zo.... 't heeft een heleboel etappes geduurd, maar ik ben er helemaal doorheen. Geweldig topic, heel ontnuchterend.... Benieuwd of ik over een aantal weken ook iets genants/memorabels te melden zal hebben....
Niet genant maar wel memorabel was toch wel de bevalling van de oudste. Ik was 37 weken zwanger en we gingen nog even een weekendje weg naar de camping waar mijn schoonouders een caravan hebben. Had een heel weekend al een onbestemd gevoel en wilde op zondag toch echt wel naar huis. 's Avonds na het eten begon het gerommel in mijn buik. Dacht met 37 weken nog niet aan weeen en gaf de schuld aan het gekruide eten. Heb de hele avond naar de wc gelopen vanwege de buikkrampen. Toch naar bed gegaan en rond half 3 lag ik nog een boekje te lezen over zwangerschap en geboorte. Daar stond in dat weeen sterker werden in bad en dat buikkrampen minder zouden worden. Ik zeg tegen mijn man,ik ga even in bad misschien ben ik dan wel van de buikpijn af en kan ik weer gaan slapen. Zogezegd zo gedaan,ik stap het bad in en nog geen 5 minuten later word ik dus overvallen door een weeenstorm. Ik mijn man geroepen en die heeft me op de wc geholpen naast het bad. Intussen heeft hij de verloskundige gebeld maar die is nog met een bevalling bezig. Ze zegt blijf maar kalm het is de eerste dus het duurt nog wel even,ik kom er zo snel mogelijk aan. Ik blijf intussen op de wc zitten want kan dus echt geen stap meer zetten en kan zo goed de weeen opvangen. Op een gegeven moment voel ik enorme druk opkomen en zeg tegen mijn man: Bel die verloskundige,nu ! Had ergens gelezen dat als je met weeen op de wc zit,je een handdoek eronder moet leggen voor het geval de kleine geboren word. Ik dus nog zo helder om een handdoek eronder te leggen en proberen om te blijven zuchten. De verloskundige neemt ons nu wel serieus en komt er direct aan. Ik ben ondertussen opgehouden met zuchten en begin al zachtjes mee te persen. Zeg nog tegen mijn man,als de verloskundige komt en ze zegt dat ik nog maar 4 cm ontsluiting heb dan moet ik pijnstilling dit is niet vol te houden. De verloskundige komt op dat moment aan en sleurt me zowat van de wc het bed op. Ze toucheert me en ik blijk dus al volledige ontsluiting te hebben en dat in krap 1,5 uur. Helaas blijkt ons meisje klem te zitten en mag ik met persweeen met de ambulance naar het ziekenhuis. Een rit van 20 minuten en dan nog zo'n broeder die blijft roepen dat hij niet op een bevalling in de ambulance ziet zitten. In het ziekenhuis aangekomen ligt de pomp al klaar en als ik de gyn er mee aan zie komen denk ik,no way dat ik die ga gebruiken. Ik geef nog een keer alles en ons meisje word geboren.
Mijn 2de bevalling kwam ik binnen, ik was over de 40 weken en er helemaal klaar voor hoor. Zij zouden nog wel even een vruchtwatertestje doen. En ik begon het mezelf vast comfortabel te maken. Hoofddoek af, schoenen klaar, bevallingsjurk aan haha, alles zo klaar leggen dat ik het gemakkelijk kon vinden. Was de eerste x met een spoedkz van alles kwijt. Kleertjes van de kleine klaar gelegd. Kamer gescreend waar alles lag, handdoeken ed. En toen kwamen ze binnen voor het testje, troffen mij in de strartblokken. En ik ging der eens even goed voor liggen. Uiteraard was het vruchtwater wat ik verloor, sterker nog ik had weeën ook. Zat al door de weken ervoor op 2 a 3 cm, dus dat was mooi. Mijn mededeling was: Ik wil graag met rust gelaten worden, als ik jullie nodig heb, weet ik waar het geliefde knopje zit. Nou ze liepen een beetje met lange gezichten weg. Maar ik was zo in mijn 'sferen' beland haha. Klaar voor het echte werk. Ik werd aan de banden gelegd, maar de weeën werden op een gegeven moment sterker, en ik had ze per ongeluk wat verschoven, waardoor de weeën dus niet goed geregistreerd werden, en het leek of de weeën minder sterk werden dus veel haast hadden ze niet. Tot ik een enorme persdrang voelde opkomen, mn partner wakker riep (want die moest me ook met rust laten). En zei: Haal de dokter!! En niet akkoord gaan met een: we komen eraan meneer. Maar zeg dat ik aan het persen ben!!! Toen kwamen ze, nog steeds op hun gemak naar binnen om even te toucheren en kijken of het vorderde. 9 cm zei ze verbaasd, en terwijl ze dat zei ging ik persen, kon het niet inhouden. Ineens gingen er mensen rennen met wagens en dingen, kan ik mezelf niet herrineren. Mijn eerste bevalling is een spoedkz geworden omdat de hartslag wegviel van 1 van mijn kindjes (tweeling) en de ander verzwakte. En daar hoorde ik ze nu weer over, zag ze naar het beeld kijken en overleggen. En ik was zo bang voor die zelfde angst als die ik bij de eerste had, dat ik begon te persen als een malle, en hij er werkelijk uitfloepte. Toen hechten wat echt heel lang duurde, wilde de co ook niet zelf doen. Nou mensen echt, heb er een filmpje van, gewoon na de geboorte. En ik ben van mezelf al een kletskous, maar dit sloeg alles. Het leek wel een lezing wat ik aan het geven was, ik ging helemaal los, verhalen en verhalen die ik te vertellen had. Mijn ogen stonden echt op oneindig, keek niemand aan, en maar lullen. Iedereen hield gewoon zijn mond, en ik met mezelf lachen, praten en verbeteren. Toen mijn man zich bemoeide met een verhaal, kreeg die een sneer, dat ik nu even aan het praten was. Waren volgens mij blij toen ze wegkonden bij mij haha. Toen iedereen de kamer uitging, na al het gedoe. Ben ik zelf gaan douchen, heel snel. Hou niet van dat gepluk aan mijn lichaam, voelde me nog schuldig door alle ravage in de douche bloed haha, dus ik dat nog wegspoelen en soort van opruimen. En ik stap net de kamer in, aangekleed komt de verpleegster binnen. Wilt zich voorstellen en zegt: Hallo, *steekt hand uit*. Mond valt open en zegt: Heb je nou zelf gedoucht, enzo? Kijkt vervolgens heel gemeen naar mijn man hahahahahahaha, die doet snel zijn handen in de lucht en zegt: Ik heb hier niets mee te maken, probeerde haar nog tegen te houden. Dus ik zei: Ben er klaar voor om naar huis te gaan, wilde graag voordat mijn andere kinderen wakker zouden worden weer thuis zijn. En zo bizar, heb daar de hele zw op gehoopt, het ziekenhuis in als ze op bed liggen en eruit voor ze wakker zouden worden. Ik kom binnen, laat me zakken op de bank, en ik hoor boven *baf* op de grond, kinderen waren wakker geworden, prachtig.
Haha, geweldig verhaal met een fantastisch einde! Wat zullen die verbaasd op hebben gekeken dat ze er opeens een broertje of zusje bij hadden
Wat een heerlijke verhalen! Echt genieten De dingen die mij zijn bij gebleven: - Met 7 cm ontsluiting kwamen we bij het ziekenhuis aan. Ik had nauwelijks ergens last van. Verloskundige wil me in een rolstoel hebben en ik zeg tegen haar: "Bekijk het even, ik kan nog prima lopen." Ze is niet met me in discussie gegaan, slimme meid. - Na anderhalf uur weëenstorm met pittige rugweëen en een uur persweëen was ik er wel een beetje klaar mee. Terwijl ik druk aan het persen ben, zegt die verloskundige tegen mij: "Kom op! Persen!" Waarop ik haar kwaad aan kijk en zeg: "Wat denk je verdorie dat ik hier aan het doen ben? Klaverjassen of zo?" - Tijdens het persen kreeg ik steeds te horen dat ik mijn benen vast moest houden. Dat is best moeilijk als je kletsnat bent van het zweet (bloedhete dag in juli). Iedere keer glipten m'n benen tussen mijn handen weg. De striemen en blauwe plekken hebben er nog heel lang op gestaan. - Op het moment dat ik na anderhalf uur persen zei dat ik niet meer kon en ging slapen, werd besloten me over te dragen aan de gynaecoloog en de vacuumpomp erbij te halen. Ik al persend over de gang van het ziekenhuis naar een andere kamer. Half staand in de rolstoel tijdens een wee. Ochtendjas gedeeltelijk over me heen, maar er viel genoeg vlees te zien. De dag erna stond op de website van de verloskundige praktijk dat vrouwen die in het ziekenhuis bevallen moeten zorgen voor voldoende bedekkende kleding. Hier had het ziekenhuis om gevraagd. - Eenmaal op de andere kamer lag ik net op bed, de gynaecoloog stelt zich voor, kijkt tussen m'n benen en zegt: "We gaan het nog 1 keer proberen." Ik kijk haar doodmoe aan en vraag of dat echt moet. Na nog een paar keer persen kwam ze er uit, zonder vacuumpomp! - Dochterlief was echter zwaaiend ter wereld gekomen en had een subtotaal ruptuur veroorzaakt. Ik had al een vermoeden toen de gyn maar tussen m'n benen bleef kijken. Dus ik vraag droog: "Is ie helemaal gescheurd of valt er nog iets te redden?" Op het moment dat ze bevestigde dat ik flink gehecht moest worden was ik erg duidelijk. "Spuit me maar plat. Ik wil slapen." Twee uurtjes later kwam ik weer bij in m'n eigen kamer. De gyn zei dat ze nog nooit zulke mooie hechtingen had gezien en dat ze het maar vaker op de OK ging laten doen. Ik was allang blij dat ik twee uur goddelijk geslapen had. Voelde me weer helemaal opgeknapt. - Bijn vergeten! Dochterlief word op mn buik gelegd. Ik vraag: "Is het een jongen of een meisje?" Kreeg ik als reactie dat ik zelf maar moest kijken... Vroegen ze hoe ze heette. Ik kon het gewoon echt niet meer bedenken. Ik was haar naam helemaal kwijt. "Ehh... Ehm... Dit moet ik weten hè?" Gelukkig wist d'r vader het nog wel
ij de bevalling van mijn eerste wilde de GYN mijn ontsluiting voelen. Hij voelde dat ik ruim 9cm had en wilde dus direct mijn vliezen breken met zijn vingers, dit melde hij mij echter niet en aangezien de VK ook regelmatig de ontsluiting had gevoeld vond ik het raar dat hij daar zo lang met zn vingers zat te wroeten... Dus ik zei op een gegeven moment "ik zou je vingers maar uit mn doos halen want mijn man komt zo binnen hoor..." (die was onderweg naar het ZH op dat moment) hahaha
Ja was echt als een puzzel die in mekaar viel! Ze kwamen beneden, en keken naar hun kleine broertje, was kusje, aaien, en gingen klaar zitten voor een broodje <3.
Ik was iets té relaxed tijdens mijn bevalling. Ik had al de hele nacht weeën gehad, rond 06:00 uur om de 3 minuten, maar ik had bedacht, als ik nou nog een uurtje wacht dan hoeft de verloskundige er niet op een onchristelijk tijdstip uit. Omdat ik blijkbaar nogal relaxed was en grappen aan het maken aan de telefoon kwam ze pas om half negen, bleek dat ik al 4 cm had en braken spontaan mijn vliezen...meconium. Vk schrok zich kapot en we moesten dus naar het ziekenhuis. Ik midden in een wee nog tegen mijn man; nou dat scheelt weer geld, schat! Haha! (we wilden sowieso poliklinisch bevallen, en dat kost natuurlijk centjes). Maar goed, ik wilde eigenlijk nog wel wat eten, dus manlief smeerde nog een crackertje voor me... staat ineens de vk weer in de woonkamer, met de boodschap dat we verdorie wel op moesten schieten! Ze was eigenhandig de maxicosi en mijn koffertje al naar buiten aan het brengen. Toen kreeg ik een ingeving; ik had mijn weeën lekker weg zitten hobbelen op mijn skippybal, dus ik vroeg of ze misschien zo'n bal zouden hebben in het ziekenhuis. Waarschijnlijk niet, was de conclusie, dus HUP die bal ook in de auto! Ik op een doorlekmatje met mijn crackertje, vk smeet de autodeur dicht en hoppa daar gingen we! Bij het ziekenhuis was mijn man de auto aan het uitladen, en ik was al naar de ingang aan het waggelen. Bij de balie van het ziekenhuis riep ik heel vrolijk, 'hallo, ik kom bevallen!'. Moet er vast raar uit hebben gezien met manlief die met die skippybal onder zn arm achter me aan kwam. Bij de verloskamers hadden ze net de kamer gedweild waarin in moest gaan bevallen, maar hij was nog niet helemaal droog, dus ik zei; Oh geeft niets hoor, ik ben toch lek van onderen, dus het wordt toch wel een waterballet. Na een tijd weeën opvangen op bed, trok ik het allemaal niet meer zo goed, dus wilde ik graag op mijn skippybal. Maar ik zat aan allemaal draden en kabels dus dat hadden ze liever niet. Vond ik natuurlijk stom en met mijn beste pruillip; 'ik wil op mijn skippybal' (de eerste keer dat mijn dochter dat zegt, kun je me opvegen.) Ik weet het zelf niet meer, maar ik schijn die halve kamer doorgebounct te hebben. Mijn man was bang dat dat ding zou knappen, zo hard ging ik op en neer. Vlak voordat ik mocht persen, kreeg ik enorme aandrang en ik riep: ik moet poepen! Maar volgens de verloskundige was dat niet zo en moest ik gewoon nog even blijven liggen. Maar ik had het echt ff moeilijk (later bleken dat natuurlijk gewoon persweeën), dus toen brulde ik heel ladylike: 'Ik moet vrdmme gewoon schijten!!!!' Toen hebben ze de postoel tevoorschijn gehaald en moest ik vanwege alle kabeltjes midden in de kamer mijn behoefte gaan doen. Er kwam natuurlijk niets, behalve een dikke stinkscheet. En mijn lieve man maar geduldig over mijn rug wrijven in die stank. En ja, na de geboorte tijdens het hechten, ik natuurlijk helemaal in de wolken, en had niet eens gemerkt dat ik een verdoving had gehad. Ben normaal als de dood voor prikken, nl. Maar ik vroeg enorm intelligent: gebruik je wel een echte naald? Ik voel helemaal niks! Echtgenoot had ook met nog ff een momentje. Die had in tegenstelling tot mij, géén crackertje gegeten toen we naar het ziekenhuis gingen. Nadat ons meisje was geboren was zijn suikerspiegel gaan protesteren en was ie naar de wc gerend omdat ie dacht dat ie tegen de vlakte ging. Gelukkig had een verpleegkundige dat gezien en kwamen ze hem redden met een watje met wat alcohol Mijn held!
Hahahhaha Haazz ik lig hier dubbel echt, die skippybal prachtig. Hahahahahah, je doet me denken aan mn zus, zij heeft nog geen kinderen, maar als ik een bevallingsverhaal bij haar zou bedenken is het de jouwe hahahaha.
Ja die mannen hebben het zwaar Mijn 2e ging zo snel dat ik het soms niet kon behappen. Ik zeg tegen mijn vriend; ik wil wat voor de pijn! Zegt hij; hoezo, je bent net bezig Was op zondag en we mochten om 18.00 uur alweer naar huis met baby, waren daar om 16.15 uur. Zegt mijn vriend; zijn we mooi op tijd terug voor het voetbal
DANK U!! Ik vond dat ooook zo dom, achterlijk en irritant! Ik lig daar de puffen als een bezetene, had mijn ex man zijn hand vast en die van een assistent dus met welke hand ga ik me voorstellen dan?!!!
Dat voorstellen ja,wat irritant. Ik was naar het zh gestuurd omdat de bevalling thuis niet wilde vlotten. Lig je daar met persweeen rond de aflossing van de nacht/dagdienst. Had echt zoiets van wat interesseert mij dat nou hoe je heet,help me liever en haal mijn kind.