weeën de meest geweldige teksten als * ok..dit is echt niet leuk meer...* * ik word hier agressief van...* ... *nog ff en ik ga gooien* ( terwijl je aan een ctg ligt..lijkt me handig) Intussen was het 19.00 en was ik al vanaf s ochtends half 5 bezig met weeën om de 2 minuten en was ik er wel klaar mee..dus toen de vk kwam en voelde dat ik nog steeds pas 7 cm ( na ppijnstilling en al) riep ik zelf al..snij de boel maar open.. dit gaat niet werken. Waren ze het niet geheel mee eens.. raar genoeg Wel kreeg ik een ruggeprik en weeënopwekkers met de mededeling dat als ik dan 10 cm had alles uitging en ik het op eigen kracht kon overnemen *Ja prima* gezegd maar dacht bij mezelf nahhhh echt niet stelletje malloten Een ruggeprik is niet leuk, kon niet goed voorovergebogen blijven zitten..ze hebben me ook met 2 man naar beneden gedrukt en ik maar vloeken huilen en tieren.. maar toen die erin zat.. heb ik meteen tegen de anesthesist geroepen *ik vind je leukkkkk, ik vind jou echt leukkkkk* UIteindelijk is het om 23.00 een keizersnee geworden.. toen er gewaarschuwd werd dat ze haar uit mijn buik zouden halen en dan meteen zouden overgeven stond mijn vriend al op om te kijke.. daar heeft hij nog steeds spijt van..hij kent me nu intiemer dan hij wilde Alleen haar hoofdje was er pas uit. DOchterlief met vriend mee.. en ik zou gehecht worden.. ehm.. geloof dat ik in slaap gevallen ben daar op de ok Wat nou adrealine..grin..
Ik vond het juist héél fijn dat de stagiaire telkens maar bleef zeggen hoe goed ik het deed! Dat idee had ik soms helemaal niet namelijk, maar door haar had ik telkens weer de moed om vol te houden (alsof je veel keus hebt , maar goed, het maakte het wel makkelijker). En het zeuren over puffen, op een gegeven moment moest ik anders gaan puffen omdat ze bang waren dat ik anders ging hyperventileren. Dat had ik zelf helemaal niet door. Ik had bij yoga geleerd hoe te puffen tijdens de ontsluiting, maar aangezien ik veel te vroeg persdrang kreeg moest ik gaan puffen alsof ik persweeen weg moest puffen. Tja en dat weet je over het algemeen niet zelf op zo'n moment. En je blijft dan ook zo in je puffen hangen dat je niet meer weet hoe het anders zou kunnen (dat had ik dus tenminste)
Ik ben thuis bevallen, maar moest naar het ziekenhuis omdat de placenta er niet uit wilde. Dus werd er een ziekenwagen gebeld. De broeder kwam boven (erg leuke jongen, jaja ik was goed bij na de bevalling..). Ze overlegde hoe ik van de trap af moest. Ik zei dat ik er wel gewoon vanaf kon lopen. Maar omdat ik zoveel bloed verloor, liep de broeder dus voor mij met een groot verband in zijn hand tussen mijn benen zodat de trap niet vies kon worden. Je had het moeten zien. Toen gaf ik daar niks om, maar als ik er nu aan terug denk... Heel charmant!
Oja ook wel grappig.. Mijn nicht wilde tijdens haar bevalling ergens in bijten en pakte toen de hand van haar man.... AUW
Lol, geweldig Zelf niet heel gênante dingen.. Toen mn zoon geboren werd, vroeg de gyn, weet je al wat het is? en ik zei:"ja hoor.. Een baby!!" En dan met zo`n lekker suf vaag hoofd.. Bij mn dochter, vond ik toch wel de minst snuggere opmerking, toen de gyn zei, je mag persen, en ik gaf als antwoord:"Nee hoor, dat kan nog niet, t is nog geen 17.00" (had in mn hoofd dat ik rond 17.00 zou bevallen..)
Zo, heb ik bij de bevalling van mn zoontje, per ongeluk, bij mn vriend toen, in zn zaakje geknepen.. Ik zat op tafel, of hing ofzo, en dr kwam een wee (die tafel, was ik nogal weg van..) en ik greep, en kneep hem per ongeluk, ook niet erg fijn denk ik
Herkenbaar, mijn vriend at alle muslie repen op die we (op advies van pufjuf) hadden ingeslagen. Ik kon echt de geur niet verdragen. Werd er zoooo misselijk van. Bevalling zelf geen bijzondere dingen volgens mij. Wel de dagen erna. Lag aa een infuus met medicijnen tegen zwangerschapsvergiftiging, soort spierverslappers... Mijn schoonouders waren op bezoek, zitten naast mijn bed. Ik ben half van de wereld doordat ik zo ziek ben. Maar goed, ik ga even verliggen in bed, en ik laat me dan toch een harde scheet, echt NIET normaal. Nou ik was er meteen weer bij. Voelde het ook niet aankomen, mede door de spierverslappers volgens mij. Schaamde me kapot zeg... Hihi...
Misschien is het ook wel fijn hoor, als er iemand naast je zit die je meehelpt. Maar over het algemeen kan ik daar niet zo heel erg goed tegen weet ik van mezelf. Mensen moeten mij gewoon met rust laten als ik pijn heb en vooral niet op zo´n betuttelende manier met me omgaan. Maar wie weet staat er wel een draak van een stagiaire die helemaal niet tuttelt maar juist mij flink aanspreekt. Dat zou ik dan wél weer heel erg fijn vinden!!!