Vlinder, ik vind jou er ook wel iets ongenuanceerd in staan. Het lijkt net alsof er alleen goede bevallingen en slechte bevallingen zijn. Terwijl veel mensen hier in een grijs tussengebied zitten: Wel een goede ervaring gehad, op enkele dingen na, maar die hebben ze kunnen relativeren. Dat is toch niet erg? Het lijkt mij juist een teken dat je dingen op een gezonde manier hebt verwerkt. Voorop gesteld: Er staan een aantal afschuwelijke verhalen op die Facebook pagina, waarbij er zeer respectloos met de barende om is gegaan. Daar zul je mij niks over horen zeggen, dat is gewoon echt niet goed te praten. Ik zal ook zeker niet zeggen dat er geen winst te behalen valt. Maar daarnaast staan inderdaad ook een paar voorbeelden waarvan ik denk, sommige dingen laten zich nou eenmaal inderdaad niet plannen en dan wordt er op dat moment snel gehandeld en gekozen voor de veiligheid van de baby. Dan is duidelijke communicatie de sleutel. Maar de voorbeelden zijn eenzijdig, zonder verdere context, hoor of wederhoor. We weten niet of dingen zijn aangekondigd maar niet over zijn gekomen in the heat of the moment, we weten niet of dingen achteraf zijn nabesproken. Ik werk zelf in een andere tak van de zorg, maar ik heb ook wel eens gehad dat ik veel tijd en werk besteed aan het bespreken van bepaalde onderwerpen en dat dan de volgende dag bij het nabellen blijkt dat daar gewoon letterlijk niks van is blijven hangen. Alsof je het allemaal weer voor de eerste keer verteld. Dat betekend niet dat ik het fout heb gedaan, of dat zij fout zaten. Zo gaat het soms gewoon als menden stress en zorgen hebben. En Nee, daarmee wil ik niet al deze verhalen teniet doen. Ik wil alleen aangeven dat een verhaal soms heel anders wordt als je de volledige context kent en het van twee kanten hebt gehoord. Ik vind het wel absoluut erg dat vrouwen rondlopen met deze gevoelens, of ik het nou zelf zo zou ervaren of niet. Vraag: Wat verwacht jij van een zorgverlener tijdens de bevalling? Met name op momenten dat het kwesties worden van secondenwerk?
Dat is ook een van de doelen geweest van de actie, dat vrouwen er niet alleen mee rond hoeven te lopen. En wat ik verwacht? Respect. Maar de zorg lijkt uitgemolken. Er is geen tijd, mensen gedragen zich chagrijnig of gaan voorbij aan je wensen omdat ze bijna pauze hebben. Bij secondenwerk mochten ze bij mij doen wat nodig was. Dát stond in mijn geboorteplan: in geval van nood gaat gezondheid vd baby vóór. Toch wel fijn om te weten als hulpverlener denk ik? Het gaf mij in elk geval een rustgevend gevoel. Maar ik baalde dat er expliciet in mijn geboorteplan stond dat ik er geen co bij wilde. En er stonden er ineens 2 mee te gluren en te toucheren. Op dat moment was ik daar niet tegen opgewassen, achteraf baal ik daarvan. Ik wilde zo min mogelijk handen aan mijn lijf. Mijn. Lijf. Geen trauma aan overgehouden overigens, maar toen ik dat aangaf bij de nacontrole zei ze: tja zij moeten het ook leren. Op mij? Terwijl ik invalide was van de reuma? Nee dat is gewoon respectloos en ze wisten ervan. Dat is een inbreuk op mijn lichaam en integriteit. Een machtspositie misbruiken. Dus daarom: respect. Dat is wat ik vraag. Ook van vrouwen die mijn relaas onzin vinden of aanstellerij.
ik geef mijn mening zoals gevraagd in de openingszin. daarin wordt gevraagd hoe ik erover denk. Ik kan me heus wel inleven in een ander. Heus kan iemand anders het anders ervaren. Ik hoopte dat iemand als jou hierdoor er anders naar kan (leren) kijken. Doe ermee wat je er wilt. Jammer dat je het zo negatief opvat. Via een forum kun je nu eenmaal niet zien hoe iemand het bedoeld en ook niet hoe iemand het opvat. Al lees ik hier dat je er nogal door gekwetst voelt. Ik gaf alleen mijn kant van het verhaal inderdaad, vanwege het gevraagde van de openingspost. Als jij het prettig vind om op zo`n facebookpagina te zitten, vooral doen. Als het jou helpt moet je dat zeker doen. Maar je kent mij niet, en mijn bevallingen ken je ook niet. Ik denk dat je wanneer mijn naaste zou zijn, juist blij voor mij zou zijn dat ik zo terugkijk om mijn bevallingen. Maar omdat je mij niet kent, en die dingen ook niet weet reageer jij zo als jij, en ik zoals ik.
Fijn dat je het wat meer uitlegt ik ga ook even mijn kant proberen toe te lichten. Op het moment dat iemand zegt: wees blij dat je een gezond kind krijgt, dan triggert mij dat. Mijn eerste kindje was zwaar gehandicapt en niet levensvatbaar. En in die tijd na haar overlijden, kwam bij mij vaak de gedachte op: wees blij dat jij dit! Of dat! Of zus! Of zo! Hebt. Ik was boos, diep in de rouw, compleet over mijn toeren. Ik zei het tegen mezelf en ik zei het tegen anderen. Anderen zeiden het ook tegen mij: wees blij dat je nog jong bent, je kunt nog veel kinderen krijgen. Wees blij dat ze er op tijd bij waren. Wees blij voor van alles en sta vooral niet teveel stil bij je verdriet. En zo leefde ik enkele jaren, tot ik knapte. Ik was namelijk helemaal niet blij. Ik was tot het bot verdrietig. En ik moest daar iets mee. Ik heb in therapie geleerd dat wat ik ook voelde er mocht zijn. Dat ik milder mocht zijn voor mezelf. En dat wanneer je pijn hebt het geen kwestie is van kracht als je doorgaat en niet zeurt. Verre van zelfs. Kracht is wanneer je je pijn onder ogen durft te zien. En pas op het moment dat ik mijn eigen pijn zag en ging zorgen voor die pijn, kwam ik eruit. En vanaf dat moment zijn die gedachten 'wees dankbaar voor of wees blij dat' weg. Het gaat namelijk voorbij aan wat er echt speelt in iemands leven. En jij vond het grappig dat ik het een dooddoener noemde. Dat triggerde mij nog meer. Het komt op mij over alsof je andermans pijn niet serieus neemt. Het zelfs weghoond. Want wees blij dat! Maar geluk om een gezond kindje betekent niét dat er geen ruimte mag zijn voor andere gevoelens. En als je die gevoelens, die mensen vaak met heel veel moeite delen, belachelijk maakt of denigreerd, dan ontneem je hen veel meer dan jij je realiseert. Jij dacht je woorden te kunnen delen opdat ik ervan zou leren. En dat is ongetwijfeld lief bedoelt. En ik wil écht niet arrogant overkomen, maar dat punt waar jij staat ben ik voorbij. Ik heb ervan geleerd en ik ben gegroeid. Ondanks of juist dankzij mijn eigen pijn ben ik juist in staat om andermans pijn te respecteren. Een luisterend oor is vaak alles dat iemand nodig heeft. Compassie, óók als je het niet begrijpt. Leer het te begrijpen. Vraag verder. Je zal je verbazen wat je er nog van kunt leren
Sorry maar jij triggert ook dingen bij mij.. vooral je laatste zin.maar het is al laat, heb net gewerkt. Ik ga dit allemaal niet uitleggen aan iemand die me gaat vertellen hoe en wat. Welterusten en knap je hier alles neer wilde zetten.
Nog een kleine toevoeging: ik kijk niet negatief terug op mijn bevallingen en dit platform is dan ook geen uitlaatklep voor mij. Maar ik vind het erg belangrijk dat deze vrouwen gehoord worden. En ik zou heel makkelijk kunnen zeggen: jankerd! Ik zou een moord doen voor een opengeknipte vagina en een levend kind. Maar dat is niet eerlijk. Pijn is niet te vergelijken en ik vind dat iedereen pijn mag voelen en dit uit mag spreken. Ik zou me gewoon generen als ik mijn eigen pijn boven dat van een ander zou stellen en diegene zo nog meer kwets. En wbt een mening geven en vrijheid van meningsuiting. Ik zag laatst een goede quote, die niet helemaal van toepassing is maar die mijn punt over meningen geven hopelijk wel verduidelijkt. An opinion is like saying you dont like black coffee. It is not an opinion when you say you dont like black people. Then you are just a @ss! Dat iedereen altijd maar denkt ongegeneerd zijn mening te kunnen geven omtrent andermans lijden, is een bizar idee. Vrijheid van meningsuiting betekent niet dat je daarbij andere mensen expres kunt kwetsen. Maar er wordt van deze mensen wel verwacht dat je tolerantie toont voor hen. Tja ik tolereer geen intolerantie. Dat is wat onze weteld verhard en schaadt. Als vrouwen, moeders nota bene, elkaar niet eens willen steunen, hoe gaat dit dan ooit goed komen?! Wij voeden de nieuwe generatie op. Laten we hen het goede voorbeeld geven en leven vanuit begrip en compassie. Want ik kan heel wat ergere dingen bedenken dan een vrouw die haar verhaal deelt op internet. En mensen die haar erom veroordelen is mi een van die ergere dingen.
Jammer dat het zo overkomt. Voel je niet verplicht iets uit te leggen. Je hebt het in elk geval gelezen en wie weet ga je er op een dag anders over denken. Eerst met je eigen pijn aan de slag denk ik (en dit bedoel ik écht écht écht niet gemeen, mijn ervaring is dat mensen die pijn hebben de pijn van een ander niet kunnen zien en dat is gewoon heel rot en een proces. Ik denk dat er toch meer zit dan jij aan jezelf durft toe te geven ) wie weet kom je er later op terug. Welterusten!
Met alle respect Vlinder; wat jij hebt meegemaakt is vreselijk. Toch is jouw beleving, niet meteen ook de beleving van een ander die hetzelfde heeft meegemaakt. Mijn zusje heeft haar kindje tijdens de bevalling verloren, maar staat er weer heel anders in dan jij. We kunnen van iedereen leren ( een ander forumlid van jou, maar jij ook van een ander). Het feit dat iemand met een rotgevoel op haar bevalling terugkijkt, is een gegeven. Ik kan niet tegen iemand zeggen: jij bent helemaal niet boos/ verdrietig. Dat is een gevoel en een gevoel is altijd de waarheid voor degene die het beleeft ( heeft). Dat gevoel respecteer ik. Echter, waarom bepaalde dingen zijn gedaan/ gezegd of juist niet gedaan/ gezegd, daar valt over te discussieren. En dan vraag ik me af: zijn bepaalde verwachtingen of wensen wel terecht. En zijn bepaalde dingen die gezegd zijn ook echt vervelend bedoeld, of zijn ze vervelend over gekomen? Ik zal niet beweren dat er in ziekenhuizen nooit slecht wordt gecommuniceerd of dat mensen nooit chagrijnig zijn ( breek me de bek niet open, ik heb er jaren gewerkt), maar het is vaak niet zo zwart/ wit als hier wordt gesteld. De zorg is uitgemolken, dat is waar. Dat betekent niet per definitie dat daardoor elke zorgverlener chagrijnig is door de werkdruk, of dat er geen goede communicatie meer mogelijk is. Gelukkig is het niet het 1 of het ander.
Ik denk dat je mij niet helemaal begrepen hebt? Ik vind júist dat we moeten respecteren dat iedereen het anders beleeft. Dat jouw zusje het anders beleeft is toch haar beleving? Maar dat respect ontbreekt op het moment dat mensen hier schrijven dat ze zich niet aan moeten stellen of dankbaar moeten zijn voor een gezond kind. Dan begrijp je niet waar het hier om draait: namelijk dat deze vrouwen het zo ervaren hebben en hier nog steeds last van hebben. Ik begrijp dat er aan elk verhaal meer kanten zijn, dat is ook het punt niet. En ik spreek hier niet over absolute noodzaak maar onnodige handelingen. Wat overigens bijzonder is, is dat er nu ook verloskundigen reageren en zich excuseren voor de onnodige handelingen (zoals 'per ongeluk' de vliezen breken of randjes wegmasseren omdat ze geen zin hadden om langer te wachten) en dat zij dit in het vervolg niet meer zullen doen. Lijkt mij winst en heel knap dat zij dit inzien en toe durven te geven.
Overigens zeg ik nergens dat ik niet kan leren van een ander forumlid. Maar ik leer niets van mensen die het gevoel van een ander bagatelliseren. Daar wil ik niet van leren. Alle andere aspecten zoals het twee kanten verhaal lijkt me logisch. Maar ik en een ander leren er niets van als iemand roept 'stel je niet aan, get over it en wees blij dat je een gezond kind krijgt'.
Wie vindt dat normaal? Ik niet hoor... Mee eens. Ik heb mijn geboorteplan (dat ik gemaakt had, omdat bij mijn eerste bevalling ook e.e.a. voorgevallen was, die zo in dit topic zouden kunnen) eerst besproken met mijn verloskundige. Zij kon precies aangeven wat wel en niet realistisch is. Ze heeft ook benadrukt dat het ook wel eens anders kan lopen. Wederom: communicatie is de sleutel. Daarom als tip: Als je een plan maakt, bespreek dit ruim van tevoren (dus niet als je met weeën wordt binnengebracht) én bespreek achteraf hoe je het vond gaan! De meeste zorgverleners kunnen prima onderbouwen waarom er afgeweken moest worden van bepaalde wensen. Kunnen ze dat niet, of ben je het er echt niet mee eens, dan kun je altijd een klacht neerleggen bij de desbetreffende instantie. En als je bang bent, dat ze er niks mee gaan doen, vraag dan op de hoogte gehouden te worden van het vervolg. Sorry, ik mis even waarom dit toevallig/grappig is? Of bedoel je dat het 'toevallig' is dat dit artikel er komt, omdat die actie er nu is? Nee, dat zeg ik niet. Lees mijn reacties nog maar eens na. Ik zeg in bijna elk bericht, dat je het wél moet aankaarten. Maar deze actie vind ik niet vallen onder 'aankaarten'. Het komt namelijk niet bij de mensen terecht, die het moeten horen. Dit zijn de zorgverleners en hun leidinggevenden. Wie zegt hier, dat iemand zich aanstelt? Ik heb wel degelijk een benul van hoe sommige vrouwen zich voelen, want ik heb zeker wel een empathisch vermogen. Ik bagatelliseer ook nergens dit gevoel. En natuurlijk is het slecht, dat je niet gehoord wordt als je een klacht indient, maar ik ben echt van mening, dat deze FB actie geen zoden aan de dijk zet. Ja, het lucht misschien op voor sommige vrouwen, hoewel ik niet geloof dat je het 'kwijt' bent als je het er zo op hebt gezet. Ik ben er ook van overtuigd, dat de meeste vrouwen GEEN klacht hebben ingediend. Jij misschien wel en meerdere met jou, maar ik denk dat in veel gevallen wél iets gebeurd is. Sowieso is dat slechte communiceren dus aangepakt door eerdergenoemde cursus. Dat niet alle ziekenhuizen hier al ver genoeg in zijn, is jammer, maar dat verander je ook niet door deze actie. Wel door de ziekenhuizen er zelf op aan te spreken. Klopt wel!
Ik betwijfel dus of het echt 'zonder meer' was in de beschreven situaties. Het is al eerder aangegeven: Soms is er een zeer goede reden voor en is er op dat moment geen mogelijkheid om het eerst uit te leggen aan de patiënt. En ja: Het is beter als het dan achteraf wordt gedaan, maar ik kan me ook voorstellen, dat dat er bij inschiet. Of zelfs vergeten wordt als het druk is. Daarom lijkt mij de eerste stap om zelf te vragen waarom ze iets deden of juist niet. Daarnaast kan het dus ook wel eens zo zijn, dat het wél gezegd is, maar dat de barende vrouw in kwestie er op dat moment niks van meekrijgt (dat was bij mij het geval). Iets met een pot en een ketel.... Hier een mooi voorbeeld waarbij JIJ weinig empathie toont. Iemand kan chagrijnig overkomen, maar het kan ook zo zijn dat hij/zij alleen maar kortaf is, omdat het heel druk is en hij/zij zijn communicatie beperkt tot de essentiële zaken. Ja, dan kom je chagrijnig over, maar het is niet altijd het geval. Daarnaast blijven het mensen. Hardwerkende mensen, die ook behoefte hebben aan pauze. Misschien hebben ze hun broodnodige (!!!) pauze al 45 minuten opgeschoven wegens spoedeisende zaken en komt de patiënt in kwestie nét met een wens, die wel even kan wachten. En dat er geen tijd meer is... dat klopt soms ook. Als het een onverwacht drukke nacht is en ze moeten hun tijd en aandacht verdelen tussen een behoorlijk aantal patiënten. Ze moeten dan keuzes maken en die maken ze op basis van hun professionaliteit. Jij kunt vanuit jouw kamertje niet zien hoe druk het is, of hoe ernstig de situatie in de kamer ernaast is. En ze gaan je echt niet zeggen dat de vrouw van drie deuren verderop bijna dood ligt te bloeden of dat het kind al 3 minuten geen zuurstof heeft gehad. Dat vind ik ook een goede om aan te kaarten. Maar misschien had iemand je van tevoren moeten vertellen, of dat een realistische eis is, of dat het alleen een wens is... Ik weet het niet... Het is maar een geboorteplan, geen contract. Niet dat ik hiermee jouw wens wil bagatelliseren, maar ik weet gewoon niet hoe ze hiermee om moeten gaan... Want ik kan me ook wel voorstellen dat ze een groot probleem hebben als te veel vrouwen aangeven er geen co bij te willen hebben. Geen idee of dat zo is... Dat is inderdaad winst! Maar ik blijf bij mijn standpunt.... Deze mensen waren ook tot dit besef gekomen, als ze hierop aangesproken zouden worden op het werk (bijvoorbeeld door patiënt, partner, collega of leidinggevende).
Blijkbaar zit je nogal met mijn zin, geschreven door een moeder die drie keer geen gezond kind heeft gekregen. Misschien maakt dat het duidelijk voor jou waarom ik dat zo geschreven heb. Mijn kinderen zijn extreem vroeg geboren. Overlevingskansen waren nogal klein. Alles gi g anders dan wat ik ervan gedacht had. Kernwoorden: stuitligging, snel, kind werd uit uit mijn baarmoeder aan zijn benen naar buiten getrokken, brak been, zuurstof tekort, en dus dertig mensen om mij heen op mijn buik duwen en in mij trekkend aan het kind.900 gram/1000 gram/1500 gram, twee seconden letterlijk vastgehouden alle drie, onzekerheid of ze in leven zouden blijven en hoe. zelfs een keer was mijn man er niet bij omdat de bevalling snel ging en het ziekenhuis ver weg is. Wellicht begrijp je mijn reactie dan nu wat beter.
Ik heb het hele topic nog eens doorzocht, maar het enige wat ik kon vinden over 'aanstellen', is dit: Ik ben het helemaal met tantetoos eens! Er zitten zeker schrijnende gevallen tussen, en veel grijs gebied, maar er zitten ook echt wel gevallen bij, die onder 'aanstelleritus' vallen. Een voorbeeldje: Vrouw kreeg oxitocine, maar daar kreeg ze pijnlijke weeën van. Kreeg daarna remifentanil, maar daar werd ze suf van. En daarna werd tegen haar gezegd, dat ze gewoon moest ontspannen... Sorry hoor, maar ik lees hier, dat ze 2 soorten pijnstilling hebben geprobeerd en dat de zorgverlener daarna advies heeft proberen te geven... Wat me op het volgende brengt: Wat is mis in al die berichten, is hoe het beter had gekund. In de meeste gevallen is wel duidelijk wát er fout was en ook hoe het had gemoeten, maar dus niet in alle gevallen. Als de persoon van bovenstaande voorbeeld dit zou lezen en zichzelf zou herkennen, dan zou hij/zij zich misschien ook afvragen: Sja, wat had ik dán moeten doen?
Ik geef ook in elke reactie aan dat communicatie de sleutel is . Dus een gesprek over en weer tussen dokter en patiënt. Dat het soms niet doorkomt tijdens de bevalling dat zou kunnen. En even op je onderste reactie over de Co erbij-- pardon??! Of je nu aan het bevallen bent of niet, meer dan noodzakelijke handen die je toucheren lijkt mij overbodig en ALTIJD een gevalletje toestemming! Of je nu een geboorteplan hebt waar dit in staat of niet. Op straat heet het verkrachting als je "nee" zegt en er "ja" wordt gedaan.. Dat het mogelijk voor problemen zorgt ivm opleiding, tja, dat is niet leuk maar geen zwaarwegend genoeg reden om het maar te moeten doen als ik het niet wil.
Nog eentje: Iemand moest stoppen met persen, omdat de gyn er nog niet was. Ik weet niet goed wat ik hier van moet denken... Schijnbaar was er een reden waarom de gyn er bij moest zijn. Schijnbaar was er ook een reden, waarom de gyn er nog niet was. Misschien waren alle dienstdoende gynaecologen op dat moment net met een bevalling bezig. Wat moeten ze dan? Is een oprechte vraag!
Ik snap wat je bedoelt maar vaak zijn mensen in binnen dezelfde beroepsgroep toch een soort van 'loyaal' aan elkaar en gaan naarmate van tijd dingen op dezelfde manier zien. Ze worden als het ware blind om bepaalde dingen op een andere manier te zien of te doen want iedereen doet het zo. Dan kunnen zulk soort acties juist wel iets los maken. Daarnaast is de actie niet bedoeld om doktoren of vk's voor paal te zetten maar ook om als vrouwen onderling support te vinden. Het is niet iets waarover gepraat wordt en door deze actie komt het wel in het licht te staan.
Sorry, ik bedoel het niet zo fel. Al komt dat waarschijnlijk wel zo over nu ik mijn bericht teruglees.