Humor, toen mijn moeder van mijzelf beviel zeiden ze; Gefeliciteerd, U heeft een jongen. (Waarop mijn vader heel erg blij was ... Na het krijgen van 3 dochters, eindelijk een zoon!) ... Waarop ze later zeiden; 'Sorry, U heeft toch een dochter!' .. Schijnbaar was het wat opgezwollen daaro, dat ze dachten dat het een klein piemeltje was ....
S ochtends vroeg rond 5 uur moest ik naar de wc. Toen ik er op zat kwam het besef dat het toch wel heel veel was voor een plasje. Mijn vliezen waren dus gebroken. Met een half slaperige kop ben ik heel duf in het donker in mijn kledingkast naar inlegkruisjes gaan zoeken voor het vruchtwater wat ik in alle hevigheid verloor Kwam er toch achter dat kraamverband een beter idee was. Ik had s avonds laat al uren last van weeënstormen. Ondertussen was de verloskundige al een paar keer geweest om te checken, maar de ontsluiting schoot niet op. De enigste manier om die rotweeën op te vangen was om helemaal in trance te gaan. Hoor ik dus mijn vriend tegen de binnenkomende verloskundige zeggen dat ik al de hele tijd lig te slapen. Hmm ja hoor, met die weeën slapen.. Verloskundige moest haar lach inhouden. Ik was na de bevalling helemaal op. Ik had er bijna 34 uur over gedaan. De nacht daarop ook geen oog dicht gedaan omdat mijn zoontje erg veel huilde en ik hem niet zo makkelijk kon troosten omdat hij aan de hartbewaking lag. Kon hem dus niet oppakken. Lag alleen op een kamer en door de moeheid kon het me geen reet interesseren hoe ik er bij liep. Heb dus twee dagen in een sexy gaasbroekje gelopen in verder alleen een zwart hemdje. Mijn man heeft op de dag naar huis heel subtiel een jurkje laten zien die ik misschien wel aan kon doen
Ik heb in een paar dagen het hele topic doorgelezen, echt heerlijk relativerend al die leuke verhalen! Was heel bang voor m'n aankomende bevalling maar nu ik dit allemaal gelezen heb is de grootste angst er voor nu vanaf! Dank jullie wel En misschien over een paar weken ook mijn verhaal!
Geweldig topic! Heb het met veel plezier gelezen! Heb helaas geen grappig verhaal toe te voegen, maar wie weet over een paar weken.
hier mijn bevalling verhaal, is niet echt genat maar toch leuk om te delen Ik liep al vanaf week 34 a 35 weken in het ziekenhuis van wegen te hoge bloeddruk, zat ook bijna elke weekend in het ziekenhuis aan de ctg omdat ik me weer zo beroed voelde, de kleine man maakte het wel altijd goed in me buik. toen was het weer zo ver ik voelde me vrijdag 8 nov weer beroed veel hoofdpijn in de avond ik dacht ga lekker slapen en kijk wel hoe het de volgende dag is, die nacht heb ik het super benauwd gehad en de hoofdpijn bleef dus 9 nov toch maar het ziekenhuis gebelt en mocht weer aan de ctg en alle controles, me bloeddruk was opzich normaal maar me urine niet, de eiwitten waren weer gestegen toen is er besloten om te gaan inleiden. ik mijn man gebelt dat die al me spullen mocht gaan brengen en dat ik moest blijven. hij was thuis gebleven bij me zoontje die toevallig al een weekendje bij ze opa en oma ging logeren. dus hij thuis alles geregelt en zoontje afgezet en naar me toe gekomen ondertussen lag ik al op een gedeelde kamer met iemand. komt die aan met 3 of 4 tassen waarvan er 2 met kussen waren haha die schat, hij dacht dat die al gelijk mocht blijven maar dat mocht nartuurlijk niet. ik werd ingeleid door middel van een ballontje. de bedoeling van de ballon was dat die geplaats werd en dat die de volgende dag er uit zou vallen en als je geen mazzel had duurde het wel 2 dagen. en na de plaatsing zou je weer aan de ctg gaan en dan zou je eventjes wat lichte krampjes voelen maar dat zou over gaan na een half uurtje. ik dus weer terug op de gedeelde kamer en aan de ctg gelegt. de krampjes begonnen het ging nog goed maar al heel snel liep ik al die krampjes weg te puffen en zei steeds tegen me man dit zijn geen krampen maar weeen!! ik voelde me net iemand die me aanstellde want vond ze best wel erg pijnlijk en ze komen om de 2 min en dan lig je daar op die gedeelde kamer en dan nog eens rond etens tijd pff wat was in misselijk van die geuren daar en ze had ook nog eens bezoek die de mac mee nam en chinees en nog eens ziekenhuisvoer was dus niet echt fijn. ik steeds vragen aan me man hoelaat het was want ik wist na een half uur kwamen ze weer kijken wat normaal altijd wel uitloopt heb ik dit keer na een half uur pijnlijke weeen op de knop gedruk ze kwam eraan, en ze zat al mee te kijken achter op de schremen!! ze waren verbaast dat ik gewoon al echte weeen had, dus toen zei ze tegen me man nou lijkt erop dat je toch mag blijven slapen we gaan je nu naar de verloskamers brengen. eenmaal op de verloskamers mocht ik lekker gaan douche! wat heerlijk was dat de weeen bleven wel maar kon ze nog zo goed opvangen lekker onder de warme docuh na een half uur doche maar eronder vandaan gekomen moest weer aan de ctg, de weeen bleven maar kon ze nu in alle rust lekker staand opvangen. we hadden ook een tv op de kamer dus ondertussen zaten we ook tv te kijken na een uurtje of 3 voelde ik wat omlaag komen dus ik weer gebelt en ze gingen kijken ja hoor de ballon was eruit en had 3cm. het was al laat en ik was best moe van de vorige nacht toen is besloten dat ik een slaappil keeg dat ik eerst lekker kon slapen en de volgende ochtend zou ik dan aan het infus gelegt worden. heb redelijk kunnen slapen die nacht in dat ziekenhuisbed, volgende ochtend nog lekker gedoucht wat gegeten en toen op de bel gedrukt dat ik er klaar voor was. infus aanlegen lukte de verpleeging niet dus ze had zoiets we leggen je eerst aan de ctg en dan doet de gyn het wel en dat gebeurde ook. infus werd aangelegt weeeenopwekers gingen aan en ze ging een plakkert op het hoofdje van de kleine man plakken voor de hartslag en op die manier brak ze de vliezen. het eerste halfuur zat ik nog lekker met me schoonzusje ouders broer en zus te appe dat alles goed ging en dat ik het goed kon oppakken. en toen ging het snel ze werden best erg heftig de weeen dus ik ging weer uit me bed om ze staant optevangen dat lukte amper, vond ze super pijnlijk! en opeens voelde ik drang om te poeopen dus vroeg of ze me wou afsluiten van de ctg zodat ik kon poepen nou dat mocht dus mooi niet! ze zei het kan zo zijn dat je al volligde ontsluiting hebt, dus ze gingen weer kijken nee hoor ik had pas 5cm maar ik bleef die drang houden, en het werd alleeen maar erger zo erg dat ik toch om verdoving vroeg na een half uur al!! toen vroegen ze of ik mischien eerst de douch wou proberen, dat vond ik wel oke, nou dat heb ik geweten hoor, na een min zei ik al neee dit maakt het alleen maar nog erger ik wil echt verdoving. ik weer aangesloten aan alles en moest op het bed liggen want ik had nog steeds die persdrang om te persen en het werd alleen maar erger, dus de gyn wou even voelen tijden een wee ik had inmidels al 6cm maar tijdens de wee schoot ik naar 8cm en als die afzakte weer naar 6. ik zag ze naar elkaar kijken en nee schudden mocht geen verdoving meer omdat het heel snel nu zou gaan. ik bleef ze smeken om verdoving want ik hield het niet meer. ik zat ondertussen bij elke weee al lichtjes mee te persen omdat de drang zo erg was dat ik niet anders kon en gelukkig mocht ik zachtjes mee duwen op de hoogste piek, maar uiteindelijk hebben ze wel naar me geluistert en ze zei tegen de verpleeging maak de pomp maar klaar en dan kijken we wel of ze er nog aan kan. toen ze eenmaal terug was mocht ik gelukkig nog even aan de pomp ze zei al mischien kan je maar 1 of 2 keer drukken en dan moet die weer uit. dat maakte mij niet uit wat heerlijk heb een kwartiertje ofzo eraan gelegen mijn man heeft nog net op het nippertje 3 keer kunnen drukken en wat heerlijk even op adem komen!! ik voelde de weeen nog steeds en de persdrang ook maar het was nu gewoon te doen. en toen mocht ik persen heb een kwartiertje geperst en toen is onze zoon dylano geboren met 37+4 dagen op 10 nov. de hele bevalling vanaf het begin van de aansluiting infusc tot te geboorte heeft maar 2 en half uur geduurt zei al voordat ik aangesloten werd dat ik het gevoel had dat het allemaal heel snel zou gaan en dat is dus ook gebeurd nou dit was mijn lange bevallings verhaal, hoop dat het een beetje te doen is met lezen, ben disclectie dus af en toe komen de zinnen voor andere raar over om te lezen dan voor me zelf hahaha
Heerlijk topic. Ik heb net (20.21 november) m'n tweede bevalling gehad...genant? Tja, er waren van die momenten... al ben je vind ik qua bevallen de schaamte gauw voorbij haha! De eerste wee was om half een 's middags. Manlief was net zijn spullen aan het pakken om aan het werk te gaan, en zei nog: 'And so it begins'. Ik nog doodleuk: nee hoor, denk het niet, vast maar voorwerk. De hele middag weeen gehad, en ondertussen als een gek gestofzuigd, de badkamer en wc gepoetst, de keuken onder handen genomen... Er zat totaal geen regelmaat in de weeen, dus ik dacht: is vast voorwerk ik zorg beter dat het huis schoon is. Uiteindelijk toch maar manlief gebeld op zijn werk om een uur of 5. Bij mijn eerste bevalling duurde de eerste 3/4 cm ook een uur of 8, daarna braken mijn vliezen en ging de rest van de ontsluiting in anderhalf uur, en zat ik uiteindelijk met persweeen in de auto naar het zh, dus de dokter had nu gezegd dat ik niet te lang mocht wachten. Manlief verplichtte me daarom het zh te bellen (woon in Canada, zh bevalling is min of meer standaard). "Nou, zegt de verpleegster die ik aan de lijn kreeg: lijkt me wel dat het begonnen is he, komt u maar hier naar toe." Dus alles in gang gezet (zoontje naar schoonzus, man uit werk laten komen...) en ik me maar tegen iedereen verontschuldigen voor het geval het allemaal niet door zou zetten, onderwijl weeen wegpuffend. In het zh werd ik om 20.30u getoucheerd (eerst door verpleegkundige, toen door arts in opleiding), en bleek ik 3cm ontsluiting te hebben, maar baby nog heel hoog en zijwaarts te liggen, bm-mond zat nog erg hoog en naar achteren. Dus verpleegkundige raadde me aan om op mijn handen en knieen te gaan zitten, met hoofd op mijn armen, en billen in de lucht, want dan zou de baby waarschijnlijk wel draaien. Heel charmante houding. Ze zou de dokter vragen even te komen overleggen, ivm met de geschiedenis met de eerste, maar het feit dat ze dacht dat het nu nog wel even kon gaan duren. Dus ik hang daar heel charmant op dat bed met mijn billen in de lucht weeen weg te puffen (die door het toucheren wel veel heftiger waren geworden), komt de dokter met me praten.... Ehm, ja ik ben even bezig hoor... Dokter dacht dat het nog wel even kon gaan duren, maar manlief weigerde nog weg te gaan uit het zh, aangezien hij geen zin had in een herhaling van de eerste. Dus moest ik maar rondjes door de gangen van het zh gaan lopen, om te kijken of het door zou zetten. Dus ik trappen op en af, gangen door, en iedere keer stoppen als er weer een wee kwam onderwijl proberen vriendelijk te lachen naar mensen die daar ook rondliepen, omdat ik ze niet bang wilde maken. Nog steeds geen enkele regelmaat in de weeen te ontdekken, maar man wat deden ze zeer. Op een gegeven moment werd er zelfs nog door een vrijwilliger van het zh aangeboden een rolstoel voor me te halen, haha! Uiteindelijk om half elf weer getoucheerd en ja wel, 4cm en bmmond naar voren en beneden... en mijn vliezen stonden op knappen, dus werd ik nu wel opgenomen. Naar de verloskamer, waar ik in een fijne zh-schort werd gehesen. Ik zeg net tegen de verpleegster: oh, ik wil niet dat mijn vliezen breken, dan wordt het helemaal erg', en dan voel ik knap, en stroomt het vruchtwater over mijn schoenen. Het is dan 23.15u en ik kan nog net op het bed kruipen omdat ik zo'n erge weeen krijg dat mijn benen het onder me begeven en ik totaal begin te shaken. Het lijkt een grote continue wee, en om 23.45 smeek ik de verpleegkundige om een ruggenprik, of pijnstilling of wat dan ook, terwijl ik vantevoren had gezegd dat ik het net als bij mijn zoon zonder pijnstilling wilde doen. Nou zegt ze, laten we eerst maar eens kijken hoe ver je bent; had 9.5cm, er zat nog een klein randje. Kreeg dus geen ruggeprik, maar mocht wel wat lachgas, dat het iets dragelijker maakte. Ik lag echt aan dat kapje te zuigen, niet normaal... Kreeg bijna meteen daarna persdrang, en om 24u mocht ik gaan persen (kapje werd weggehaald, ik nog heel zielig: ah mag ik het niet nog even houden?). En het persen was volgens mijn man net alsof ik een hollywood film lag na te doen: waar ik bij mijn zoontje echt zen was, heb ik nu echt liggen grommen, steunen, kreunen en brullen dat het PIJN deed... ik hoop niet dat er vrouwen door de gang liepen die nog moesten... Waarop de dokter tegen me zegt: als je nou eens in plaats van al dat geluid te maken, al je energie in het persen stopt... Maar, ze was er om 00:37u in 6 persweeen, en ik had maar 1 hechting nodig (stuk beter dan mijn zoontje, bijna 2 uur persen en 8 hechtingen). Dus al met al toch best goed!
Als ik dit zo lees vraag ik me af of ik de enige ben die zich "netjes" heeft gedragen tijdens de bevalling Hier vk gebeld voor wat last van mn rug. Ik dacht dat ik wat last had van bandenpijn. Wilde graag een nachtje goed doorslapen zodat ik tijdens de bevalling niet te moe zou zijn. Bij het checken bleek ik 8 cm ontsluiting te hebben! Iedereen in rep en roer (spullen klaar zetten, kraamzorg bellen enz). Ik ben soep gaan maken, had nog niets gegeten maar moest toch wat eten van mezelf ivm de grote zware inspanning die eraan zat te komen... soepje gegeten toen naar boven om de vliezen te breken. Boven nog wat opgeruimd (9cm) en gezellig zitten kletsen. Ik begon persweeen te krijgen die ik iedere keer heb aangekondigd. Men kon niet zien dat ik een wee had :O tijdens het persen op de baarkruk schoot ik in de lach, de kat zat verbaasd toe te kijken! Na een half uurtje persen was ze er :-D al met al 2,5 uur bezig geweest. erna naar het ziekenhuis om te hechten. Moest met de ambu maar dat duurde heel lang. Ik bood aan dat mn man ons naar het ziekenhuis zou rijden. Dat mocht niet. Ook niet in mijn auto. Dacht als we mijn auto nemen is het niet erg als ie vies wordt. Helaas moest ik echt met de ambu...
De verloskundige bracht me naar het ziekenhuis en mijn man reed voor ons uit. Het was echt een schat van een mens maar god... Wat heb ik haar die dag gehaat. De ontsluiting kwam niet op gang (wat uiteraard háár schuld was) en terwijl ik crepeerde van de pijn, hoorde ik haar steeds zeggen: "Nou, dit duurt nog wel even... Ik kom over een paar uur terug". Toen ik eindelijk naar het ziekenhuis mocht, heb ik haar in de auto (ritje van 10 minuten) helemaal stijf gescholden."Ja mens... Rij je nou verdomme met je voet op het rempedaal ofzo?!" Gelukkig was ze wel wat gewend en kon ze er hartelijk om lachen . Voordat ik naar het ziekenhuis mocht, heb ik echt vreselijk lopen vloeken en tieren omdat ik verging van de pijn... Niet tegen mijn man maar verder wel tegen alles en iedereen. En vlak voordat ik mocht gaan persen heb ik mijn beste vriendin nog gebeld om live verslag te doen... Genant. Ze hing op met de woorden: "Nou... Ga snel persen dan!" Een ruggeprik doet rare dingen hahaha!
Een bevalling is sowieso gênant, daarnaast zijn 'memorabel' en 'gênant' relatief, het is maar net wat jij gênant vind bedoel ik.
Tsja, wie vindt haar eigen bevalling nou niet memorabel? Ik vind het ook jammer dat het steeds meer hele verhalen worden ipv grappige anekdotes (zo had ik het topic iig geïnterpreteerd).
Ik was trouwens juist veel te rustig. Bij de eerste had ik dat ook: ze namen me niet serieus. Op een gegeven moment had ik dus bij de tweede dat ik dacht: 'ik heb volgens mij volledige ontsluiting en persdrang. Hm. Dan moet ik maar een beetje hysterie ertegenaan gooien, want anders nemen ze me weer niet serieus'. Nou, ik maakte me dus op voor een partij hysterie en toen zei ik heel rustig tegen de verloskundige: "Ik moet zeggen dat ik het nu toch echt wel heftig vind hoor!" (we hebben het op video, ik lag echt dubbel toen ik dat terugzag) Tsja, ik hoef denk ik niet te vertellen dat ze me dus niet serieus nam...
Ik zal mijn hele bevallingsverhaal niet vermelden, het was overigens wel een hele fijne, snelle en mooie bevalling . Heb een paar momenten tijdens de bevalling waar ik achteraf hartelijk om heb gelachen. Toen de VK kwam, nadat ik had gebeld regelmatige weeën te hebben, zat ik nog behoorlijk rustig op de bank met een pizza. Ze keek me aan en zei zou je dat wel doen. Ik zeg tegen haar 'ja wat dacht je dan, ik heb honger'. Prima zei ze je moet het zelf weten. Na de eerste controle, breken van de vliezen en ineens weeën die stukken heftiger waren moest ik naar de WC. Van voor en achteren kwam het eruit . Misschien had ik die pizza niet moeten eten. Na bovenstaand incidentje ben ik onder de douche gegaan (2 uur ofzo). Toen ik er met veel pijn op handen en voeten onderuit kwam (man was me aan het afdrogen), kwam er iemand het erf oprijden. Zeg tegen mijn man, 'we zullen GVD toch geen bezoek krijgen mag ik hopen (het was 21.30 uur), ga eens kijken'. Het was de VK. Weer naar boven, 8 cm ontsluiting en op naar het ZH (wilde in het ZH bevallen). De VK en man hebben me aangekleed... Ik zag eruit... T-shirt om in te bevallen, gebreide zwangerschapsjurk die ik eerder aan had er overheen, joggingbroek aan en het eerste de crocs (die draag ik als pantoffels). Maar op dat moment boeide het allemaal niet . Stond bij de auto, schreeuw ik tegen de VK 'ik moet poepen en niet zo'n beetje ook'. Echt poepen zegt ze of persdrang. Het voelt als poepen zei ik, maar het is meer aan de voorkant. Ohhh dan heb je persdrang, je mag mee persen maar niet te hard. De VK vroeg of ik bij haar in de auto kwam... NEE ik ga bij man in de auto hoor . Hoe zo eigenwijs. Eenmaal in het ZH in de rolstoel naar de verloskamers. Onderweg flink weeën opvangen, dus regelmatig schreeuwde ik STOOOPPPPPP. Stonden we weer midden in de gang, Ik puffen, zij wachten en weer verder. Zie dat mijn verhaal toch nog best lang is geworden, maar goed. Ik heb er om gelachen en ik hoop dat a.s. moeders die nog moeten bevallen zo kunnen lezen, dat het buiten dat het pijn doet ook best leuk kan zijn