Nou Melrose, ik verwacht deze week toch wel een verhaal van je aan je ticker te zien hihi, ik wens je een memorabele goeie bevalling. Kijk er ook naar uit maar wil nog 3 maanden wachten
Hier een genante... Na anderhalve dag bezig te zijn geweest, (waarvan een halve dag in het ziekenhuis met opwekkers) en al anderhalf uur persweeën, moest ik voor een keizersnede naar de OK. Na de ruggeprik (hémels trouwens!), kreeg ik in de gaten dat ik dorst had en een heel droge mond... Helaas mocht ik niks meer drinken. Dit vond ik echt heel erg, m'n mond was zó droog! Volgens mij door iets wat in het infuus zat, kon ik misselijk worden zei de vpk. En inderdaad, ineens moest ik overgeven, de bakjes lagen niet op de plaats, dus moesten snel gehaald worden. Ondertussen heb ik m'n man ondergekotst... Maar ow, wat was ik blij (en dat heb ik veelvuldig herhaald), want éindelijk was mijn mond niet zo droog meer, haha!
Hihi leuk topic dit. Ik had verder geen vreemde dingen ofzow.. Tijdens de weeen naar het zkh, sta ik op de trap, roep ik ineens knetterhard: ja sjonge vanmiddag komt mn pakketje van de wehkamp en nou is er niemand thuis! Mn man lag helemaal dubbel, waar maak je je druk om... Later, na het persen, flink ingescheurd, ik in paniek. De vk zegt: nou ik twijfel nog even of ik je hier ga hechten of dat je naar de ok moet... Toen riep ik heel hard: ik wil naar de ok! Niet hier hechten niet doen! Wilde ik eigenlijk niet maar leek me doodeng het hechten. Na 5 min moest ik toch naar de ok omdat ik teveel bloed verloor. De dag voordat ik naar huis mocht kwam de verpleging even afscheid nemen: ik werk morgenavond weer, dus misschien dat ik je nog zie. Ik: Ik hoop het niet!
Oja, heb me ook enorm druk gemaakt over 3 verjaardagskaarten die nog op de bus moesten... Meegenomen naar het zkh, ik zou ze onderweg wel posten... Mooi dat m'n moeder ze de volgende dag maar op de bus gedaan heeft... Haha! Gelukkig vond niemand het vervelend z'n kaartje later in de bus te hebben
Schiet me ook ineens iets memorabels te binnen. Ik werd na mijn thuisbevalling naar het zh gebracht vanwege een totaalruptuur wat op de ok gehecht moest worden. Maar ik was zo hyper na de bevalling dat ik bijna de trap afrende naar de brancard. En die broeder maar roepen,doe maar rustig moet ik je helpen. Komen we in het zh,hardstikke druk en kregen ze weer een spoedmelding binnen. De broeder had eigenlijk geen tijd om te wachten op iemand die me kon overnemen. Ik zeg laat maar ik kan zelf wel van die brancard af,ga maar snel naar die spoedmelding die hebben jullie harder nodig dan ik. Dus ik krabbel van dat bed af en hup in een ander bed gaan liggen. Komt er eindelijk een vk,ziet me daar liggen zegt ze oh je bent al geinstalleerd. Zeg ik tegen haar,ja het was druk hier en de ambu moest naar spoedmelding dus ik ben hier maar gaan liggen. Ze vond het maar vreemd dat mijn vk niet zelf had gehecht. Zeg ik nog:mijn vk doet dat niet zelf bij totaalruptuur. Oh oke je hebt totaalruptuur ja dan zal ik de ok maar bellen want dat ga ik hier ook niet hechten. Kom ik na het hechten bij op mijn kamer,is mijn dochtertje weg. Ik in paniek dus op het belletje gedrukt. Ja zegt de verpleegkundige ik heb ze op de babykamer gelegd zodat jij en de buurvrouw rustig kunnen slapen. Nou ik heb ze toch vriendelijk verzocht om per direct mijn meisje te gaan halen,wat een flauwekul. Ik moest snachts regelmatig naar de wc maar vond het nogal lastig om mijn bed uit te komen met die infuuspaal. Dan belde ik maar naar de zuster maar na de derde keer werd me medegedeeld dat ik nu toch echt moest gaan slapen. Ja hallo net of ik voor mijn plezier naar de wc zou lopen snachts. Was blij dat het maar een nachtje was en dat ik sochtends weer heerlijk naar huis mocht.
Wat een geweldig topic is dit!! Nou, ik heb dus ook wel een paar ''grappige'' momenten gehad bij de bevalling van onze eerste baby. - Op 28 's morgens lag ik nog in bed, manlief stond in de douche. Opeens braken de vliezen (ik was toen 40 weken en 1 dag) en ik riep mijn man. Die kwam in uit de douche rennen, naakt en helemaal nat zodat het hele huis nat werd. Hij schrok heel erg en hij begon heel gestresst dingen te roepen: ''Weet je het zeker? Wie moet ik ook al weer bellen? Waar liggen de autosleutels? Waar zijn het fototoestel en de filmcamera? Doet het pijn? Gaat het nog wel?'' enzo. Ik begon wat te grijnzen, ik was zelf ook een beetje zenuwachtig. ''Doe nou maar rustig, het is de eerste dus het gaat allemaal nog niet zo snel. Ik voel wat kleine kriebelweetjes maar verder nog niet. Kleed je eerst maar aan en help die zooi mee opruimen (alles was nat)!'' zei ik. Hij keek me zo aan van: Wat nou rustig? Je bent aan het bevallen! Dat was echt heel erg lachwekkend, dat gezicht. - Ik moest naar het ziekenhuis omdat er een ziekte in mijn familie voorkomt die meteen behandeld moest worden als de baby die zou hebben. Er was een stagaire bij de bevalling, een aardige meid. Ik ben netjes opgevoed, dus ik wilde niets zeggen tegen de stagaire die een nat washandje op mijn hoofd hield dat ik liever had dat ze de weeën mee wegpufte, want ik had omdat het de eerste was en de bevalling nog maar net begonnen was geen idee wat ik moest doen. Manlief zag het aan me en hij zei tegen de stagaire dat hij het wel even zou doen, dat washandje als zij maar pufte, want hij was niet zo pufferig (letterlijk, dat pufferig!). Ik lette niet zo op en zei: ''Gisteren zei je nog dat je het heerlijk vond om jezelf te wassen met een puf (je weet wel, zo'n soort wasbol)''. Iedereen lag dubbel van het lachen, omdat hij natuurlijk een ander soort puf bedoelde... - Op een gegeven moment waren de weeën zo heftig dat manlief het niet meer kon aan zien; hij barstte in tranen uit. Hij wilde me helpen maar hij kon het niet in zijn hoofd krijgen dat hij niets anders kon doen dan washandjes op mijn hoofd leggen en mijn hand vasthouden. De gyn zei heel droog: ''Meestal zien we de vrouwen huilen tijdens de bevalling..." Ik vond dat zo grappig dat ik nogal moest lachen. Iedereen lachte eigenlijk, behalve manlief. De vk voegde er heel droog aan toe: ''Meestal zien we de vrouwen niet lachen tijdens de bevalling...'' op het zelfde toontje als de gyn. - Ik ben heel bang voor prikken en een andere vrouw die in een andere kamer aan het bevallen was had schijnbaar een spuit nodig, want opeens komt haar gyn binnenstormen met een loeigrote spuit in zijn handen die riep: ''Snel, ik ga meteen prikken!'' Ik riep heel hard: ''Flikker op man, dat wil ik niet!'' Iedereen moest weer lachen en wat bleek: de arts was de verkeerde kamer binnengerend.. Verder heb ik me trouwens wel heel netjes gedragen... - Tijdens het puffen verzon ik steeds iets anders op het deze-wee-komt-nooit-meer-terug. Op een gegeven moment werd het: wij-willen-op-vakantie-naar-amerika en de-bakker-bakt-lekkere-witte-broodjes. Bij de stagaire liepen de lachtranen over haar wangen en ze zei: ''Ik heb nog nooit zo'n grappige bevalling meegemaakt!'' waarop de vk antwoorde: ''Dat is nogal logisch, dit is je eerste!'' - Ik kreeg een baby op mijn borst, het was een meisje. Ik zei zo heel verbaasd: ''We hebben een dochter!'' want iedereen dacht dat het een jongetje was. Mijn zusje lette niet op mij en aaide de baby over haar hoofdje. Ze antwoordde op mijn verbazing zonder te beseffen wat ze zei: ''Wat dacht je dan dat het zou zijn? Een knuffelbeer?'' Ondanks het hechten van de knip moest ik best wel lachen en zelfs de gyn zei: ''Hou op, dadelijk steek ik nog mis..'' En toen was iedereen wel stil, behalve de baby; die huilde. - De baby lag op mijn blote borst en het deken lag tot mijn onderlichaam en de familie kwam binnen. Mijn schoonbroer zei: ''Heeft er iemand een borreltje bij zich? Laten we proosten dat de baby net zo'n heerlijk lijf krijgt al haar moeder!'' Iedereen moest weer lachen, en de vk, de stagaire en de gyn grijnsden. ''Blijf met je handen van mijn schatje af, broertje!'' zei manlief, die zo bezig was met onze dochter en mij dat hij niet door had dat het een grapje was... Toen begon iedereen nog veel harder te lachen. Ik hoop dat ik bij de volgende bevalling geen genante momenten meemaak, maar als ik het hier zo lees in dit topic maakt iedereen dat mee....
Heerlijk die verhalen. Heb er al weer helemaal zin in Heb hier vooral leuke herinneringen aan de reacties van vriendlief. Bij de eerste werd ik 's nachts wakker met lichte krampen. Vriendlief was nog wakker dus die heb ik maar naar bed gestuurd omdat het een lange dag ging worden Toen ik hem tegen 11u wakker maakte dat hij zich maar moest gaan klaarmaken stond hij stuiterend en zingend onder de douche 'WE KRIJGEN EEN BABY !!!!!!!' riep hij telkens Bij de tweede kreeg ik vrij kort op elkaar weeen (na al 3cm ontsluiting en gestript) maar het was nog niet heftig genoeg. Hij wilde net buiten gaan roken maar durfde niet meer. Ik heb hem echt naar buiten geschópt om te gaan roken omdat ik zenuwachtig van hem werd. Elke 2 seconden deed hij de deur open om te vragen of hij al moest komen. Ik zei 'Rook nou alsjeblíeft die peuk op !! :x' terwijl ik stond te strijken Toen het wat heftiger werd het ZH gebeld en we mochten komen. Daarna mijn ouders, die op onze oudste zouden passen. J. werd zo nerveus dat hij niet wilde wachten tot mijn ouders er waren maar alvast in de auto gaan zitten want de oudste 'ligt toch al te slapen !' No way dat ik het huis al uitging zonder dat er iemand anders was. Dus hij stond al zeker een kwartier met zijn jas aan en ziekenhuis tas om z'n schouders terwijl ik hem smeekte om rustig aan te doen en niet zo nerveus te stuiteren Uiteindelijk een wee weg moeten puffen terwijl de lift open ging en de buurman daar uit stapte. Goedenavond buurman Omdat ik medicijnen slik werd er navelstreng bloed afgenomen na de bevalling om deze te onderzoeken. Bij het dichtdoen van het buisje liet de VK dit flesje een soort vliegen waardoor de bloedspetters op de muur zaten Wij wisten dat het bloed vanuit een buisje was maar voor de eerste visite was het toch een beetje luguber. Vooral omdat er druppels liepen over een affiche van het ziekenhuis 'Rustig bevallen in de bla bla suite?' met daar overheen een lading bloed
Hallo Dames,, ik lees met veel plezier deze verhalen Ik ben momenteel zwanger van onze 2e, de 1e heb ik gekregen op 14-08-2010. De desbetreffende vrijdag stond ik s`morgens op en ik had lichte krampen. Ik zei tegen mijn "man" blijf maar thuis... De hele dag zette het maar niet door... de avond werd het toch wat heftiger en rond 12 uur s`nachts zat ik om de 3 minuten.... De VK kwam langs(00.30): ze voelde even en zei:" meisje ,meisje jij gaat nog lang niet bevallen... pfffffffffffffffffffffff!! maar het deed wel zeer.. ze gaf nog een paar oefenweeen puftips...wat voelde ik mij een aansteller haha.... dus wij op bed en de pijn ging niet weg.. ff douchen(manlief sliep alweer) om 02.00 trek ik manlief wakker... en na 5 minuten roep ik dat ik moetoepen(genant) Hij zeggen nou doe eens rustig dit zijn pas de oefenweeen...kom we gaan nog even douchen...ik onder de douche en toen nog een wee..perswee!!! om 2.30 was onze zoon er!!!!!!!!!!!!!!! zonder verloskundige... wat ben ik toch trots op mijn beidde mannetjes!!!
Ik denk dat het memorabele moment was mijn mega stomme vraag: "Maar als ik nu ga persen?? Komt er dan ook een kind uit?" Waarop de stagiaire antwoord: "Uhh ja...? Dat denk ik wel ja..?!" (Ze klonk niet heel overtuigd ) Na de tijd heb ik uitgelegd dat ik dus bedoelde, of het al het "echte persen" was, of meer het mee persen voor het gevoel haha.
O en wat ik vrij memorabel vind: Onze dame klonk totaal niet als een schattig pas geboren baby'tje, meer als een bouwvakker..
Mijn grootste angst was dat ik zou gaan poepen tijdens t persen. Ik was er zo bang voor en schaamde me tegenover mn vriend.. Eenmaal persweeen begin ik keihard te schreeuwen; IK MOET POEPEN!IK MOET POEPEN! .. Uiteindelijk niet gepoept... Na de bevalling moest ik heel nodig plassen en had al 3x op t belltje gedrukt maar er kwam maar niemand, ik moest zo nodig dat ik zei; ja ik plas gewoon in bed hoor, ik hou het echt niet meer. Waarop mn vriend heel droog zegt; nee joh, doe is ff normaal. Kwam er eindelijk iemand, ik snel zitten op zon stoel maar er liep allemaal bloed langs mn benen. En voordat ik het doorhad zeg ik; lijkt wel een miskraam. Ik vond het zo erg dat ik dat had gezegd dat ik gelijk in huilen uitbarstte. Leuk al die hormonen...
Ik was druk bezig met de weeën wegpuffen maar hield t echt niet meer, belletje gedrukt kwam de zuster ik zeg ik wil pijnstilling wat heb je nou zegt ze een ruggenprik of een spuit in je been (doodsbang voor spuiten) riep ik doe ma die ruggenprik zegt ze oké gaan we na beneden voor de katheter en de spuit. Ik zeg katheter? Spuit? Neenee dame dat doen we dus niet. Dan doe maa die in me been. Zegt ze maar das toch ook een spuit waarop ik riep dan doe ik t wel wel zonder kwam er middenin de persweeen zon zuster met vreten aan waarop ik riep ziet t eruit alsof ik kan eten en honger heb? Rot op joh (ze wist nie hoe gauw ze weg moest komen..) best zielig haha
- Tussen de weeen door vroeg ik aan de vk die eerst mijn bevalling begeleidde of ze zelf kiddie's had, antwoord was nee, maar hoop ze ooit te krijgen. Antwoordde ik met begin er niet aan... - We gingen de ruggeprik halen, ik helemaal in mezelf gekeerd al mijn rug weeen aan het wegzuchten. Anesthesist+ assistent hadden grote lol om de dingen die ik uitkraamde. Ik vroeg aan hen waarom het zolang duurde, bleek dat het pas bij de 3e prik goed gelukt was en geen bloedvat hadden geraakt. Dus ik antwoorde met, oke ik vind het best maar als ik straks niet meer kan lopen schop ik in je ballen, alsof dat kan? Even later toen de ruggeprik werkte was ik zo stoned als weet niet wat, dus ik zei tegen hun van als ik zou kunnen staan zou ik jullie kussen. - Tijdens de persweeen, lopen schelden en tieren tja het was niet makkelijk dus ik heb god en jezus en maria er maar bij gehaald. Bleek mijn gynaecoloog en de verloskundige die toen assisteerde zwaar gelovig te zijn. OEPS. - Toen ze aan het hechten waren (16 stuks), 3 vrouwen sterk, eentje in opleiding was ik lekker mijn broodje aan het eten, en riep tegen manlief die met dochter op schoot zat, kijk Johan ik heb nu een kijkdoos! iedereen lachen, dus ik later tegen de vk in opleiding, goh je mag ook wel even opschieten, wil me douchen want ik vind mezelf stinken. Mevr even geduld bijna klaar, wilt u nog wat te drinken? ach ja en voor de rest heb ik me prima gedragen geloof ik...
Ik heb niet zoveel spannends geroepen. Eigenlijk niks namelijk. Stille Willy ben ik tijdens m;n bevallingen. Na de geboorte van m'n tweede zei m'n man: goed gedaan meisje, zei ik, Ach, 't valt allemaal wel mee. (navelstreng moest nog geknipt worden ). Vk moest hier wel om lachen en zei zo dat is weer eens iets anders als: "noooit weer".