Mijn pleegbroer ( nu 26 jr) woonde sinds zijn 5e ( tot zijn 23ste) bij mijn ouders, maar kende ze al wel vanaf hij 1 was. Hij kwam via een organisatie die vakanties organiseerde voor kinderen uit arme gezinnen uit de buitenwijken van Parijs. Hij noemt mijn ouders papa en mama. Zijn eigen moeder ziet hij nog wel eens per jaar. Ze woont in Frankrijk.
Ik noem m'n pleegouders bij hun naam. Zijn pas m'n pleegouders geworden toen ik 16 was omdat mijn moeder overleden is op m'n 15e. Ik kende hun overigens al heel mijn leven en dus normaal voor mij ze bij naam te noemen. Maar tja weet niet hoe t zit bij jongere kinderen. En als t kort verblijf is zou ik het wel raar vinden als ze papa en mama gaan zeggen. Ik vind sowieso als ze hun eigen ouders kennen, dat ze geen papa en mama tegen andere moeten zeggen. Maar dat is mijn mening hoor. Prima als kinderen dat wel doen natuurlijk.
mijn pleegdochter (die inmiddels het huis uit is) noemt ons bij de voornaam. Nu was zij ook 15 toen ze bij me kwam wonen, dus vind dat ook logisch. Was trouwens lang verblijf
mijn pleegbroers en zussen noemden mijn ouders papa en mama toen ze klein waren. Zij waren 11 maanden en 2,5 toen ze bij ons kwamen wonen. Toen ze echter ouder werden, ik denk vanaf een jaar of 15/16 zijn ze mijn ouders bij de naam gaan noemen. mijn jongste pleegzus was toen ook al een tijdje uit huis geweest en mijn pleegbroertje kwam in die tijd in forse loyaliteitsconflicten terecht waardoor hij gevoel kreeg te moeten kiezen tussen moeder en mijn ouders en vanaf dat moment is hij hun bij hun voornaam gaan noemen. overigens geen enkel probleem voor mijn ouders. mijn oudste pleegbroer en zus noemden mijn ouders papa en mama, maar momenteel geen contact meer. Ook zij zijn nadat ze uit huis zijn gegaan en er nog wel contact was mijn ouders bij de voornaam gaan noemen.
Ik hoop in elk geval niet dat je je pleegkind serieus 'pleegje' noemt Vanuit mijn werk zie ik dat bijna alle opties wel voorkomen. Ligt aan de situatie, het kind en de (pleeg)ouders.