Hallo lieve meiden, Ik lees hier even mee en herken een aantal dingen en andere dingen ook weer niet. Ik wil graag mijn verhaal doen. Het lijkt al een hele lange sleep te hebben. In mijn andere berichten, tijdens mijn zwangerschap had ik ook al grote twijfels over mijn relatie, en zijn we ruim een maand uit elkaar geweest. Het begon allemaal zo Ik ken m al 6 jaar, waarvan 3 jaar een relatie en toen twee jaar niet, en toen een beetje wel en toen zwanger... Onverwacht, maar ik was heel blij en hij uiteindelijk ook. Alleen moesten er dingen veranderen. Veel. Van het onbezorgde, reislustige, uitgaansleven, zouden we een gezin vormen. Dat ging met horten en stoten, voor ons allebei. Daardoor hebben we in de zwangerschap veel problemen gehad. Want ik mocht en kon allemaal dingen niet, en hij bleef nog vrolijk doorgaan. Terwijl ik hem naast mij wilde. Samen een kindje krijgen. Zij is nu 4 maanden, en behalve vlak na de geboorte gaat het bergafwaarts. We doen niets samen, geen uitstapjes, geen huiselijke dingen, praten niet (!) meer met elkaar, ontwijken elkaar. Er heerst een gespannen sfeer. De eeuwige financiele kwestie blijft een feit. EN het lijkt of hij nog steeds liever uitgaat, dan samen iets te doen. Hij toont weinig tot geen initiatief in huis en naar onze dochter. Meerdere malen hebben we gezegd om uit elkaar te gaan, maar de actie blijft uit. We durven niet. Hij durft niet, een ander huis te zoeken. Maar ik vind het ook doodseng. Hebben we alles al geprobeerd (in therapie wil die niet)? Er zijn geen opa's en oma's in de omgeving van de kleine. Dus het heeft nogal wat consequenties. Ook ik ben bang om alleen te zijn. Misschien verhuist hij wel naar een andere stad 'want dat is handiger qua werk'. Ik wil niet meer met hem samen zijn, maar kan ik dat wel maken tegenover onze dochter? Ik heb geeneens werk! (wel opvang, en werkzoekende) En het valt me op in jullie verhalen dat HIJ degene was die de benen nam. Zijn er ook meiden die er zelf mee zijn gestopt? EN hoe voel je je daarover? Want we zijn het er wel over eens, maar er komt geen actie, dus ben ik telkens degene die het aankaart en er een definitieve punt achter zet. En alsof ik me daar nu al schuldig over voel. Kennen jullie dit? Ervaringen en tips zijn meer dan welkom!
Ik herken het wel, hij riep al lang dat hij weg wilde maar nam geen actie. De ene keer praatte hij voluit over de toekomst en de andere keer draaide hij 100% om. Geen interesse om iets samen te doen enz enz. Hij wilde ook niet samen in therapie of iets dergelijks. Hij dacht (en denkt nog steeds) dat alles om hem draait m.a.w. iedereen moet rekening houden met hem (incl. kinderen) en hij hoeft met niemand rekening te houden. Ik heb steeds geprobeerd oplossingen (en verklaringen) aan te dragen maar daar werd ik en daarmee ook mijn kinderen niet gelukkiger van. Op een gegeven moment was ik het zo beu, dat ik een woning voor hem heb gezocht (hij wilde toch zo graag weg, maar hij zei altijd dat ik hem tegenhield , dat hij dat niet mocht van mij: sorry hoor je bent toch een grote kerel en als jij perse weg wilt dan ga je). Dus daar kon hij toen niet meer omheen en is uiteindelijk verhuisd. Ik was ook bang, maar ik ben heel blij dat ik die beslissing heb genomen en voor mij en mijn kinderen ben opgekomen. Het is nu zo een opluchting, zo veel rustiger, zo een betere sfeer hier thuis. En daarbij ik deed alles al zowat alleen (en als ik het begrijp jij ook), dus dat verandert op zich niet zo erg. Tuurlijk we zijn er nog niet (alimentatie en bezoekregeling, hij blijft hier zo egoïstisch in, zo hoe hem het op dat moment uitkomt), maar dat zijn maar momenten. Het heeft lang geduurd dat ik die stap heb gezet, maar ik ben er zeker van dat ik de goede keuze heb gemaakt. Iedere dag denk ik wel een keer: wat ben ik trots op mezelf, en dat heb ik misschien nog geen een keer gedacht toen hij hier nog woonde. Als je zeker weet dat dit niet beter wordt (en dan echt realistisch wezen, ik weet het is heel moeilijk) en je besluit staat vast dan moet je echt zelf actie ondernemen, je bent niet afhankelijk van hem maar van jezelf. Bedenk het volgende: je kind is pas echt gelukkig als jij dat ook bent. Financiën moet je je ook niet al te druk over maken, er is best veel hulp voor alleenstaande moeders, en je bent aan het solliciteren, en je bent er nu zelf als enige bij wat erin en eruit gaat. Ik heb op dit moment helaas ook geen baan, heb 3 kleine kindjes en krijg geen alimentatie, en we redden het wel moet ik zeggen. Zijn er wel opa's en oma's en wonen deze ver weg of zijn er helemaal geen opa's of oma's? Heb je wel vrienden in de buurt wonen? Of goede buurtjes waar je iets aan hebt? Hoop dat het niet een te wazig verhaal is en je er iets aan hebt, je mag me altijd een pb-tje sturen.
Oh, het doet me zo goed iets te horen (lezen), en je bent ook heel begripvol, wat fijn. Opa's en oma wonen in het buitenland, dus dat wordt nix. Ik heb hier veel kennissen, die wel wat kunnen betekenen eventueel. Vrienden van mijn leeftijd zie ik veel minder, die zijn toch met andere dingen bezig (helaas). Ik ben er wel van overtuigd dat ik het wel ga redden. En zoals je zegt, dan heb ik tenminste inzichten in de financien, want daar zijn we nooit uitgekomen, we doen maar wat, want hij hoeft het niet zo nodig op een rijtje te zetten. Maar je stelt wel een goede vraag: is er echt niets meer aan te doen. daar twijfel ik over. Tot nu toe, sinds een jaar geleden is het alleen maar bergafwaarts gegaan, en er lijken dingen stuk te zijn. Teveel teleurstellingen, verwachtingen. En ik weet niet of het meer te lijmen is. De wil is weg, het gevoel, enige vorm van communicatie. Maar toch blijft soms die hoop er. ALS we allebei zouden willen.... En we zijn toch lief samen voor die kleine (de kleine momentjes). Maar zoals je zegt: alleen als het hem uitkomt lijkt hij er te zijn. En zowel ik als hij roepen hard: zo gaat het niet meer. Dus niet alleen van zijn kant. Ik vraag me steeds af, waar is het mis gegaan? We houden toch van elkaar? Of moeten we als een 40-jaar getrouwd stel naast elkaar leven voor het kind? (nee) Maar ook daarvoor moet er iets 'terugkomen'. Was mijn moedergevoel soms te sterk, waardoor ik de zorg vaak naar me toe trek? En het geven van borstvoeding geeft hun ook minder ruimte samen. Jee, je wordt er zo onzeker van en gaat aan jezelf twijfelen. Maar als ik diep binnenin kijk, WIL ik niet meer.... Maar mag ik dit wel, tov onze dochter?
Je mag t.o.v. van je dochter, sterker nog ten behoeve van je dochter, kiezen voor jou geluk en daarmee ook voor het hare. Je dochter heeft veel meer aan een gelukkige moeder dan aan een gespannen situatie. Hoe klein ze ook zijn, of misschien juist hoe klein ze zijn, ze voelen jou gevoel (jou negatieve maar ook jou positieve gevoel) feilloos aan. En als je heel eerlijk tegen jezelf bent, geloof je er dan in dat je relatie kans heeft om het voor altijd te redden. Wanneer denk je dat je kindje het meeste last heeft van een scheiding, als ze nog heel klein is of als ze al wat jaartjes ouder is? Even voor de duidelijkheid ik wil je nergens toe aanzetten, maar ik wil wel dat je goed overweegt wat je voelt en of het realistisch is te hopen op beter? Ik wil dat je kiest voor jezelf, kies je voor jezelf dan kies je daarmee automatisch voor je dochter, wat je keuze ook zal zijn. Ik heb voor de relatie met de papa van mijn kindjes, nog een relatie gehad van 12 jaar, achteraf was dit een relatie waar ik mij altijd ongelukkig in heb gevoeld, maar door mijn redenatie van als...dan, of door excuses te zoeken voor mij en voor hem, ben ik er veel te lang in blijven plakken. De relatie met de papa van mijn kindjes zag ik als de ware, maar als ik goed nadenk en echt eerlijk tegen mezelf ben had ik al veel eerder geweten dat dit het nooit zou redden. Ik heb er heel veel moeite mee gehad om de relatie te beeindigen, je hebt toch een ideaalbeeld van een echt gezinnetje met papa en mama. Maar hoe ideaal is dat beeld als je niet gelukkig bent? Ik heb nooit spijt gehad van mijn relatie, heb mooie momenten meegemaakt, ik heb nu 3 wereldkinderen en kan zeggen dat ik sterker dan ooit ben en steeds dichter bij mezelf en mijn geluk kom.
lastig hoor de keuze om te blijven of weg te gaan moet je uiteindelijk zelf maken maar ik wil ook aangeven dat het blijven omwille van je kind niet de manier is. Deze voelt ook alle spanning, krijgt ook dingen mee van de ruzie. Ja nu al, maar als het groter wordt zelfs nog meer als er niets zou veranderen. Je kunt met je partner bespreken of deze denkt dat er dingen moeten en kunnen veranderen. Dit omwille van jullie kind. kies je er voor samen te blijven zullen er dingen moeten veranderen. Kies je er voor het alleen te doen dan is dat zwaar, maar er zijn ook een hoop mooie dingen aan als je eenmaal gewend bent het alleen te doen en een ritme hebt tuurlijk doe je dan echt alles alleen maar aan de andere kant rust aangezien je geen strijd of ruzies hebt etc. Heel eerlijk... ik vind het heerlijk nu. Ben met 6 mnd zwangerschap van zoontje (nu bijna 3) verlatern. Heb een zwaar eerste jaar gehad maar voel me nu beter en sterker dan ooit. Dingen waar je dan aan moet denken: - huis - ouderschapsplan (oa oer omgangsregeling. let op kinderen onder 2 jr hoeven echt nog geen hele weekenden daar te slapen in belang van hechting en rust etc.) - alimentatie - recht op alleenstaande ouderkorting - recht op toeslagen - je werk en kinderopvang (eventueel) - financien op orde brengen - als er schulden zijn of ontstaan hier direct actie op ondernemen meest belangrijke is jouw gevoel en hoe het met je meisje gaat. succes
Ik heb zelf mijn relatie beëindigd, maar we woonde niet samen. je moet nooit bij iemand blijven, omdat je denkt dat dat het beste is voor je kind Ten eerste geef je zo het verkeerde voorbeeld mee aan je kind en zal je zelf niet gelukkig zijn, wat je kind weer zal voelen. dus ja, je mag dat "willen". Probeer z.s.m. je in te schrijven bij uitzendbureaus en te reageren op vacatures. Ga ook even langs bij de gemeente en kijk wat voor hulp ze je kunnen bieden, waar je recht op hebt en wat de eisen zijn. Schrijf je ook in bij de woningbouw. Ik weet niet of jullie een koophuis hebben of een huurwoning, maar inschrijven bij de woningbouw kan nooit kwaad. Ik ben het niet geheel eens met MClover over financiën en genoeg hulp voor de alleenstaande moeder, want dat kan best heel erg tegenvallen. Het lijstje dat Visje gaf zijn idd de dingen waar je aan moet denken. succes
Ik moet Foxymama denk ik wel gelijk geven met wat ik over de hulp met financieen zei. Ik was denk ik iets te rooskleurig. Ik heb geluk dat ik in een gemeente woon waar de "sociale dienst" bestaat uit zeer hulpvaardige, sociale mensen. Tenminste zo deden ze tegen mij, maar dat komt misschien ook dat ik altijd gewerkt heb en een hogere opleiding heb (nooit afgerond trouwens), speelt mijn leeftijd mee (36) en ik alles heel goed had voorbereid voor ik naar ze toe ging. Misschien doen ze bij mensen die het door omstandigheden niet zo'n achtergrond hebben wel veel moeilijker. Wat denk ik ook heel belangrijk is, is dat je de wegen moet weten, weten waar je recht op hebt en hoe je je recht kan krijgen want daar wordt je vaak niet goed over ingelicht. Kijk in ieder geval eens op Recht op Bijstand, en als je er zelf niet uitkomt vraag hulp evt. aan maatschappelijk werk ofzo, die kunnen je vaak de goede wegen wijzen ook wat betreft financieen enzo.
Ik heb weer echt een totaal andere ervaring. Ben dan wel jong, maar heb wel een opleiding afgerond, ook altijd gewerkt of naar school gegaan en kreeg daardoor dus geen hulp en de mensen vd sociale dienst waren niet bepaald hulpvaardig. Volgens hun kon ik het zelf allemaal wel redden en regelen. Hebben ook eerlijk toegegeven dat als ik mijn diploma niet had ik veel meer hulp kon krijgen. Volgens mij moet je op dat gebied het echt treffen qua mensen die je kunnen/willen helpen.
Ha! Het is super fijn om jullie ervaringen te lezen, en naast emotioneel advies en tips, kunnen jullie ook praktisch meedenken. Ik was een beetje ziek t weekend, dus heb niet snel gereageerd, maar ben erg blij met jullie reacties. @Foxymama: Hoe voelde je je over de beslissing? Ik kan me voorstellen dat ik me er schuldig over ga voelen. En als ik een einde aan de relatie maak, hoe kan ik dan alimentatie eisen? Snapje. Hij wil wel meebetalen in de zorg voor onze dochter. Maar dat voelt zo dubbel. Wat voor regelingen heeft de gemeente nog meer dan de toeslagen van de belasting? Ik heb geen recht op bijstand. Ga 2 dagen werken. En heb alvast uitgerekend dat ik het dan net wel of net niet red. Hoe zit het met die alleenstaande ouderkorting? En hoe werkt het met: hij heeft wel erkend naar niet (hoe heet dat ook al weer) ouderlijk gezag aangevraagd. Dus een ouderschapsplan hoeft dan niet? Hoe zullen we dingen vaststellen. Nou hij moet eerst een huis hebben en zich hier uitschrijven anders kan ik nix krijgen. Ik kan hem ook niet geloven. Hij is bang om stappen te ondernemen om weg te gaan, want we hebben 2 maanden terug al de knoop doorgehakt, maar zonder actie. Want dan zal hij zijn dochter zo weinig zien. Nou (!) hij ziet haar nu ook nauwelijks, want komt veel te laat van werk (wat ie zelf in de hand heeft) en in het weekend doet ie waar die zin in heeft. Dus uitgaan, weggaan, of de hele dag in bed hangen. Alleen wanneer het hem uitkomt, wil die met haar zijn. Het liefst nog 's avonds wakker maken als ze slaapt (not!). Hij zit erover te twijfelen om te verhuizen naar een andere stad. Wááát? Ja voor zn werk, is handiger (wáát?). Nou ja hij doet maar! Ik ga inderdaad even ronssnuffelen over wat er allemaal mogelijk is. Ik wil er ook mee stoppen, maar ik overzie de consequenties niet helemaal, schuldig voelen, alleen voelen, veel werk. Ik had het nooit van ons verwacht
Ik had de relatie al beeindgd voordar ik uberhaubt wist dat ik in verwachting was. dus veel schuld over het beeindigen heb ik niet gehad. Ik krijg ook geen alimentatie en mijn ex heeft mijn zoon ook nooit gezien. Heb me wel een schuld gevoel gehad dat mijn zoon geen vader had, maar dat gevoel is bij mij geheel verdwenen, omdat mijn ex totaal geen moeite doet en de schuld dus ook niet bij mij ligt. Omdat hij het kind wel erkend heeft, maar geen gezag heeft dat niks te maken met het ouderschapsplan. Als hij een deel uitmaakt van het leven van je kind, en jullie willen dat het kind beide ouders blijft zien, is een ouderschapplan de volgende stap. Alimentatie valt daar ook gewoon onder en kan je ook laten opnemen in het plan. De korting moet je regelen met de belastingdienst.Alleenstaandeouderkorting Het is niet makkelijk in het begin en misschien moet je idd veel werken en kan je je alleen voelen, maar dat is allemaal heel persoonlijk. Ik zelf heb er geen problemen mee met het alleen zijn. Werk zelf 36 uur (nu 24 ivm zwangerschap). Maar wil dat op den duur gaan inkorten. Het ligt er allemaal net an wat je vaste lasten zullen zijn. Kan er bijv een opa/oma oppassen of moet je kind naar de kdv? Neemt je ex een papa dag of komt hij alleen in het weekend. Probeer voor jezelf een lijstje te maken (missschien die van visje overnemen) en kijk dan in jouw buurt wat de mogelijkheden zijn.
Ola, Nou er verandert nog niet echt veel. wat een 'koos initiatiefloos' -- aan alle kanten. Sinds we het nogmaals hebben uitgesproken dat er verandering in de zaak moet komen, is hij nog minder thuis. Af en toe bekruipt me het schuldgevoel, waarop ik mezelf betrap dat ik dan de beslissing zelfs wil omdraaien, omdat ik het niet wil dragen. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. Ik probeer dat 'los te laten' *wat uberhaupt een centraal thema is* Foxymama: Ik denk dat ik ook nergens verder recht op heb, dan. Heb ook opleiding gedaan, en zelfs een kleine erfenis op een spaarrekening, waardoor je verder nergens recht op heb. Heb wel een baantje gevonden, voor 2 dagen, en dan gaat de kleine naar de creche. Papa wilde geen papadag. of hij dacht dat dat niet kon op zijn werk. Hij zit erover te denken om naar een andere stad te verhuizen, wat dan?! Maar zo ondertussen wou ik weleens dat er actie kwam, ookal ben ik bang voor wat er gaat komen, om alleen te zijn en alles alleen te doen. Ookal doe ik alles alleen. De winter in het vooruitzicht helpt niet. AArgh, hij praat ook nóóit. Ik weet niet waar zijn gevoel zit, of hij wel een papagevoel heeft, of hij het moeilijk vindt om zijn vrijheid op te geven, of hij zich wel wil binden. Pffff.... ---- kommmmmmmt goeoeoeoeoeoed ----
Meis, wat zit jij in een moelijke situatie pfff, ik wil je even een dikke knuffel geven en ik hoop dat je in ieder geval snel je geluk weer gaat vinden. Wel wil ik nog even wat kwijt over de kinderopvang Win eerst genoeg informatie in met oog op het recht daarvan ik 2012 veranderd er een hele hoop, ook met oog op de maximale toekenning van uren. Als jij zelf 2 dagen gaat werken en jij neemt ook 2 hele dagen opvang af, denk ik haast dat je te veel uren af neemt met oog op het aantal uren wat je dan vergoed kan krijgen van de belastingdienst Vanaf begin december is er er meer informatie bekend of de rechten van deze toeslag voor het jaar 2012
ha woez, bedankt voor de knuffel, dat is fijn om te horen. ik krijg meteen een brok in me keel. het wordt met de dag naarder... bah. en over die KO, hoe zou dat kunnen? twee dagen werken en 2 dagen opvang te veel. dat zou een erg rare regeling zijn! ik ga gewoon 8 uur pd werken. volgens mij was het 140 %. ik heb haast geen andere keus dus. de beslissing is allang gevallen dat we uit elkaar gaan, maar hij onderneemt geen actie, we gaan zelfs nog naar zijn familie in het buitenland over een paar weken, wat ook nog voor veel discussie zorgt. Aaah, begin nergens meer zin in te krijgen, hebben enzo Er is geen begrip, we kunnen het nooit goed maken (voor het moment), En me meisje wordt elke twee uur wakker snachts,...
Pfff moeilijk hè,was er maar iemand die tegen je zei dat het allemaal goed komt en dat je nu moet gaan. Maar je moet dus juist zelf die keuze maken. Mijn relatie moddert ook al een aantal jaar aan. En als ik eerlijk ben zou ik weggegaan zijn toen mijn zoontje nog klein was als ik het over mocht doen. Nu zijn ze ouder en is het allemaal veel te moeilijk en zielig voor hen. Ik zit dus mijn tijd uit voor de kinderen,heel triest ik weet het,ik ben gewoon te laf. Mijn partner vind het allemaal wel prima,zeurt alleen dagelijks over sex die we niet hebben. Hier is het ook allemaal begonnen met teleurstellingen,toen leefden we langs elkaar heen,besloten we toch voor een tweede te gaan (omdat we dat leuk vonden voor ons zoontje). Dus mijn tip is dat je of er echt aan moet gaan trekken en dan kan relatietherapie helpen maar ook gewoon alleen jij bij een maatschappelijk werker,of je kiest voor jezelf. Nu is jullie dochter nog klein en zal ze niet beter weten als ze ouder is,straks gaat ze er echt verdriet aan ondervinden. Sterkte ermee!
Hier ook die eeuwige twijfel... maar Ik wil helemaal niet uit elkaar gaan, ik wil gewoon het leuke gezellige gezinntje zijn, en leuke dingen ondernemen, sex hebben, goede gesprekken voeren al dat soort dingen.. alleen Hij wil het wel zegt ie, maar doet het nooit! wat moet je hier nou mee? ik vind het zo moeilijk, hij geeft me het gevoel dat ik nu al ongeveer een alleenstaande moeder ben, omdat ik ongeveer alles doe. ons jongste kindje is ook nog eens een huilbaby en dat was de oudste ook, en ik voel hem goed aan en weet hoe ik hem stil kan krijgen en hoe ik kan zorgen dat hij slaapt en dat soort dingen maar mn vriend wil dat meestal allemaal niet van me aan nemen, of schuift alles op mij af, omdat ik het wel kan, zonder dat hij het probeert. nouja, dit was dus bij de eerste ook zo, en pas na een jaar werd het beter, omdat hij toen ook goed met hem om kon gaan, en nu is het dus met de jongste weer precies hetzelfde. en dat vind ik dan nog niet zo erg, als we eens een x een goed gesprek zouden kunnen hebben, als hij eens een x met me zou willen zoenen uit zichzelf of sex uit zichzelf met me zou willen hebben of weet ik veel uit eten zou willen gaan of wat dan ook maar nix hiervan...als ik vraag of hij van me houd zegt ie zeker weten tuurlijk dat weet je toch, hij vind onze relatie gewoon goed zoals hij is, en is hierin ook gewoon gelukkig maar mij stuit het steeds meer tegen de borst, ik wil dit niet mijn leven lang zo, ik wil dat het ook voor mij leuk is. maar hij wil ook absoluut niet in therapie. Soms dreig ik dat ik bij hem weg ga als het zo blijft want dat ik dit zo niet kan, en ik geef in (eenzeidige) geprekken aan dat ik dit niet trek en niet wil zo hij zegt elke keer dat hij zn best zal doen en zal veranderen, maar het gebeurt nooit!? maarja, dus die twijfel.. moet ik hiermee door blijven gaan? want ik hou ontzettend veel van hem, maar verwacht gewoon meer van hem in onze relatie dan dat hij me geeft en dan nog vooral de kids..en dan Ook nog dat we net een nieuw huis hebben gekocht en nu bij s.ouders in huis zitten!? sorry ts dat ik mijn verhaal in jou topic zo neer drop!