Toen de bevalling begonnen was wou ik per se dat mijn dochter die dag nog geboren zou worden, want een dag later was een goede vriendin jarig en nog een dag later een goede vriend. En ik vond het een hele mooie datum. Dus ik was continu bezig met hoe laat het was en hoe lang het nog zou duren (ik vroeg steeds aan de verpleegster hoe lang ik nog bezig zou zijn, want het moest wel een beetje opschieten). Mijn dochter moest en zou op die datum jarig zijn en haar eigen verjaardag hebben. Dat is gelukt, om 23:35 uur is ze geboren! Ook heb ik me verontschuldigd voor elke scheet tijdens het persen (gelukkig geen ontlasting gehad!!) tot de gyn zei dat ik daar eens over moest ophouden. Volgens mijn man was het echt heel irritant. Mijn man en ik zijn beiden blond en grapten tijdens de zwangerschap weleens dat ze in het lab bij de icsi misschien wel een foutje gemaakt hebben, waardoor we een gekleurd kindje krijgen. Toen het hoofdje zichtbaar was zei de gyn dat mijn dochter een mooie bos zwart haar had dus we keken elkaar aan van nee, he. Ze had inderdaad een prachtige bos zwart haar, maar toen we haar koppie zagen wisten we toch echt dat ze helemaal van ons was. En inmiddels is ze ook hartstikke blond.
Ik ben net gisteren bevallen en het ging vrij vlot en gelukkig niet "gênant". Al vraag ik mij af of een bevalling überhaupt gênant kan zijn Wel heb ik een paar domme opmerking geplaatst.... Zo ging de verloskundige een bad laten vollopen nog voor mijn vliezen werden gebroken. Ik liep achter haar aan om even te plassen. Uiteindelijk bleek dat de kleine in het vruchtwater had gepoept en het hele bad verhaal niet doorging, maar uiteindelijk heb ik nog wel 4 keer gezegd dat het water nog liep Toen ik bijna mocht persen (er was nog een klein randje wat even weg moest), hield de verloskundige haar vingers steeds binnen. Op een gegeven moment was ik er wat flauw van en vroeg wanneer ze een meer klaar was met porren, want erg fijn voelde het niet. En toen de gynaecoloog geroepen moest worden en ik de weeen moest wegpuffen, duurde het zo ontiegelijk lang. Ik heb toen heel kwaad geroepen of die vent ff wou doorlopen of anders een snellere geroepen kon worden. Uiteindelijk die hele vent niet gezien, want het ging beter met de baby en het kon zonder hem verder gedaan worden.
Ik kan me gewoon niet herinneren of ik hier al iets over mijn bevalling heb geschreven.. Zo ja, sorry dan. Tijdens mijn bevalling heb ik heel het ziekenhuis bed onder gekakt, matje na matje werd weggehaald en vervangen voor een schone! Maar het kon me niet eens schelen, ik had het veel te druk met... mijn excuses aanbieden omdat ik ZO stonk! Ik had een tshirt aan van mijn man en die heb ik compleet zeiknat gezweet en dat was me toch een prutlucht, niet normaal! Dus wel 100 keer gezegd "ohh sorry dat ik zo stink, sorry dat ik zo stink" Niemand die dat wat uitmaakte op dat moment, maar later zei m'n ma wel dat ik inderdaad onwijs stonk, en ook door al die poep
Op Moederdag ben ik bevallen van een gezonde zoon. Echter de ontsluiting vorderde niet, waardoor ik uren op 4-5 cm bleef hangen, maar nog wel de weeën had. Ik was helemaal in mezelf gekeerd en als er een verpleegkundige iets kwam vragen gaf ik vaak gewoon geen antwoord maar keek ik ze alleen maar aan. Op een gegeven moment heb ik wel mijn excuses aangeboden en gezegd dat ik normaal veel spraakzamer was.. Ik heb het remifentanil pompje gehad, die was heilig voor mij. Achteraf bleek dat dit apparaat het aantal keer klikken heeft geregistreerd, ik schijn over de 999 keer gedrukt te hebben, want meer kan dat apparaat niet registreren. In het ziekenhuis gaven ze toe dat ze dat nog nooit eerder hadden meegemaakt. Echter maar 42 keer heb ik wat toegediend gekregen. Maar ik heb als een malle zitten klikken op dat apparaat Ik heb nog voorgesteld om een high score te maken en ik dan wel bovenaan wilde komen staan! Ik ben niet boos geworden, heb niet gegild of gescholden. Wel een keer mijn middelvinger naar mijn man opgestoken toen hij tijdens een wee vroeg of ik toevallig ook een granenbiscuit wilde eten.... Tijdens het persen viel het me tegen dat ik het kindje niet voelde komen..ik had meer gedacht dat je dit wel zou voelen. Dus bij elke perswee gaven ze aan dat het goed ging. Ik bleef zeggen dat ze dit alleen maar zeiden zodat ik niet in een dip zou raken, want er kwam toch geen kind?? Ze hebben een paar keer aangeboden om een spiegel neer te zetten, zodat ik het kon zien..waar ik elke keer stellig op antwoorde dat ik dat absoluut NIET wilde zien. Ook had mijn zoontje het benauwd (navelstreng bleek om zijn nekje te zitten) en moest ik zuurstof. Pfff..wat is dat een benauwd gevoel zeg..en je voelt je al niet helemaal lekker tijdens dat persen. Ik trok elke keer dat kapje voor mijn mond weg. Dit werd er dan door de verpleegkundige weer terug op gedaan en ze hield haar hand er op. Ik sloeg dan haar hand weer weg en rukte weer dat kapje er af. Dit heb ik lang volgehouden! Ze maakte wel de opmerking dat ik wel iemand ben die weet wat ze wil..whahaha.. Ik heb een knip gehad en ze gaf aan dat ze bij de ene wee verdoofde en de wee erna zou knippen. Ik heb haar wel 5 keer gezegd dat ze echt HEEL goed moest verdoven... En achteraf niks van de knip meegekregen, alleen het geluid... Ook ik maakte achteraf snel de opmerking dat ik deo wilde, omdat ik naar zweet stonk! Veel mensen zeiden: wat een leuk cadeau zo voor Moederdag! Waarop ik wel aangaf dat ik dan wel verdomd hard heb moeten werken voor mijn eigen cadeau
Hilarisch die verhalen! Ik heb niet echt iets met humor te vertellen, weet alleen dat ik na 17 uur en 1 1/2 uur persen gezegd heb, euthaniseer me maar.. Ik heb ook nog flink gekotst, genant, al het apparatuur, beddengoed en mijn haar eronder. Mag je ook niet douchen na de bevalling, en staat de familie klaar om je te feleiciteren..bah stinken
Ik krijg bijna "zin" in mn bevalling na al die verhalen, haha. Vorige bevalling verliep redelijk normaal. Alleen zag ik op een gegeven moment dat de gyn een schaar uit de kast pakte en heb ik toen kennelijk geroepen dat ze dag ding weg moest leggen en dat ik het niet wilde . Tja, alsof je er iets over te zeggen hebt als nood aan de man komt. O en toen het hoofdje stond en ik het hoofdje met mn hand mocht voelen zei ik heel hard "ieeeuww, getver!", wat de gyn en vk volgens mij een beetje vreemd vonden.
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van een gezonde zoon. We zijn nog steeds een beetje onder de indruk allemaal... De prelude naar mijn bevalling begon eigenlijk ruim vier weken geleden, op een zwangerschapstermijn van 35+2. De hele dag had ik al wat harde buiken, maar in de avond werden ze toch wel feller... Ik besloot om ze te timen. Iedere vijf minuten kwam er een wee die minstens een minuut duurde. De verloskundige stuurde me door naar het ziekenhuis omdat naast de weeën ik ook een te hoge bloeddruk had. In het ziekenhuis werden mijn weeën door de CTG bevestigd. Mijn bloeddruk zakte weer af naar normale waarden. Ik kreeg het advies om rustig aan te doen (Nog rustiger? ik zat al vanaf week 15 in de ziektewet...) en te bellen als de weeën heftiger werden. Het leek niet door te zetten, en er was geen ontsluiting. Na een week structureel weeën om de 5 minuten werden ze dan op zondag "eindelijk erger". Ze kwamen namelijk om de 4 minuten. Ik dacht dat dit wel kwalificeerde als "erger" dus belde de verloskundige. Die constateerde een deels verweekte baarmoedermond die met een vingertop toegankelijk was. En verder weer een te hoge bloeddruk. Dus, weer naar het ziekenhuis... Het ziekenhuis bevestigde de weeënactiviteit. Er werd een echo gemaakt en ik kreeg het advies om rustig aan te doen. (.. de volgende stap was totale bedrust...) Ohja, en ik moest bellen als de weeën erger werden. Volgens de echo was ukkie een beetje aan de kleine kant, dus alle extra dagen waren mooi meegenomen. Wel werd er advies gegeven mij niet te ver voorbij de 38 weken te laten lopen, omdat deze voorweeën nogal uitputtend waren en slaapgebrek ook niet de bedoeling kon zijn. Ik moest immers ergens ook nog bevallen. In de week daarop heb ik mijn verloskundige medegedeeld dat ik niet meer ging bellen voor weeën. Ik zat op dat moment al anderhalve week in de voorweeën. 's morgens, 's middags, 's avonds... of ik nou lag, zat, stond, zwom, hing... of ik nou wel of niet iets deed, de weeën gingen continue door en zorgden er voor dat ik niet of nauwelijks sliep. De verloskundige drong er op aan dat ik echt moest bellen, zeker in verband met mijn bloeddruk. En als ik klachten kreeg als hoofdpijn, sterretjes zien en zo voorts, dan helemaal... Ohja, en ik mocht langs de gynaecoloog om het partusbeleid te bespreken. Mogelijk kon ik eerder ingeleid worden, zoals ook al door de verloskundigen in het ziekenhuis was geadviseerd. De gynaecoloog was het hier in principe niet mee eens. Pas vanaf 41 weken werd er ingeleid. Ik mocht met 39 weken en 2 dagen eens terug komen om te kijken hoe de situatie er dan voor stond. Misschien konden ze bij wijze van hoge uitzondering met 40 weken al inleiden. Er ging een weekend zonder ziekenhuis voorbij. Daarna kwam de hoofdpijn en de duizeligheid. Met lood in mijn schoenen belde ik de verloskundige. "Ja, sorry, ik wil eigenlijk helemaal niet bellen... maar ik heb het beloofd..." De verloskundige constateerde, opnieuw, een te hoge bloeddruk en stuurde me... jawel... naar het ziekenhuis. De CTG bevestigde opnieuw weeënactiviteit. Mijn bloeddruk zakte weer een beetje. Ik kreeg het advies om... jawel... rustig aan te doen en me te... Toen knapte er iets. Die nacht was ik al op jacht gegaan naar de monsterspinnen uit mijn dromen en had ik mijn lief een mep verkocht omdat hij de pergola die we niet hadden (maar in mijn dromen wel) had gesloopt. Ik had al 4 weken niet geslapen en was finaal naar de klote. Toen werd er besloten dat ik mocht blijven slapen met pijnstilling. Ik sliep pas tegen 2 uur 's nachts en ik werd om 8 uur al weer gewekt... maar de 6 uur fatsoenlijke slaap hebben me wel behoed voor langzaam krankzinnig worden. De donderdag daarna mocht ik opnieuw naar het ziekenhuis om een nachtje te slapen met pijnstilling. Deze keer vroeger, zodat ik ook echt even kon bijtanken. Dat viel helaas zwaar tegen... Die nacht werd ik, ondanks de pethidine injectie en de slaappil om half 2 's nachts wakker van de weeën. De CTG bevestigde weeën om de 3 minuten. Zo regelmatig dat ze uit een studieboekje verloskunde hadden kunnen komen. Er was alleen geen ontsluiting, en dus werd er niet gesproken over echte weeën. Ik grapte nog dat ze me nu vast gingen adviseren om rustig aan te doen. De gynaecoloog van dienst concludeerde dat ik zo stoned als een garnaal was van de morfine, dus dat dat waarschijnlijk niet mogelijk was. Die keer werd er besloten dat de afspraak die ik had staan op mijn termijn van 39+2 niet zou gaan over "praten over eerder inleiden" maar over "de inleiding plannen", en dan waarschijnlijk zo snel mogelijk. De gynaecologe die op die ochtend dienst had, begreep het verhaal volkomen. Ik had een krappe twee centimeter ontsluiting inmiddels. Daar moest nog wel iets bij, vond ze, dus ik mocht om 6 uur die avond bellen met de verloskamers. Om 6 uur begon de wedstrijd Nederland Chili op het WK. "Hoe laat ben ik welkom?" "Zullen we na de wedstrijd doen?" Dus ergens tussen 8 en half 9 stonden we in het ziekenhuis. Na een half uur CTG is er een ballon gezet. En na nog een half uur CTG mocht ik naar de kamer om te slapen. Om zes uur werd ik wakker gemaakt. Om 8 uur was mijn lief er en waren we op de verloskamers. De ballon werd verwijderd, mijn vliezen werden doorgeprikt en het infuus werd aangesloten. Al snel bleek dat ons ukje in het vruchtwater had gepoept. Volgens de gynaecoloog klopte dat wel met het verhaal van ruim 4 weken niet doorzettende weeën. Ergens had hij het dus toch een beetje benauwd gehad. De eerste drie uur was het goed te doen. De weeën kwamen vlot op gang en waren heel aardig op te vangen. Ik heb zelfs nog een tijdje in kleermakerszit gezeten. De bevalling van mijn eerste duurde 9 uur na het breken van de vliezen dus ik had rekening gehouden met een lange zit. Tot mijn verbazing zaten we na 3 uur al op 6cm ontsluiting. Daarna werd het zwaarder. Heel geleidelijk kwam er persdrang opzetten. Ik mocht alleen nog niet meepersen, want ik had nog maar 8 centimeter ontsluiting. De "rand" van 2 centimeter zat aan de rechterkant, dus ik moest nog even doorpuffen, maar dan op mijn rechterzij. Dat was niet zo leuk, want de persdrang werd ook steeds een beetje erger. Gelukkig had ik een sterke mannenhand die ik mocht fijnknijpen. Daar heb ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Het duurde nog bijna twee uur voor ik eindelijk op die 10 centimeter ontsluiting zat. Het laatste halfuur ben ik bijgestaan door de gynaecoloog, een arts in opleiding en een verpleegkundige. Na de zoveelste keer voelen moest het infuus nog een stapje omhoog. Ik heb nog gevraagd of er geen pauzestand op dat ding kon worden ingebouwd. Dat was helaas niet mogelijk. "Nog één wee en dan ga ik nog een keer voelen." "Ik wil niet NOG een wee... " En toen zat ik eindelijk op 10cm! Ik mocht meepersen. Eerste perswee. Ik voelde het hoofdje zakken. Alles stond op spanning. Tweede perswee. Na een gigantische krachtsinspanning kwam het hoofdje naar buiten! Nog één keer persen en ik zou er zijn. Maar de wee was op... Als ik mijn ogen nu dicht doe, voel ik nog precies wat ik toen voelde... het hoofdje wat er helemaal al uit was, de schoudertjes die er nog in zaten... Ik pufte uit alle macht de spanning weg terwijl ik wachtte op de volgende wee. Derde perswee, nog één krachtsinspanning... en toen had ik mijn kleine mannetje op mijn buik! Met grote donkerblauwe kijkers keek hij me aan terwijl hij zijn longetjes leegproestte en voor het eerst zijn stemmetje liet horen. Mijn man keek vol verwondering, met tranen in zijn ogen, naar zijn zoontje. De blik in zijn ogen zal ik nooit vergeten... Ik vroeg me wel eens af of het mogelijk was om van een tweede kind net zo veel te houden als van een eerste. Dat moment is immers zo speciaal. Je verwacht dat niet te evenaren... maar elk kindje is uniek en net zo bijzonder. Wat een magisch moment... Het duurde nog best lang voor ik weer in staat was om een beetje te functioneren na de bevalling. Daarom hebben ze me eerst een nachtje laten blijven. Inmiddels zijn we thuis en genieten we volop van de kraamweek. Grote broer (uit een vorige relatie) kwam heel trots kennis maken met zijn kleine broertje. Wat was ie klein? Hij had niet kunnen bedenken dat kleine broertjes ZO klein konden zijn.
Zooo, ik ben vast in de stemming Libra, pittige voortijd heb je gehad zeg. En toch klinkt je verhaal positief en opgewekt. Respect!
09:00 uur ingeleid Ondertussen trap gelopen ballon lag los zat speling op Groen licht 4 uur aan de wee op wekkers wilde 4-3-14 bevallen maar werd 3-3-14.. Half 6 naar beneden voor ruggenprik..6 uur zat hij er in half 7 veel druk zeg de ok medewerkster waar heeft u last van ja veel druk zeg ik haha waar heeft u pijn jaa aan me k*t haha.. Naar boven waar ik om half 7 begon met persen en 18:43 is me kleine prinses geboren met een gewicht van 2265 gram.. Al met al een turbo bevalling me zoon woog 2265 gram en is in 6 uurtjes geboren en dochter in 2 uur en 18 minuten
Na de bevalling van 16 uur met ruggenprik zei ik "he he nu eerst effe een peuk". Gynaecoloog en verloskundige waren stomverbaasd. Maar wauw, die sigaret smaakte zo goed! Haha Ik ging na die sigaret wel out trouwens. M'n vriend kon me maar net opvangen met de rolstoel
Ik heb geen gênant bevallingsverhaal maar een grappige foto Bekijk bijlage 406296 Ik helemaal uitgeput en wezenloos aan het kijken en mijn man maar lachen
O zoon was 2230 gram.. Bolkje hahahad ik dus ook O en ik werd aangemoedigd tijdens persen lach bijna in een deuk hahaheb me lach maar in gehouden
Bevalling van mn 2 kindje ging snel, toen persweeen begonnen ging ik in hurkzit bevallen. Perswee was zo overweldigend dat ik ging staan. VK verzocht mij vriendelijk te gaan hurken maar dat kwam niet aan. Moeder stond erbij en die riep het commando Zit! haha, daar reageerde ik wel op