Hahahahahahaha oh ik zie het al voor me. Hoewel het echt niets is om je voor te schamen begrijp ik je wel hahahahaha
Oh ik lig weer dubbel hahahahahaha. Krijg er gewoon harde buiken van! Mijn man (is in de bijkeuken iets aan het verven omdat ik weer eens a la minute met een klusje kwam en nu alweer het behangen van 2 muren aan het plannen ben, de arme vent.. ik zal het na de zwangerschap met m goed maken (maar ons huis is tijdens mijn zwangerschap wel écht heel mooi geworden!)) Kwam vragen waarom ik zo hard moest lachen tijdens het opvouwen van de was!
Tijdens mijn eerste bevalling, die vrij traumatisch en langdurig was, toen ze voor de zoveelste keer riepen duwen duwen duwen je bent er bijna geroepen: “JE MAG NIET LIEGEN TRUT”!!! Ja, ik was echt op en na anderhalf uur persen lag ik alleen nog maar te gillen als een speenvarken. Vlak daarna is de pomp erop gezet en werd ik als een koe verlost van mijn kalf. Grootste opluchting ever... tweede bevalling begreep ik eindelijk wat mensen bedoelde met “persweeen daar kon ik tenminste wat mee”. Want toen had ik dat pas !
Heerlijke verhalen . Vk tijdens het persen tegen mijn man: ‘Kijk eens je kan het hoofdje zien’ Mijn man buigt nieuwsgierig naar voren en ik gil in paniek ‘NIET KIJKEN’ (man schoot direct weer terug naar boven). De vk vroeg verbaast waarom hij niet mocht kijken. Mijn antwoord: ‘wij zijn net getrouwd ik wil het graag leuk houden’ haha. Waar iemand zicht druk om kan maken tijdens het persen. Man heeft ons kind uiteindelijk wel geboren zien worden.
Toen ik nog in blijde verwachting was, bij zowel zl als dl, had ik mijn man bij voorbaat al verboden om daar beneden te gaan kijken
Mijn man zei van tevoren niet te gaan kijken, waarop ik altijd zei: 'wedden dat jij echt wél gaat kijken..?' En ja hoor, daar stond meneer tijdens het persen te kijken hoor. En echt waar, het kon me geen moer schelen!
Bij het laatste stukje van mijn tweede bevalling had ik aan één kant heftige rug- en been weeën. De ruggeprik was niet goed gezet, waardoor alleen mijn linkerkant verdoofd was. Mijn man wilde meepuffen als ondersteuning. Helaas deed hij dat midden in mijn gezicht, nadat hij net koffie had gedronken. IK HAAT KOFFIE . Toen onze zoon geboren was moest ik gehecht worden met mijn benen in de beugels. Toen het klaar was zei de VK; nu mag je je benen er wel afhalen. Ik weet nog dat ik zei; waarom? Ik lig prima zo. Laat me maar liggen. Ik ga eerst slapen .
ik moest en zou een ruggenprik nadat ze mijn vliezen hadden gebroken omdat ik gelijk daarna in een weëenstorm terecht kwam door de wee opwekkers.. dus in je 'mooie' ziekenhuis jurk overal vruchtwater verliezen en dan lopen te gillen: ik wil NU die ruggenprik! Krijg ik te horen dat er geen anesthesist beschikbaar is, en of ik rustig wil gaan liggen en ademen dat ging hem dus niet worden.. daarna werd er gezegd: ja het kan wel, maar dan moet je daar naartoe. Ik oké hoppaaa breng me maar! Dus door het ziekenhuis in de lift, tijdens mijn weëenstorm naar die afdeling.. zegt de anesthesist: weet je wat je hier komt doen? Mijn antwoord was: JA DUH, bevallen!! haha hij kwam niet meer bij.. (hij bedoelde of ik begreep wat er nu ging gebeuren en of hij dat moest uitleggen) Oh en dat er een wedstrijd was van het Nederlands elftal en die zat mijn wederhelft dus te bekijken terwijl ik weëen aan het opvangen was.. Kon me toen niets schelen maar we moeten er nu nog wel eens hartelijk om lachen Het was zwaar en geweldig tegelijk,.. ik zit hier met een lach op mijn gezicht ook jullie verhalen te lezen
Heerlijke verhalen! bij mijn 3e bevalling riep ik dat het kind er binnen een half uur zou zijn. Nee hoor lachte de verloskundige, je hebt pas 6 cm. Ik: prima tot over een uur. 40 min later voelde ik persweeen en nog een perswee later heeft mijn man ons kind opgevangen. Ik stond aan bed.. binnen een paar tellen was de placenta er ook en die viel op de grond. Ik zei heel droog, zullen we maar eens op de knop drukken? Ik denk dat vpk/vk er witter uitzagen dan ik! Ze schrokken zich rot toen ze binnen kwamen. Ze waren vooral gekomen omdat er geen weeen meer zichtbaar waren op het ctg haha
Bij mn derde moest ik plots naar het ziekenhuis vanwege meconium in het vruchtwater. Ik had maar een beetje verloren en dat was vies. In de auto met elke hobbel klotse er meer vruchtwater uit. Gelukkig had ik er een matje onder, maar bah, wat vies. Aangekomen staat er een verloskundige klaar om mij via achteringang naar de bevalkamer te brengen. Nou...er bleek toch heel wat mensen door die gangen the lopen. Liep ik daar in m'n ochtendjas vieze vruchtwater te druppen door die gang. M'n kraamverband had het al opgegeven en het liep er gewoon langs m'n benen naar beneden. M'n man was de auto aan het parkeren, en wist niet precies waar ik heen werd gebracht. Gelukkig kon hij het spoor volgen. Echt! Zo genant.
Ik vind jullie verhalen zo leuk om te lezen! Duss hier mijn 1e bevallingsverhaal Het was woensdagnacht en ik was 38 weken en een paar dagen..dik en zoo klaar mee werd ik snachts wakker met het gevoel dat ik moest plassen. Eenmaal uit bed liepen er allemaal druppels vruchtwater naar beneden. Gauw naar de badkamer...beetje druk zetten en ja hoor een klein pasje vruchtwater. Whaaa. Oké fuck fuck en nu? Ohja het was helder. Goed teken..nu wachten op weeën. En wachten... inmiddels was het ochtend. Nog steeds geen weeën. Verloskundige komt checken. Alles was goed, afwachten. Oké dat deden we...uren lang. Savonds moesten we ons melden in het ziekenhuis ter controle voor eventueel infectiegevaar ivm langdurig gebroken vliezen. Hup aan de ctg, kweekdingen en controles. Alles goed behalve die weeën dan. Hup naar huis en gauw naar bed want stel je voor het begint ineens. Inmiddels is het weer vrijdagochtend..Ik krijg die dag een paar weeën. Maar geen regelmaat en soms wel 20 minuten ertussen. Verloskundige weer geweest, alles goed. Ik moest mij vrijdagavond op nieuw melden in het ziekenhuis voor de ctg want ja zaterdag zou ik om 08.00 ingeleid worden. Eenmaal aan die ctg zie ik de teller op dat apparaat oplopen en voel ik daarna een stevige kramp. What the fuck is dit!? Weeën dus, om de 8 minuten gaf dat ding aan. Ik had de keuze om te blijven of naar huis te gaan. Nou ik wilde naar huis want ik geloofde nooit dat mijn lichaam fit nog ging doorzetten. Thuis.. in de douche.. weeën!! Mijn hemel! Elke 4 minuten en ze zijn flink. Oké man belt verloskundige en die komt na 1.5 uur kijken. 4cm ontsluiting! Yes op naar het ziekenhuis "ja alweer ja". Eenmaal daar hup in bad. Dat was fijn. Uren in gelegen! Toen werden de weeën flink gemeen. Bleek dat de baby in sterrenkijker lag. Ik was moe van alles en vroeg om een epidurale. Die werkte helaas niet.. de tijd verstreek en de baby was er nog niet. Ik werd klaar gemaakt voor keizersnede omdat haar hartslag teveel schommelde. Ze had het "zwaar". Nog even voelen hoe ver ik was en dan was het klaar. Wat denk je? 10cm! Spullen voor keizersnede konden opgeruimd worden en ik mocht persen. Met 35 minuten was ze er dan eindelijk! Liefde op het eerste gezicht. Wauw wat is dit gaaf! Ze is geboren op zaterdagochtend en dat terwijl de bevalling woensdagnacht "officeel" was begonnen Top dus
Ik moest proberen om tijdens het persen mijn energie te steken in het persen en géén geluid te maken. Ging me goed af, tot het hoofdje stond. Ik riep kei hard ‘oeloeloeloeloe’ staat op film haha. Grappen er nog steeds om. Toen zoontje er net uit was zei ik tegen de vk: volgens mij ben ik helemaal niet gescheurd of wel? Hij beantwoordde die vraag uit medelijden volgens mij niet meteen. Was tweedegraads ingescheurd, 2 dagen niet kunnen plassen en bijna 2 weken zwellingen gehad van de hechtingen
Ik hoop dat dit topic snel vol stroomt want de vorige was geweldig Ik heb ook nu weer smakelijk gelachen Hierbij dan mijn bevallingsverhaal, of eigenlijk ons verhaal want mijn man is geen seconde van mijn zijde geweken. Het begon zondagochtend rond een uur of 09:00. Ik had wat weeën die wel echt bij te houden waren en had inmiddels de weeëntimer-app aangezet. Ik had mijn man alvast ingelicht maar wel gezegd dat hij nog even kon blijven liggen. Rond 12:00 ben ik hem gaan wakker maken. "Schat het wordt wat serieuzer, kom je naar beneden?" "Huh wat? Oke wacht, hoe bedoel je serieuzer? Huh?" "Nou gewoon, pijnlijker, zou fijn zijn als je naar beneden komt." "Oke wacht, oke. Ik kom er NU aan." "Rustig aan schat, niks aan de hand." "Oke oke oke, ik doe rustig aan" *springt als een malle uit bed* Ongeveer een uur later kwam de vk me nog een keertje strippen, ik had toen ongeveer 2 cm. Daarna hebben we mijn moeder en schoonmoeder gebeld zodat ze erbij konden zijn. Een paar uur later was de vk er en vlak daarna ook de kraamzorg. Ik zat al lekker in de weeën en die kraamzorg kwam binnen met haar schoenen. Het ALLEREERSTE wat ik tegen haar zei, tijdens een wee, was: "schoenen uit". Lekker aardig van me. Vervolgens wil ze zich voorstellen, zegt ze "ik geef maar even geen hand wat ik ben snotje verkouden". Ik keek haar aan, keek naar mijn man, keek naar mijn moeder, keek naar mijn schoonmoeder, keek haar weer aan en zei "pardon?" "Ja ik voel me niet zo lekker" Ik heb toen (weliswaar zachtjes hoor) tegen mijn man gezegd dat zij NIET ons pasgeboren kind ging verzorgen zo vlak naar de bevalling en dat ze NU moest vertrekken. Alleen stond ik er blijkbaar wild bij te gebaren dus zo subtiel was ik niet haha. Vervolgens heb ik tegen mijn moeder een schoonmoeder gezegd dat de eerste die haar eruit kan werken van mij een Tony Chocolonely reep kreeg. Ze was zo weer weg. De kraamverzorgster die daarna kwam heeft wel 4 keer gevraagd of ik niet nog een laatste foto van mijn buik wilde zo vlak voor de bevalling. De 4e keer dat ik "neeheej" zei klonk ik niet zo aardig meer volgens mijn man. Daarna heeft de vk mijn vliezen gebroken en ging ik het bevalbad in. Mijn man die al uren onafgebroken naast me zat, stond, lag whatever. Moest plassen. "Moet dat nou?" "Nou vooruit heel snel dan" 10 seconden later: "BEN JE AL KLAAR? BEN JE AL KLAAR BEN JE AL KLAAR?" "waar is hij?" "is hij al klaar"? We moesten naar het ziekenhuis want ik bleef hangen op 8 cm ontsluiting. Ik was not amused. In het ziekenhuis kreeg ik weeënopwekkers en een morfinepompje. Tussen de weeën door viel ik telkens in zo een diepe slaap dat ik stopte met ademen. En iedere keer dat ze me wakker maakten keek ik iedereen zó boos aan. Ik dacht laat me gewoon lekker slapen, man. Toen ik het op een gegeven moment niet meer trok ben ik onder de douche gaan staan, hielp niet. Baarkruk laten halen, hielp niet. Zo veel pijn, en het duurde al zo lang. En op dat moment vond ik het wel een goed idee om even te verkondigen "dat ik nog steeds heel graag een tweede wilde hoor!". Dat zorgde voor een hoop gelach. Ik kon er niet om lachen, ik was bloedserieus. En kijk nu (10 maanden later), nr. 2 onderweg. Toen één van de verpleegsters op het bed leunde en daarbij op mij viel tijdens een perswee, omdat de armsteun inklapte, heb ik haar (blijkbaar) aangekeken alsof ik haar ter plekke ging omleggen. Uiteindelijk is meneer van 4425 gram gehaald met een vacuümpomp, ben ik geknipt en gescheurd (2e graads) en heb ik tot slot de verloskundige nog even gevraagd of ze er trots op was hoe ze gehecht had. Toen ze ja zei, zei ik "mooi zo, dat betekent dat je goed werk hebt geleverd". Betweter. En toen alles gesettled was en moeder en schoonmoeder weg waren zei mijn man "ik ben zo moe, en ik heb zo veel honger". Ik heb als reactie alleen zo gekeken geloof ik: . Ik hoop op een fijnere, chillere bevalling zonder knippen/scheuren/vacuumpomp/ziekenhuisbezoek dit keer maar ik ben nergens bang voor in ieder geval
Hier mijn verhaal: ik werd ingeleid vanwege mijn hoge bloeddruk en moest zondag s avonds bellen om te kijken of er plek was. Nou die was er en ik mocht rustig aan naar het ziekenhuis komen. Om 20:00 uur kreeg ik mijn kamer toegewezen en aan de ctg gelegd. Even later kreeg ik een ballon. Mijn vriend is om 21:30 weer naar huis gestuurd. Wilde die niet maar ik zei hem weg te gaan want dan had er tenminste iemand nog een goede nacht. Ik mocht namelijk de nacht door brengen op een bevalbed en kolere wat ligt dat kut. Naja goed om 23:30 viel die ballon er alweer uit. vitlense dag om 08:00 werden mijn vliezen gebroken en na een half uur gingen de wee opwekkers aan. Elke 20 minuten gingen ze omhoog tot mijn vriend om 9:30 vroeg: voel je nou al wat want je ligt er wel heel relaxt bij. Ik voelde inderdaad nog helemaal niks. Nog even wezen plassen.. kwam een volledige waterval uit. Om 10:00 besloten ze de wee opwekkers wat sneller te laten werken en begon ik pijn te krijgen. Op de skippybal ving ik de weeen op en de verpleegkundige grapte nog dat ik ze hard zat te stuiteren dat mijn kind er spontaan zou uitvallen. om 11:30 kwam de verloskundige kijken hoeveel ontsluiting ik had en toen kwam het: Uhm ik voel geen hoofdje, waar is je baarmoeder gebleven? WAT ZEG JE? Waar the fuck is mijn baby Oké echo apparaat erbij en hoppa op mijn buik want dit moest even nagekeken worden. Ik zowat in shock want er was nergens een baby te zien De verloskundige vroeg hoeveel ik in vredesnaam gedronken had en wanneer ik voor het laatst geplast had want mijn blaas was zo enorm groot en gevuld dat die mijn volledige baarmoeder terug naar boven had geduwd. Naja katheter erin en ze bleven bakjes vullen echt niet normaal Op de 1 of andere rare manier bleef mijn blaas zich maar vullen. Naja goed zij weer weg en ze gaf aan dat ze moesten bellen als ik persweeen kreeg. Dat gebeurde 1 wee later Kwam ze weer terug en voelde.. sorry meid 8,5cm... maar weet je wat! Ik ga je helpen. Prima joh doe maar dan is het maar gebeurd. Bij de volgende wee rekte zij alles op naar 10cm en mijn god wat heb ik gebruld JE DOET ME PIJN!! Waarop zei reageerde; daar sta ik om bekend Vervolgens zei ze dat de baby er met 3persweeen zou zijn. 1 perswee later lag ze op mijn buik En kon ik alleen maar zeggen: godver wat deed dat pijn zeg naderhand kwam ze weer omdat mijn blaas weer bezig was en zei ze dat ze weer vervelend ging doen bij me. Ik vond je toch al niet aardig zei ik tegen der waarop alle mensen in de kamer gingen klappen en zeiden “Eindelijk iemand die het durft te zeggen”
Laat ik voorop stellen dat mijn kinderen beiden met een keizersnede geboren zijn, maar wat eraan vooraf ging is me nog t meeste bijgebleven. Het was 25 juli, en 40 graden. Toen ik eindelijk aan de beurt was bleek dat ze vergeten waren om t infuus uit de koelkast te leggen. Ik ging van bloedje heet naar steenkoud in minder dan een minuut. Richting de OK, daar ging de anesthesist de ruggenprik zetten, maar man ik had t koud. En zoals jullie misschien wel weten is t zetten vd ruggenprik een precies stukje werk. Doordat ik t zo koud had zat ik te bibberen. En ik kon t vd zenuwen niet laten en heb de aanwezige anesthesist en verpleegkundigen maar gevraagd of ze goed waren in dokter Bibber.... Ja, wat hormonen, zenuwen en kou al niet met je doen LOL
Wat heerlijk dit topic. Ik lig te bulderen met mijn newborn meisje op mijn borst. Afgelopen week beviel ik van nummer 2 middels een inleiding. De 1e is ook met inleiding gekomen en dat was met ruim 1.5 uur gepiept. Maar omdat de monitor nauwelijks weeen liet zien, werd toen gemist dat ik al heel ver in de bevalling was. Ik had ze nu dus uitgebreid gewaarschuwd. Om half 10 kreeg ik de eerst wee en meteen was het om de 3 minuten. Om kwart voor 10 zei ik tegen mijn man: oh ze komen al om de 3 minuten, dit gaat weer heel snel. Man staat meteen verschrikt op en zegt: huh nee meen je niet, weet je ik ga dan nu even naar beneden naar de koffie corner, moet ik voor jou wat meenemen? Ik, vol ongeloof: wil je nou eens ophouden met die klote koffie van je, straks ben ik over een kwartier bevallen en sta jij nog in de rij!! Nou die ging heel snel weer zitten. Vervolgens kreeg ik mega beenweeen, niet te doen. Gynaecoloog in opleiding die bevalling begeleidde (een ventje van een jaar of 30) kwam binnen. Mijn man zegt, terwijl ik midden in een beenwee zit: nou dan hebben wij mannen het toch maar makkelijk he. Zegt de gyn: nou ja zo'n bevalling is natuurlijk ook wel iets heel moois om te kunnen doen. Ik riep: oh ja?? Hoe weet je dat?? Het is een HEL! Het is VRESELIJK! Nou die hield voorlopig zijn mond wel. Vervolgens ging het dus weer razendsnel maar de gyn in opleiding wilde, na overleg met de gyn, geen ontsluiting meten. Dat hoefde nog niet, dan moesten de weeën nog wat krachtiger zijn. Ik wilde dus wel dat de ontsluiting werd gemeten want ik voelde aan alles (inmiddels midden in weeënstorm) dat de baby bijna kwam. Dus ik zei: dan wil ik pijnstilling (Dan moet de ontsluiting sowieso gemeten worden). De gyn keek me twijfelachtig aan en zei toen mat: ok dan moet ik toch je ontsluiting meten. Zo, dat is mooi dacht ik. Niet linksom dan maar rechtsom. En ja hoor 9 cm ontsluiting. Toen werd ik ineens serieus genomen en ging iedereen in positie. Vervolgens met persen moest ik een aantal keer inhouden wat gewoon godsonmogelijk is. Zeker als je op een gegeven moment voelt dat het hoofdje er al uit is. Ik kon echt niet meer mijn benen vasthouden en zette mijn voeten gewoon af tegen de schouders van de verpleegkundige en de gyn. De gyn vroeg me dringend of ik mijn benen weer zelf wilde vasthouden. Ik riep hem toe dat ik dat echt niet meer kon en bleef mijn voeten lekker tegen ze aanduwen. Misschien heeft dat er mede voor gezorgd dat hij de volgende perswee niet meer heeft afgewacht en de baby zo uit me getrokken heeft
Ohja ook nog wel memorabel, toen ons zoontje geboren was werd hij gelijk op mijn borstkas gelegd, heel dicht bij mijn gezicht. Na een tijd werd hij door papa aangekleed en dat duurde even want die hield hem daarna ook nog eventjes vast. Ik heb na een tijdje dus maar gevraagd of iemand me een foto of onze zoon kon laten zien want ik had zijn gezichtje nog niet gezien
Enige wat ik me nog kan herinneren is dat ik tijdens de eerste perswee heb geroepen; 'IK MOET POEPEN!!!!' ... Maar ik ben vast en zeker niet de enige. Toch?