Daar is dit forum toch voor? Ik heb destijds mijn ervaringen hier op het forum gezet, maar dat was nog op het oude forum, dus dat bericht is verdwenen. Dit zijn allemaal punten, die mee zouden kunnen doen aan die actie, maar voor mij heeft het geen toegevoegde waarde én ik heb het destijds al met mijn vk besproken. - Ik ben ingeleid (2x een gel). Lag de hele dag aan de CTG. Ik mocht er een paar keer even af om de benen te strekken en om te plassen. Er was geen activiteit, dus geen reden om me continu aan de CTG te houden. - Uiteindelijk rond 5 uur van de CTG af. Het zou nu toch niet meer gebeuren. Naar de kraamafdeling. Daargekomen informeerde ik naar pijnstilling ("Hoe zit het eigenlijk met pijnstilling?") Niet dat ik het toen nodig had, want ik had nog geen pijn. Ik kreeg een snauw: "Daar is het nu nog te vroeg voor" en ze liep weg. Ik wilde het alleen maar weten, zodat ik wist wat mogelijk was op het moment dat het nodig was... - Uur later kreeg ik eten en een half uur later begon het. Ik moest overgeven van de pijn. In gaf dit aan en kreeg zo'n zielig kartonnen bakje, wat bij de eerste golf al overstroomde. Zij chagrijnig, omdat ze alles op kon ruimen. Niet even vragen hoe het ging of zo. - Naar de bevallingskamer, weer aan de CTG natuurlijk. Ik mocht alleen op mijn rug liggen en kon zo de weeën niet opvangen. - Ik kreeg een weeënstorm en vroeg om pijnstilling, maar daar was het nog te vroeg voor, zei ze. Ik mocht dat pas bij 6 cm ontsluiting. Ik zat op 5 cm. Ze gingen uit van 1 cm per uur, dus ze zou over een uur nog eens komen kijken. Ik heb er nog een kwartier af kunnen onderhandelen Dat uur sloeg trouwens nergens op, omdat ik in de 2 uur ervoor van 1 naar 5 ging en de eerste 5 zouden de langzame centimeters moeten zijn... - Ik heb drie kwartier niemand gezien. Ik heb een paar keer gebeld en mijn man is er twee keer heen gelopen. Ze waren bezig met de overdracht. Ze zouden "zo" komen... - Om 21.05 uur waren ze er eindelijk. En ze hadden zowaar het infuus meegenomen. Ze hebben eerst het infuus geprikt, maar dat mocht nog niet open. Ze zouden me eerst toucheren. Oh, u zit al op volledige ontsluiting... Jaaa, maar nu mag het infuus niet meer aan, want dat is niet goed voor de baby. Binnen 20 minuten was onze zoon er. Ik voelde me ook zwaar niet serieus genomen. Ben nog boos geworden op mijn man, omdat hij 2x terug kwam zonder iemand. Maar achteraf heb ik alles dus besproken met mijn eigen vk (die er niet bij was), en zij heeft het besproken in het afdelingsoverleg. Ik had er vertrouwen in, dat ze er iets mee gingen doen. Bij mijn 2e heb ik een bevallingsplan gemaakt, waarin ik o.a. aan heb gegeven wat ik niet goed vond gaan de eerste keer. Dat de communicatie beter moest. Dat ze me serieus moesten nemen. De helft was niet nodig, want al bij aankomst (weer inleiding) lag er al een geplastificeerd boekje klaar met informatie, o.a. over de pijnstilling. Ook dat het standaard was, dat de crashkar binnen gereden zou worden als de bevalling begon, dus dat ik daar niet van hoefde te schrikken. Toen ik vroeg om pijnstilling, hebben ze me eerst nog geprobeerd om op zo'n bal te laten zitten, maar dat hielp niet. De co heeft mijn onderrug stevig gemasseerd, wat wél hielp, maar ook maar voor zo lang. De anesthesist was er redelijk snel en het zetten van de ruggenprik ging ook vlot. Alle handelingen werden aangekondigd. We zijn wel periodes alleen geweest, maar niet op de kritieke momenten. De ontsluiting bleef hangen, maar na de ruggenprik kwam ie goed op gang. Dit hadden ze goed in de gaten en toen ze kwamen toucheren, bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Echt zo'n verschil met de eerste keer! Vandaar ook dat ik zo vaak zeg: Bespreek het eerst met de afdeling zelf!
Daar is het ook voor maar verder dan de doelgroep reikt die niet en om dingen aan de kaak te stellen is een wijder bereik wel eens gewenst. De punten die je noemt zijn ook inderdaad goede voorbeelden van dingen die anders hadden gemoeten. In de basis zijn wij het ook niet met elkaar oneens denk ik; het draait voor het overgrote deel om communicatie. Alleen de manier waarop. Ik vind het initiatief wel een goed idee om het breder te trekken, uit de beroepsgroep, maar dat neemt niet weg dat goede communicatie tussen de patiënt en dokter (als afrondend gesprek nog bv) ook van essentieel belang is om ongenoegen/vragen/etc te uiten.
Dat denk ik ook Zeker! Ik werk zelf in de IT. In mijn omgeving zie je steeds meer aandacht gaan naar continue verbetering/continuous improvement. Dat behelst o.a. dat er kortcyclisch gewerkt wordt en aan het eind van elke cyclus (een sprint of een release bijvoorbeeld), wordt er een terugblik/retrospective gedaan. Dit wordt gefaciliteerd en gestimuleerd door de organisatie, waardoor alle betrokkenen het idee (zouden moeten) krijgen, dat alles gezegd kan worden, omdat het doel is te verbeteren. Maar ook dat er altijd iets te verbeteren is. Mensen, die denken dat ze de waarheid in pacht hebben en/of alles perfect doen, wordt een spiegel voorgehouden. Ook JIJ maakt fouten. En dat is nie erg, zolang je dit maar beseft en er iets mee gaat doen. Iets dergelijks wordt vast in andere branches ook toegepast, maar dit zou ook zeker voor zoiets van toepassing zijn! Sta open voor feedback. Sterker nog: Vráág er naar! Geef de patiënt en de collega's een platform. Al is het een afrondend gesprek. Of een enquête. Bespreek de resultaten in het team en ga er mee aan de slag. "Ja, maar daar is geen tijd voor," hoor je dan vaak zeggen... Maar door continue verbetering, verbeter je je eigen handelingen en de processen. Het werken wordt leuker en efficiënter. Daardoor bespaar je juist tijd. De klanten of patiënten zijn vaker tevreden en geruster. En het inrichten van een dergelijk verbeterproces heeft echt niet zoveel voeten in de aarde.
Ik ben het met je eens dat directe feedback het meest effectief is. Maar een aantal vrouwen gaven aan het te hebben besproken en alsnog niet gehoord werden. Er zijn allerlei klachtenprocedures gestart waar niks mee is gedaan. Dat is niet oke. En waarschijnlijk voelen deze vrouwen zich zo ongehoord dat ze samen een actie zijn begonnen. Of zich durfden aan te sluiten bij de actie. Dat doet niets af aan het feit dat sommige ingrepen noodzakelijk zijn. Ik heb het gevoel dat sommige vrouwen zich door de actie aangevallen voelen omdat zij de ingrepen wel goed vonden. Maar dat is de bedoeling niet van deze actie. Het is niet tégen elkaar maar voor elkaar.
Ik snap je punt, Vlinder. Misschien doe ik ook wel de verkeerde aannames... Ik weet zeker, dat er ook vrouwen tussen zitten, die het niet besproken hebben met de zorgverlener of -instantie. En ook dat er vrouwen bij zitten, die dit wel hebben gedaan, geen gehoor kregen en niet een stapje hoger zijn gegaan. Bijvoorbeeld, omdat ze er geen vertrouwen (meer) in hadden, niet wisten dat het kon, of geen zin in meer gedoe hadden. En in die gevallen (nou ja, vooral in het laatste geval), denk ik: Waarom dan wel via Facebook? Ik heb eigenlijk een beetje een aversie tegen het gemak van Facebook. Alles moet tegenwoordig met zo weinig mogelijk moeite. Contact houden? Als je af en toe een foto 'liket', is het voldoende, lijkt wel. En dan helemaal de schreeuwers: HET MOET BETER! Jazeker, maar doe daar dan ook moeite voor. En ja, ik weet ook zeker dat er gevallen zijn waarbij men wel zo ver is gegaan als mogelijk. Dus voorbij directie en overkoepelende organisatie. Voorbij klachtencommissie en naar de De Nederlandse Zorg autoriteit (NZa). Maar ik denk echt dat dit maar een héél klein percentage is. En met deze actie denk ik ook dat men eerder op internet gaat klagen dan er werk van maakt. Want dat is te veel moeite. Voel je alsjeblieft niet aangesproken! Ik kan in geen enkel geval zeggen wie wél en wie niet echt geprobeerd heeft dit aan te kaarten.
Ook dat ben ik met je eens. Echter ben ik eerder geneigd te denken dat de vrouwen die er geen werk van hebben gemaakt, dit simpelweg niet aankonden. En fb is wat dat betreft veiliger en anoniem. Ik denk hierbij aan vrouwen die verkracht zijn en daar geen aangifte van hebben gedaan. Uit angst voor represailles of geen gerechtigheid te krijgen. Ik zie ook dan regelmatig mensen zich afvragen waaróm er geen aangifte is gedaan. En dan leg je de verantwoordelijkheid en zelfs een stukje schuld bij het slachtoffer. Nu wil ik niet insinueren dat de hulpverleners hierbij net zulke daders zijn als verkrachters. Absoluut niet! Ik ga ervan uit dat zij dit vak gekozen hebben gekozen uit liefde en passie. Maar deze vrouwen voelen zich wel compleet vernederd, ervaren het als geweld en hebben voor hun gevoel onnodig geleden. Dat gevoel wil niemand een ander geven lijkt mij. En in dat geval wil ik geen aannames maken of me afvragen waaróm er geen klacht is ingediend. Dat kan ik alleen maar sympathie voelen voor hen.
Dat kan ook zeker. En daarom ben ik er ook een voorstander van, dat er standaard wordt gevraagd naar hoe de patiënt het ervaren heeft. Om de drempel te verlagen. Maar dus ook op de juiste manier, zodat de patiënt weet dat ze alles kan zeggen. Misschien dus een eindgesprek met een zorgverlener, die niet persoonlijk betrokken was. Ik heb mijn klachten ook bij mijn eigen vk neergelegd. Zij was er niet zelf bij. Ik denk dat je vergelijking terecht is.
Ja zoiets idd, misschien in de vorm van een maatschappelijk werkster. Dat lijkt misschien overdreven maar de overgang naar moeder worden is zo groot! Zelfs zonder nare bevalling is het fijn om daar gewoon eens met iemand over te kunnen praten, zonder hoge drempel. Al voorzie ik daar ook wel weer negatieve punten aan, dat het teveel controle wordt van de moeder. Hmm zeker iets om over na te denken en neer te leggen bij de geboortebeweging. Want deze organisatie kennende zijn ze er echt voor de vrouw in deze periode. Hoe zij het ook in wil of hoopt te vullen. Het is in elk geval duidelijk dat de communicatielijnen open moeten.
Ik begrijp het verdriet achter je reactie, ontzettend heftig en dit vermoedde ik al, anders zou je niet zo emotioneel reageren. Ik reageer net als jij emotioneel vanuit mijn eigen verdriet. En ik hoop echt dat je begrijpt dat ik niet bedoelde dat jij niet mag klagen in jou situatie. Want het is vreselijk wat jou en je kindjes overkomen is. Het is echter geen reden om dan de pijn van een ander te bagatelliseren. Er is altijd iemand die het erger heeft. Als we daar oordelen aan gaan hangen dan mag niemand zich uiten in verdriet of blijdschap. Er is immers altijd iemand ongelukkiger of gelukkiger dan wij. Het kan altijd erger. Maar dat betekent niet dat je dus maar blij moet zijn omdat. Ik hoop dat je begrijpt wat ik hiermee bedoel.
Ja, of ligt hier een taak voor de kraamverzorgende? Volgens mij behoort het ook tot haar takenpakket om het met de moeder te hebben over de bevalling, als deel van de 'traumaverwerking' om het maar even een dramatische naam te geven (omdat het niet door iedereen als 'trauma' gezien wordt). Als zij dan iets signaleert, kan zij de moeder ondersteunen bij het bespreekbaar maken. Of één en ander op papier te zetten en ervoor te zorgen, dat het op de juiste plek komt. Of door aan te sturen op een evaluatiegesprek met de zorginstelling.
Ja misschien als eerste lijn. Echter is een kraamzorg daar nog niet voldoende voor gekwalificeerd denk ik. Wel om te signaleren maar niet om dat verder aan te pakken denk ik. Het is geen heel diepgaande opleiding op het gebied van geestelijke zorg.
Ik ben zo'n vrouw die een inzending heeft gedaan. Twee om precies te zijn. Ze zijn nog niet geplaatst, dit gaat nog gebeuren. Ik heb dit niet besproken met de vk. De vk zou langskomen voor een afsluitend gesprek toen onze dochter na haar ziekenhuisopname van 10 dagen eindelijk thuis was. De vk belde af omdat ze het erg druk hadden. Ik had een verschrikkelijke bevalling gehad (zo eentje waarbij ik gevraagd heb of onze dochter leefde en geen antwoord kreeg) en was daardoor niet in staat om hier überhaupt tegen in te gaan. Ik had mijn dochter eindelijk bij me, wat maakte de rest dan nog uit. Één jaar later kon ik nog niet zonder gevoelens van woede of verdriet over mijn bevalling praten. Twee jaar later ook niet. Nu langzaamaan wel. Ik begin nu ook te overwegen dit met de betreffende vk te bespreken. Of het nog zin heeft dat weet ik niet. Wel weet ik dat ik haar weer tegen zal komen omdat ik het eindelijk weer aandurf zwanger te worden. Dan moet ik wel. Voor mij was het fijn dat ik dit van me af kon schrijven en dat dit geplaatst gaat worden. Ik heb het anoniem ingezonden maar toch lijkt er daardoor een heel klein stukje van mijn last weg te vallen. Dit klinkt waarschijnlijk gek, maar het voelt wel zo. Ik volg dit topic al een tijdje, daarom nu deze reactie.
Ik vind het goed dat dit soort zaken eindelijk eens een podium krijgen. Het moet niet zo zijn dat er maar alles gedaan mag worden met zwangere vrouwen. Dat er zomaar vingers in je mogen worden gestoken onder het mom van "even kijken", etc. Ik had een zware bevalling, maar ben daarin wel goed begeleid. Er werd netjes tegen mij verteld wat er ging gebeuren en voor de noodzakelijke knip werd toestemming gevraagd. En zo hoort het, al is het maar voor de vorm. Minder netjes was mijn ervaring van +/- een week voor de bevalling. Ik had een CTG omdat ik overtijd was. Daarna kwam er een arts binnen, die ik nog nooit gezien had, met de vraag of ze even mocht toucheren. Ja, zei ik. Ze zat zo enorm te wroeten, dat ik me afvroeg of alles wel ok was. Toen bleek ze me dus gestript te hebben. Iets wat mijn eigen gyn juist afraadde bij een eerste kindje en wat ik dus ook niet wilde. Ik had er eerst niet veel pijn van, maar uiteindelijk wel. Dat had niet gehoeven.
Ze wisten het niet maar we wisten wel dat er iets in de familie zat omdat haar moeder ook een kindje had wat bijna dood was (mijn man nu) Ik vind dat ze haar klachten serieuzer hadden moeten nemen maar ze had telkens een andere gyn/verloskundige die haar wegwoof Kan er nog om janken.
Ja vreselijk er wordt zo vaak niet geluisterd naar moeders. Er wordt gekeken naar de statistieken, niet naar het mens. Maar als vrouw voel je vaak zo goed aan of het goed gaat of niet. We hebben niet voor niets dat kleine stemmetje, dat instinct. Maar dat wordt van tafel geveegd