Ik voel me op het moment erg rot en misschien kunnen jullie me helpen! Mijn 4 jarige dochter gaat sinds november naar school en op zich heeft ze zich goed aangepast. Ze gaat op zich graag naar school en doet goed mee, maar soms heb ik de indruk dat ze niet zoveel aansluiting heeft met andere kinderen. Ik heb al eens met een intern begeleidster op school gesproken en die gaf aan dat er niks mis was met mijn dochter, dat ze echter graag op zichzelf was en niet vervelend vindt om op zichzelf te spelen (ik weet niet of ze hier gelijk in heeft). Ze trekt naar oudere kinderen (combiklas 1/2) maar die hebben niet veel interesse in haar, leeftijdsgenootjes trekken haar niet zo. In principe niets om me zorgen over te maken. Haar eigen juf zegt dat ze in vrije situatie er wel eens verloren bijloopt. Mijn hart blijft echter bijna elke ochtend breken in de (vrij chaotische) rij. Ze staat altijd alleen. Neemt zelf nauwelijks initiatief om andere kinderen een handje te geven (verlegen?). Als anderen het initiatief nemen, vindt ze dat prettig. Normaal is de rij desondanks voor haar geen probleem, maar gisteren wilde ze opeens lang knuffelen en vanochtend was ze ineens aan het huilen, zei ze dat ze de rij niet leuk vond en wilde ze alleen maar bij mij blijven. Ik, zwanger, stond ook bijna met tranen in mijn ogen (ik haat die rij!). De juf houdt de rij nauwelijks in de gaten: ieder moet maar een ander kindje zoeken en als iemand moeite heeft om mee naar binnen te gaan, heeft ze hier geen oog voor. Ik ben dus maar mee naar binnen gegaan, maar toen ik wegging had ik het gevoel haar in de steek te laten. ale: Ik weet niet wat te denken en te doen: heeft ze moeite omdat ze aanvoelt dat ik erg emotioneel ben? heeft het te maken met het kindje dat op komst is? vindt ze het niet leuk op school? is er iets mis met haar? kan ik de schuld aan de juf geven die haar hier niet bij helpt? is het normaal dat een kind na een half jaar haar plekje nog niet heeft gevonden? is dit gewoon haar karakter/persoontje (schorpioentje) en moet ik haar accepteren zoals ze is en haar de tijd en ruimte gunnen: misschien heeft zij iets langer nodig? moet ik weer met school gaan praten? (heb ik eigenlijk niet zo'n zin in), heb het idee dat ze denken 'daar heb je die zwangere muts weer!' Op sommige dagen kan ik hier wat nuchterder over denken, maar op sommige dagen kan me dit echt de put in helpen, maak ik me enorme zorgen en kan ik hier helemaal emotioneel van worden (hormonen?). Iemand een idee/mening/advies?
Je hebt nu 2 onderwerpen geopend? http://www.zwangerschapspagina.nl/viewtopic.php?t=47037 edit: aangepast door kwebbel
wij brengen de kindjes de klas in s'morgens. maar je hoeft je volgens mij niet druk te maken,mijn zoontje speelde ook altijd alleen,was stil en op zichzelf. nu is hij 8 en mag ik blij zijn als hij eens een keer thuis is,hij spreekt elke dag af en een druk sociaal leven.is ook pas begonnen na zijn 6e verjaardag.
Hoi Lucie, ik kan me voorstellen dat je hart breekt, zeker met al die zwangerschapshormonen. Ik zou toch proberen zo weinig mogelijk te laten merken van jouw verdriet; je dochter merkt dit toch en zal hiermee bevestigd worden dat haar verdrietjes/zorgjes heel erg zijn. Nodig je vaak vriendjes/vriendinnetjes thuis uit op te komen spelen? Dan kan ze thuis in kleinere groepjes ' oefenen' om samen te spelen, vragen of ze mee mag doen en een plekje in een groepje te verwerven. Als dat goed gaat kan ze dat dan weer op school in de praktijk brengen! Is het trouwens alleen 's morgens (als jij er ook bent) of ook in de pauzes? Voor die info heb je toch de juf nodig. Misschien heeft ze moeite met de overgang van thuis anar school, is het 's morgens inderdaad te chaotisch, of moet ze er even ' in komen'. Als je je echt zorgen maakt, zou ik een afspraak maken met de juf en niet ' tussen neus en lippen door' met de leerkracht proberen te spreken. Zij wil gaan beginnen met de dag en heeft dan neit voldoende tijd en aandacht voor je om dit serieus te bespreken. Nou, zit ik toch nog op m'n vrije dag te ' werken' Hoop dat je er iets mee kunt!
okè ik ben een juf en ik ken je kindje natuurlijk niet maar het kan vanalles zijn. Het is echt zo dat er kinderen zijn die liever op zichzelf zijn, van een afstandje toekijken, alleen spelen enz. Dat kan in het karakter zitten maar het kan ook zijn dat ze nog moet wennen. Je bent zwanger, dat kan ook meespelen dat ze dat door heeft en mss bang is om mama te verliezen. Wat ik zou doen. Ik zou naar de juf gaan en vragen of ze een kindje wil aanwijzen dat jouw meisje voortaan een handje geeft. Als het een goede juf is brengt ze dat op een leuke manier waardoor er niks geforceerd word. Als het toch een beetje in het kakrakter zit dan zijn er assertiviteitstrainingen. Die kunnen kleuters al vroeg volgen. Op zo'n training leren de kinderen voor zichzelf op te komen en met bepaalde situaties om te gaan. Ze leren dat ze niet over zich heen hoeven te laten lopen. Ook is er speltherapie. Hier leren ze op een speelse manier om met allerlei situaties om te gaan waar ze meoite mee hebben. Als je dit op school bespreekt dan wordt je via school verwezen en krijg je het vergoed (bij ons op school iig wel) Dan kan je zelf ook nog wat doen. Ik weet niet of je bij andere moeders aansluiting hebt? Als jij steeds alleen bij het hek staat en andere moederes staan bij elkaar dan geef je onbewust signalen af naar je kind. jij staat immers ook alleen. Probeer met andere ouders te kletsen en erbij te gaan staan. Vaak lopen de kinderen regelmatig nog naar de ouders toe en als je daar met je dochtertje bijstaat dan leert ze dat je gewoon met iedereen kan praten en dat dat gezellig is. Spreek zelf met een moeder af om bijvoorbeeld samen koffie te gaan drinken en laat de kids ondertussen spelen. Maar vooral, praat hierover met de leerkracht. Er zijn vaak veel kindjes in de klas en niet alles wordt gezien. Laat je niet wegsturen en zeg dat je graag tips wil om je dochter te helpen en dat je ook graag zou zien dat er op school ook iets wordt gedaan. Succes
ook ik heb zoiets meegemaakt met mijn oudste zoon was altijd alleen , kroop onder juffie haar rokken bij wijze van hoe ze het daar hebben opgelost is een oudere kleuter aangewezen om zijn/haar in jou geval hulp kleuter te worden die oudere kleuter hield dan mijn zoon een beetje in de gaten en trok geregeld met hem op onderschooltijd dit ging heel goed , hij werdt een stuk zekerder van zichzelf en de ouder kleuter voelde zich trots omdat hij mijn zoon hielp met van alles misschien ook een idee voor jouw dochter , ik zou het eens bespreken met haar juffie succes
Hoi Lucie, Mijn dochter gaat sinds september naar de kleuterschool.Wij brengen de kindjes ook zelf naar de klas en als de klassen uit gaan komen ze 2 aan 2 naar buiten.Yentl is een allemans vriend en we hebben op de psz nooit problemen gehad.Toen ze eenmaal op de kleuterschool was leek het allemaal anders ze wilde ook niet met kindjes van haar leeftijd spelen maar met oudere(die dan weer niet met haar wilde spelen omdat ze te jong was )Uiteindelijk na een weekje of 4 was het over en nu heeft ze de grootste lol en gaat graag naar school ik denk dat ze gewoon heel erg heeft moeten wennen.Hoop dat dit bij jou dochter hetzelfde is.Het kan idd geen kwaad om het er toch nog eens met de juf over te hebben.Succes. Liefs,Claudia