Jeetje, wat ontzettend heftig, ingrijpend en nou ja, ik weet verder ook geen woorden te vinden. Zeker niet omdat de afloop al bekend is. Heel veel sterkte!!! Wat traumatisch eigenlijk deze hele onverwachte bevalling. Lijkt mij ook moeilijk te verwerken. Sterkte, meis!!
Ik lag 4 dagen in het ziekenhuis omdat ze me wilden inleiden met een ballonkatheter. Toen de 4e dag m'n vliezen spontaan braken om 3:00 en de weeën gelijk kwamen. Omdat het een weeënstorm was kreeg ik een ruggenprik. De verloskundige van het ziekenhuis wist het ook niet meer en ging naar de gynaecoloog om een spoedkeizersnede te bespreken. Ik was uitgeput en had 39 graden koort. Ik kòn gewoon niet meer. Ik vergeet nooit meer dat de gynaecoloog die verloskamer inkwam, haar mouwen opstroopte en zei "zullen we d'r halen?" Iets in me, een soort oerkracht, nam die hele bevalling over. 21 minuten later is ze geboren. Het grappige is dat er 3 vrouwen tussen m'n benen zaten en de hele tijd heel overdreven zeiden "kom, je kan het. Jaaa het gaat heel goed zo. Oke, nog heel even persen. Hou je benen goed vast. Jaaaaaaa daar komt ze. Wat is ze moooooooooooi!"
Ik was bijna twee weken over de uitgetekende datum en na twee keer strippen dacht ik iets te voelen. Ik kon niet meer liggen en wilde alleen maar staan. Ik vroeg aan mijn man,"denk je dat dit weeën zijn". Achteraf natuurlijk wel. Volgens protocol mocht je de Vk bellen als ze regelmatig elke drie tot vier min komen. Om de tijd door de komen gingen we maar een potje yahtzee spelen. Ik moest wel ongeveer om de beurt van tafel lopen om de wee op te vangen. Toen ze een lange tijd regelmatig kwamen belde ik zelf de verloskundige. Ik dus vertellen dat ze elke drie min kwamen. Ze vond me erg rustig klinken dus ik vertelde dat ik ook aan het yahtzeeen was. Vroeg de Vk of ik aan t winnen was, maar dit was de enige keer dat mijn man won. Ik betichtte hem ook van vals spelen aangezien ik telkens weg moest lopen om de rug weeën op te vangen. De Vk kwam snel en de vliezen werden gebroken om t proces wat te versnellen (ze kwamen gelijk elke twee min). Het was etenstijd dus de Vk stelde voor om mij in t ziekenhuis aan te kondigen en dat ze in het zkh een broodje zouden halen. Zei mijn man doodleuk "o ik kan wel even koken hoor". Heeft hij lekker pasta gekookt voor hem en de Vk. Zelf kon ik geen hap door mijn keel krijgen.... en ik maar door de kamer wandelen. De VK vroeg of ik bij mijn man of haar in de auto wilde. Ik zei "echt wel bij jou, zo komt de baby in een keer eruit als we op de snelweg rijden". Wel zielig want ze had haar auto net een week. Dus zei ik ooo dan moet je maar een matje neerleggen. Ik stapte bij de Vk in de auto en reed zo snel mogelijk naar t ziekenhuis. Elke wee trok in zowat het hengsel van t dak.....sorry. Gelukkig geen schade aan de auto. In de lift aangekomen wilde ik niet al te "zielig" en pijnlijk kijken omdat er nog een zwangere vrouw in de lift stond. Dus ik deed net of de weeën geen zeer deden......zij moest nog een tijdje. Na een paar uur werd onze prachtige zoon geboren. Wat een ervaring. De verloskundige zei wel dat ze deze bevalling altijd zou herinneren met pasta en yahtzee. Wel grappig dus.
Niet tijdens de bevalling maar tijdens de zwangerschap. Was 24 weken en op controle bij de verloskundige, er was ook een laatste jaars stagiaire en die zou de controle doen onder begeleiding. Ze ging voelen en de buik meten. Verloskundige vroeg wat deze meting kon betekenen. De meting zou volgens haar passen bij een zwangerschap van ongeveer 29 weken , ok wist dat de kleine groot was, met 20 weken echo was dat al ontdekt, maar 6 weken voor De verloskundige vroeg of ik alles mee kreeg en of ik er niet van schrok. Ik zei dus doodleuk, denk dat je zelf maar even moet meten, ze is niet voor niets stagiair en meten moet ze blijkbaar nog leren. Stagiaire meteen een heel rood hoofd, verloskundige ging meten, en wat bleek zij kwam zelfs op 30 weken uit. Toen had ik een heeeeel rood hoofd. Heb toen wel mijn excuses gemaakt voor mijn botte opmerking. Werd doorgestuurd naar de gyn, bleek idd dat kindje erg veel voorliep op groei. Na de geboorte zag ik de verloskundige, en jawel de stagiaire weer. Ze herkende me meteen oh jij dacht toch dat ik het niet goed deed, Nogmaals sorry
Mag het ook over net na de bevalling? Ik liep op de snikhete juli dagen net na de bevalling van de eerste nog helemaal in euforie in een netbroekje met dik verband het eerste bezoek te ontvangen en liet helemaal blij de eerste foto's, (van de 1 uur service), van de bevalling zien. Ook van het moment supreme, waarop oudoom en tante beschaamd elkaar aankeken en verder ook niet wisten waar ze moesten kijken. Nu schaam ik me nog kapot. Ik was gewoon helemaal van de wereld de eerste week......
Ik heb eerst een ballonkatheter gehad, waardoor de dag erna de weeën opwekkers konden worden gegeven. Om 6.00 werd bij mij het infuus geprikt, ik kan daar goed tegen. Maar op een gegeven moment hoor ik mijn vriend roepen dat hij zich niet goed voelt en gaat flauw vallen. Dus de zusters laten mij links liggen en zorgen dat vriendlief in een stoel komt te zitten, druivensuikertje en appelsap krijgt. Daarna bij mij het infuus wel geprikt. Na een half uur komt de verpleegster terug en vraagt hoe het gaat, ik kijk mijn vriend aan en zeg, ze vraagt hoe het met je gaat. Nee zegt ze, ik was eigenlijk benieuwd naar jou....haha waar je maar mee bezig kan zijn he Na 2 dagen weeën, kwam het nog steeds niet op gang, we waren kapot en na een gesprek met de gyn, waarin duidelijk werd dat het een keizersnede zou worden, begonnen we allebei te huilen. Waarna de vk zegt, waar is jullie fototoestel, dit is wel even een schattig fotomomentje....uhuhu! eenmaal op de operatietafel, zegt de gyn, dat ze gaan beginnen....en heb ik gevraagd of vriendlief er bij kon worden gehaald....ohwja, die gaan we nu halen, wat als ik het niet had gevraagd! Uiteindelijk tijdens het hechten vroeg ik of ze bijna klaar waren, want ik wilde wel nu heel graag naar mijn kindje, Ja we zijn de laatste laag aan het hechten, dus het duurt niet lang meer. Waarop ik vraag hoeveel nietjes ik erin krijg. Oh zegt de gyn, dat tellen we nooit. Waarop de 1 zegt "ik denk 14" en de ander zegt "nee, worden er 10".....uiteindelijk heeft iedereen gegokt op hoeveel nietjes het zouden worden, best gezellig S'nacht na de keizersnede, mocht vriendlief blijven slapen. Kindje moest naar de neo, helaas. Ik kreeg koorts en elk half uur werd ik gecontroleerd. Vriend had een slaappil gehad en oordopjes ingedaan, en lag enorm te snurken! Uiteindelijk kwamen er een gyn, een co en een vp om te kijken hoe het ging. Vriend lag nog steeds enorm te snurken, waarop de co zei, poehhh die kan er ook wat van. Waarop ik zei, ja geef hem maar een flinke por, zodat hij ophoudt. Daar werd om gelachen, waardoor ik zei, nee ik meen het geef hem maar een por! De co werd een beetje ongemakkelijk, maar uiteindelijk heeft hij het toch maar gedaan, mijn vriend heeft niks gemerkt, zich omgedraaid en toen was het heerlijk stil
8 april 2014 16:30 Bij de controle bij de verloskundige is mijn bloeddruk weer hoog, ik word doorverwezen naar het ziekenhuis voor controle. Voor de zekerheid nemen we de vluchttas mee. 19:00 Onderweg naar het ziekenhuis krijg ik in de auto last van weeën om de 6 8 minuten. In het ziekenhuis wordt mijn bloed en urine onderzocht. De ctg monitor geeft weeën aan tussen 60-90, ze zijn pijnlijk maar nog goed op te vangen. Ik word doorgestuurd naar een verloskamer. Mijn uitslagen zijn binnen. Een plusje eiwit in mijn urine, een hoge bloeddruk van 140/90 en het bloedonderzoek geven een lichte zwangerschapsvergitiging aan. Ik krijg de indicatie om in het ziekenhuis te blijven. Ik word ingeleid met een ballon katheter en moet de nacht afwachten. 23:30 Mijn vriend gaat naar huis en ik krijg een spuit met pijnstilling en slaapmedicatie. Door de spuit slaap ik door tot de volgende ochtend. 9 april 2014 8:30 Ik word naar de verloskamer gebracht en mijn ballon wordt eruit gehaald, ik heb 2 cm ontsluiting. Mijn vliezen worden gebroken, ik krijg een infuus met weeënopwekkers en de baby krijgt een plakkertje op zijn hoofd om zijn hartslag in de gaten te houden. Ik ben nog erg suf van de spuit van de vorige nacht en heb nauwelijks in de gaten dat de weeënopwekkers om de 20 minuten worden verhoogd. Ik voel dat de weeën sterker worden maar ik ben nog steeds in een roes en lijk te slapen. 11:00 Mijn vriend wilt een broodje halen, ik vraag of hij nog even wil wachten omdat de weeën steeds pijnlijker worden. Ik vraag of ik getoucheerd kan worden, ik heb nog steeds 2 cm ontsluiting. Het komende half uur krijg ik de ene wee na de andere, het lukt mij niet om ze op te vangen met mijn ademhaling. Ik roep dat ik moet persen maar er wordt gezegd dat dat de druk is van hoofdje wat ik voel en dat ik vooral niet mag persen. Ik ga naar de wc maar dit lucht niet op. Ik trek het niet meer van de pijn en vraag om een ruggenprik. Na overleg wordt het een pompje met pijnstilling (remifentanil). Nu dat ik pijnstilling heb gaat mijn vriend alsnog een broodje halen. De verloskundige word weggeroepen maar zegt dat ze mij zo niet achter kan laten. 12:00 Ik ben drijfnat van het zweet. De weeën zijn niet uit te houden, ik roep nog steeds dat ik moet persen. Ik word weer getoucheerd en ik heb 3 cm ontsluiting. Vanaf dit moment blijf ik hangen in de weeën en weet niet meer wat er gebeurt. 12:10 Mijn vriend vertelt later dat hij net terug kwam van een broodje halen wanneer hij van de gang geroepen wordt. Hij schrikt wanneer er ineens 6 man personeel in de kamer staat, de hartslag van de baby is gevaarlijk laag. Ik word getoucheerd en heb ineens 9 cm ontsluiting, de laatste centimeter wordt weg gemasseerd en ik moet onmiddellijk persen. 12:13 2 persweeën en 3 minuten later ligt de kleine op mijn borst. De baby wordt snel weer meegenomen door de kinderarts, hij krijgt extra zuurstof en zijn hartslag wordt in de gaten gehouden. Zijn apagar score is 6,7 en 9. Als het weer beter gaat met de baby wordt hij weer op mijn borst gelegd, ik leg hem aan de borst terwijl dat ik gehecht word. Bij het nakijken van de navelstreng blijkt er een knoop in de navelstreng te zitten. Als ze dit van te voren hadden geweten had ik een spoedkeizersnede gehad.
Ik ben na 3 dagen lezen nog steeds niet door alle verhalen heen maar ik wil toch alvast het mijne delen. Ik weet niet er echt genante dingen zijn gebeurd of gezegd, maar alleszins wel grappige. Ik moet er toch even bijvertellen dat ik Antwerpse ben en sommige uitspraken dus in Nl misschien nogal raar klinken Ik was op voorhand erg bang dat ik het niet zou doorhebben wanneer de bevalling begon. Iedereen bleef me maar zeggen 'helemaal in het begin voelt het exact zoals menstruatiepijn, je zal het wel herkennen'. Nu ben ik blijkbaar de enige vrouw ter wereld die nog nooit menstruatiepijn heeft gehad... dus ik maakte mij daar serieus zorgen over! Ik heb mijn hele zwangerschap het gevoel gehad dat ik te vroeg zou bevallen dus vanaf week 35 liep ik elke keer ik ook maar iets voelde aan iedereen te vragen: is dit nu menstruatiepijn?? Iedereen was blij dat ik op 38 weken EINDELIJK bevallen ben! De bewuste zaterdag werd ik om 6u 's morgens wakken met... menstruatiepijn. Ik had meteen zoiets van 'oh ja, dit is het' en vlak daarna 'heb ik me hier zo druk over gemaakt?'. Ik was nog supermoe dus ben lekker met mijn dekentje in de zetel gekropen. Om 9u30 is dan mijn water gebroken, uiteraard boven de parket en niet boven de handige stenen vloer Dan ben ik maar boven de wc gaan hangen want het bleef maar stromen! Toen ik het beu was heb ik een grote badhanddoek in mijn broek gestoken en ben ik nog wat klusjes in huis gaan doen. Toen ik mijn man ging zeggen dat mijn vliezen gebroken waren (hij was de vorige avond laat weggeweest en nog erg slaperig) zij hij 'is goed liefje, die zullen ook nog wel gebroken zijn als ik uitgeslapen ben' en hij draaide zich om en sliep verder. Gezien ik nergens last van had dacht ik, ok, we hebben nog wel tijd. Een doucheke genomen, was opgehangen, iets gegeten, mijn tasje voor het ziekenhuis ingepakt (want ja, ik ben een chaoot en er stond dus nog absoluut niks klaar), naar de drukker om het vb van de geboortekaartjes te keuren,... Tegen 12u30 vond ik het welletjes en zij tegen mijn man 'jij mag doen wat je wil, maar ik ga bevallen' Toen is hij toch in actie geschoten! Wij op weg naar het ziekenhuis, te voet want wij hebben geen auto. Mijn man wou een taxi bellen, ik vond dat zonde van het geld (ziekenhuis is op 700m) en bleef maar zeggen 'ik ga voor een bevalling, niet voor een nieuwe heup!' Toen we in het ziekenhuis aankwamen vlak voor het bezoekuur was het natuurlijk erg druk op de materniteit. Ik zag al die vroedvrouwen en verpleegsters maar hectisch heen en weer lopen en eigenlijk werd ik genegeerd. Ze dachten vast dat ik gewoon een bezoeker was gezien ik er niet echt uitzag alsof ik op springen stond. (Ik had amper een buik, kon nog steeds in al mijn broeken, mijn borsten waren zo fel vergroot dat de verhouding tot mijn buik hetzelfde gebleven was) Dus uiteindelijk sprak ik, erg beleefd, dan maar zelf iemand aan. 'Excuseer, ik zie dat jullie het druk hebben en ik vind het écht vervelend dat ik moet storen, maar ik zou efkes willen komen bevallen' Ze keek mij aan alsof ik gek was geworden en antwoordde 'En waarom denk je dat je moet bevallen?' dus ik weer, deze keer iets venijniger 'Omdat vanochtend mijn water gebroken is en in de film volgt daarna altijd veel gegil en dan een baby' Ze leidt ons naar de verloskamers en zegt, ''dan zullen we eerst eens kijken of je water wel echt gebroken is he' Dus ik, nu zwaar geïrriteerd, 'nee laat maar, ik vind je niet sympathiek, ik wacht wel tot de volgende shift begint'. (Wat ik dus ook gedaan heb) Een half uur later kwam de nieuwe vk binnen, een enorm fijn mens (ikke blij!) samen met een (hollandse) stagaire. De vk ging eens voelen of er al ontsluiting was, vond ik dat die stagaire dat maar moest doen want 'ze moet het ook leren he'. Enfin, geen ontsluiting dus besloten ze mij aan de weeënopwekkers te leggen. Omdat de weeën volgens hen niet snel genoeg op gang kwamen werd dat rot-infuus elke keer wat hoger gezet. Intussen zat ik met mijn man rustig uno te spelen, ik ben nogal competitief dus ik speelde ook door tijdens elke wee. Dit vonden ze maar raar in het zh dus kwam de stagaire heel lief zeggen 'misschien moeten we maar beginnen puffen' waarop ik antwoordde 'mens rot op, zie je niet dat ik aan het winnen ben? Is er niet iemand anders die jou wil bezighouden?' Waarop zij heel beteuterd reageerde met 'mevrouw, u bent momenteel de enige die aan het bevallen is' Het arme kind zag er zó triestig uit dat ik maar sorry heb gezegd, de kaarten heb opgeruimd en met haar ben beginnen puffen. Na een kwartier was het me echter duidelijk dat dat puffen écht niet voor mij was weggelegd. Op een gegeven moment vond ik dat de weeën toch wel pijn begonnen te doen en moest ik aan de monitor, die zo'n extreem hoge pieken vertoonde dat ze een andere zijn gaan halen want dit 'kon niet kloppen' . Nu, het bleek dus wel te kloppen! 'Oh nee' roept de vk 'we hadden die laatste verhoging nooit mogen doen, je gaat zodadelijk echt heel erg veel pijn krijgen!' Iedereen terug buiten, ik zit op het bed en mijn man zit daar in zijn stoel braaf te wezen, wanneer ik besluit dat ik moet poepen. dus ik die buikband van de monitor af, met een (ongetwijfeld zeer elegante) sprong dat bed uit en naar de wc. Hoor ik plots commotie, stap de badkamer buiten en zie daar 4 zeer paniekerige mensen staan. Dachten ze dat er iets mis was omdat ze niks meer zagen op de monitor En toen begon het echt! De weeën kwamen zo snel op elkaar dat de volgende al aan het opkomen was nog voor de vorige weg was. Het leek wel 1 eeuwigdurende wee! Een vervloekte rugwee dan nog! Ik ben helemaal in een bolletje gaan liggen, het was alles wat ik nog kon doen. Kwam daar die stagaire weer, 'rustig maar, het komt allemaal goed, beleef de wee, dans mee op de golven van de wee (en nog meer van die zweverige bs) waarop ik helemaal paranoia werd en begon te roepen 'gij zijt geen echte hollandse he, gij doet maar alsof he!' en tegen mijn man 'zoek mij nen echte hollander, ik wil nen echte hollander! Zo ene die direct is, en zegt waar het op staat! ni zo'n trees die hier wat staat te zeiken!' Ik weet echt niet waarom ik hier plots zo op gefocust was... Na anderhalf uur het gevoel te hebben gehad dat ik doodging en nog maar 5cm te hebben vroeg ik om een epidurale. Toen de anesthesist binnenkwam stonden er nog 4 andere mensen van het zh aan mijn bed plus mijn man. Zeg ik 'Ah, smijten ze hier eindelijk is iets sympathiek binnen!' Zodra de epidurale werkte gingen ze nog eens voelen en plots had ik wel 10cm. Nu moest ik dus beginnen persen, maar ik voelde absoluut niks! Mijn man en de vv moesten op de monitor kijken wanneer er een perswee kwam en mij dan verwittigen. Zei de vk 'ja maar ge moet wel persen he' waarop ik antwoordde 'ik voel niks, trouwens, ik heb mijn job gedaan, nu ist aan jullie he, jullie worden hiervoor betaald!' Uiteindelijk toch maar zo goed mogelijk geperst (echt niet te doen als je niks voelt) en na 3x persen was mijn minimeisje er Zegt de vk 'nu nog eens goed persen voor de pla... fletsch... euh laat maar' en ik weer 'Ben ik content da ge de kleine wel opgevangen hebt!' Lag ik naar dat kleine blote meisje op mijn buik te kijken zeg ik tegen mijn man 'dit kan ik nog wel een keer' Trouwens, de valse hollandse stagaire is intussen een fantastische vriendin geworden! Ik kwam haar tegen op café en besloot haar een wijntje te trakteren om mijn verontschuldigingen aan te bieden. 4u later zaten we er nog steeds
Hier nog geen bevalling ( die van de eerste was heel snel, heftig en eindigde met spoed in het ziekenhuis) Maar wel een memorabele start van mijn verlof, jaja eindelijk verlof en breek ik mijn teen waardoor ik nu niks kan grrrr hihi