31 januari 2014 ben ik bevallen van ons 3de kindje. Alles leek zo goed te gaan maar helaas. Ik had een bult opmijn schaambot/lies , ze dachten eerst een liesbreuk maar na een echo bleek dit een oppervlakkige tromboflebitis te zijn. Na 2 dagen werd ik heel benauwd, van de huisartsenpost naar de eerste hulp. Werd aan de bloedverdunners gezet en de dag erna een longscan. Hieruit bleek dat ik in mijn rechteronderlong een hele kleine longembolie heb. In eerste instantie was ik opgelucht dat het beestje een naam had maar kort erna sloeg de angst toe. Ik heb 5 dagen in het ziekenhuis gelegen maar wel op de kraamafdeling met mijn zoontje. De dagen vallen mij erg lang, de tijd gaat niet om en in de kids heb ik weinig afleiding. Gister had ik weer wat benauwdheid, waarschijnlijk teveel gedaan. Ik ben bang om alleen te zijn en bang om dood te gaan. Ik ben nu onder behandeling van bloedverdunners (half jaar) maar het houdt me bezig. Kortom ik voel me kut en zoek een manier om er mee om te gaan maar ik vind mijn rust niet ervaar alleen maar stress. Toevallig iemand die me gerust kan stellen of een hart onder de riem steekt? Of iets anders wat mij goed doet? Iemand ervaring?
Je heb nu de juiste medicatie meis. Dus probeer te ontspannen. Verder ben je net bevallen en heb iets onder de leden gehad, dus logisch dat je snel benauwd bet. Nou zoals ik al zei; je word nu juist behandelt dus laat het los en geniet van je zoontje. Je krijgt deze periode nooit meer terug, dus probeer echt heel erg om het beste er van te maken .
Niet ervaring met een longembolie, maar wel je gevoel. Ik had tijdens de zwangerschap PE. Een paar dagen na de bevalling werd ik heel naar wakker, druk op borst, kortademig... Mijn man heeft de ambulance gebeld.. Gigantische hoge bloeddruk 120-205.. Ambulance medewerker schrok er zelf van, dachten in eerste instantie dat het niets was. Op hartbewaking gelegen, tegen Hellp aan. heeft me echt heel veel tijd gekost om het vertrouwen in mijn lichaam terug te krijgen. Bij elk pijntje schoot ik in de stress.. Gelukkig had ik een lieve huisarts die regelmatig langs kwam en mijn angsten serieus nam. Duurde bij mij echt bijna een jaar of zo.. Maar had ook met de PE te maken. Succes.. Neem er tijd voor.. X
Oh balen meis! Ik hoop dat je snel weer thuis bent. Wel fijn dat je bij je kleine mannetje mag blijven liggen!