Als ik zelf arts zou zijn zou ik het misschien nog overwegen. Maar als leek weet ik niet exact wat ik toegedient krijg en dat is wat mij dan dwars zou zitten. Ik ga me niet laten behandelen met dingen waarvan ik de werking en risico's niet 100% overzie. Wat ik wél heb gedaan: toen ik lichamelijk zowat uitgelicht ben geworden ivm. mijn neurologische rare dingetje (het ene moment ben ik gezond, het andere moment heb ik rare spasmen, kan ik niet meer praten of ben ik gedeeltelijk verlamt (meestal linker kant)) heb ik de resultaten van de tests laten gebruiken voor verdere studie. Ik heb mezelf door de artsen laten opnemen op videobeeld en ze hebben foto's mogen maken om te gebruiken voor onderwijs. Verschillende doktoren in opleiding (waren al doktor maar studeerden nu voor een specifiek beroep) mochten ook naar me komen kijken en me onderzoeken (ze mochten geen diagnose stellen, dit was puur studie). Eén van hen heeft zijn proefschrift gemaakt ervan. Er waren tijden dat ik daar in alleen mijn onderbroek op een onderzoekstafel zat, en dat er wel 6 verschillende mensen tegenlijk om me heen stonden (ook veel proffessoren, er zijn zelfs proffessoren vanuit de andere kant van het land afgereisd om dit te zien en te onderzoeken ), dus af en toe voelde ik me wel een guinea pig... Maar al met al hebben zij mij goed geholpen (al weten ze nog steeds niet precies wat het nu is, dat is wat het zo interessant maakte denk ik aangezien het ziektebeeld niet klopte met de meetbare toestand van mijn hersenen en spieren), en ik heb hen geholpen. Ze zijn erg lief voor me geweest, ik voel me dus ondanks de vele gezichten die ik heb gezien (het zullen er in totaal, in 1,5 jaar tijd meer dan 30 zijn geweest schat ik zo) met het dubbele aantal handjes dat aan me getrokken en in me geknepen heeft, niet gebruikt of misbruikt. Mijn man doet ook zoiets waarbij er geen medicatie wordt gebruikt. Zijn moeder is namelijk geestelijk niet in orde (daar ga ik verder niet op in hahaha), maar hij wel. Zij doen met z'n tweetjes mee aan onderzoek naar de erfelijkheid van bepaalde geestesziektes. Dat houdt in zo nu en dan een scan maken van de hersenen, bloed prikken, en veel psychologische testjes. Laatst vroegen ze hem echter mee te doen aan een onderzoekje waarbij ze hem een stroomschokje gaven in zijn hersenen waardoor tijdelijk zijn functies uit konden vallen, dit heeft ie NIET gedaan.
Ik heb een aantal keren meegedaan en het heeft flink wat opgeleverd Je moest eens zien in hoeverre de muren daarbinnen behangen zijn met breiwerkjes van al die 60+ ers die daar binnen zitten Het is ook niet zo dat 'hoe risicovoller' hoe hoger de vergoeding is, da's alleen maar afhankelijk van het feit hoe vaak je er heen moet, hoe lang je er slaapt, hoeveel keren je bloed moet geven e.d.
ik zou het niet doen. Om het simpele feit dat ja je word goed in de gaten gehouden door het bedrijf. maar dat is ene korte termijn veiligheid. Niemand kan je vertellen wat de bijwerkingen zijn over pakweg 10 jaar. En ik denk dat geld het neit waard is om je gezondheid voor op het spel te zetten.
grappig dat je dat zegt ! Daar stond ik nooit bij stil, maar ze vragen natuurlijk toch vaak ouderen (50+) of mensen die niet meer vruchtbaar zijn. Dus ja dan kom je inderdaad in die categorie en als je dan niets te doen hebt... Het is ook altijd erg moeilijk denk ik om je een beeld te vormen van hoe het is, om daar bijvoorbeeld 5 dagen te zitten ofzo. En voor een oudere die het misschien niet zo breed heeft en verder niet omkomt in de sociale contacten is meedoen aan zo'n onderzoek weer leuk om van het geld op vakantie te gaan ofzo. Zo had ik er nooit over nagedacht eigenlijk, maar ik kan me er nu wel iets bij voorstellen...
Moet zeggen dat de oudere dames het altijd erg naar hun zin hebben. Soms zijn er opnames van 21 dagen en dan vermaken ze zich echt wel. Vaak proberen ze bij een volgend onderzoek weer bij elkaar in dezelfde groep te komen. Zag ze regelmatig samen ochtendgymnastiek doen of er kwam iemand om ze te leren beeldhouden. Er zijn trouwens zowieso best wat dingen te doen als je daar bent: knutselspullen, internette, tafeltennis, poolen, dvd's, playstation, canal +, iedere ochtend alle grote kranten aanwezig en ook iedere dag een wandelingetje van een uur.
Hahaha, ik zie al die bejaarde al achter de playstation zitten, of over een pooltafel hangen en tussendoor ff naar een p*rnofilm kijken op canal+
Het is idd zo dat de hoogte vd vergoeding bepaalt wordt door de tijd en belasting die je eraan kwijt bent, het wordt zeker niet bepaalt door een risico. Ik heb lang geleden ooit mee gedaan aan een onderzoek. Weet echt niet meer waarvoor, weet alleen nog dat ik met de pil moest stoppen en condooms moest gebruiken, heb nooit moeten overnachten, anders had ik t niet gedaan, is onmogelijk met kinderen. Je moet het idd opgeven aan de belasting, maar het wordt niet als loon uitgekeerd maar als vergoeding of zoiets en dan hoef je geen of bijna geen belasting erover te betalen.
Heb gekozen voor nee..want je weet namelijk nooit wat er op langere termijn voor efffecten aanzitten enneh tsja dan ga ik mn gezondheid niet voor geld op het spel zetten... Ook al zou je dr wellicht anderen mee helpen, ik vind het risico gewoon te groot
Als chronisch zieke heb ik al meegedaan aan onderzoeken (waarbij mijn medicatie vergoed werd plus nog een extra vergoeding). Ik ben dankbaar dat mensen dit medicijn voor me wilde testen en ik ook zelf de kans kreeg om dit medicijn te testen (wat voor mij ook werkzaam bleek). Het spelen met de gezondheid is inderdaad een moeilijk onderzoek. Enerzijds is je gezondheid zo ontzettend belangrijk, maar anderzijds is het ook noodzakelijk dat mensen willen deelnemen aan dergelijke studies..!
Je mening met argumenten geven is zinvol, op deze manier is het gewoon kort door de bocht en weinig nadenkend. Alle medicijnen die jij neemt zijn getest moeten worden door mensen die bereid waren een risico te nemen (al dan niet voor geld). Bij het bloedgeven krijg je ook bonnetjes waarmee je uiteindelijk een boek o.d. kunt kopen, wil dit zeggen dat geld de hoofdreden is om bloed te geven? Een mensenleven blijft nog steeds boven een dierenleven staan lijkt me, en bovendien moeten deze medicijnen wel eerst aan testgroepen gegeven worden voor ze algemeen geproduceerd worden. Misschien kun je daar even aan denken als je de volgende keer medicijnen moet nemen
Bonnetjes krijgen bij bloed geven? Is dat iets nieuws dan? Vroeger heb ik bloed gegeven, maar ik ben behoorlijk pissig op ze geworden en daarna nooit meer gedaan. Maar ik heb nooit bonnetjes gehad.
@Speeters: Noem me egoïstisch, maar mijn eigen leven in goede gezondheid leven gaat toch vóór het leven van een ander. Ik ga geen risico's nemen voor iemand anders. Natuurlijk hoef ik geen moment na te denken als 1 van mijn dierbaren bloed of een orgaan (dat ik kan missen) nodig heeft die geef ik meteen, maar dat is toch anders dan testen op jezelf laten uitvoeren in de naam van wetenschap. Wél ben ik bewust donor. Na mijn dood mogen ze alles (behalve mijn ogen) van me hebben. Sins ik donor ben, ben ik mij ook meer bewust van dat ik gezond moet leven (die beredenering snap ik nog niet zo goed van mezelf) omdat mijn organen nog eventueel nodig zijn als ik ze niet meer nodig heb. Dan wil ik geen onnodig versleten onderdelen afleveren
De medicijnen die jij nu slikt die zijn al lang uitgebreid op dieren getest (jaren lang vaak) voordat ze ook maar aan een mens toegediend worden. Ik zou wel mee willen doen aan zo'n onderzoek, alleen hormonen oid zou ik dus niet gaan testen. Maar bij een middel voor antidepressiva ofzo zou ik wel mee willen doen. Ik val alleen eigenlijk nooit binnen de doelgroep.
Uiteraard ga je jezelf niet opofferen qua gezondheid, maar dat hoeft ook niet bij zo'n onderzoeken. Die medicijnen zijn inderdaad al jaren getest en hertest (zoals Wup zegt) en het risico is zo goed als nihil. Je kan misschien wat even wat misselijk zijn of zo, maar ethisch zou het absoluut nooit toegestaan worden dat producten die een risico inhouden op mensen getest worden. Knap dat je donor bent!