Generatie trauma's

Dat zou dus zijn: wat je ouders mee gemaakt hebben toen je er nog niet was? Of toen je een klein kind was?

 

Ja, zeker wel.

Vriendin van mij durfde bijvoorbeeld nooit alleen in een trein te zitten. Haar moeder was alleen in de trein mishandeld.

 

Ik geloof hier ook echt zeker in.

@Luna86 in mijn geval is het beide. Mijn moeder had ooit een periode in haar leven dat ze mij de schuld gaf van allerlei dingen die tegen haar gezegd werden door mijn oma, toen ik er nog niet eens was, toen ze zwanger van mij was en toen ik nog een kleine meid was zonder besef van dingen

nu lach ik erom omdat ik werk er samen met mijn partner aan om dit soort dingen te breken. Maar ik heb lang met schuldgevoel gelopen door dingen die ik zelf niet heb gedaan.

 

Ik heb ooit een familieopstelling gedaan. Ik ben heel erg nuchter en had er geen verwachtingen bij, maar door deze familie opstelling kwam ik erachter dat mijn oma ooit een zelfmoordpoging had gedaan (voordat ik ook maar geboren was). Dit trauma zit dus nog in mij, onbewust.

 

Ja, daar geloof ik wel in. En bij bv alcoholisme speelt ook nog een stukje genetische aanleg voor verslaving bijvoorbeeld.
Mijn ouders dronken in mijn jeugd erg veel, vooral mijn vader had geen gezellige dronk. Ik drink daarom niks. Maar in mijn familie sowieso een neiging tot verslaving, ik heb neven die bv verslaafd waren aan drugs en gokken.

Andersom had mijn vader geen makkelijke jeugd met ouders die erg streng waren, hij heeft dat helemaal los kunnen laten in hoe hij mijn zus en mij heeft opgevoed. Hij was open, geduldig en heel lief als opvoeder En nu als opa ook, misschien nog wel meer dan vroeger als vader.
Dat trauma van de opvoeding zit ook diep bij zijn broers, en je ziet dat ze dat allemaal anders uiten. Een broer was ook enorm streng als ouder, twee broers hebben nooit kinderen gewild, een heeft na jaren en jaren worstelen zelfmoord gepleegd. Ik weet nog goed dat er vaak ooms bij ons kwamen logeren en dat ze dan tot diep in de nacht gesprekken hadden over vroeger, dus als kind was ik me ook wel bewust van die achtergrond.

Bij mijn moeder valt het wel mee qua trauma’s uit haar jeugd, ze had een heel betrokken vader (voor die tijd bv bijzonder dat vaders luiers verschoonden en kinderen in bad deed, hij deed dat met plezier) en een liefdevolle moeder. Ouders hadden ook echt een goed huwelijk.

 

Ja daar geloof ik wel in. Bepaalde dingen die mijn ouders hebben gedaan en gezegd hebben ervoor gezorgd dat ik nu in therapie ben. M'n moeder was ook altijd bang voor kinderlokkers die waren bij ons destijds actief, me altijd bang maken ervoor waardoor ik savonds niet fijn over straat ga bijvoorbeeld. Opa en oma waren enorme doemdenkers waardoor ik dat ook ben.

 

Jazeker, mijn ouders zeiden ooit daar was geen geld voor. Niet eens tegen mij.

Geen idee of er werkelijk geen geld was. Vanaf dat moment kwam er alleen kleine goedkope cadeautjes op mijn verlanglijstje.

Nu ben ik nog steeds zuinig en denk over alles na. Ondanks dat we geld op de spaarrekening hebben krijg ik er dat niet uit.

Zit mezelf soms echt dwars.

 

Mijn oma mocht niet huilen van haar ouders. Sowieso niet te veel emoties tonen.
Maar zover wij weten heeft ze nooit een traan gelaten. Niet bij de uitvaart van mijn opa. Niet toen ze haar rug brak, niet toen ze overgroot oma werd. En blijkbaar niet toen ze als klein meisje in de oorlog in haar eentje op een kar richting Friesland werd gezet, om de honger in Amsterdam te ontvluchten.

Doordat mijn oma haar gevoel totaal onderdrukte, heeft mijn moeder dus nooit geleerd haar gevoel te uiten. Ik heb mijn moeder voor het eerst zien huilen toen mijn vader er vandoor ging, toen was de de 60 al lang en breed voorbij.

Ik heb op mijn 17e therapie gehad. Omdat, zodra ik als kind dus begon te huilen, volwassenen mij continu vertelde dat mijn reactie buitenproportioneel en ongepast was. Terwijl het als kind best wel gepast gedrag is om te huilen als je schrikt, pijn hebt of bang bent. Mijn oma vond het vreselijk gênant dat ik moest huilen toen mijn opa overleed. Als mijn dochter nu valt vragen wij altijd "heb je pijn of ben je geschrokken?" als ze moet huilen, vervolgens vragen we haar hoe ze getroost wil worden. Mijn moeder roept meteen "Oooh niet huilen, er is niks aan de hand", terwijl ze dat eigenlijk op dat moment helemaal niet kan beoordelen. Maar ook dit weekend toen er een grote pak zakjes in de kamer stond en het kind helemaal enthousiast was krijgt ze te horen "even rustig doen, als je zo doet kunnen we niet samen in een ruimte zijn". Laat dat kind gewoon even helemaal opgaan in het moment, ze is 3. Ben inmiddels gelukkig groot genoeg om daar wat van te zeggen/vinden.

Prima dat je leert dat sommige emoties op sommige momenten niet behulpzaam zijn. Keihard huilen op je werk omdat je collega iets zegt wat niet helemaal 100% lekker valt: ik zou zeggen niet doen. Maar het leven gaat volgens mij over geluk & blijdschap kunnen voelen, en om dat te kunnen moet daar ook een andere kant tegenover staan.

Mijn broertje is 3e generatie van dit trauma die er geen hulp bij gezocht heeft. Zelfde geldt voor een nichtje. Als ik ze zie... Ze zijn op hele blije momenten nooit écht ongefilterd blij, ze kunnen niet rouwen als er iemand bij ze in de buurt is. Van buiten lijken het hele afgevlakte mensen, terwijl daar binnenin zo veel gebeurt. Nichtje heeft 2 dochters, die dus nu weer net zo opgevoed worden. Meisje van 6 dat nu al totaal de weg kwijt is, omdat volwassenen constant zeggen dat er niks aan de hand is. Geloof dat zij inmiddels coaching krijgt vanuit school. Omdat ze dus af en toe totaal uit elkaar klapt van alle opgespaarde emotie.

 

Ik heb wel meegemaakt dat mijn broer lang in het ziekenhuis heeft gelegen en mijn vader ziek is geweest. Dat was in de leeftijd van 1 tot 8 jaar.
Ik ben altijd bang om ziek te worden en ik voel ook altijd van alles. Pas bij geruststelling van een huisarts houden de klachten op. Ik denk dat dit komt omdat ik dat als klein kind heb meegemaakt en onvoldoende geruststelling kreeg en of een beetje ‘vergeten’ ben in die periode. Wat ook misschien wel logisch is door een langdurige ziekenhuisopname en ziekte. Inmiddels kan ik dit aan elkaar koppelen waardoor ik minder klachten heb. Dus ja; ik geloof hier zeker in! Niet omdat het op magische wijze ontstaat, maar omdat je nou eenmaal meeneemt hoe emoties van je ouders zijn, hoe ze daar mee omgaan en hun manier van handelen jouw gevoelens beïnvloeden.

Ik heb niet zo’n band met mijn ouders dat we hun trauma’s bespreken dus ik heb geen idee of ik daar onbewust last van kan hebben. Maar hun manier van opvoeden is beïnvloed door hun eigen opvoeding en zo werkt dat voor ons nu ook door. En ja dat zie je in sommige dingen wel terug.. ik denk dat dit voor iedereen geldt.

 

@Oilell wat beschrijf je het mooi en duidelijk maar de situatie is natuurlijk heel verdrietig. Bewustwording en er over praten is zo belangrijk.

 

Ik zie dat in mijn omgeving met tienermoeders, hun moeder was vaak een tienermoeder en hun oma ook, lijkt gewoon niet doorbroken te kunnen worden.

 

Het is vaak ook wel een goede bewustwording. Als je je bewust bent hoe het trauma is opgelopen, kun je dat zelf doorbreken en het anders doen.
En het hoeft ook niet altijd iets groots te zijn natuurlijk.

 

Zeker bestaat dat. In hulpverleningsland (systemische kijk) wordt dat ook wel de roulerende rekening genoemd. Dat gaat dan vooral over relaties en generaties en verbindingen die je wel of niet legt. Wil je er meer over weten dan kijk eens naar de boeken en theorieën van Nagy.

 

Ik zou hem genuanceerder brengen.
Vaak door een trauma gebeuren er dingen en die neem je mee als kind. Dat betekend niet meteen dat je een trauma hebt. Maar idd een voorbeeld van altijd horen er is weinig geld dan zuiniger zijn noem ik geen trauma.
Maar bijv dat zie je vaak na oorlogen of mishandeling of na misbruik bij een ouder dat de ouder heel kwetsbaar is en daardoor dan wel psychisch dan wel fysiek een kind mishandelen dan is het idd doorgeven van trauma want dan raak jij ook getraumatiseerd.

maar uiteindelijk zijn we allemaal een product van onze opvoeding en wat wij meemaken in het leven wat ons tot mens vormt en hoe we met dingen omgaan.

 

Volgens mij is dit niet een kwestie van geloven, maar wordt het inmiddels wel als ‘bewezen’ geaccepteerd.
Ik herken het in mijn familie in ieder geval 100%

 

Mijn moeder had kanker toen ik een jaar of 4 was. Ondanks dat ze compleet is hersteld en nu nog leeft, is dat idd wel iets. Ik denk dat mijn hypochondrie gedrag daar wel mee te maken heeft.

Verder is mijn moeder een zogenaamde "almond mom" (als je niet kent even googelen). En ja, mijn zusje en ik hebben een compleet verstoorde relatie met eten en ze kan er, ondanks meerdere opmerkingen van mijn kant, ook niet mee ophouden. Stoort mij enorm. Dat doe ik echt bewust anders met mijn eigen dochter.