Uit sommige reacties hier blijkt de gelatenheid en hoe 'normaal' we het vinden om tijdens je bevalling als lijdend voorwerp te worden gezien. Het doel: een gezonde baby, uiteraard, maar daaraan lijken de integriteit van het lichaam van de vrouw en haar mentale gesteldheid van secundair belang. En dat is zo onnodig! Want waarom is het zoveel gevraagd jezelf even voor de stellen en te vertellen wat je gaat doen, voor je een hand/vingers bij iemand inbrengt/een medische handeling uitvoert? Waarom vinden wij het zo normaal dat er links en rechts wordt ingeknipt zonder het te vertellen of verdoving... evenals bij hechten. Ik vind het goed dat er een platform is waar vrouwen hun ervaringen kwijt kunnen want elke vrouw beleeft haar bevalling anders. En nee, het gaat dan niet alleen om de 'traumatische' bevallingen die gehoord moeten worden maar ook om de knip die je niet wilde (zonder aanwijsbare medische noodzaak) want het haalt je gevoel van zelfbeschikkingsrecht onderuit en ook dát kan nog lang doorwerken.
Ik heb jaren op de verloskamers van het zh gewerkt. Ik weet dat er dingen mis gaan ( in de communicatie) maar ben toch heel erg tegen dit initiatief. Het wekt de indruk dat vrouwen tijdens hun bevalling over het algemeen als een stuk slachtvee worden behandelt en dat is gewoon niet zo. Natuurlijk zijn er incidenten maar ik durf gerust te zeggen dat vrouwen over het algemeen respectvol worden behandelt. Is het niet erg als dat niet gebeurt dan? Natuurlijk wel, maar ik denk dat dit de verkeerde manier is om dat aan de kaak te stellen. Ik werkte destijds met een gyn die, als hij met een spannende bevalling bezig was ( dan was het er op of er onder), niet kon praten en je mocht ook niet tegen hem praten (ik heb dat zelf als ik op een onbekende plek ben en de weg moet vinden) Daardoor vonden veel mensen hem een hork die niet communiceerde. Ik snap dat, maar hij had dat nodig om zijn werk goed te kunnen doen. Dan vind ik het belangrijker dat zo'n baby er gezond uitkomt. Ik ben van mening dat de geboorteplannen waar tegenwoordig mee gewerkt wordt, hier geen goed aan doen. Veel vrouwen denken dat ze hun bevalling kunnen regisseren en dat kan heel vaak gewoon niet! Als dingen dan toch anders lopen, zijn ze zo teleurgesteld. En dat terwijl het geboorteplan gewoon niet realistisch was. Een geboorteplan is prima maar houdt altijd in je achterhoofd dat het vaak anders loopt en dat medisch ingrijpen vaak belangrijker is.
Dát is toevallig (of niet, natuurlijk): Cookies op AD.nl | AD.nl Ook grappig dat er dus sinds 2001 lessen communicatie worden gegeven, precies 15 jaar geleden.
Nee het wekt niet de indruk dat vrouwen over het algemeen worden behandelt als slachtvee; in elk gesteld voorbeeld draait het om communicatie of liever gezegd het ontbreken daarvan. Of het nu gaat of dat een dokter zich niet voorstelt/de handeling uitlegd of dat je wordt afgesnauwd of het gebrek aan inlevingsvermogen (ja hechten doet zeer ook al ben je net bevallen!) of dat er niet naar de 'nee' van de moeder wordt geluisterd. Als je het vertrouwen in het juist handelen van het medisch personeel hebt doordat ze op een goede manier communiceren zullen er weinig vrouwen 'dwars' gaan liggen en niet vertrouwen op medisch advies. Maar communication is key! Ben het overigens wel met je eens dat menig vrouw zich niet bewust schijnt te zijn van het feit dat een bevalling niet te dirigeren is en dat dingen anders kunnen lopen dan 'gepland'
Dus daarom moeten we het maar negeren dat een groot aantal vrouwen een trauma heeft overgehouden aan hun bevalling Laten we dan helemaal niets negatiefs meer zeggen...
Ik vind sommige reactie's die ik hier lees best respectloos overkomen. Ik ben namelijk ook zo'n vrouw die hiermee kampt. Zelfs de zorg na mijn bevalling was heel slecht in het ziekenhuis..ik moest na de ok omdat mijn placenta vast zat. Daarna toen ik op mijn kamer kwam en mijn zoontje borstvoeding gaf, ben ik uit de tijd gegaan. Mijn moeder en man hebben om hulp geroepen want zelfs de alarmknoppen deden het niet. Verpleging vond het niet alarmerend. Volgende dag voor het eerst plassen op de wc en toen ging ik weer helemaal out! Werd wakker met allemaal verpleging om me heen. Bloed geprikt en bleek hb waarde van 3,5 te hebben. Direct aan de bloedtransfussies. Verloskundige en gynaecoloog hebben helemaal niet bijgehouden hoeveel bloed ik ben verloren. (Knip, totaalruptuur, placenta operatief verwijderd) de tweede nacht inhet ziekenhuis mocht ik mijn zoontje ook niet borstvoeding geven van de verpleging want hij had 2 uur geleden al gehad. Ik zag de eerste hongersignalen van hem maar verpleging geloofde me niet! Je bent op dat moment te zwak om fel te reageren. Je voelt je compleet machteloos omdat je niet in staat bent om je eigen kindje uit de ziekenhuis wieg te halen!! Ik kon in gedachten die verpleging wel slaan! Ik ben serieus zo respectloos behandeld daar. Ik heb een klacht ingediend en ben daar op gesprek geweest maar ze hebben er niet naar geluisterd en er verder niks mee gedaan! Dus mensen die lopen te roepen: stel je niet aan en dan had je maar een klacht in moeten dienen ipv op fb te zetten.. lekker je mond houden als je geen flauw benul hebt over hoe deze vrouwen zich voelen. Dat sommige zulke respectloze reacties kunnen neerzetten zegt wel genoeg over het gebrek aan empatisch vermogen bij sommige vrouwen naar elkaar toe. ik vind dit een heel goed intiatief van de geboortebeweging!
Daar kan ik me helemaal in vinden. Vooral je stuk over de geboorteplannen. Als ik soms hoor wat mensen daarin zetten, dan is vaak op voorhand al duidelijk dat het niet gaat gebeuren zoals ze zelf gepland hebben. Die geboorteplannen zijn echt doorgeschoten. Goed dat er aandacht is voor wat een vrouw wel en niet prettig vindt tijdens een bevalling. Dat is heel belangrijk, want alles wat kan ondersteunen om je op je gemak te voelen, helpt bij de bevalling. Maar er is een behoorlijke groep vrouwen die totaal uit het oog is verloren dat een bevalling nooit te voorspellen is en dat het een medische aangelegenheid blijft, waarbij de verloskundige of arts de professional is en blijft en dus ook de inschatting doet wat wel en niet kan. Wil je je niet aan die professionaliteit onderwerpen: prima, maar ga dan gewoon in je uppie thuis bevallen. Met alle risicio's van dien.
Het gaat er niet om of een arts wel of niet een juiste inschatting kan maken en of vrouwen denken een bevalling te kunnen plannen. Het gaat erom dat er slecht gecommuniceerd wordt en er onnodig over grenzen van de bevallende wordt gestapt omdat er niet wordt geluisterd. En nee dan gaat het niet alleen om noodzakelijk medisch ingrijpen (en ook zeker dan is communicatie van groot belang!) Als een vrouw niet wil dat het 'laatste randje' wordt weggeduwd dan duw je als vk niet zomaar je hand naar binnen; als je liever uitscheurt dan een knip krijgt, waarvoor zou je dan toch knippen? Of leg uit (communiceer) waarom een knip beter is in een bepaalde situatie; als je aangeeft geen co te willen laten voelen, waarom zou je daarover een opmerking moeten krijgen, of toch een hand naar binnen? Als medisch personeel dien je te communiceren waarom en hoe je iets doet bij je patiënt en te luisteren naar degene. zeker als medisch ingrijpen geen noodzaak is. Wat is daar zo moeilijk aan te begrijpen?
Dat snap ik en ik zeg ook dat daar iets aan gebeuren moet. MAAR als ik de verhalen lees van genoeggezwegen, zitten er echt een hoop tussen waarbij ik denk: jij snapt het echt niet. Er zitten daar echt verhalen bij van vrouwen die echt NIET begrijpen dat een medisch professional soms jouw wensen moet overrulen. Dat rechtvaardigt geen horkengedrag, maar een reeel beeld van wat wel en niet mogelijk is, is daarin wel handig en dat ontbreekt steeds vaker, als je de bevallingsplannen hoort...
Wellicht omdat gynaecologen/verloskundigen niet alleen handelen vanuit het oogpunt van de moeder (en eventueel haar plannen en wensen), alswel eveneens het welzijn van de ongeboren baby? Ik moest zelf de ochtend na mijn keizersnede zelf douchen en het verband van de wond verwijderen. Ik vond dat zelf vrij abrubt daar ik niet eens zelfstandig rechtop kon staan. Als ik zelf de keuze had gehad had ik dat dus ook never nooit gedaan. Uit navraag bleek achteraf dat dit deels noodzakelijk was omdat het heel belangrijk was te blijven bewegen i.v.m. Trombosegevaar e.d.
Daarbij is het punt van communicatie dan wel weer zeer terecht: als je maar weet waarom dingen gedaan worden zoals ze gedaan worden, is het vaak gemakkelijker of juist volkomen logisch om het te doen zoals die ander zegt... Stel dat jij geen navraag had gedaan? Hoe had je hier dan op terug gekeken? En dat zal vaak gebeuren, denk ik. Mensen die dan geen navraag doen, maar er wel hun ideeen over hebben (en dat zal in dit soort gevallen vaak niet zo positief zijn). De gezondheidszorg moet misschien een beetje lering trekken uit de ervaringen van de NS Dat als je communiceert over wat er gebeurt of wat er mis gaat, mensen niet half zo boos worden...
Ik vind het prima dat zoiets er is. Bij mijn eerste bevalling heb ik ook wel wat dingen meegemaakt die niet door de beugel konden. En echt, op een uitzondering na, kreeg ik de ene na de andere arts of verpleegkundige aan mijn bed die rare dingen deed, zei of juist niets deed, terwijl ze wat moesten doen. Bij de bevalling van de tweede was ik in een ander ziekenhuis, werkelijk, een wereld van verschil! Ondanks dat ik letterlijk en figuurlijk een k#tbevalling had, heeft het personeel zo fijn geholpen. Zo kan het dus ook! En ik heb zelf ook in een ziekenhuis gewerkt, ik weet er wel wat van. Hierbij gaat het me ook niet om dingen die pijnlijk of vervelend waren, maar een goede reden hadden, maar over dingen waarvan ik denk 'dat had je even anders moeten doen/zeggen of gewoon je mond houden met je rotopmerkingen'.
Alleen al bij het woord `geboorteplan` krijg ik jeuk. Hoe kun je een geboorte nou plannen. Iedereen wil altijd alles maar plannen. Alsof dat kan. Wees blij als je een gezond kind krijgt! En wees blij dat je er medische hulp bij krijgt. Het blijft mensenwerk, en dat houdt in dat er opmerkingen kunnen worden gemaakt die achteraf beter anders gemaakt kunnen worden. In the heat of the moment. Het zijn geen computers. Ik ben zelf ook wel over dingen ontevreden maar ik daar ga ik geen ding van maken. Ik accepteer het. Het heeft geen zin om daarmee bezig te zijn. Het is geen collega van mij waar ik dagelijks mee moet werken. Het is niet iets waar ik nu nog wat mee kan en moet. Het is een herinnering en dat is en blijft het. Hoe ik ermee omga is aan mezelf. Hoe jij ermee omgaat is aan jezelf. Je kunt het erger maken, of ermee dealen.
Ik ga er even van uit dat als je het over het welzijn van een ongeboren kind hebt dat je dan uitgaat van een spoed situatie. Ook dan kun je als dokter in ieder geval vertellen wat er gaat gebeuren, en als het echt niet anders kan het achteraf goed toelichten. Dat verandert mijn punt van communicatie niet
Ook al moet er worden 'overruled', dan nog kun je communiceren waarom en wat er gebeurt. In het uiterste geval kan dat ook nog na de spoed behandeling. Maar het lijkt me op het totaal aantal bevallingen dat plaats vindt dit maar voor een klein deel geldt en er voor het grootste deel dus werk aan de winkel is Qua bevalplannen ed vind ik ook dat dit een vertekend beeld kan geven aan de as moeder over hoe 'gepland' ze een bevalling kunnen maken.
Het is nogal wat anders of dat je in een professionele omgeving niet met iemand kunt opschieten en dat naast je neer moet leggen of dat je je niet gehoord of zelfs 'violated' voelt tijdens een van de meest intensieve, intieme en pijnlijke momenten in je leven..
Ik krijg altijd jeuk van mensen die zo'n domme definitie hanteren van het het woord 'geboorteplan'. Ons geboorteplan bestond uit twee delen: één soort van 'ideaalplaatje' van reële wensen bij een voorspoedige bevalling. En een deel met dingen waarvan we het prettig zouden vinden als er in noodgevallen rekening mee gehouden zou kunnen worden. We hebben destijds aangegeven dat we bij complicaties graag zo veel mogelijk zouden zien dat mijn man na de geboorte bij de baby zou blijven in plaats van bij mij. Maar ook welke keuze gemaakt zou moeten worden in een levensbedreigende situatie. Ik bespreek dat liever vooraf met mijn partner en zet het op papier, dan dat hij zo'n beslissing in paniek in zijn eentje moet nemen. Ook hadden we vooraf goed nagedacht welke vorm van pijnbestrijding onze voorkeur zou hebben, mocht dat nodig & mogelijk zijn. Ik heb aan mijn bevallingen geen trauma overgehouden. Maar ik merk wel groot verschil tussen de poliklinische bevalling van de eerste en de ingeleide hebavlling van onze tweede zoon. Bij de eerste was mijn eigen verloskundige er steeds bij. Goede begeleiding en ondanks dat het even spannend was, toch een goede 'sfeer'. Zoals al door iemand anders gezegd, kwam dit door goede communicatie. Ik wist steeds wat er gebeurde en waarom het gebeurde. Ik kijk er goed op terug, voor zover dat gaat bij zo'n pijnlijke gebeurtenis. Bij de jongste was het een medische bevalling. En ik weet dat mensen in de zorg het vaak retedruk hebben. Maar zeg dan niet "Er komt zo iemand bij u." als het vervolgens een uur tot anderhalf uur duurt. En niet één keer, maar meerdere keren. Wees dan gewoon duidelijk: "Het is druk op de afdeling en ik verwacht dat er voorlopig niemand tijd voor u heeft." Dat is niet leuk om te horen, maar beter dan "Er komt zo iemand om ballon in te brengen / weeënopwekkend infuus aan te brengen / vliezen te breken." en dan vervolgens iemand meer dan een uur te laten liggen. Ik heb ook vrij lang persweën moeten wegwerken, ruim een half uur. De kraamverpleekundige stond demonstratief met haar rug naar mij toe. We moesten maar wachten op de verloskundige. Die verloskundige kan er niks aan doen dat ze werd weggeroepen. Die andere vrouw zal er ongetwijfeld slechter aan toe zijn geweest dan ik. Maar volgens mij kan een kraamverpleegkundige een vrouw in die situatie best even tot steun zijn, in plaats van met je rug naar haar toe te blijven staan. De ochtend na de geboorte kreeg ik op mijn donder omdat onze zoon te veel was afgekoeld. "U weet toch dat een baby een kruik nodig heeft." Blijkbaar had ik zelf bij de verpleging om een kruik moeten vragen. Tja, misschien heb ik te hoge verwachtingen maar het lijkt mij dat een kraamverpleekundige zelf weet dat dit nodig is en dat dit niet hoeft af te hangen van de moeder die slechts enkele uren ervoor bevallen is. Want als ik dat moet weten bij een tweede kind, zou iemand voor wie het haar baan is het toch ook moeten weten?? In plaats van mij te kleineren, had ook gewoon gezegd kunnen worden "Sorry, mijn collega heeft niet in de gaten gehad dat u borstvoeding geeft en dat zij dus zelf tussendoor even had moeten komen kijken, in plaats van de fles af te wachten als moment om een kruik te maken." Het zijn allemaal maar kleine dingen hoor. Het is niet dramatisch en zeker niet traumatisch. Maar ik heb me die dagen wel vaak erg 'alleen gelaten' gevoeld, waardoor ik veel minder goed op die bevalling terug kijk. Ik heb er een prachtige zoon voor gekregen en hij is dat alles meer dan waard. Maar met een paar kleine dingetjes -die echt geen extra hoge zorgkosten zouden hebben veroorzaakt- had het wel een prettigere ervaring kunnen zijn. En waarom zou je dat niet doen? Je gaa immers niet op een kraamafdeling werken om vrouwen te pesten, toch? Ik vind het dus wel goed als iedereen die op de kraamafdeling werkt, zoch hier een beetje meer van bewust is. Dat ze zonder echt extra tijd of energie te investeren gewoon iets kunnen betekenen voor een ander. En dat geldt van kraamverpleging tot gynaecoloog. Gewoon vriendelijk zijn, vertellen wat er gebeurt & waarom is echt niet zo ingewikkeld. Het kost geen geld en niet of nauwelijks extra tijd. Maar het betekent wel heel veel voor een persoon voor wie een bevalling geen dagelijkse kost is. Ik snap niet zo goed waarom mensen daar 'jeuk' van zouden moeten krijgen.