Ik zou apetrots zijn als een van mijn zoons op ballet zou gaan. Ik zou het stimuleren en hem absoluut laten zijn wie hij is. Nou ben ik zelf als kind en puber altijd een danser geweest (door omstandigheden heb ik het moeten opgeven helaas) dus dat kleurt mijn gevoel daarin natuurlijk wel een beetje. Ik push ze nergens in, zal nooit zo'n moeder zijn die haar kinderen háár droom probeert te laten vervullen maar stiekem hoop ik toch een beetje op een danser tussen mijn jongens Laten opereren naar echt vrouw (of andersom van vrouw naar man), dus echt transgender zijn, is geen keus; zo ben je, dat zit er zó diep in dat, stel dat een van mijn jongens zo is, ik alles zal doen om te zorgen dat hij (of dan evt. zij) gelukkig kan zijn in het lichaam wat beter past. Of wél past. Wij zijn erg open in alles en stellen het geluk van onze kinderen vóór de evt. vooroordelen die we zelf onbewust misschien zouden hebben of die de omgeving daarover heeft. We vertellen ze altijd dat ze mogen zijn zoals ze zijn, dat dat altijd perfect is, al loopt er dan een de hele dag in een roze jurkje en zit de ander de hele tijd in zijn dagboek te schrijven (wat je op die leeftijd eerder bij meisjes zou verwachten). Als ze maar gelukkig zijn, dan staan we achter elke keuze die ze maken.
Leuk onderwerp! Als moeder van 2 jongens ligt ons huis vol met lego, auto's, robots en allerlei gadgets. Dit omdat zij dit leuk vinden. De oudste is altijd een wildebras geweest maar vindt het ook heerlijk om te winkelen of koken met mij. De jongste heeft altijd een zwak gehad voor baby's en heeft een periode steeds een pop meegesleept. Nu vindt hij poppen niks meer en dat vind ik best jammer. Hij kreeg bv commentaar van andere kindjes erover. Zo heeft hij 2 mooie roze polo's maar die wil hij niet aan want roze is voor meisjes het is jammer dat speelgoed zo gender gericht is. Het benadrukt het stereotype zo. Meisjes zijn zorgzaam en schattig en moeten vooral geïnteresseerd zijn in kleding en make-up (denkend aan toddlers & tiaras aaargh!) en jongens wild en stoer. Wat als ze dat nou eens niet (willen) zijn? Als reactie op buitenleven: ik maak er geen geheim van dat ik bij de volgende hoop op een meisje. En dat is een taboe om hardop te zeggen, maar je omgeving mag het uiteraard wel Anywho een tijd terug was er een topic over en ik kreeg een venijnige reactie dat als ik een dochter zou krijgen en zij liever een jongen wilde zijn, dat mijn verdiende loon zou zijn. Ik moest mezelf echt even achter de oren krabben. Want ik zou dat dus geen punt vinden. Als mijn kinderen niet happy zijn, dan zou ik met hen op zoek gaan naar wat hen wél happy maakt. En in welke vorm dat ook is, ik zou er geen moeite mee hebben. Waar ik wel moeite mee zou hebben is de omgeving. Homoseksualiteit bv zou ik echt niet gek van opkijken, ik ben opgegroeit met heel diverse mensen in onze kennissenkring. Maar ik weet ook dat heel veel mensen niét zo ruimdenkend zijn. Dat zijn waarschijnlijk dezelfde mensen die commentaar hebben op een jongen met een pop of een meisje die ervan droomt piloot te worden. Zo sneuvelen al die onschuldige kinderdromen. Dat wens ik een kind niet toe. Ik hoop dat mijn kinderen nooit het gevoel hebben dat ze bv uit de kast moeten komen. Wij hebben daar geen kast voor. Op een dag komen ze thuis met hun geliefde en daar hoeft geen uitleg bij. Liefde is liefde, maakt niet uit voor wie ze het voelen.
Ik lees dat telkens gender neutraal erbij gepakt word. Maar dat is echt een stapje verder en ook niet wenselijk lijkt mij. Met gender divers bedoel ik echt een mix van mannelijke en vrouwelijke eigenschappen en voorkeuren. Dus niet het geboren zijn in het verkeerde lichaam of iets dergelijks.
Ik heb 2 meiden en alleen maar meisjes dingen geloof ik. Meiden-lego/duplo/playmobile, barbies, poppen, keukentje. Kleding is vanalles, rokjes/jurkjes en roze, maar ook broeken en zwart en blauw. Maar vertel ze wel dat meiden ook kort haar kunnen hebben, en jongens lang haar. En dat jongens met poppen mogen spelen en meisjes met autos. De oudste heeft bv een jongens-meisje in haar klas em dat vind ze eigenlijk wel heel stoer (ze doet aan voetbal, draagt een beetje jongens achtige kleding, klimt vooral in bomen enzo.)
Mijn zoon zit op circusles en per toeval de enige jongen in zijn groep. Hij twijfelde eerst even, maar vindt het nu prima. Haar-dingen vind ik geen probleem, hij mag lang als hij wil en een dochter zou ook kort mogen. Is dan hun haar, groeit toch weer Transgender zou ik wel even over moeten slikken. Maar als dat zo zou zijn dan moet je daar mee dealen. Het negeren of doen alsof het niet zo is zou veel erger zijn.
nee ik ben daar niet bewust mee bezig, ik vind dat ook niet nodig. Jongens zijn jongens en meisjes zijn meisjes, mannen zijn mannen en vrouwen zijn vrouwen. Mijn dochter kreeg bijna alleen maar jurkjes en rokjes aan, gewoon omdat ik dat leuk vond. Maar ook blauw hoor, maar of dat nu veel uitmaakt? Ze kreeg met haar eerste verjaardag een pop met poppenwagen maar van de sint een driewieler. Ik heb niet alle speelgoed bewust in het roze gekocht, maar ook niet bewust de jongensversie. Veel duplo en little people op die leeftijd. Maar vanaf dat ze 1,5 is een echt meisje meisje...weigerde zelf elke vorm van een broek en dat is nu nog, ze wordt volgende week 8...dat komt niet omdat ik dat gestuurd heb, het zit er gewoon in. Mijn zoontje werd geboren in de roze explosie van zn zus en heeft als dreumes heel lang met roze glittertasjes e.d. rondgelopen. En sinds een half jaar is dat helemaal klaar...hij wil niks meer dat roze is (behalve zn roze overhemdjes) en is een echte knul! Hij zit op turnen en op voetbal
over de indeling jongens en meisjes speelgoed in een folder kan ik mij ook totaal niet druk om maken. Ja, ik weet dat er ouders (vaak vaders) zijn die dus wel heel moeilijk doen als hun zoon met my little pony speelt, maar die breng je echt niet op andere gedachten door een jongen in de folder bij de pony's te zetten.
Misschien niet. Maar misschien maak je het voor die jongen net wel íets makkelijker om die my little pony te vragen aan de Sint...
ik ken genoeg jongens die dat wel aan de sint vragen, en sommigen krijgen dat ook nog. Maar die figuren die zo bekrompen denken blijven dat doen vrees ik. Het zit meestal van generatie op generatie ingesleten.
Ja maar door in die boekjes die rolpatronen in stand te houden, ga je het zeker ook niet beter maken...
Toen zoontje 1.5 was had ie een roze stofzuiger en vorig jaar was ie nog gek op Elsa, nu met bijna 5 jaar moet ie niks meer van roze en Elsa weten...is voor meisjes. Hij was al heel vroeg volop met vrachtautootjes bezig, 'jee, zit er gewoon in' zei ik toen weet ik nog...man is vrachtwagenchauffeur maar zoontje had daar toen nog geen besef van. Ken wel iemand die niet wilde dat zijn zoontje een keukentje kreeg, omdat dat meisjesspeelgoed was volgens hem...van dat idee hebben we 'm wel af gekregen, vond ik wel wat bekrompen, maar ben er verder niet echt mee bezig.
Toen mijn oudste zoontje 2 werd kreeg hij het duplo - huis, dat was toen rood met geel en stond bij de boerderij en de manege in de speelgoedgids. Een jaar later was het ineens alleen nog maar verkrijgbaar in roze met geel en was het verplaatst naar een pagina met allemaal roze meisjes duplo. Ik vind dat best jammer. Door het roze te maken en in een folder bij de meidendingen te zetten maak je er echt een meidending van. Mijn jongste kende tot voor kort nog geen enkele kleur , ondanks hard oefenen haalde hij alles door elkaar. Nu heeft hij net gister z'n eerste kleur benoemt toen hij door het Bart Smit boek bladerde: "dat is voor meisjes,want dat is roze. "😂 Wat ik ook zo kwalijk erdoor vindt, is dat wanneer mijn oudste een meisje meeneemt uit school, ze bijna nergens meer mee kunnen spelen! Meisjes kennen geen star wars en Ninjago en mijn zoon kent geen Frozen. Het is echt moeilijk om iets te vinden wat ze samen kunnen doen. We hebben een keukentje, een serviesje, een pop met een bedje en een flesje. We bieden het wel aan, maar de voorkeur gaat meestal toch uit naar auto's en LEGO star wars
Ik heb het bij de oudste heel lang geprobeerd, maar op een gegeven moment speelde ze enkel nog maar met meisjesdingen en het liefst had ze zo roze mogelijk... Op een gegeven moment ben ik toen toch maar wat van mijn principes afgestapt, vond het zo zonde om honderden euro's aan neutraal (vaak houten) speelgoed uit te geven waar dan vervolgens nooit wat mee gedaan werd. Ook qua kleding werd het lastiger toen ze een eigen mening kregen, ze willen nu enkel nog jurken aan en het liefst zo lang en zo wijd mogelijk en bij voorkeur in roze of paars en met bloemen en met glitters ed. Ik probeer wel te benadrukken dat iedereen met poppen en auto's mag spelen, dat iedereen roze en blauw een mooie kleur mag vinden, dat iedereen op ballet en voetbal mag, dat iedereen lang of kort haar mag hebben, enz. Maar qua speelgoed en kleding hebben ze hier voor zichzelf toch een flinke voorkeur... Hoewel het bij de oudste de laatste tijd toch wel weer wat meer naar neutraal gaat, naast de boekjes waarin je kleding kunt ontwerpen (TopModel ed) houdt ze ook erg van wetenschappelijke dingen.
Ik denk dat het er ook nog wel een verschil zit tussen meiden die jongens-dingen doen of jongens die meiden-dingen doen. Een meisje dat in bomen klimt of politie speelt, is stoer. Een jongen die met poppen speelt en zich verkleedt als prinses, dat vinden velen nog steeds raar. Niet alleen bij kinderen: een vrouw in een (heren) pak is volledig geaccepteerd, maar een man in een jurk niet. Ik heb 2 meiden. En ja er is hier veel roze in huis. Maar oudste heeft/had ook een bestuurbare auto, een racebaan en autootjes. Poppen heeft ze nooit echt mee gespeeld. Lego Friends wel (inderdaad, de meisjes variant ). Haar lievelingskleuren zijn roze paars en blauw. Ze draagt bijna nooit jurkjes of rokjes, meestal spijkerbroeken. Maar houdt dan wel weer van tutten, nagels lakken, haren mooi maken etc. Ze is vanuit zichzelf dus gewoon heel 'gender-divers' (ik had er nog nooit van gehoord).
Oudste heb ik heel bewust van jongs af aan heel divers speelgoed aangeboden. Maar hij bleek al vroeg een voorkeur te hebben voor alles waar wielen aan zaten. Dus de hoeveelheid autootjes kreeg gestaag de overhand. Duplo hebben we vooral van die basisdozen met losse blokken. Alle kleuren dus. Zijn lievelingskleur was roze tot hij 4 werd en naar school ging. Daar kreeg hij al snel door dat roze voor meisjes was, dus werd zijn lievelingskleur rood. Op tv kijkt hijtegenwoordig naar net 7 (meer voor jongen). Is de Lego van ninjago Star Wars en nexo Knights. En speelt hij skylanders en Mario Kart op de wiiu. Jongste groeit op in het jongensgeweld. Id dol op schieten monsters spoken en wild doen. Maar is ook een enorme knuffelkont, die graag puzzels maakt of heel geconcentreerd met ministeck bezig kan zijn. En laatst kwam ik hem halen bij kdv. Liep ie met een babypop rond. Dat was zijn baby (waarschijnlijk omdat er net een nieuwe baby wad, wat hij heel interessant en leuk vond)
Wij zijn daar totaal niet mee bezig. Nou ja, misschien dat we er één keer soort van over hebben nagedacht. Toen onze oudste twee werd, hebben we (namens hem) aan de grootouders het keukentje van Ikea voor hem gevraagd. Mijn vader vond dat raar, want 'voor meisjes'. Dat heb ik ongeveer 2,5 seconde laten bezinken voordat ik zei dat zoon er bij Ikea altijd graag mee speelt. En dat ik al jááren in het onderwijs werk en dat ik daar de jongens met evenveel plezier in de huishoek zie spelen als de meisjes. En dat het bij de huishoek om de één of andere reden vooral om de keuken draait. Mijn man vulde daarop nog aan met "Je weet wie er vijf dagen per week kookt in ons gezin?" (Dat is dus mijn man. En daarmee was de kous wel zo'n beetje af en kreeg zoon gewoon een keuken en potten en pannen, waar hij heerlijk mee speelt. (En zijn jongste broer trouwens ook.) Verder denk ik bij dit soort dingen niet na. Wij kopen datgene waarvan wij denken dat onze kinderen het leuk vinden. Dat is vooral veel ToetToet, Duplu en Lego. Volgens mij kan dat allemaal wel voor beide geslachten. Of is ToetToet al te veel 'jongens-achtig'? Nou ja, om dat te compenseren heeft onze oudste wel een wiegje met een pop erin op zijn kamer. Officieel is die van mijn ouders, gekocht toen ik zwanger was van kleine broer. Onze oudste heeft er één middag bij mijn ouders mee gespeeld en vroeg toen of de pop een tijdje bij ons mocht logeren. Inmiddels zijn we drie jaar verder, kijkt zoon er nooit meer naar om maar mag de pop nog steeds niet terug naar mijn ouders. Ik vind dat mensen vooral niet al te krampachtig om moeten gaan en niet moeten opvoeden volgens regeltjes. Bepaal wat je zelf belangrijk vindt om je kind mee te geven, zodat ze later leuke, zelfstandige volwassenen kunnen zijn. En kijk ook altijd heel erg goed naar je eigen kind. Waar heeft hij of zij behoefte aan? En laat je dan niet al teveel leiden door marketing van speelgoedwinkels OF door marketing van zogenaamde Opvoed Goeroes die ook gewoon graag geld willen verdienen met hun boeken en theorieën. De wereld (en zeker niet een kind!) is niet zo zwart-wit (of roze-blauw ) als ze je vaak graag doen geloven.
@Buitenleven: onze zoon heeft trouwens op balletles gezeten. Het idee was 'gewoon dansles', maar bij de proefles bleek het echt klassiek ballet te zijn met (voor de meiden) roze tutu's en plie aan de bar. Hij is een deel van de tijd de enige jongen geweest, maar op een gegeven moment waren ze met zijn tweeën. Op een gegeven moment vond hij het niet meer leuk, maar ik geloof niet dat dit met jongen/meisje te maken had. Hij had gewoon geen zin meer. En het werd onderhand wel eens tijd voor zwemles, dus is hij gestopt met dansen en gaan zwemmen. Ik zou ook weinig moeite hebben met een kind dat homoseksueel of transgender is. En de reden dat ik zeg 'weinig' moeite in plaats van 'helemaal geen moeite', is omdat ik weet dat de rest van de maatschappij (althans: een deel) lang niet zo tolerant is als ik. Dus puur vanuit mijzelf zou het me niet uitmaken. Maar ik realiseer me wel dat het leven toch vaak een klein stukje lastiger wordt wanneer je 'afwijkt' van de norm. En net zoals elke moeder, gun ook ik mijn kinderen een leven waar ze veilig, gelukkig en moeiteloos doorheen fietsen. Zo lang er nog homo's in elkaar geslagen worden achter het centraal station in Amsterdam en er rare folders worden verspreid, zou ik toch extra zorg hebben om een HLBT-kind.
Ik voed mijn kinderen niet speciaal gender divers op maar. Mijn oudste is een meisje meisje De jongste is een meisje jongen, wil een piemel vanaf dat ze 2 jaar is, wil in een rollen spel bijna altijd de jongen zijn omdat die een piemel heeft, speel bijna altijd met jongetjes, pistolen, hutten, takken, zet haar tussen een groep jongetjes en je zit geen verschil in spel. Het zal ons niet verbazen als ze lesbische, bisexueel of transgender is. Ik vind het allemaal goed en stuur ze niet maar voed ze daar in ook niet op.
Hier geen mogelijkheid om dat te doen. Ze zijn beide heel erg hun eigen gender. Onze zoon is echt een jongen...met het gedrag en met zijn interesses. Zonder dat ik me daar mee bemoei. Hetzelfde geldt voor onze dochter die heel duidelijk echt een meisje is en ook dus met haar interesses. Ik denk dat als je kind wat meer neutraal is wat betreft hun geslacht dat het dan misschien wel kan. Maar ik kan mijn zoon echt niet blij maken met typische meisjes dingen.
Onze oudste is een meisjemeisje. Roze kamer, meisjes kleding etv. Onze middelste is de reden dat we "stoer speelgoed" en "lief speelgoed" zijn gaan zeggen ipv jongens-meisjes Ze lag ooit huilend in bed omdat ik zei dat er geen nachthemden van cars waren. Ze ging met 4 jaar naar de basisschool met een carsbeker, een tijgertas en een roze jas. Nu is ze bijna 6, slaapt op een jungle kamer, wil wisselend stoere of meisjemeisje kleding aan. We laten het gaan. Onze jongste wil jurken aan. Speelt met alles. Onze speelgoedvoorraad bevat dus alle afdelingen. Je merkt dat de oudste met het "lieve" speelt en de middelste met het "stoere". De jongste dus met allebei.