Vrijdag 1 juli 2011 Om 07.30 uur moesten wij in het ziekenhuis zijn. Ik moest een geplande keizersnee ondergaan bij 38 weken en 4 dagen zwangerschap. Dit omdat ons kindje in een stuit lag. De draaipoging een week eerder was mislukt. Na eerst ons gemeld te hebben bij de afdeling Opname moest ik nog mijn bloed laten prikken ivm een kruisproef mocht een bloedtransfusie nodig zijn. Daarna moesten wij naar de apotheek in het ziekenhuis waar een en ander werd gecontroleerd (o.a. werd mij gevraagd voor welke medicijnen ik allergisch was). Toen naar de kraamafdeling waar ik aan het CTG kwam te liggen om te zien hoe ons kindje het maakte. Die maakte het gelukkig prima. Ik was stikzenuwachtig en mijn vriend ook. Ik was zo zenuwachtig dat ik bijna moest overgeven. Mijn vriend heeft nog om een spuugbak moeten vragen. Gelukkig bleef het bij zware misselijkheid. Daarna ben ik naar mijn kamer gebracht waar ik een infuus ingebracht kreeg (met vocht) en een operatieschort aan moest doen. En toen was het wachten tot we opgeroepen werden door de OK. Ik stond ingepland voor 09.45 / 10.00 uur. Dus tegen die tijd zat ik nerveus naar de klok te staren. Intussen moest ik ook nog nodig plassen. Helaas moest dat op zon ondersteek. Gelukkig lukte mij dat. En toen was het moment daar. Ik werd naar de Verkoever gereden. Daar werd mijn bloeddruk e.d. nog even gecontroleerd. Ik kreeg een soort rare grote sokken aan van een soort aluminiumfolie. Warmtehoudsokken. En zon isolatiedeken deels over mij heen. Dit omdat het in een OK vrij koud is. Intussen kwam de anesthesist bij mij kijken. Een Vlaming. Die praten zo leuk, dus dat gaf mij afleiding. Aardige man met humor. Na ongeveer een kwartier wachten werd ik de OK binnengereden. Daar werd allereerst de ruggenprik gezet. Vond het doodgriezelig, maar de anesthesist en assistenten stelden mij gerust. Ik zou er niks van voelen. Ik voelde inderdaad niks van die prik. Mijn benen werden langzaamaan erg warm tot ik ze niet meer voelde. Ik vond dat maar een enge gewaarwording. Mijn hersenen gaven steeds een seintje beweeg je benen, maar er gebeurde niks. Begon er bijna van te hyperventileren. Kon maar niet aan dat gevoel wennen. Ik besloot me op mijn ademhaling te concentreren. Nadat ik ook nog eens aan allerlei toeters en bellen was gehangen en er een groen scherm voor mijn neus was geplaatst, kon de keizersnee beginnen. Ik kon haast niet wachten tot de operatie achter de rug was. Niet alleen vanwege de geboorte van ons kindje, maar ook omdat ik dan hopelijk het gevoel terug zou krijgen in mijn benen. De assistente bracht mij constant op de hoogte van de vorderingen, maar naar mijn idee duurde het allemaal eeuwen. In werkelijkheid zal alles maar kort hebben geduurd. Op een gegeven moment hoorden wij gehuil. Martijn mocht over het groene doek kijken (hij zag mijn wond niet), maar mocht niks tegen mij zeggen van het OK-team. Met tranen in zijn ogen ging hij weer zitten. Vervolgens werd de baby boven het groene doek gehezen. Meteen keek ik tegen een stel ballen aan. Een jongen! Ook ik kreeg tranen in mijn ogen. Aiden was geboren om 10.50 uur! Nadat hij even op mijn borst had gelegen werd hij op de OK in mijn gezichtsveld nagekeken. Mijn vriend was daarbij en ging even later met Aiden naar beneden toe. Ik bleef achter in de OK. Dat vond ik maar niks. Bovendien begon ik van de spanning en kou heel hevig te trillen met mijn armen. Kon er niks aan doen. (Het gevolg is dat de infuusnaald ondanks goed vastplakken alle kanten opvloog in mijn pols, waardoor nu nog enorme blauwe plekken.) Zei ook tegen de assistent dat ik de rilleritis had toen hij mij vroeg hoe het met mij ging. Hij zei dat dat volkomen normaal is. Na wat naar mijn idee ook weer heel lang duurde (maar ik wilde ook graag naar mijn kind toe) werd ik naar de Verkoever gebracht. Ik kreeg een speciale warmtedeken. Dat hielp gelukkig tegen de kou. Even later werden die rare sokken bij mij uitgetrokken en weer werd ik geconfronteerd met het feit dat ik mijn benen niet kon bewegen. Heel gek. Het was net alsof ze die sokken bij iemand anders uittrokken. Griezelig gewoon. Na een half uur op de Verkoever, mocht ik ook naar beneden toe. Dus werd er naar de kraamafdeling gebeld dat men mij op kon komen halen ..Tja .er werd aan de andere kant van de lijn vrolijk meegedeeld dat er een personeelstekort was. Ja, tuurlijk. Het was 12.00 uur. Lunchtijd. Na nog een half uur wachten en een belletje van de Verkoever naar de kraamafdeling werd ik dan eindelijk opgehaald. (Schandalig gewoon, heb ook een klacht hierover ingediend bij het ziekenhuis). En kon ik herenigd worden met ons zoontje. Mijn vriend had intussen Aiden bloot op zijn borst gehad en nu mocht ik dat gelukkig ook nog. Zijn Apgarscore bedroeg 9/10, maar ze heeft er 10/10 van gemaakt. Ze snapte zelf eigenlijk niet goed waarom ze 1 punt had afgetrokken. En toen nog een paar dagen in het ziekenhuis doorbrengen. De eerste nacht lag ik op een 4-persoonskamer met nog een andere mevrouw. Die mocht de volgende dag naar huis. En toen lag ik alleen met Aiden op een 4-persoonskamer. En dat bleef zo tot ik maandagochtend weer naar huis mocht. Luxe hoor! Mijn infuus mocht er vrijdagavond al uit. De katheter is er de volgende ochtend uitgehaald. Diezelfde ochtend ben ik al naar het toilet geweest (kleine boodschap). s Middags volgde de grote boodschap. Het ging allemaal erg goed. Ik had/heb ook weinig pijn aan de wond zelf. Zoals gezegd had ik al een klacht bij het ziekenhuis ingediend vanwege het zeer lange wachten op de Verkoever. Maar er waren nog meer zaken die mijns inziens niet kunnen en die ik heb aangegeven bij het ziekenhuis. Zo is Aiden in de tijd dat hij in het ziekenhuis lag, niet in bad geweest of gewassen. Ook lag hij al die dagen in een ondergespuugd bedje. Die werd niet verschoond. En dat terwijl het erg rustig was op de afdeling! Verder moest ik het qua borstvoeding allemaal maar een beetje zelf uit zien te zoeken. En dat terwijl Aiden op een gegeven moment teveel afviel! De kraamhulp daarentegen heeft mij ontzettend goed met het op gang helpen van de borstvoeding geholpen. Nu geniet ik van de kraamweek. Ben vandaag een eindje wezen wandelen met Aiden in de kinderwagen. Heerlijk gewoon!
Zo, gelezen. Even antwoorden. Je hebt een erg duidelijk verhaal geschreven, fijn hoor Aangezien ik over een 4/5 weekjes aan de beurt ben. Wat schandalig dat ze je zo lang hebben laten wachten op de verkoeverkamer. Hoezo mocht man en Aiden niet daar bij jou zijn? Lag je daar ook met meerdere mensen nog dan? En dat ze hem zo slecht hebben verzorgd is ook niet normaal. Goed dat je een klacht gaan indienen, hopelijk gaan ze er iets mee doen. Jammer dat ze je lieten aanmodderen met de borstvoeding, was er geen lactatiedeskundige? Hoe jij de keizersnede hebt ervaren is precies hoe ik denk dat ik het zal ervaren. Idd erg bang voor de ruggenprik zetten zelf. Maar ook idd voor het gevoel in de benen, heel eng lijkt me dat en ik denk dat ik er ook van ga hyperventileren. Maar vond je het alleen raar dat je benen verdoofd waren, want ook je buik (en borsten? ) zijn verdoofd. Had je geen last met ademhalen? Je hoort wel eens dat ze de ruggenprik iets te hoog zetten en dat je dan je luchtwegen ook lichtelijk verdoofd. Hoe was de katheter in en en uitbrengen? Wel fijn dat je er zo weinig last van hebt, van de wond en wat knap dat je al een korte wandeling na 6 dagen kunt maken. Hoop dat het zo in stijgende lijn blijft gaan bij je. Hoelang heb je nog kraamhulp gehad thuis? 3 dagen ofzo?
Ik zal even je vragen beantwoorden: Je borsten zijn niet verdoofd hoor. Je bent vanaf je buik verdoofd. Ze houden goed in de gaten of de verdoving wel goed zit en blijft. Ze vragen je ook constant hoe je je voelt en je ligt aan allerlei controle-apparatuur. Proberen rustig adem te halen. Ook vertellen ze je hoe lang het nog duurt. Ze leiden je dus af. Anders kun je gerust zeggen dat je bang bent te gaan hyperventileren. Mijn vriend zat naast mijn hoofd en hield mijn hand vast. Ik heb hem zowat fijngeknepen van de zenuwen. Dat dan weer wel. Was ook een goede afleiding trouwens: mijn vriend knijpen... Katheter inbrengen doen ze in ons ziekenhuis na het zetten van de ruggenprik. Je voelt daar dus niks van. Het uitbrengen is ook niet pijnlijk. Het zit maar een klein stukje in je blaas. Ik heb nu nog kraamhulp. Omdat ik een keizersnee heb gehad, heb ik een indicatie voor extra kraamhulp gekregen. Kraamhulp is hier vanaf afgelopen maandagmiddag. Toen was ik net thuis uit het ziekenhuis. Aanstaande zondag is ze voor het laatst. Dus niet bang zijn. Het valt jou vast ook erg mee. En anders gewoon zeggen hoor dat je heel erg zenuwachtig bent. Heb ik ook gezegd. En dat lucht op zich al op.
Dank je. Daar denk jij vast hetzelfde over! Ik krijg trouwens van alle kanten complimenten over de naam, omdat die nog niet zo heel veel voorkomt. Ik zag hem bij jou trouwens al voorbij komen in je handtekening. Mijn vriend kent de naam van de acteur Aiden Quinn, maar mij is de naam pas opgevallen in Sex and the City.
Ja ik ben ook nog steeds super trots op de naam, ik zou hem zo weer kiezen als ik het over moest doen. Ik ken geen Aiden Quinn (maar goed dat we toch ons 2e zoontje geen Quinn gaan noemen, die stond serieus hoog op mijn lijstje!!) En ik zag hem inderdaad ook bij SATC, maar daar spellen ze het anders, Aidan, geloof ik. En net een paar weken voor ik beviel, kreeg de zangeres van Within Temptation een zoontje Aiden. Wij hadden eerst voor deze 2e de naam Logan, maar dat is hem ook niet geworden. En nu hoorde ik laatst dat diezelfde mevrouw weer net een zoontje heeft gekregen met de naam Logan, dus daarbij ook blij dat we die niet hadden gekozen
Gefeliciteerd meid, ik ken je nog van het iui topic, nu is eindelijk de tijd van het grote genieten aangebroken voor jullie!
Wat leuk om dit te lezen. Heel duidelijk verwoord, en alles goed beschreven. Vooral de zin: "Vervolgens werd de baby boven het groene doek gehezen. Meteen keek ik tegen een stel ballen aan. Een jongen!" Geweldig!!!! Prachtige naam, en een heerlijk kindje!! Geniet er van, maar dat zal wel lukken! X!
allereerst gefeliciteerd met jullie zoontje. daarnaat wat ontzettend slecht van de kraamafdeling. ik weet niet waar je in drenthe bevallen bent. (ik in emmen) maar daar was de begeleiding in elk geval erg goed. ik zou zeker een klacht indienen als ik jou was;