Merah, ergens snap ik wel wat je zegt maar ik vind het ook gevaarlijk. Want dat je "anders" bent of gevoeliger dan anderen en dus bepaalde zaken heftiger ervaart, doet niks af aan de ervaring op dat moment. Ook al kun je achteraf veel dingen verklaren en rationaliseren. Het punt is juist dat die dingen gebeuren in een fase in je leven waarin je niet in staat bent te relativeren of te rationaliseren Mooi gezegt en zeker waar! Dat is ook wat ik bedoel, wij hadden ook een jongen op school dat 'anders' was, hij werd echt wel gepest door de grotere klassen op school. Hij werd opgewacht, in elkaar geslagen, ze lieten hem struikelen en wat niet al meer. Zelf als ik het typ vind ik het nog zo akelig dat ik er kippenvel van krijg. Hij was ook wel apart, eigenwijs en had een grote mond maar volgens mij deden zelfs de leraren niks om het te laten stoppen. Deze jongen werd echt gepest, zo klaar als een klontje.. Ik zou graag zo'n situatie nog eens terug zien in het programma.
Ik ben vroeger ook gepest op de basisschool en de eerste jaren middelbare school, niet omdat ik volgens mij anders ben, of er heel sterk op reageerde, maar gewoon omdat ze iemand wilden pesten. Daardoor behoorlijk onzeker geworden. Geloof ook sneller negatieve opmerkingen dan positieve. Voorbeeld toen ik net studeerde werd er door een jongen in een groep geroepen: ik moet me even omdraaien, val bijna van mijn fiets zo lelijk ben jij. Dat geloof ik dan sneller dan dat iemand zegt dat ik er leuk uitzie. Want als ik echt niet lelijk zo zijn zou zo'n jongen dat toch niet zomaar zeggen. Gelukkig trek ik me van dit soort dingen tegenwoordig niet zoveel meer aan. Een pschyloog heeft wel eens gezegd, dat mijn onzekerheid niet direct aan het pesten ligt (want er zijn ook genoeg gepeste kinderen die er later geen last meer van ondervinden), maar hij gaf aan dat eerder het gebrek aan positieve feedback van mijn ouders voor mijn tiende levensjaar ervoor had gezorgd dat ik meer last had van het pesten (niet dat ik daardoor een makkelijker doelwit was hoor). Positieve feedback van ouders richting kind voor het tiende levensjaar schijnt heel belangrijk te zijn volgens hem. Mijn ouders gaven meestal kritiek.
Zat me trouwens enorm te ergeren aan de moeder van Mirelle in de uitzending, zo emotieloos. Maar bedacht me wel dat dat ook aan de hersenbloeding kon liggen. Maar onbegrijpelijk vind ik het dat ze vroeger nooit eens heeft gevraagd wat er aan de hand was, zelfs niet toen ze haar dochter hyperventilerend achter een berg jassen op school moest komen ophalen. Mijn moeder heeft mij gelukkig wel altijd getroost en gesteund. Anders had ik me wel heel erg alleen gevoeld.
Maar als die jongens het nou anders zagen, moeten zij dan nog hun excuses aanbieden? Zonder dat ze het menen, alleen maar om haar een goed gevoel te geven? Dat zou ik niet willen persoonlijk...Sommige dingen gebeuren en moet je leren loslaten, ga praten met een psycholoog, maar verwacht niet van de mensen om je heen dat ze alles goed kunnen maken uit het verleden,dat heb ik wel geleerd. Ik wil ook niet zeggen dat iedereen hetzelfde is en dat het voor iedereen geldt over onzekerheid e.d maar het ging hier om de vrouw die in de eerste aflevering was. Zij wilde na jaren nog steeds die goedkeuring van haar ouders (vooral moeder) en soms krijg je die gewoon niet meer. Mensen op zo'n leeftijd zitten vast aan bepaald patroon en bepaalde ideeen en gedachten die je niet meer kan veranderen. Hoe graag je dingen soms ook anders had gezien, gaat dat misschien niet meer en ook dat moet je dan los kunnen laten. Als iemand ergens niet meer over wil praten, terwijl jij dat wel wil, dan houdt het op lijkt mij. Dan moet jij er zelf uit zien te komen, sommige mensen hebben ook geen behoefte meer om dingen uit het verleden op te rakelen (dat geldt dan niet alleen voor pesten)omdat ze verder gegaan zijn met hun leven.
Nou, als ik erachter kwam dat ik vroeger (onbedoeld) iemand een ontzettend nare tijd en zelfs een trauma heb bezorgd, dan zou ik ECHT wel mijn excuses aanbieden, of het nou expres was of niet. En iedereen die een beetje fatsoen in z'n flikker heeft zou hetzelfde doen... (ja sorry hoor)
Volgens mij zouden ze dan moeten zeggen: ik vind het erg (of het spijt me) dat je daar zo'n rotgevoel over had en hebt. Zo heb ik het niet bedoeld. Lijkt me dat ze dat wel moeten kunnen menen. Je hoeft van mij niet te zeggen: sorry dat ik je heb gepest, als je zelf vindt dat je haar nooit gepest hebt. Ik heb alleen het laatste stuk van de eerste aflevering gezien. Het heftige deel zat daarvoor, denk ik. Het beeld wat ik eraan over heb gehouden, is dat het heel erg in haar hoofd leek te zitten, dat zij het heeft beleefd als heel erg pesten, terwijl niemand in haar omgeving dat net zo zag (de 'pesters', de docenten, haar ouders). Ik kan me dus wel goed voorstellen dat ze zich erg alleen en in de steek gelaten heeft gevoeld. Maar ik heb ook een beetje het gevoel dat het voor haar zelf allemaal veel groter was dan voor anderen. Wat ik eraan overhoud is dat het als ouder erg moeilijk kan zijn, en erg belangrijk is, om veel en open met je kind te praten over hoe het gaat. Ik hoop dat m'n kinderen zich later veilig genoeg zullen voelen om dat tegen me te zeggen.
Dat was dus ook mijn gevoel over die uitzending van vorige week. Ik ben ook enorm gepest maar kreeg bij haar het gevoel dat ze zich ook wel letterlijk alles aantrok, eerlijk gezegd.
Ben ik met je eens, maar goed niet iedereen is zo. Ik zou het zelfde doen hoor, maar niet iedereen denkt er blijkbaar zo over. Dat was dus wat ik met mijn post bedoelde
Ja, maar helaas werkt het anders. Er lopen mensen rond met een hele harde plank voor hun hoofd. Ik ben vroeger ook verschrikkelijk gepest. En ik snap nu wel waarom, maar toen snapte ik dat écht niet. Het heeft op alles een afdruk achter gelaten, nu nog is het voor mij heel moeilijk om in een team te werken. Soms maakt me dat verdrietig. Ik herken wat ze vertelde over 'ik verwacht niets'. Ik heb dat ook afgeleerd. Als je dingen van anderen verwacht omdat het in je eigen ogen normaal is, dan wordt je heel vaak teleurgesteld. Dat maakt je verbitterd en daar wordt je weer niet leuker van. Kinderen kunnen zo hard zijn, maar volwassenen leven dat voor. Ik zie er geen verschil meer in. Ik kom er steeds vaker achter dat een volwassen persoon het misschien niet doet door een tas van een fiets te schoppen, die bedenken meestal veel kwetsendere dingen. Zeker als mensen hun identiteit geheim kunnen houden, zoals via een forum of dergelijke, geeft ze dat alleen maar weer de ruimte om los te gaan. Zo is het leven blijkbaar, wat dat betreft ben ik misschien wel teleurgesteld in de mensheid. Aan de andere kant ben ik inmiddels wel in staat om het los te laten, anders blijf je eenzaam.
Tja, toch lijkt het me dat als je besluit om als groepje om een meisje heen te gaan staan en haar tas van de fiets te trappen, dat het heel helder is dat je dan als groep bezig bent iemand te intimideren. Kijk, ik vind het gelul dat je zoiets niet door zou hebben, dat snappen kinderen op die leeftijd prima wat het doel is van zo'n actie... Nou is dat natuurlijk maar 1 ding en 1 ding maakt niet dat je áltijd gepest werdt. Verder heb ik er niet echt een mening over. Ik twijfelde er ook wel door dat die jongens er niets meer van wisten en helemaal niemand ook maar íets had opgemerkt.
ik heb er last van gehad in mijn laatste basisjaar en in de brugklas. Maar bij mij kwam het volgens mij vooral omdat ze me niet konden raken. althans zo probeerde ik over te komen. Ik was overal onverschillig over, maar had er ondertussen thuis veel last van. Tot ik op een gegeven moment ben ontploft tijdens het schoolzwemmen en er drie in het gezicht heb gemept Toen zouden ze me wel opwachten met een hele groep na schooltijd, maar ik was zo nijdig dat ik riep kom maar op Ik heb ze ook zo vreselijk uit staan schelden na schooltijd met een stuk hout in mijn hand, dat ze wel in de gaten hadden dat ze mij maar beter met rust konden laten Maar nu ik een dochter heb in het basis onderwijs, hou ik de boel goed in de gaten, zeker omdat zij high sensitieve is. en zij dus dingen anders beleeft en ervaart als andere kinderen. Als er iets in de klas speelt, dan uit zich dat bij mijn dochter dat ze er lichamelijk ziek van wordt, gelukkig heeft ze een juf die de dingen goed aanvoelt, en de afspraak is dan ook, gelijk aan de bel trekken. Maar ik houd mijn hart vast voor alles wat er nog kan komen. Maar ik probeer haar zo goed mogelijk te begeleiden en hulp te bieden waar nodig is.
ik heb dat eerste programma ook gezien.. en de pesterijen herken ik als geen ander.. ik werdt gepest omdat ik geen merk spullen had ( nogal logisch met een gezin van 5 kids) en ik was niet knap, mooi voor het oog... dit heeft vooral mijn eigen instelling drastisch veranderd.. het verlegen ik is volledig weg en altijd onzeker over dingen die ik heb of draag. als ik iets nieuws had en ik ging naar school durfde ik bijna niet meer omdat ze toch commentaar hadden. zo weet ik 1 ding nog heel goed, groep 5 en ik mocht addidasjes van mijn ouders, waren wel afgeprijst maar boeiend. ik mocht die. Kwam ik op school kreeg ik de opmerking, zo waar heb je die gejat?? de humanabak.. dat zijn bepaalde dingen die mij altijd zijn bij gebleven.. de leraar van groep 5/6 deed geen fuck eraan.. maar de directeur van de school toen ik in groep 7 kwam, maakte daar korte metten mee.. toen was het eindelijk over tot in de brugklas en begon het gezeik weer... Mijn ouders wisten het, en hadden ook geklaagt bij de school, maar ook met de mededeling, doen jullie niks, dan doe wij er wat aan.. ( onze achternaam is beroemd en berucht op de groene school in winsum) en er werdt dus niks gedaan. het ging zelfs zo ver dat ik van de trappen af werdt geduwd. Mijn oudste broer was zo boos.. en heeft uiteindelijk heft in eigen handen genomen.. en heeft 1 van hun te grazen gehad. Toen moest mijn broer die boven mij zit ( heb 3 broers) bij de onderbouw coördinator komen en uitleggen waarom mijn broer dat had gedaan... er is toen veel gezeik geweest, en werdt er nog niks aan gedaan. maar op een gegeven moment werdt ik zo boos, dat ik 1 van hun met een volle boekentas voor de hersens heb geslagen.. ik was er zo zat van en er knapte iets in mij, eigenlijk vanaf dat moment was ik getekend en is de verlegen Carla nooit terug gekomen en is de onzekerheid nooit meer weg gegaan.. Het was zelfs zo, toen ik mijn man net kende, was hij helemaal trots op het werk wat hij deed en wilde hij dat ik hem een keer ging ophalen. dus dat gedaan.. toen kwam de oude Carla wel boven bij zijn collega's. Ik werdt verlegen van alle complimentjes, dat peter een mooi meiske aan de haak had geslagen en etc.. toen vroeg hij mij later verbaasd of ik verlegen was.. toen heb ik hem verteld dat, dat eigenlijk de carla is.. en niet die ene met haar grote waffel... Toen heb ik hem ook verteld hoe erg gepest ik werdt.. Ik werdt zelfs zo gepest dat ik een gebroken neus heb gehad, doordat ik met een jongen op de vuist ben geweest... ik was er echt klaar mee. Nu ga ik door het leven met een scheve neus
Ik ben gepest en heb gepest maar ik ga daar als volwassen vrouw niet meer mee zitten, kom op zeg, je bent nu volwassen, neem een assertiviteitscursus ofzo en get over it, het is heel erg als je gepest word en kan je leven goed vergallen maar op den duur jaren naderhand moet je je er wel eens overheen zetten hoor, het is gebeurd, richt op je op de toekomst!
Dat vind ik toch wel wat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zie dat jij ook gepest bent, maar toch gaat iedereen daar anders mee om. De woorden die vroeger altijd naar mij geroepen zijn, hebben grote kracht gehad. Mijn zelfbeeld heeft echt een deuk opgelopen, en eigenlijk nog steeds. Daar kom ik met een 'simpel assertiviteitscursusje' niet overheen, maar dat heeft kennelijk toch meer tijd nodig. Nu voel ik mij qua zelfbeeld wel weer beter als bijvoorbeeld 5 jaar geleden. Maar nog kan ik niet positief over mezelf denken. Dat heeft wel een hoop schade toegebracht. We zijn niet allemaal hetzelfde. Het zat die vrouw duidelijk allemaal nog enorm hoog. Anders doet ze niet mee met zo'n programma.
sommige mensen blijven zo in het verleden hangen, ik ben 11 jaar lang gepest vanwege mijn vele ziekzijn dat heeft mij juist sterker gemaakt en specialer dan andere mensen (vind ik ) je kan er inderdaad op verschillende manieren mee omgaan ik snap alleen nooit hoe je er zo in kan blijven hangen en jezelf dat verder aan doet, DAN hebben ze juist gewonnen! Misschien heeft het te maken met mijn opvoeding, mijn ouders die mij heel speciaal altijd hebben laten voelen en de juiste begeleiding hebben gegeven en natuurlijk was het moeilijk (als kind zijnde) maar ik snap nooit mensen die in het verleden blijven hangen en hierdoor niet vooruit durven gaan... (als je probeert is het tenminste wat maar sommige mensen gebruiken het als een excuus om niet echt te hoeven leven zeg maar en dat is verkeerd denk ik)
Ik ben een volwassen vrouw die nog behoorlijk lijdt onder het pesten van 'vroeger'. En vroeger tussen aanhalingstekens. Je post maakt me erg verdrietig. Het is niet zo simpel zoals je het schetst. Ik heb een behoorlijk trauma opgelopen nav het pesten.(lees: lichamelijke mishandeling/vernedering) Dat is niet opgelost met een simpele assertiviteitscursus. Ik heb daar een ptss aan overgehouden en een zware eetstoornis. Waar ik tot op heden nog mee kamp. En ja, heb daar diverse, jarenlange, therapieën voor gehad. Maar de pijn, vernedering en herbelevingen zijn zo heftig dat ik me daar af en toe geen raad mee weet. Weet ik hoe ik er mee om moet gaan? Ja. alleen zijn de lichamelijke verschijnselen af en toe zo heftig, dat die niet tegen te gaan zijn. Kom dus niet aan met: "zet je er over heen". Ik voel me dan zo vernederd. Ik probeer er het beste te maken voor mijn gezin, maar je hebt geen weet van de moeite, nachtmerries, herbelevingen (en daarbij horende gedragingen) ik moet doorstaan. *edit, je hebt er wel weet van. Sorry las het met veel emotie. Vraag me dan wel af hoe jij je er over heen hebt weten te zetten.
sorry dat vind ik wel heel zwart wit.. en heel makkelijk get over it.. als jij zelf gepest bent, weet jij ook wel hoe zo'n impact woorden hebben op je.. en daar zet je, je niet zo maar even over heen.. als jij dat kan, nou bravo.. maar zo werkt het niet bij iedereen.. bij sommige is de ego en de zelfwaardigheid flink verPEST.. en gaat echt niet even weg met een cursusje.. daar is zelfkennis bij nodig.. en alleen jij en je je hele naasten kunnen je er mee helpen en een dodo die er flink voor betaald krijgt kan je der niet mee helpen want die kent jouw niet..
Ik heb het (gelukkig) nooit zelf meegemaakt of gedaan, maar het natuurlijk ook wel meegemaakt in de klas. Nu zat ik gelukkig wel in een klas waarbij klasgenoten het voor elkaar opnamen, dus als er heel erg werd gepest, dan werd er iets van gezegd door de 'populaire' kinderen. Maar dat moet je treffen natuurlijk. Het is heel erg als je het (pest)verleden zo met je meedraagt en het zelfs je huidige leven beïnvloed....maar de vrouw in de eerste aflevering?? Ik weet het niet, maar mij bekroop wel het gevoel dat ze in haar ogen 'slachtoffer' en 'zielig' was en dat iedereen om haar heen dat vooral moest begrijpen en spijt moest betuigen. Enige zelfreflectie was er niet bij. Hoop voor haar dat ze het nu een plek kan geven, maar het lijkt me dat ze daar psychische hulp bij nodig heeft.