ik blijf ze lezen, geweldig!!! Zelf eigenlijk geen genante dingen gehad, ja dat ik gesmeekt heb om pijnstilling, terwijl ik van te voren heel stellig was dat ik niets wilde hebben hahaha. Oja , en heb best wel even gevloekt tussen door , kon me op dat moment helemaal niets schelen. En van te voren ook heel bang wezen om te moeten poepen, maar daar denk je op dat moment helemaal niet meer aan, alleen maar" dat kind moet eruit" Wel moest ik plassen, en de vk zei, laat maar gewoon lopen, is niet erg, maar dat kon ik toch niet hoor. Dat ging echt tegen mijn gevoel in. Dus dat werdt een catheter......
Geweldig al deze verhalen, wij hebben ook dubbel gelegen van het lachen. Ik doe hier ook nog goeie tips op, vooral mijn haar doen en zorgen voor een een beetje foto-proof outfit als mijn vrouw straks gaat bevallen Ik heb zelf geloof ik niet zo heel veel geks gedaan met mijn bevallingen. Bij de oudste heb ik op een gegeven moment wel het infuus eruit getrokken en geroepen dat het zo van mij niet meer hoefde en ik naar huis wilde
Nou ik heb ook wel wat! Ik wilde graag tuis bevallen, maar aangezien ik een weeenstorm had, het buiten 30 graden was, boven inmiddels wel 40 graden, wilde ik toch naar het ziekenhuis. Dus ingestuurd en hup de auto in. Komen we daar voor het ziekenhuis, ik had het niet meer van de pijn, in de pyjama, waslap op voorhoofd en mijn haar leek op een ontplofte pruik. Toen vanuit de auto de rolstoel in, dat wilde dus bijna niet en het enige wat ik zag waren aaaaaaaaaaallllll die mensen die buiten zaten lekker te genieten van het warme weer. Ze zaten me allemaal aan te staren O god dat vergeet ik nooit meer die gezichten En toen ik eenmaal op bed lag met de banden om mijn buik, kwam er een geweldige 'plat' pratende broeder die zei: puffen deerne, puffen!!! (inmiddels had ik al zowat persdrang) Ik zei tegen hem: IK KAN NIET MEER PUFFEN!!!!!!!!!!!! Dat kon dus ook niet meer want ik voelde het hoofde al komen. Hij zei ach nee meid, je had net pas 4 cm dus ik ga nog eventjes wat anders doen en dan kom ik terug. Ik schreeuwde tegen hem: JE BLIJFT HIERRRRRRRRRRRRRRRRRRR!!!!!!!!!!!!! Maar goed ook, want 3 persweeen later was ze er O ja ik stond versteld van mezelf wat ik er allemaal heb uitgeschreeuwd
Oh nou goed dat je dit zegt, want dan ga ik dus niet kijken. Was ik sowieso al niet van plan en wil ook absoluut geen spiegel om te kijken hoe het kindje eruitkomt. Ik hoop maar dat mijn eigen gyn de bevalling kan doen, die is al ergens richting de 60 en grijs
Ik wou graag thuis bevallen en dus zonder pijnbestrijding (hadden we al ver van te voren afgesproken samen) bij de laatste controle bleek dat er erg weinig vruchtwater was dus dat ik toch in het ziekenhuis zou moeten bevallen. De 1e 5 cm ging heel snel, alleen daarna voor mijn gevoel niet (was achteraf niet zo maar goed,) dus ik bleef maar op t knopje drukken voor de zuster en bleef maar schreeuwen ik wil niet ik wil niet ik wil niet.. toen vroeg ze of ik pijnbestrijding wil, ikke nog zeggen nee dat mag niet van me vriend.. Hij keek me aan van huh, dus uiteindelijk kreeg ik een infuus met een soort morfine spul wat ik zelf kon bedienen, na een half uur kwam de arts vragen of het al werkte? en ik schijn gezegt te hebben (was echt stoned daarvan), of ik niet iets in een doggybag mee naar huis mocht nemen?
Oh en een uur na de bevalling lag ik op de OK omdat er een stuk vlies was blijven zitten, en ze wilden een ruggeprik zetten maar dat wou ik absoluut niet, wou onder volledige narcose.. waren ze het niet mee eens natuurlijk, maar was nog zo helder toen (daarna ruim 4 liter bloed verloren) dat ik ben opgestaan en gezegt nou dan ga ik weer terug naar de afdeling.. kreeg uiteindelijk wel volledige narcose..
Hahaha! Ik bedacht me vannacht nog iets genants wat ik tijdens de bevalling zei; Ik had enorme rug-weeën, ik kon er echt niet meer tegen, het enige wat hielp was hard god-ver-dom-me zeggen tijdens een wee!
Wat een super-topic dit Geweldig!!! Ik stond 's ochtends om 07.00 uur op en mijn broek was nat. Maar ik was pas 35.6 weken. Ik was heel de nacht niet wakker geworden om naar de wc te gaan dus ik dacht dat ik daardoor een natte broek had. Ik naar de wc en daar zag ik wel al dat het niet alleen urine was, maar toch weer met mijn slaperige kop terug in bed gaan liggen. Half uurtje later schoof ik omhoog en toen voelde ik dat er weer iets uit liep. Ik weer naar de wc en nu zag ik ook bloederige sliertjes...toen was ik wel meteen wakker. Ik mijn nicht opgebeld, dus zij zegt van bel de vk. Ik zo uhh neej joh ik wil me nog even douchen, ik MOET me nog scheren, zo ga ik echt niet naar het ziekenhuis. Mocht niet van mijn nicht, haha, ik moest meteen bellen. In het ziekenhuis aangekomen begon het vruchtwater er echt heel erg uit te stromen. Zegt mijn zus, ga even op de wc met een doekje afvegen. Ik naar de wc, maar toen ik daar stond had ik al zoiets van "wat doe ik hier, dat doekje heeft helemaal geen zin. Van mijn bevalling weet ik niet heel veel meer. Ik viel telkens in slaap. ik heb ook geen persweeen gehad, zelfs naar weeenopwekkers kwamen die niet op gang. MIjn zus vroeg op een gegeven moment waar ik graag foto's van wilde hebben....toen heb ik der gezegd dat ze maar gewoon op dat verdomde knopje moest drukken en dat ik later wel keek wat ik wel of niet wilde bewaren.8)" Op een gegeven moment moest ik op mijn zij gaan liggen, nadat ik al een aantal keer geprobeerd had om te persen. Dat was een enorm rotgevoel. Omdat ik geen vriend had die mee was boden de arts-assistent en mijn zus hun hand aan. Op een gegeven moment was ik weer even weggevallen en toen ik weer bij kwam vroeg mijn zus of ze asjeblieft haar hand terug mocht, want het deed toch wel heel erg veel pijn. De verpleegkundige had al een aantal keer de matjes onder mij verschoond. Toen ze weer kwam zei ik, jeetje wat een boel vruchtwater he..Toen zei ze nee hoor, je hebt liggen plassen..ik voelde het echt niet meer. Toen mocht ik weer terug op mijn rug gaan liggen en weer proberen om FInnley naar buiten te werken. Mijn hele been begon te shaken, ik rammelde bijna van dat bed af. Die arts-assistent mijn been vasthouden. Op een gegeven moment kreeg ik heel licht een persgevoel, dus ik weer helemaal mijn best aan het doen, maar het ging gewoon echt niet en toen kreeg ik ook nog na iedere keer persen pijn in mijn onderbuik. TOen heb ik geroepen, ik heb pijn in mijn pens..iedereen in een deuk. Toen werd wel besloten dat ik het niet alleen ging redden en toen werd de vacuuum-pomp erbij gehaald. Het voelde net of ik compleet van dat bed afgetrokken werd....gelukkig werd mijn ukkie toen snel geboren. Oeps..wat een verhaal
Goh, ik heb wel een redelijk normale bevalling van Tim gehad in vergelijking met sommige verhalen hierboven Toen ik geopereerd werd aan mijn bbz (nov. vorig jaar) was ik wel zo van de kaart.... Ik deed mijn ogen open op de uitslaapzaal, en had het gevoel dat ik in Grey's Anatomy beland was wat een lekkere dokter/verpleger/... (weet het niet meer) hing daar boven mijn hoofd hahaha. En ik maar denken, hopelijk ruik ik niet uit mijn mond en o wat was ik blij dat ik mij de dag daarvoor helemaal geschoren had en niet met een jungle tussen mijn benen op de operatietafel lag Toen vroeg hij of hij nog wat voor mij kon doen, toen vroeg ik hem of ik een cointreau mocht iedereen daar lachen. Ik kreeg toen een morfine pomp omdat ik zo'n pijn had. Mijn vriend natuurlijk snel op dat ding drukken, vond ie wel leuk om te doen omdat ik nog nooit drugs gehad heb, en nu ontzettend lijp was Toen ben ik naar mijn kamer gerold. Voor de verpleegster wegging, vroeg ze of ze nog wat kon doen en toen vroeg ik haar om een liedje te zingen Tis niet echt een bevallingsverhaal, maar mijn vriend en ik liggen nog steeds in een deuk wanneer we het erover hebben. Ik was me ervan bewust dat ik het zei, maar de woorden kwamen mijn mond uit vooraleer ik ze kon tegenhouden
Thuis schoot het niet genoeg op, 5 cm ontsluiting in 10 uur, dus naar het ziekenhuis voor een infuus. Ik weet nog dat ik daar dacht: "Was ik nog maar thuis, ik kan de weeën hier helemaal niet zo goed opvangen." De arts-assistent zegt vrolijk: "Nou ik kom over een paar uur wel weer eens kijken." Na een wee of 5 kreeg ik persdrang. Iedereen roept: "Wegpuffen!" Arts-assistent komt weer terug en roept ook: "wegpuffen." Staat die hele kamer met me mee te puffen... Na twee weeën zeg ik dat ze dan maar iets anders moeten regelen, want dit kan ik niet meer wegpuffen. Volgens mijn man beginnen ze al een OK te regelen, tot de co-assistent zegt: "Zullen we de ontsluiting eens bekijken?" Ja hoor, 5 cm erbij in 5 weeën, geen wonder dat ik die niet meer zo goed kon opvangen! Binnen een kwartier persen was onze kleine man geboren. Dat had wel de nodige schade aangericht, maar toch was zo'n beetje het eerste wat ik zei: "Oh, ik vond het helemaal niet zo erg, dit wil ik best nog een keer doen!" Waarschijnlijk zei ik dat omdat je zo vaak hoort dat mensen na de bevalling roepen: "Nooit meer!" Het hechten vond ik trouwens een hel en er is me ook een fijne opmerking van de arts-assistent bijgebleven: "Ik ga maar even de gynaecoloog halen, want ik weet niet aan welke kant dit vast moet..." Kun je dat soort zaken misschien voor je houden?!!
heerlijk topic om te lezen hier weinig genants op zich. Ik had het alleen bloedheet tijdens de bevalling dat ik compleet naakt was want ik kon echt geen tshirt oid verdragen en ik was boos dat ik in elk geval van de vk sokken aanmoest (ivm kramp). En toen de placenta eruit moest, trokken ze iets te hard aan de navelstreng waardoor die scheurde en het bloed tegen de muren spatte en de vk ook lekker onder zat (was wel een schrikmomentje want m'n placenta zat dus nog in m'n buik, maar dat kwam snel goed toen de gyn was opgepiept). verder had ik een pethidineinjectie gehad dus ik was gewoon een beetje high en heb daardoor tijdens het persen allemaal grapjes zitten maken blijkbaar
Bevalling van Kylian is uiteindelijk een spoedkeizersnee geworden. Kind eruit en met papa mee en mama moest nog gehecht worden. En wat zeg ik tegen de gyn - Bent u me nu aan het naaien Bevalling van Kinley is een geplande keizersnee Ik wordt open gesneden en meteen schieten alle doktoren en de hele mikmak in de slappe lach. Blijkt dus dat er vruchtwater uit mij is gespoten rechtstreeks in de decollete van de operatie assistent. Groetjes Anita
Oh, heerlijk om te lezen! Zal die van mijn 2e er ook bij zetten. Inmiddels 13 dgn overtijd voor de laatste keer naar de vk. Ze gaat voor de 4e keer een poging wagen om te strippen. Even alleen heen dus. Lig ik daar, blijk ik al ontsluiting te hebben. Nou zegt ze, als er niets verandert komen we vanavond je vliezen breken. Oke dan, dus weer naar huis. Ouders gebeld dat ze niet 's avonds een taartje hoefden komen eten (t was nl onze trouwdag). Al snel kwamen de weeën. Vk gebeld, kwam al snel. Zij voelen, meteen kraamhulp gebeld. Man moest kachel meteen omhoog gooien + kruiken maken. Temp in huis was al hoog, ivm weken warm weer. Hoe warmer het werd, hoe meer ik lag te klappertanden. Dus 3 dubbele dekbedden over, terwijl iedereen in hemdje zat! Oh, wat had ik het koud (en wat hebben ze om mij gelachen en moeten zweten). Na bijna uur persen (en duwwerk van kraamhulp) heb ik gezegd knip nu maar, dan is het klaar! En ja hoor, knip en ze was er, op onze trouwdag! Meteen kreeg ik het weer een stuk warmer. Later in de kraamweek had men het nog vaak over de hitte (haha!). De vk vertelde toen ook dat zij bij de controle schrok, zo'n 6 cm ontsluiting. Het enige wat ze toen dacht was mij zo snel mogelijk rustig nr huis te krijgen!
Oh, heerlijk om te lezen! Zal die van mijn 2e er ook bij zetten. Inmiddels 13 dgn overtijd voor de laatste keer naar de vk. Ze gaat voor de 4e keer een poging wagen om te strippen. Even alleen heen dus. Lig ik daar, blijk ik al ontsluiting te hebben. Nou zegt ze, als er niets verandert komen we vanavond je vliezen breken. Oke dan, dus weer naar huis. Ouders gebeld dat ze niet 's avonds een taartje hoefden komen eten (t was nl onze trouwdag). Al snel kwamen de weeën. Vk gebeld, kwam al snel. Zij voelen, meteen kraamhulp gebeld. Man moest kachel meteen omhoog gooien + kruiken maken. Temp in huis was al hoog, ivm weken warm weer. Hoe warmer het werd, hoe meer ik lag te klappertanden. Dus 3 dubbele dekbedden over, terwijl iedereen in hemdje zat! Oh, wat had ik het koud (en wat hebben ze om mij gelachen en moeten zweten). Na bijna uur persen (en duwwerk van kraamhulp) heb ik gezegd knip nu maar, dan is het klaar! En ja hoor, knip en ze was er, op onze trouwdag! Meteen kreeg ik het weer een stuk warmer. Later in de kraamweek had men het nog vaak over de hitte (haha!). De vk vertelde toen ook dat zij bij de controle schrok, zo'n 6 cm ontsluiting. Het enige wat ze toen dacht was mij zo snel mogelijk rustig nr huis te krijgen!
Hier een memorabel moment toen de gyne (na een flinke knip en ik riep auw wat doe je nou gek! ) tijdens het hechten opeens een flinke rode kop kreeg. Het zweet brak haar letterlijk uit!. Ze begon een beetje te stotteren..... Bleek dat de naald tijdens het hechten was afgebroken en dus ergens in mij zat waar zij hem niet meer kon vinden!!! Dit was haar nog nooit gebeurd zei ze steeds... En mijn vriend vroeg steeds maar of er nergens een magneet was zodat die naald in ieder geval niet verder de diepte in kon gaan!!!. En ik lag alleen maar met een grijns naar mijn baby te staren.. (gelukkig is de naald weer teruggevonden )